شکست آیت الله هاشمی رفسنجانی در انتخابات هیات رئیسه مجلس خبرگان از آیت الله یزدی می تواند اسباب عبرت باشد چنانچه «آیت الله» به دیده دقت در آن بنگرند.
آیت الله در حالی در رقابت با آیت الله یزدی 47 به 24 نتیجه آرای خبرگان را به رقیب واگذار کرد که همین آیت الله 51 به 26 موفق به شکست آیت الله یزدی در 87 شده بود.
شکست اخیر هاشمی را قبل از آنکه شکست از آیت الله یزدی بدانیم باید و می توان آن را شکست هاشمی از خود خواند!
صورت قصیه بسیار ساده است:
وقتی یک ماه قبل از انتخابات «آیت الله» می فرمایند:
«درصورتی که بعضی افراد که آن‌ها را برای ریاست خبرگان صالح نمی‌دانم قصد کاندیدا شدن داشته باشند، آمادگی خود را برای کاندیداتوری ریاست این مجلس اعلام خواهم کرد.»
همین یک جمله برای شکست محتوم «آیت الله» به اندازه کافی از چاشنی لازم برخوردار بود.
در واقع آیت الله با این جمله علی رغم اشتهار قابل وثوق شان به «حذق سیاسی» نشان دادند با رسیدن به غروب کهنسالی نتوانسته اند کماکان خود را در اندازه های آرمانی از یک سیاستمدار زبردست تحفظ نمایند.
آیت الله با اظهار آن جمله ناخواسته سه گزاره را به مخاطب خاص خود منتقل کرد.
نخست آنکه در مجلس خبرگان موجود خبرگانی وجود دارند که به زعم «آیت الله» ناصالح اند!
دوم آنکه «آیت الله» با ابراز تلویحی «ما تافته جدا بافته ایم» به اعضا خبرگان این پیغام را داده که آمدن من یعنی پیروزی تضمین شده ام در مقابل نامزد ناصالح!
سوم آنکه شما خبرگان توان تشخیص ندارید و این من هستم که سیستم صالح و ناصالح یاب در خبرگان دارم و بموقع نیز با دادن افتخار حضورم در انتخابات مانع از پیروزی نامرد ناصالح می شوم!
هاشمی با جمله مزبور در یک بی مبالاتی مشهود تمامیت مجلس خبرگان را بر علیه خود شوراند و طبیعی بود خبرگان مزبور اگر با نامزدهای رقیب هاشمی در انتخابات مسئله هم داشتند اما بصورت قهری هاشمی با آن جمله به اندازه کافی ایشان را از ضد انگیزه نسبت به حضور متفرعنانه و موفقیت در تصاحب کرسی ریاست خبرگان برخوردار کرد تا در اقدامی معنادار «یزدی» را بر ایشان ترجیح دادند تا در ناخوآگاه خود چوب شماتت را بر بیان بدون دقت هاشمی بزنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر