شاخص ترین مولفه دولتمردی در ایران توانائی زبانزد ایشان در از دست دادن فرصت ها است.
شهریور ماه سال 90 با اوج گرفتن جریان موسوم به «بیداری اسلامی» ذیل مقاله «رهبری بدون ژنرال» نوشتم:
زمانی «حسنین هیکل» روزنامه نگار سرشناس مصری در توصیفی هوشمندانه از شخصیت رهبر فقید انقلاب اسلامی بر این نکته تاکید داشت که: «خمینی در رفتار سیاسی خود برخوردار از توپخانه ای قدرتمند است که هدف هایش را با تیز بینی رصد کرده و با دقت و قوت به آنها شلیک می کند اما مشکل آنجاست که بعد از آن «شلیک موفق» امیرانی قابل و شایسته ندارد تا مواضع مورد هدف قرار گرفته را لجستیک و تامین و مراقبت کنند» همین ويژگی را می توان مشکل آیت الله خامنه ای دانست که در فردای اعلام مواضع راهبردی اش در قبال تحولات خاورمیانه، ژنرالی در عرصه سیاست نداشت تا سرحدات مورد نظر ایشان را تعقیب و میدان داری کند.
اکنون و چهار سال بعد از آن تاریخ و با بالا گرفتن دامنه تحولات و ناآرامی ها در منطقه از جوار توحش «داعش تحت لیسانس و حمایت ریاض» بار دیگر عُسر و محرومیت رهبری ایران در برخورداری از ژنرال یا ژنرال های رشید و خوش رکاب در عرصه سیاست و سیاست ورزی بوضوح قابل رویت و اثبات شد.
طلائی ترین فرصت بمنظور بهره برداری از ترش روئی افکار عمومی در نظام بین الملل از قبال تروریسم تحت الحمایه ریاض (داعش) در اختیار دولتمردان جمهوری اسلامی قرار گرفته و آیت الله خامنه ای نیز بعد از «تراژدی منا» از محکم ترین موضع متوقع، حکام ریاض را مورد غیظ و تحکم خود قرار داد و پروای از واکنش سخت و خشن ایران را به دولتمردان ریاض گوشزد کرد و بستر لازم برای ورود و مدیریت بحران توسط ژنرال ها و سکانداران مدعی همه چیز دانی و تعامل جوئی در نظام بین الملل را مهیا کرد اما به سنت مالوف و محافظه کارانه حاکم بر دیپلماسی منفعل سازمان عریض و طویل دیپلماسی ایران بار دیگر شاهد فرصت سوزی دولتمردان و دولتمردی مخنث ایران شدیم و برخلاف توقع وزارت خارجه ایران همچون «بُزی اخفش» کمترین تحرکی را بمنظور در زاویه قرار دادن تروریسم اشاعه ای ریاض از طریق کمپین علیه «عربستان مُغـَذی داعش» از خود نشان نداد!
یک نفر به دولتمردان «خویش کاردان بین» کابینه تدبیر و امید گوشزد فرماید:
آقایان ـ درست است که یکی از وجوه دیپلماسی «تبدیل معاند به مخالف و ایضاً مخالف به منتقد و بعضاً منتقد به موافق است»! اما این همه دیپلماسی نیست و در سیاست به اقتضا می توان و باید متوسل به رویکردهائی دیگر نیز شد ولو آنکه شمایان آن رویکردها را برنتابید یا از فهم و بالتبع اعمالش عاجز باشید.
آقایان ـ سیاست ورزی و حضور موثر دیپلماتیک در عرصه های جهانی مُنجّـزاً به خندیدن و بشاشیت و کت و شلوار آراسته و دگمه سرآستین بستن و پیراهن یقه وینچستر و تعامل با کدخدا، انحصار ندارد. می توان در کنار اینها به بخش دیگر سیاست ورزی نیز التفات داشت که ناظر بر «رده بندی دشمنان و نابودی «دشمن ضعیف تر» در مقابل «دشمن اقوی» از طریق حمله به ضعیف ترین حلقه در بهترین لحظه» است.
هر چند که لازمه مردان چنین میدانی شدن، برخورداری از دُزی شجاعت توام با درایت است!
(نگاه کنید به مقاله شعور سیاستمداری)
.
۱ نظر:
با سلام
شخصا در این میان، باید به وزیر امور خارجه ی عربستان سعودی آفرین بگویم که از موضعی حق به جانب (هرچند حقیقتا حق به جانبش نیست) ایران را مورد نواخت کلامی قرار می دهد، و علیرغم حمایتهای در خلوت و جلوت از تروریستهای مخالف اسد و لشکر کشی به یمن، پینشهاد قطعنامه ای حقوق بشری علیه سوریه را میدهد که رای هم می آورد.
ارسال یک نظر