پیروزی تضمینی!

شخصاً و مشروط بر حضور نامزد پیشنهادی ام، انتخابات ریاست جمهوری سال 96 را با تضمین و درصدی بالا از موفقیت برای ایشان، پیش بینی می کنم.

این «موفقیت تضمینی» بیرون از کامیابی ها و ناکامی های محتمل «حسن روحانی» و بیرون از رقابت سیاسی اصولگرایان و اعتدالیون و اصلاح طلبان و بی تفاوت به کیستی نامزدهای هر کدام از ایشان در انتخابات سال 96 قابل احصاء است.

خوشبختانه نامزد مطمح نظر اینجانب بیرون از همه جناح بندی های سیاسی، مورد اقبال و احترام همه شخصیت ها و جناح های سیاسی و حتی مخالفین نظام هم می باشد.

شخصیت مورد نظر دُردانه ای است بنام «سردار قاسم سلیمانی» که اعتبار خود را بیرون از رقابت ها و جناح بندی های سیاسی و از بطن مدیریت حاذقانه در دفاع از تمامیت ارضی و سرحدات فرهنگی و سیاسی انقلاب اسلامی احراز کرده و شخصاً پیشنهادم به ایشان و نظام آن است تا «بموقع» برای انتخابات ریاست جمهوری 96 با بوسیدن و کنار گذاشتن لباس رزم، لباس سربازی ولایت در عرصه سیاست را بر تن کنند و قطعاً با فاصله ای معنادار از تمام نامزدهای موجود در 96 پیروز انتخابات خواهند بود و انشاالله پرونده خدمت خود به مردم در کسوت ریاست جمهوری را مانند سنوات نظامی گری شان برخوردار از افتخار خواهند کرد.

گذشته از آن، کسانی مانند «قاسم سلیمانی» مدیران شایسته ای محسوب می شوند که حکم سرمایه ملی را دارند.

نظام و مردم برای ایشان سرمایه های هنگفتی را هزینه کرده و بالتبع اکنون این دو موظف اند ایشان را برای آینده مملکت حفظ و صیانت کنند.

بعد از شهادت سردار «حمید تقوی» در سامرا این نگرانی قابل فهم باید گریبان گیر پایوران کشور باشد که تقوی ها و سلیمانی ها ارزان به دست نیآمده اند تا بتوان از دست دادن ایشان را به راحتی پذیرفت.

خصوصاً آنکه بارها مشاهده شده و می شود «حاج قاسم» با اتکای بر ایمان و شهامت غیرقابل کتمانش به تناوب و تکرر و بی تعلل در خطوط مقدم نبرد حضور به هم می رساند.

هر چند چنین شهامتی ستودنی است اما «حاج قاسم» باید به این واقعیت گردن نهند که ایشان دیگر تعلق به خود ندارند و اکنون ایشان و دیگر سردارانی هم سطح ایشان سرمایه های ملی یک کشور محسوب می شوند که موظفند با اولویت «حفظ خود» همه توانمندی های مکتسبه و ذاتی خود را در افق های بالاتر و والاتر در خدمت مملکت و نظام و انقلاب شان بگیرند.