پوپولیست و غیاظان!

اظهارات جناب فیاض زاهد در مصاحبه با آرمان زخمه ای شد بر زخمی ناسور که ایضاحی را می طلبد.
جناب فیاض در مصاحبه مزبور توافق هسته‌ای را به معنای پایان پوپولیسم تلقی کرده و در پاسخ به چرائی چنین قضاوتی اظهار داشته اند:
من معتقدم در «میان مدت» پوپولیسم توانایی بازگشت به عرصه قدرت را در ایران ندارد. مردم ایران دوباره و در كوتاه‌مدت «هوس» اقبال به پوپولیسم نخواهند كرد و این میل در میان مردم از بین رفته است. بازگشت پوپولیسم تنها در شرایطی محقق خواهد شد كه نسل كنونی از بین برود و نسل آینده خاطرات این دوران را فراموش كند و دوباره به دلیل فقر در زیرساخت‌ها و فقدان ایدئولوژی و جهان‌بینی معقول از طرف نیروهای پیشرو، فضای سیاسی به دست نیروهای «فرودست» بیفتد ... اگر قبل از توافق هسته‌ای شما این سوال را عنوان می‌كردید كه آیا خطر بازگشت احمدی‌نژاد به قدرت جدی است؟بنده در پاسخ می‌گفتم «بله» ممكن است جدی باشد.

شخصاً و برخلاف ارسطو که می گفت:«من افلاطون را دوست می دارم اما حقیقت را بیشتر از افلاطون دوست دارم» مایلم به این واقعیت اذعان دارم که: «من احمدی نژاد را دوست ندارم! اما این نافی آن نیست که بر سیمای حقیقت خاک بپاشانم یا خاک پاشی دیگران را اغماض کنم»
بدین اعتبار تقریبا مطمئنم در ایران اکثر کسانی که در مقام تحقیر «احمدی نژاد» متوسل به واژه پوپولیسم می شوند معنای صحیح آن را ندانسته و یحتمل فهم شان از پوپولیسم چیزی مرادف با «پپه ایسم» یا «پخمه ایسم» است!
پوپولیسم در اندیشه سیاسی مرادف با «عوام گرائی» است و این در حالی است که مُراد متنفران از احمدی نژاد در استعمال واژه پوپولیسم ناظر بر کلمه «عوام فریبی» است.
عوام فریبی در ترمینولوژی سیاسی مترادف با واژه «دماگوژی» است و معنای آن نیز عبارت است از «بهره گیری نادرست از احساسات و تعصب های عامه مردم»
بدین لحاظ به اعتبار معنای پوپولیسم یا عوام گرائی که ناظر بر رویکردی اخلاقی مبتنی «ارتباط مستقیم بین توده مردم و حکومت» است نباید و نمی توان با این رویکرد اخلاقی، رویگردانی و ترشروئی کرد.
بدین لحاظ پوپولیست یعنی خمینی، یعنی ماندلا، یعنی مهاتما گاندی که جملگی با رویکردی پوپولیستی میدان سیاست ورزی خود را در کانون اقبال به توده هائی قرار دادند که همواره و در طول تاریخ از جانب برج عاج نشینان و متفرعنین متهم به عوامیت و بدویت و جاهلیت و بی چیزی و بی همه چیزی و سفلگی و حقارت بوده اند.
بدین لحاظ پوپولیست یعنی «علی ابن ابیطالب» که گوشزدش به «مالک» کماکان گوش نواز است که:
خواص و نزدیكان زیاده خواهان و کم فروشانند . اینان همه چیز را به اصرار از والی می‌طلبند و اگر عطایی یابند، كمتر از همه سپاس می‌گویند و در برابر سختی‌های روزگار، شكیبایی‌شان اندك است. اما ستون دین و انبوهی مسلمانان و ساز و برگ در برابر دشمنان، عامه مردم هستند، پس، باید توجه تو به آنان بیشتر و میل تو به ایشان افزونتر باشد.
بدین لحاظ پوپولیست یعنی «محمد رسول الله» که فخرش هم نشینی با فرو دستان و محرومان و ضعفا و دین اش حامی و جان پناه و مدافع همین اقشار بود!
بدین لحاظ باید به آنانکه با دیدن «محمود» کهیر می زنند شماتت کرد که:
با غیظ می توان زیست اما نمی توان خوش زیست!