صادق خرازی رئیس شورای مرکزی حزب ندای ایرانیان در «همایش بزرگ روز دانشجو» در مقام تمجید از دکتر محمدجواد ظریف اظهار داشته اند:
ظریف فقط دوست و همکار من نبوده و نیست و من معتقدم جواد ظریف به لحاظ اعتقادی فضیلت‌هایی دارد که خیلی از مدعیان اخلاق که در لباس پیامبر خدا هستند ندارد ... و به لحاظ کاری نیز معتقدم اگر ظریف در ایران متولد نشده بود مطمئناً یکی از نامزدهای دبیرکلی سازمان ملل می‌شد.
عطف به اظهارت فوق ظاهراً می توان قائل به این واقعیت بود که جماعت موسوم به «حلقه نیویورکی ها» از استعداد شگرفی در ابراز بی استعدادی شان از فهم بداهت های دنیای دیپلماسی برخوردارند! هر چند نمی توان این واقعیت را نیز نادیده انگاشت که فردی که در ۲۶ سالگی و بدون برخورداری از تحصیلات آکادمیک توفیق کسب خلعت دیپلمات در عالی ترین مقر دیپلماتیک جهان در نیویورک را می یابد و تازه بعد از دیپلمات شدن با طرح کاد و آموزش حین خدمت آموزش دیپلماتیک می بیند! طبیعتاً فهم بدیهیات دنیای سیاست از جانب چنین فردی توقعی بی جا می تواند باشد.
علی ایحال اظهارات «خرازی مزبور» را تنها می بایست در قامت یک خود شیرینی جاهلانه از نوع دوستی خاله خرسه برسمیت شناخت و مشارالیه نیتی جز ابراز خاکساری نسبت به مقتدایشان نداشته در غیر این صورت چنانچه ایشان نیم درصد هم با ظرافت ها و بداهت های دنیای دیپلماسی آشنائی داشت آنگاه می توانست بفهمد شرط احراز مسئولیت دبیر کلی سازمان ملل متحد در نظام بین المللی موجود شایستگی های دانشی و تخصصی و توانمندی های شخصیتی و مدیریتی در سطح کلان نیست و تنها باید مانند «بان کی مون» و اسلاف بان کی مون برخوردار از دوزی بی شرفی و فرو مایگی و دست آموزی بود تا آنگاه «مهتران جهان» شاهین اقبال «دبیر کل سازمان ملل شدن» را بر شانه های ایشان بنشانند.
نمونه اخیر و رسوای خارج کردن نام دولت ریاض از سیاهه کشورهای ناقض حقوق بشر توسط «بان کی مون» بعد از تهدید پولی ریاض نقدترین سندی است که اثبات می کند برای دبیرکل سازمان ملل شدن لازم نیست «پُخی» باشید تنها باید «پاپت» باشید!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر