غلامحسین کرباسچی در مصاحبه با روزنامه شرق بمنظور اثبات حُسن تدبیر دولت حسن روحانی در باز کردن فضا و آزادی ها گفته:
بی‌انصافی است اگر فضای فعلی را بهتر از فضای دولت قبل ندانیم. در فضای گذشته اصلا کسی حق جلسات در دانشگاه ها نداشت ... درآن دوره جلو تجمعات دانشجویان را می‌گرفتند و وزارت علوم و دانشگاه‌ها مجوز صادر نمی‌کردند.
اظهارات کرباسچی استثنا نیست و بعضاً چنین اظهاراتی مبنی بر دهشتناک بودن فضای سیاسی در دولت قبل و بهجت زا بودن فضای سیاسی فعلی، بیت الغزل عموم منسوبین به شهرآشوبی های سال 88 است.
دوستانه و برادرانه بر ذمه خود فرض می دانم تا ضمن تائید امنیتی بودن فضا از 88 به بعد توصیه ای خدمت این بزرگواران داشته باشم.
مهم نیست از رهبری متنفر باشید یا نباشید!
مهم نیست از ناکامی جنبش سبز در 88 دلخور باشید!
مهم نیست از دیدن احمدی نژاد حالت تهوع پیدا می کنید!
اما مهم آنست که برای حصول کامروائی در سیاست دو کار را حتما انجام دهید:
ـ هرگز به خودتان دروغ نگوئید!
ـ بدون لحاظ «کینه و نفرت» و «عُلقه و الفت» برخوردار از تحلیل واقع بینانه از وضعیت باشید ولو آنکه وضعیت به کام و مُرادتان نباشد.
حال این که مُدام به خود و تبعاً مخاطب خود بدون بیان دلیل وضعیت امنیتی ناشی از شورش تان در 88 و تبعات آن تا 92 بگوئید: حجم آزادی ها اکنون با فضای خفقان و امنیتی در دوران احمدی نژاد در دانشگاه ها و تعطیلی احزاب قابل مقایسه نیست! اگر «عوام فریبی» نباشد؛ قطعا «خود فریبی» می تواند باشد!
جناب کرباسچی!
نبود یا کمبود آزادی ها در مقطع مورد اشاره محصول آشوب امنیتی خودتان بود که از جانب حکومت بصورتی تبعی پاتک شد. آشوبی که با «فریب تقلب» از تهران آغاز شد و بسرعت دامنه اش و مدیریت اش به کاخ سفید و وزارت خارجه آمریکا و اسرائیل و انگلستان رسید!
چنین ناله های جگرسوزی به بهانه نبود آزادی در دوره محمود(!) مانند اشک تمساح گروه رجوی است که مدام به برخوردها و سرکوب های گسترده و فضاهای امنیتی دهه 60 ارجاع می دهند بدون آنکه به مخاطب بگوید فضای امنیتی دهه 60 واکنش طبیعی نظام به فعالیت ضد امنیتی «ما» علیه حکومت از طریق جنگ مسلحانه و بازی کثیف ترور بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر