آقای کرباسچی لطفاً خفه شو!

اسائه ادب غلامحسین کرباسچی به ساحت قدسی حافظان حرم و خانواده محترم شهیدان و سربازان دلاور سردار قاسم سلیمانی شایسته یک تو دهنی جدی به این تبختر پر بلاهت است.

آقای کرباسچی!
وقتی بلد نیستی گاله دهنت را بقاعده باز کنی گریزی از آن نیست که می بایست گاله دهان کثیفت را به قاعده بست!
جناب کرباسچی ـ مطمئن باش اگر هنگام صدور آن ترهات شخصاً نزدتان حضور داشتم دندان هایت را در دهان کثیفت خرد می کردم و ارزنی نیز خود را معطل اطوارهای روشنفکری و مدنی بازی و «خشونت بد است» و «من خیلی متمدنم» نمی کردم!
بی کفایت!
اگر سلیمانی و سربازان سلیمانی و رزم حماسی و قهرمانانه ایشان در شامات نبود اکنون حضرتعالی بجای آن که از پشت میکروفون و در حریم امن مملکت لن ترانی علیه آن دُردانگان کنی می بایست از خوف داعش با زن و بچه ات در بیابان های ساوه دنبال جان پناه می گشتی!
خیر آقای کرباسچی!
تصاحب کرسی ریاست جمهوری تا آن اندازه ارزش ندارد تا برای پیروزی نامزدتان هر ترهاتی را از دهان تان برون ریخت کنید.
کاخ ریاست جمهوری پاستور با تمام اجزاء و جوانبش بر سرتان خراب شود اگر آن قدر شعور ندارید تا بفهمید رئیس جمهورتان نیز مانائی اش در قدرت را مدیون رشادت سلیمانی و سربازان سلیمانی در شامات اند.
...

انتخابات ۹۶

گفتگویم با دکتر پرستو مروجی با محوریت انتخابات.
منتشره در موسسه پزوهشی یاسین عصر

سوال اول:
شما به عنوان یک ایرانی که سالها است در ایالات متحده آمریکا اقامت دارید و مسائل سیاسی ایران رو دنبال می کنید می توانید بفرماین ۴ سال ریاست جمهوری روحانی نزد آمریکائی ها دارای چه برآیندی بوده است؟
پاسخ:
ببینید خانم مروجی واقعیتش اینه که من شاید نخستین کسی بودم و یا تنها کسی بودم که در فردای پیروزی آقای حسن روحانی نتیجه انتخابات ۹۲ را محصول یک مهندسی ریموت کنترلی انتخابات و از راه دور توسط آمریکا معرفی کردم . این داوری ناشی از این واقعیت بود که دولت ایالات متحده در خلال فتنه ۸۸ بسیار کوشید تا از آن شهرآشوبی ماهی مرادش رو که سقوط رژیم در ایران بود بگیره اما با سرکوب اون فتنه واشنگتن وارد فاز دیگری نسبت به جمهوری اسلامی شد که من نامش را «مقرون بصرفه نکردن مقاومت از طریق فلاکت در زمین معیشت» می گذارم. بدین معنا که بعد از سرکوب فتنه ۸۸ واشنگتن کوشید از طریق تحریم های فلج کننده اقتصادی آنچنان تسمه از گرده شهروندان ایرانی از طریق فلاکت اقتصادی بکشه تا نهایتا شهروندان را به صرافت نصرفیدن مقاومت و پایمردی برای صیانت از انقلاب و استقلال کشورشان برسانند. حربه ای که تا حدود زیادی نیز کارساز شد و آرای تقریبا یک دست آقای روحانی در حد فاصل روستاهای دور دست تا مرکز تهران موید این واقعیت بود که نیل به روحانی نزد قاطبه شهروندان محصول میل ایشان به بهبود وضعیت اقتصادی بود خصوصا با توجه به پوزیشنی که روحانی در انتخابات گرفته بود دائر بر تعامل با دنیا و چرخیدن چرخ اقتصاد کشور در کنار سانتریفیوژها.
بر همین اساس در خارج از کشور و بویژه نزد دولتمردان واشنگتن روحانی عنصری محسوب میشد که قرار است در زمین آمریکا بازی کند تا از این طریق بمنظور بهبود وضعیت اقتصاد کشور پوئن های لازم را نیز به غرب بدهد. پوئن هائی که از نظر آمریکا دائر بر خنثی سازی موتور محرکه انقلاب اسلامی بود. بر همین اساس هم بود که آمریکائی ها بعد از برجام ۱ منتظر برجام های بعدی بودند تا از آن طریق ایران تکلیف خودش رو با مسائل مطمح نظر آمریکا در منطقه که عمدتا ناظر بر برسمیت شناختن اسرائیل و هژمونی و اقتدار ایالات متحده بود روشن کنه. امری که من معتقدم در صورت برخوردار بودن روحانی از آزادی عمل کامل ایشان ابائی از آن نداشت اما خوشبختانه ایشان و عقبه پراگماتیسم ایشان در کمند خط قرمزهای رهبری امکان این امر را نیافتند و به هین دلیل نیز آمریکائی ها عملا از قبال برجام امتیاز خاصی را شامل ایران نکردند چون برخلاف تصورشان روحانی نیز نتوانست جناح انقلابی را مهار سیاست مسمی به تعاملش کند. لذا ۴ سال روحانی برای آمریکا در مجموع آش دهان سوزی تلقی نشد.
سوال دوم:
بر این اساس در صورت پیروزی روحانی در دور دوم چه توقع یا تصوری از عملکرد آقای روحانی در ۴ سال آینده می توان داشت؟
پاسخ:
اگر شما این پرسش را تا قبل از ۱۹۹ دی از من می پرسیدید پاسخم ابراز نگرانی بود اما بین قبل و بعد از ۱۹ دی اتفاقی در ایران افتاد که این اتفاق تا حدود زیادی سامانه سیاسی ایران را دچار تغییری عمیق و اجتناب ناپذیر کرد. اتفاق مزبور مرگ غیر مترقبه آیت الله هاشمی رفسنجانی بود که در منظومه سیاسی ایران اشتهاری قابل وثوق به پدر معنوی نیروهای پراگماتیسم در ایران داشت. تلخ یا شیرین در غیبت آیت الله هاشمی جناح عملگرای ایران ثقل سیاسی خودش را از دست داد و با توجه به ساختار قائم به فرد جناح بندی های سیاسی در ایران عملگرایان دیگر و تا آینده ای بلند مدت نمی توانند به دوران طلائی انسجام خود ذیل زعامت آقای هاشمی بازگردند جز آن که در بلند مدت بتوانند «هاشمی پرینی» نوین را بازتولید کنند که در حال حاضر امری است دوردست و نامحتمل. بر همین اساس معتقدم ۴ سال آینده ولو این که منجر به تجدید ریاست جمهوری آقای روحانی نیز شود در مجموع ۴ سال سختی نیست و روحانی بدون هاشمی یک روحانی مدیریت پذیر و خنثی شده و قابل تحمل برای اتوریته انقلاب اسلامی خواهد بود. البته این امر نافی این نمی تواند باشد که در انتخابات پیش رو حاملان انقلاب اسلامی نکوشند تا جایگزینی قابل وثوق و مقید به مبانی انقلاب اسلامی را برای کرسی ریاست جهوری یازدهم ایران برگزینند.
و اما سوال آخر:
پیش بینی شما از انتخابات پیش رو چیست. فکر می کنید از میانه نامزدهای موجود نهایتا کدام یک فاتح انتخابات خواهند شد؟
پاسخ:
واقعیتش اینه که انتخابات این دوره یک فرق اساسی با ادوار قبلی پیدا کرده . البته این تفاوت مشروط به اینه که نامزدهای فعلی از فیلتر شورای نگهبان بگذرند در آن صورت انتخابات ۹۶ با توجه به حضور سه شخصیت محوری (روحانی ـ رئیس ـ احمدی نژاد) نخستین انتخاباتی در جمهوری اسلامی است که برخوردار از اضلاعی سه گانه می شود. تا قبل از این هر انتخابی که در سطح ریاست جمهوری در ایران برگزار شده غالبا بر روی دو قطبی شکل می گرفته حال یه موقع دو قطبی لیبرال ـ حزب الله یا اصلاح طلب ـ محافظه کار و اصولگرا و سبز. اما با فرض ماندگاری احمدی نژاد در انتخابات که شخصا امیدوارم شورای نگهبان درایت بخرج بدهد و علی رغم دهان کجی زشت احمدی نژاد به رهبری ایشان را در زمین رقابت ها نگاه دارد در آن صورت برای نخستین بار سبد آرا در انتخابات ایران در حد فاصل سه پایگاه اجتماعی برگزار خواهد شد. در آن صورت بازنده بزرگ انتخابات آقای احمدی نژاد خواهند بود که با توهم اقبال وارد کارزار شدند اما نتیجه انتخابات به ایشان تفهیم خواهد کرد که بخش بزرگی از حامیان خود را از بدنه حاملان انقلاب اسلامی از دست داده اند چرا که ایشان نزد حاملان انقلاب اسلامی تا زمانی قابل وثوق محسوب می شدند که خود را سرباز ولایت بدانند و با دهان کجی مسبوق به سابقه ایشان نسبت به رهبری انقلاب قطعا پایگاه آرای ایشان تا پشت توده های فرودست فرو می کاهد که صرفا دغدغه معیشت دارند. لذا رقابت اصلی منتقل خواهد شد بین آقایان رئیسی و روحانی که اگر آقای رئیسی در تله اصلاح طلبان بیفتند و شخصیتی نامنطعف از خود تداعی کند آنگاه با توجه به تبحر اصلاح طلبان در رای رُبائی از شهروندان خاکستری امکان باخت آقای رئیسی افزایش می یابد در عین حالی که باخت روحانی نیز بسیار محتمل است چرا که رقیب اصلی روحانی کارنامه ناموفق خودشان است و اگر رئیسی و تیم ایشان کمی تبحر بخرج دهند و فضای انتخابات را آنتاگونیستی نکنند روحانی نیز می تواند نخستین رئیس جمهور یک دوره ای ایران شود.
با سپاس فراوان از شما
این گفتگو ها ادامه خواهند داشت و امیدواریم بتوانیم در فضایی سالم و انقلابی این راه را تا انتخابات پیش بریم( ان شاء الله) ضمنا یادآور شوم موسسه پزوهشی یاسین عصر هیچ گونه مسوولیتی در قبال نشر مطالب نخواهد داشت و صرفا جهت روشنگری این گفتگوها صورت میپذیرد و عینا در اختیار خوانندگان مشتاق میگذارد.
ارادتمند شما ـ پرستو مروجی

خودکشی سیاسی احمدی نژاد!

به بهانه ثبت نام محمود احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ علی رغم توصیه رهبری

طعنه «احمدی نژاد» در کلیپ انتخاباتی سال 88 خطاب به رقبایش:
چه خبره شده؟ چیه درون این ساختمان سفیدی که ما توش می‌رویم؟ ما که هنوز هر چه گشتیم چیزی پیدا نکردیم اون تو که کسی به خاطر رسیدن به آن‌جا همهٔ اخلاق را زیر پا بگذارد!
...
آقای احمدی نژاد ـ شکستن حرمت رهبری زیر پا گذاشتن اخلاق در مقیاس رد صلاحیت تان است.
خود کرده را تدبیر نیست.
خدانگهدارتان! مرد خوبی بودید!

آقای روحانی؛ کاش سرهنگ بودی؟

آقای روحانی با تفطن این ویدئو را مشاهده کنید.
چهار سال است شیوه مدیریت تان قرینه همسر دوم و بی کفایت آن خاتونی شده که در هر بار شکوه سلطان بانویش از بی مبالاتی ها و بی کفایتی های همسر، مشارالیهما را مردرندانه به بی کفایتی ها و نابلدی های همسر نخست اش حوالت و گوشزد می داد و انذار و پروای از بازگشت شوی نخست را سرمایه و دست مایه استتار بی عرضگی خود می کرد!
آقای روحانی! برخلاف ادعا و انتظار «وکیلی» را نابلدی کردید! کاش لااقل همان «سرهنگی» را راه بلدی می کردید تا اینک بدین شکل گرفتار ابتذال تذبذب نشده بودید.
آقای روحانی ـ والله قسم اصرار بر تصدی مسئولیتی که در توان و تخصص فرد نیست. عین خیانت است!

روحانی بدون هاشمی بی خطر است

خبرنگار انتخاب خبر درخصوص آخرین تحولات دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران و تحلیل فضای سیاسی موجود کشور نظرات داریوش سجادی، روزنامه نگار مقیم آمریکا و تحلیلگر سیاسی را جویا شده است.

در ادامه، مشروح این گفتگو را می خوانید.

به انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری ایران نزدیک می شویم. بهتر است در ابتدا به موقعیت دکتر روحانی در این انتخابات پرداخت. آقای روحانی چندان به وعده های خودشان عمل نکردند، شرایط اقتصادی کشور نگران کننده است و مردم ایران در وضعیت اقتصادی نامطلوبی به سر می برند. کارخانجات در حالت تعطیل یا نیمه تعطیل هستند. آیا دکتر روحانی وارد صحنه کارزار انتخاباتی می شوند؟ و اگر هم وارد صحنه شوند با کارنامه کابینه تدبیر و امید آیا مردم دوباره به حسن روحانی اقبال نشان خواهند؟

واقعیت امر آن است که بخش عمده ای از وضعیت اقتصادی نه چندان مساعدی که دولت آقای روحانی رقم زده است محصول بی تدبیری دولتی بوده است که او آن را تدبیر و امید نامید.

این بی تدبیری بازگشت به این مسئله داشت که آقای روحانی از بدو ورود خود به کاخ ریاست جمهوری درست یا غلط تمام اهتمام خود را معطوف به سیاست خارجی کردند و در سیاست خارجی هم تمام اهتمام خود را معطوف به پرونده هسته ای کردند. تلقی آقای روحانی این بود که با حل کردن مسئله اتمی و رسیدن به توافق بر جام او می تواند تمامی مشکلات را از طریق بهبود مناسبات یا به قول خود آقای روحانی تعامل با دنیا- که تعامل با دنیا را هم باید به "تعامل با اروپا و آمریکا" ترجمه کرد- حل کند.

این امر اما متأسفانه محقق نشد، چراکه آقای روحانی با خوشبینی مفرطی که داشت تمام تخم مرغ های خود را در سبد برجام و توافق هسته ای قرار داد و در فردای توافق عملاً هیچ اتفاق جدی که بتواند اقتصاد ایران را متحول کند رخ نداد، کما اینکه اکنون که بیش از یکسال از عمر توافق برجام گذشته است هژمونی آمریکا از نظر ذهنیتی روی اروپا قرار دارد و در نتیجه اروپایی ها آن قوت قلب لازم را برای سرمایه گذاری در ایران- که آقای روحانی هم به شدت به سرمایه گذاری تولید نیاز داشت- نشان ندادند.

در بیست سال گذشته بارها و مکرر دیدیم که هیئت های متعدد اروپایی وارد ایران شدند اما از دل این مسافرت ها و تفاهمات چیز دندان گیری بیرون نیامد که بتواند دولت آقای روحانی را از حیث اقتصادی به یک قوت و قدرتی برساند که اقتصاد کشور را تکان دهد.

گذشته از آن و از طرف دیگر، آقای روحانی رقیبانی نیز در داخل کشور داشت و رقیب هم طبعاً آرام نمی نشیند. رقبای روحانی از این فرصت نهایت استفاده را کردند و با انتقادات خود توانستند آقای روحانی را به نوعی تحت تاثیر تبلیغات خود قرار دهند به طوری که آقای روحانی خلع سلاح شده است و طی چند ماه گذشته مشاهده شده است که آقای روحانی نتوانسته است و نمی تواند تمام قد از عملکرد خود دفاع کند و صرفاً آقای روحانی متوسل به آماری می شود که آن آمار در کف جامعه و در جیب مردم محسوس نیست. آنچه مسلم است مردم عادی با آمار زندگی نمی کنند، مردم جامعه باید بتوانند مشکلات تأمین معشیت روزا نه خود را مرتفع کنند و این اتفاق در دوران دولت آقای روحانی رخ نداد.

اگر وضعیت اقتصادی برای آقای روحانی چندان مناسب نیست، این خودکردگی بی تدبیرانه دولت بوده است و همین عامل می تواند رقیب جدی آقای روحانی باشد و نه رقبای ایشان در جبهه مقابل.

به عبارت دیگر اگر آقای روحانی در انتخابات پیش رو حضور پیدا کنند- که ظاهراً هم وارد کارزار انتخاباتی می شوند- مهمترین و قدرتمندترین رقیت ایشان عملکرد آقای روحانی طی چهار سال گذشته است.

شنیده شده است که برخی از شخصیت های سیاسی مانند: آیت الله محسن غرویان استاد حوزه و دانشگاه، آقایان مسعود پزشکیان نایب رئیس مجلس و قدرت الله حشمتیان رئیس خانه احزاب بنا دارند که وارد انتخابات شوند. آیا این افراد قصد دارند که با آقای روحانی رقابت کنند یا به عنوان کاندیدای پوششی و صرفاً به دلیل دفاع از روحانی به صحنه انتخابات ورود پیدا می کنند؟

واقعیت امر این است که آقای روحانی خیلی خوب می داند که اصلاح طلبان به جز ایشان گزینه جدی دیگری ندارند و جای دیگری هم نمی توانند بروند. از آن طرف، اصلاح طلبان نیز می دانند که آخرین گزینه آقای روحانی اصلاح طلبان است چرا که پایگاه اجتماعی آقای روحانی در بدنه جناح راست از بین رفته است.

بعد از سال 1392 که آقای روحانی با تکیه بر اصلاح طلبان برنده انتخابات شد، آقای روحانی پایگاه اجتماعی خود را به طرف اصلاح طلبان انتقال داد. آقای روحانی در سال 1392 پایگاه اجتماعی اصلاح طلبان را به پایگاه اجتماعی خود که متعلق به جناح راست و اصولگرا بود ترجیح داد. بنابراین آقای روحانی و اصلاح طلبان در یک معادله ای قرار گرفتند که متعهد گردیده اند همدیگر را بپذیرند و به یک وصلت اجباری تن در بدهند.

نه آقای روحانی بدون اصلاح طلبان به جایی می رسد و نه اصلاح طلبان بدون آقای روحانی جایی دارند، بنابراین اگر کاندیداهای دیگری روانه کارزار انتخاباتی ریاست جمهوری شوند باید آن ها را در چهارچوب همان کاندیدای پوششی تلقی کرد که مصر هستند در زمان تبلیغات و مبارزات انتخاباتی به نوعی از عملکرد آقای روحانی دفاع کنند و در نهایت قطعاً به نفع ایشان کنار می کشند.

به اردوگاه جناح اصول گرا که جنابعالی آن ها را جناح راست خطاب کردید می پردازیم. آیت الله ابراهیم رئیسی سرانجام کاندیداتوری خود را جهت دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری پذیرفتند. بر اساس شواهد موجود ایشان قطعاً کاندیدای جبهه مردمی نیروهای انقلاب اسلامی(جمنا) خواهند بود. شما با این اوصاف، وضع اصولگر ایان را در جامعه چگونه ارزیابی می کنید و چه تحلیلی می توان ار رویارویی دو روحانی به اسامی حسن روحانی و ابراهیم رئیسی بدست داد؟

با توجه به قطعی شدن ورود آقای رئیسی به عرصه انتخابات از جانب جناح اصولگرایان وضعیت انتخابات ایران یک مقدار حالت شفاف تری پیدا کرد. قدر مسلم علی رغم اینکه تعداد کاندیدای اصول گرایان 5 نفر شده است، مسلماً آقای رئیسی نامزد نهایی اصولگرایان است و نفرات بعدی قطعاً به نفع ایشان کنار می کشند.

ورود آقای رئیسی به انتخابات از یک جهت مفید است و می تواند رقابت ها در انتخابات اردیبهشت ماه ایران را خیلی جدی کند.

در این انتخابات طرفین یعنی دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب قادر خواهند بود که پایگاه اجتماعی خود را به تحرک برای حضور موثر در انتخابات وادارند، اما در این میان ظرافت هایی وجود دارد که اگر طرفین این ظرافت ها را لحاظ نکنند می توانند نتیجه را به نفع یا به ضرر خود رقم بزنند.

یکی از ظرافت ها این است که اگر اصلاح طلبان موفق شوند با حضور آقای رئیسی و در کنار آقای روحانی فضای انتخابات را به یک فضای انتخاباتی دو قطبی آنتاگونیستی مبدل کنند در آن صورت اصلاح طلبان نشان خواهند داد که در فضای دو قطبی آنتاگونیستی از این توانمندی برخوردار هستند که بتوانند موج سازی کنند و اقشار خاکستری را در دقیقه 90 به نفع خود وارد عرصه انتخابات کنند و آرای آن ها را در سبد کاندیدای مورد نظر خود قرار دهند. این در واقع یک هشدار برای آقای رئیسی خواهد بود که در صورت تن دادن به بازی دو قطبی مزبور احتمال اینکه ایشان نتوانند انتخابات را ببرند ریسک آن زیاد است و می تواند محتمل باشد.

از طرف دیگر آقای رئیسی برخوردار از یکسری جاذبه هایی است که در این صورت می تواند سبد رأی خود را هم مشمول رأی اصولگرایان و هم تا حدود زیادی مشمول رأی معتدلین کند.

بر خلاف تلقی که به خصوص اپوزیسیون خارج از کشور در مورد سابقه آقای رئیسی در ماجرای اعدام های سال 67 دارند و بر روی آن مانور کرده و می کنند اتفاقاً و برعکس در بدنه شهروندی ایران منافقین نزد غالب ایرانیان اعم از موافقین یا مخالفین جمهوری اسلامی تا آن اندازه کریه اند و مردم از عملکرد ایشان در پیوستن خائنانه شان به ارتش صدام و کشتن و ترور جوانان و شهروندان و مقام های ایرانی تا آن اندازه متنفراند که عملکرد قاطعانه آقای رئیسی در اعدام منافقین در سال 67 را نقطه قوت، قاطعیت و اعتبار آقای رئیسی می دانند و این می تواند به سبد آرای آقای رئیسی کمک کند.

حالا اینکه در جبهه مقابل آقای رئیسی مجموعه ای از اصلاح طلبان دهن کجی به اتفاقات سال 67 می کنند باید بدانیم که از ابتدا هم آرای آقای رئیسی در انتخابات به اصلاح طلبان تعلق نداشته است و جناح اصلاح طلب تحت هیچ شرایطی آرای خود را در سبد رأی آقای رئیسی و به نفع ایشان در صندوق نمی اندازند.

اما پیشینه آقای رئیسی در چهارچوبی که مطرح کردم می تواند عامل موثری برای جذب آرایی باشد که رهبر انقلاب تاکید کردند. رهبر انقلاب تأکید کردند که قطب بندی جدید موجود قطب بندی بین انقلابیون و غیر انقلابیون است، پس اگر چنین قطب بندی بین انقلابیون و غیر انقلابیون در انتخابات شکل بگیرد آقای رئیسی نماینده قابل وثوقی می تواند برای عهده داری شاخص انقلابیون و جذب آرای انقلابیون باشد.

فضای انتخاباتی ایران را در کل چگونه ارزیابی می کنید؟

این اولین باری است که در انتخابات ریاست جمهوری ایران طی 38 سال گذشته دو اتفاق به صورت همزمان رخ داده است.

اولین اتفاق این است که ما در ایالات متحده آمریکا شاهد روی کار آمدن رئیس جمهور نامتعارفی هستیم به نام ترامپ که این آقای ترامپ به دلیل مواضع نامتعارف خودش در حال حاضر عمده درگیری های موجود در آمریکا را متوجه مسایل داخلی کرده است؛ یعنی تمامی جناح های اصلی آمریکا در احزاب دموکرات و جمهوری خواه اولین باری است که بجای اینکه درگیر مسائل خارج از کشور باشند تمام درگیری های خود را در کاخ سفید متوجه مسائل داخلی و آقای ترامپ کرده اند. واقعیت آن است که مختاری سیاسی در آمریکا به نوعی قفل شده است. این قفل شدگی به نوعی به نفع کشور ایران است تا برای اولین بار انتخابات ایران بتواند در فضایی بیرون از شیطنت های آمریکا برگزار شود و این از یک جهت برای ایران بسیار مفید است.

اما نکته مهم دیگر این است که انتخابات اردیبهشت ماه ایران در حالی برگزار می شود که جناح پراگماتیست ایران یعنی عملگرایان ایرانی برای اولین بار یکی از مهمترین اضلاع قدرت خودشان یعنی آقای هاشمی رفسنجانی را از دست داده اند. در نبود آقای هاشمی رفسنجانی که نقش یک گرانیگاه و یک مغناطیس را برای عملگرایان در داخل ایران بازی می کرد، جناح عملگرا- ولو اینکه قبول هم نکند- توان بازسازی خود برای رقابت جدی در انتخابات مانند سال 1392 را ندارد.

در سال 1392 آقای هاشمی رفسنجانی توانست با انتقال دادن وزن سیاسی خود روی باسکول انتخابات، آرای انتخابات را به نفع روحانی عوض کند، ولی در فقدان ایشان آن توازن و بالانسی که اصلاح طلبان، معتدلین و پراگماتیست ها نیاز دارند برای انتخابات وجود ندارد و این به نوعی می تواند به رقبای ایشان در جبهه اصول گرایان کمک کند. البته این مشروط به این است که جبهه اصولگرایان بتواند بازی های انتخاباتی را به نحو حرفه ای تری انجام داده و کنترل کند.

پیش بینی داریوش سجادی از انتخابات آینده ریاست جمهوری ایران چیست؟ وزنه به کدام سمت قرار خواهد گرفت؟

برای پاسخ به این سؤال، قبل از اینکه به نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری نگاه کرد باید به جریان حاکم اجتماعی موجود نگاه کرد که میل و نیل به چه رویکردی دارد. از نظر اقتصادی فضا در داخل ایران به شدت غیر قابل تحمل شده است. آقای روحانی در سال 1392 به ریاست جمهوری برگزیده شد اما امروز آقای روحانی یک کارنامه چهار ساله ای در دست دارد که قابل نقد شدن است. به این ترتیب می خواهم بگویم که هر نامزدی بتواند تب جامعه را پیدا کند و بر روی تب جامعه که در حال حاضر همان معیشت مردم است مانور انتخاباتی کند برنده است.

دست آقای روحانی به شدت بسته است. در چهار سال گذشته متأسفانه ایشان نمی تواند کارنامه قابل وثوقی در حوزه اقتصادی عرضه کند مگر اینکه در این وسط یک امداد غیبی برسد. در این راستا آمریکا وعده هایی داده است و همینطور کنگره آمریکا اخیراً اعلام کرد که تحریم های جدید خود را تا نتایج انتخابات ایران به تعویق می اندازد. شاید آمریکا قصد داشته باشد با چنین اقداماتی یک مزیت اقتصادی بزرگی به نفع ایران در نظر بگیرد که البته احتمال آن بعید است. بنابراین اگر فضا به این شکل پیش برود نمی توان پیش بینی درستی از انتخابات ایران به دست داد.

پیش بینی کردن در سیاست حماقت است، بنابراین من اگر بخواهم به ضرس قاطع بگویم امکان آن وجود ندارد، ولی با فضای موجود حداقل می توانم بگویم که پیروزی آقای روحانی پیروزی سختی است.

گذشته از این ادعا باید این نکته را نیز تذکر داد که برخلاف دغدغه اصولگریان که خیلی مصر هستند آقای روحانی را به دلایل مختلفی مانند مشکل دار بودن مدیریت ایشان طی چهارسال گذشته، از پاستور بیرون کنند، من معتقد هستم که بعد از فوت آقای هاشمی رفسنجانی، آقای حسن روحانی با حسن روحانی چهار سال گذشته متفاوت است. در نبود آیت الله هاشمی رفسنجانی، حسن روحانی دور دوم، حسن روحانی کم ضررتری برای جناح مقابل می تواند باشد.

در کنار دو جریان عمده سیاسی کشورمان یعنی دو قطبی روحانی- رئیسی، جریان سومی تحت عنوان احمدی نژاد پا به عرصه انتخابات گذاشته است. آقای احمدی نژاد اخیراً در نشست خبری خود اعلام کرده است که اگر آقای بقایی رد صلاحیت بشود راه دیگری را بر می گزیند. آیا منظور آقای احمدی نژاد این است که خود شخص او به طور مستقیم به انتخابات ورود پیدا می کند؟ بهر حال در صورت رد صلاحیت بقایی، تکلیف جریان سومی که احمدی نژاد هدایت می کند چه می شود؟

شخصاً این جریان سوم را خیلی جدی نمی گیرم. آقای بقایی قدر مسلم رد صلاحیت می شود. رد صلاحیت بقایی ربطی به سابقه کیفری او ندارد؛ واقعیت امر آن است که آقای بقایی در مجموع رجل سیاسی، رجل محسوب نمی شود. اگر معیارهای شورای نگهبان را در نظر گرفت آقای بقایی را نمی توان تحت هیچ شرایطی رجل سیاسی کرد.

اما اینکه واکنش آقای احمدی نژاد چیست، من تصور نمی کنم او به انتخابات ورود کند. بعد از توصیه ای که رهبری داشتند ورود آقای احمدی نژاد به انتخابات، مخالفت صریح با رهبری تلقی می شود و در این صورت، بدنه آرای آقای احمدی نژاد به شدت با این اقدام ریزش پیدا می کند.

واقعیت این است که بدنه اجتماعی که به آقای احمدی نژاد اقبال می کنند سبد آرایشان منفک از سبد هم اصول گر ایان و هم اصلاح طلبان است، بنابراین بود و نبود آقای احمدی نژاد و جریان وابسته به او چندان اثرگذار در سبد آرای نهایی که بخواهد تعیین کننده نامزد پیروز باشد نیست، کما اینکه آقای بقایی را هم نباید جدی گرفت، زیرا که عملاً ایشان به دلیل رد صلاحیت شدن وارد عرصه انتخابات نمی شود. فراموش نکنیم که استانداردها و شاخص های رجل سیاسی بودن هم در آقای بقایی کم رنگ است.

وقتی دست آقای احمدی نژاد از انتخابات کوتاه می شود از کدام جریان سیاسی حمایت می کند؟

احتمال بعیدی است که آقای احمدی نژاد از حسن روحانی حمایت کند، چرا که با توجه به خلقیات روانشناسانه ای که در احمدی نژاد وجود دارد، او اعتبار خود را پای کاری که چندان از نظر جوگیری سیاسی با او و جریان وابسته به او همسو نیست هزینه نخواهد کرد و اصلاً هم علاقه ای به این موضوع ندارد.

حداکثر کاری که احمدی نژاد می تواند انجام دهد یک نوع قهرکردگی از انتخابات است که به صورت غیر رسمی و نه رسمی تلقی به تحریم انتخابات شود. حداقل برای طرفدران احمدی نژاد ایجاب می کند که حداقل با پایین آوردن آراء، یک ابراز وجودی و هزینه ای را برای نظام ایجاد کنند.

وقتی آقای احمدی نژاد از آقای روحانی حمایت نکند قدر مسلم از آقای رئیسی نیز حمایت نمی کند، چرا که اکنون احمدی نژاد می توانست از ابراهیم رئیسی حمایت کند ولی نکرد. پس آقای احمدی نژاد قطعاً در صورت رد صلا حیت آقای بقایی از هیچ نامزدی حمایت نمی کند.

http://goo.gl/WwAWNk

افسانه نخبگان!

فضاحت حقوق های نجومی طی سال ۹۵ و نوع برخورد دولت تدبیر و امید با آن حکم سرکنگبینی را یافت که برخلاف انتظار صفرا فزود و نهایتا کار بجائی رسید که آن فضاحت مبدل به ضرورت شد و حامیانی یافت که در تعقیب و تبیین اضطرار «حقوق های نجومی» مرزهای فکاهی را نیز درنوردیداند!

از جمله آنکه برخی از دولتیان و مجلسیان از موضع «توجیه آن ضرورت» بدین شکل ابراز لحیه فرمودند که:

نجومی بگیران نخبگانی اند که اگر حقوق‌های کلان نگیرند به خارج از کشور رفته و مملکت از موهبت وجود آنان بی‌نصیب خواهد ماند!

چنین اظهاراتی از جانب چنان موجه سازانی را می توان آذین بندی آلاینده ها معنا کرد تا مدعی بدینوسیله بتواند تردامنی خود را استتار کند!

برخلاف ادعای مشعر به «فَـرّار بودن» و «نازک طبعی» نخبگان مزبور واقعیت آن است که کف ماجرا اساسا نخبه ای موجود نیست تا مواجبی نجومی را ضرورت بخشد!

مزید اطلاع موجه سازان مزبور باید اذعان داشت:

خیر آقایان! ـ مطمئن باشید «نجومی بگیران نخبه مفروض انگاشته» اگر مالی بودند پیش تر رفته بودند! همان طور که بسیاری از نخبگان مسبوق به سابقه طی سالهای گذشته بدون کمترین برخورداری از عرقی ملی یا شرف میهنی و یا تقیدات دینی و تعهدات اخلاقی رغم آنکه با سرمایه های مردم و مملکت فربه و نخبه شدند لیکن در هنگامه ای که آغوش کشور محتاج خدمات شان بود به بهانه آنکه ما نخبه ایم و نازمان خریدنی و اطوارمان پسندیدنی است و قدر ما در ایران دانسته نمی شود ملت و مملکت شان را تنها گذاشتند و رفتند.

بر این اساس توجیه گران حقوق های نجومی بی جهت فخر این«خود نخبه مفروض انگاشتگان» را به ملت نفروشند.

مطمئن باشید ایشان اگر مالی بودند جلوتر و بدون توجه به میزان حقوق شان مانند اسلاف شان، رفته بودند. اگر می بینید نرفته اند چون آش دهان سوزی نیستند تا دوّل راقیه آغوش گشایانه به استقبال شان بروند.

توجیه گران و موجه سازان حقوق های نجومی برای این «از خود متشکران» از کدام نخبگی حرف می زنند؟ کدام تخم دو زرده ای را از جوار نخبگی ادعائی آن متوهمین به «از ما بهترانی» در کارنامه ایشان می توانند افتخار فرمائی کنند تا آنک بتوان برای آن «خبرویت مفروض» دست افشانی و آغوش گشائی کرد؟

یکی از زیباترین دروغ های همین جماعت متوهم و توجیه گر توسل همیشگی شان به افسانه ده ها هزار ایرانی موفق و نخبه در مصادر بالای مدیریتی و علمی و تجاری و سرمایه داری در ایالات متحده آمریکا است!

خیر مردم شریف ایران!

روی سخنم با شماست. فریب تان می دهند. در آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست. هزاران ایرانی نخبه و صاحب مسند در مصادر بالای مدیریتی و علمی و تجاری در آمریکا، افسانه ای بیش نیست!

یعنی افسانه ای است که خودشان ساخته اند و خودشان نیز باور داشته اند تا از جوار آن بتوانند از خود «خودساخته شان» حظ ذهنی و لذت تخیلی ببرند!

سالها است از وجود هزاران ایرانی موفق در مصادر و مناصب بالای تحصیلکردگی و مدیریتی و علمی و تجاری و صنعتی در آمریکا دم می زنند اما شما از ایشان بخواهید آن هزاران ایرانی موفق را به خود واگذارند و تنها ۱۰۰ نفر را از میانه آن هزاران نقر نام ببرند!؟

تنها صد نفر کفایت می کند!