رئیس جمهور در جلسه مشترک دولت و مجلس شورای اسلامی در خصوص ماجرای اخیر فیش های حقوقی فرموده اند:
«بر اساس گزارش یکی از نهادهای نظارتی طبق آیین‌نامه‌های سال 90، یک مدیر می‌توانست حتی تا یک میلیارد تومان هم دریافتی داشته باشد، و در ظاهر هیچ مشکلی هم وجود نداشت، لذا امروز باید این آیین‌نامه‌ها اصلاح شود»
جناب آقای رئیس جمهور!
بقول پیمان معادی در «جدائی نادر از سیمین» گیریم پدرم بخاطر آلزهایمر ندونه من پسرشم! اما من که می دونم اون پدرمه!
به عبارت دیگر مسئولیت های فردی و اجتماعی انسان نسبت به حقوق و تکالیف محوله که نمی تواند تحت الشعاع دلبخواهی ها و خویش کامی ها و فرصت ها و مزایا و کوتاهی ها و لکنت ها و نارسائی های عرفی یا قانونی قرار بگیرد.
گیریم آئین نامه سال 90 می توانست مسئولین محترم را تا 1000 میلیارد هم برخوردار از دریافتی کنند آیا در این میان یک مسئول هم نباید پیدا بشود تا معترض این حفره قانونی شده و از خود یا مقامات ارشدش بپرسد بر اساس کدام لیاقت یا کفایتی اینجانبان را چنین گشاده دستانه برخوردار از خوان نعمت می فرمائید!؟
جناب رئیس جمهور!
در دوران اشتغال در وزارت خارجه یک بار حسب اتفاق بعد از دریافت فیش حقوقی متوجه افزایشی نامانوس در مبلغ حقوق دریافتی قابل پرداختم شده و وقتی با مراجعه به دفتر حسابداری از مسئول مربوطه دلیل این افزایش را پرسیدم ناگهان خود را در کانون چشمان متعجب رئیس و مسئولین مربوطه در واحد حسابداری مزبور محاصره شده یافتم و ریاست محترم حسابداری با تحیّـُر توام با تمسخر بنمایندگی از جمع در قالب یک جمله معترضه از اینجانب پرسید:
حالا شما ناراحت شده اید اگر حقوق تان افزایش یافته باشد!؟
در پاسخ خدمت شان معروض داشتم:
خیر ـ قطعاً ناراحت نمی شوم اما قطعاً باید از صحت این افزایش مطلع شوم که مبنایش چیست و آیا استمرار دارد تا اینجانب نیز از این به بعد بر روی این ارتقا حقوق برای هزینه های خود حساب باز کنم و اگر هم اشتباهی شده منطقاً موظف به بازگرداندن آن هستم!
جناب آقای روحانی!
عرائض بنده در آن ماجرا نه ناشی از پارسا کیشی زاهدانه بود و نه به قصد زهد فروشی عارفانه!
این بدیهی ترین رفتار منطقی وعقلی و متوقع از همه کسانی است که در هر رده ای عهده دار مسئولیت های حکومتی اند.
مسئولانی که مردم در تفویض مسئولیت ها به ایشان فرض را بر این قرار داده اند که پایوران شان ضمن برخورداری از اشرافیت اخلاقی، تربیت یافتگان بر سفره پاکدستی و چشم و دل سیری اند.
جناب رئیس جمهور!
گیریم آئین نامه سال 90 مجوز بهره وری گشاده دستانه و بدون استحقاق مسئولین به حقوق های گزاف را تامین می کرد اما آیا نباید در این میان ولو یک نفر هم پیدا می شد تا بابت این دریافتی های نامعقول و نااستحقاقی استنکاف ورزیده و جویای چیستی و چرائی چنین پرداخت های دست و دل بازانه ای به خود می شد!؟
جناب رئیس جمهور!
درست است که دندان اسب پیش کشی را نباید شمرد! اما تمتع از بیت المال اسب پیش کشی نیست و پرداخت ها متکی بر استحقاق ها و مسئولیت ها است.
جناب رئیس جمهور!
نقل قانون و حفره های قانون نیست. محل نزاع قبل از قانون های سوراخ دار، طمع و طماعی و زیاده خواهی مسئولین مربوطه است!
جناب رئیس جمهور!
نقل این حرف ها نیست.
باز هم بحث عقیل و مرتضی است
آهن تفدیده مولا کجاست!؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر