برجام ـ فروش سهره بجای قناری!

در ماجرای توشیح توام با دستورات اصلاحی رهبری در قبال مصوبه برجامی شورای عالی امنیت ملی یک نکته حائز اهمیت مغفول ماند و آن گم شدن پیام اصلی ایشان در قبال توافقنامه وین بود.
فی الواقع راز نچندان پنهان در نامه رهبری ممانعت ایشان از رنگ کردن تاریخ بود! یعنی وقتی بعد از همه آن شامورتی بازی ها و واریته های رنگارنگ بعد از توافقنامه وین اعم از اعلام جشن ملی و تبریک رئیس جمهور به ظریف و مردم و رهبری و جو زدگی مسبوق به سابقه «نگاش نکن ظریفه ـ شش نفر رو حریفه» شیدائیان و تا ساختن سردیس دکتر ظریف و رساندن کار بدانجا که این توافقنامه شایسته قرار گرفتن در میان ترم های تحصیل دانشگاهی برای آموزش به جهانیان است (!) بعد از همه این تئاترها، رهبری بعد از سکوتی معنادار و چند ماهه نهایتاً در نامه خود با صراحت اعلام می کند که:
«محصول مذاکرات دچار نقاط ابهام و ضعفهای ساختاری و موارد متعدّدی است که در صورت فقدان مراقبت دقیق و لحظه به لحظه ،‌ می تواند به خسارتهای بزرگی برای حال و آینده‌ی کشور منتهی شود»
عصاره این کلام در خلاصه ترین شکل ممکن بدین معنا است که بی زحمت آب به تاریخ نبندید!
واقعیت مشهود آن است که تیم مذاکره کننده همه زحمت شان را کشیدید. اما همه توان شان همین بود؛ بیش از این هم نبود.
باختیم ـ تعارف هم نداریم! اما بی زحمت اسم بُرد ـ بُرد را بر آن نگذارید و ارزنی از شعور هم برای مخاطب قائل باشید و با پرهیز از چنین قرائت هائی معوج از «برجام» اجازه دهید به شعورمان لااقل بی احترامی نشود!
سهره را بجای قناری به شما فروخته اند و آنک شما آن را بنام طاووس به مخاطب می فروشید!؟
پیش تر در «ظریفی که حیف شد» معروض داشته بودم که برجام محصول بی تدبیری و محتوم به ناکامی است. برجام را نوعاً می توان جدیدترین ورژن از «عوامفریبی نقابدار» با لعاب و ویترین و بزک «توانمندی و کامیابی» موزعین اش توصیف کرد. برجام در مضیق ترین تعریف ممکن توفیق دولت روحانی در ترغیب آمریکا است بمنظور بنده نوازی و تفویض حق حداقلی در دانش هسته ای برای ایران به بهائی «گزاف و نقد» و مابه ازائی «قلیل و نسیه»!

این «ناکامی محتوم» محصول همان روحیه ای است که به درخواست دکتر ظریف در « مهر 93» با به راه انداختن کمپین 6 کارگردان شعار «هر توافقی بهتر از عدم توافق است» را سر دادند.
با حاکمیت چنین روحیه ای بود که «حسین فریدون» تا آن اندازه جسارت پیدا می کرد تا خطاب به دکتر صالحی دستور صادر فرمایند که: «سانتریفیوژها را بکنید بیندازید دور»! طبیعتا با چنین ظرفیت های منفی و روحیات از پیش تسلیم شده ای از ابتدا نیز نمی بایست چشم انتظار نتیجه ای بهتر از برجام فعلی را از این تیم متوقع می بود! (اینجا)

تنها نقطه مثبت در این مذاکرات توانائی جمهوری اسلامی در تحمیل تمامیت خود و انقلاب خود بدون عقب نشینی از سرحدات عقیدتی اش به 1+5 در کلان مداکرات بود.
از آن سوی نیز اگر چه طرف غربی با ظرافت و از طریق تحریم ها توانست انتخابات 92 را مهندسی کند اما چون پیش بینی «رد صلاحیت» را نکرده بود به اقتفا و لاجرم مولود انتخابات نیز چنگی به دل شان نمی زند و بدین اعتبار دست دست خواهند کرد و در لغو تحریم ها تعلل خواهند ورزید تا ببینند این مولود ناخواسته از توانائی لازم در مهار «انقلاب» برخوردار هست یا نه!
قبلا در «ظریفی که حیف شد» گفته بودم ظریف این بدآیند را بنام خود در تاریخ سند زد اما نباید گذاشت «مسبوقان به سابقه» مانند 598 موفق به «ستآپ امام دوم» شوند!
اصرار بر زدن مُهر تائید صدر در صدی رهبری بر برجام، رندی هوشمندانه ای بمنظور ساختن «شریک جرم» بود که با نامه انذاری ایشان چنان تلاشی ناکام ماند!