۱۳۹۶ مرداد ۸, یکشنبه

فقر بصیرت!



بصیرت در عرصه دیپلماسی حلقه مفقوده ای است که عملکرد جمیع دولت های بعد از انقلاب اسلامی در ایران عاری از آن بوده و فقدانش به یک اندازه کارنامه ایشان را مبتلا به بی تدبیری و خبط و خسارت کرده.

این نامُبصری شامل هر ۴ دولت هاشمی و خاتمی و احمدی نژاد و روحانی بوده و قاطبه ایشان بدون درکی صواب از سیاست خارجی «وهم اندیشانه» قائل به بازی با کارت جناحی در مقابل آمریکا بوده اند تا بدین طریق با معرفی و القای خود و جناح خود به طرف آمریکائی به عنوان یگانه گروه صاحب صلاحیت جهت هم افزائی با واشنگتن و تخریب و تعریف جناح مقابل خود به عنوان هیولاهای ضد آمریکائی! می کوشیدند و می کوشند با دلبری از آمریکا از ایشان امتیاز لازم جهت عقب راندن جناح دیگر را در داخل کشور اخذ کنند.

یک خوش خیالی بچه گانه که عاری از حداقل های بصیرت سیاسی است.

وهم اندیشان مزبور عاجز از درک این واقعیت مانده اند که برخلاف رویاهای ایشان طرف اصلی در دیپلماسی آمریکا هیچ کدام از جناح های داخلی نیست تا ایشان بتوانند با اتخاذ «خود شیرینی» از کدخدا دلبری کرده و بدینوسیله کسب امتیاز کنند.

آخرین نمونه آن اظهارات جواد ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا بود که ساده لوحانه واشنگتن را هشدار داد: اگر در برجام به ما امتیاز ندهید جناح مقابل در انتخابات پیروز می شود!

وهم اندیشان مزبور متوجه نیستند مخاطب اصلی آمریکا در ایران «ملت» ایرانند و واشنگتن طی ۳۸ سال گذشته کوشیده تا با لطائف الحیل و ترفندها و تمهیدات متعدد اعم از تحمیل جنگ و تهدید های نظامی و تحریم های اقتصادی بدنه شهروندی ایران را در زمین معیشت مبتلا به فلاکت اقتصادی و ناامنی روانی کند تا از این طریق و در بلند مدت قاطبه ایرانیان را فرای جناح بندی های سیاسی از صرافت انقلاب شان و حمایت از حکومت شان، منصرف و پشیمان کنند.

همین بی بصیرتی است که اکنون نیز مبتلابه دولتمردان «تدبیر و امید» شده و پایوران این دولت متحیرانه مبهوت مانده اند که:

ما که با دلبری از کاخ سفید برجام را به انجام رساندیم علی رغم این چرا کدخدا «حالی به ما نمی دهد» و امتیازات متوقع را از ما مضایقه می کند؟ ما که همه ترتیبات لازم جهت اثبات «پسر خوبی شدن» را برای کدخدا اعمال کردیم پس چرا کدخدا به ما بی وقعی می کند؟

آقای روحانی ـ برای واشنگتن ارزنی تفاوت بین جنابعالی با احمدی نژاد و خاتمی و هاشمی نبوده و نیست.

ایشان با ملتی خصومت دارند که ۳۸ سال تن به هژمونی کدخدا نداده و می کوشند با به جان هم انداختن جناح ها، ساختار حکومتی را در ایران تا آن اندازه فلج کنند تا حکومت در تامین معیشت و امنیت مردم معطل مانده و بدین ترتیب آن ملت نامطیع در برابر اقتدار جائرانه اش را از طریق فلاکت اقتصادی به صرافت نصرفیدن پایمردی و مدافعه از انقلاب و نظام شان بکشانند.

تصور شما از قد رعنای تان نزد کدخدا تخیلی بیش نیست و نزد کدخدا نه شما و نه جناح مقابل شما محلی از اعراب ندارید. تنها کار ویژه شمایان برای کدخدا به جان هم انداختن تان است تا از این طریق از مسئولیت های محوله تان غافل شوید.

۱۳۹۶ مرداد ۴, چهارشنبه

سفر به ایران!


در حال تنظیم برنامه هام هستم تا آخر تابستون یه سفر بیام ایران!
بموفع تاریخ سفر و برنامه های سفرم را اطلاع رسانی خواهم کرد تا بموقع بتوانم در خدمت دوستان باشم.
...................................
@DariushSajjadi
dariushsajjadi@yahoo.com

۱۳۹۶ تیر ۲۹, پنجشنبه

جام زهری که امام خورد و جام زهری که هاشمی خورد!


حساب اینستاگرامی حسن روحانی به مناسبت سالگرد پذیرش قطع‌نامه ٥٩٨، حدود یک دقیقه از ویدئوی دیدار هاشمی رفسنجانی با رزمندگان دوران جنگ را که در شهریور ۹۴ برگزار شده، منتشر کرده که در آن هاشمی رفسنجانی می‌گوید:

اینکه می‌گویید جام زهر؛ جزء افتخارات من و آقای روحانی است! (اشاره به تحمیل قطع نامه ۵۹۸ به امام)

هر چند هاشمی دروغ نمی گوید و ایشان بودند که به اتفاق روحانی جام زهر را به امام خوراندند! اما این همه حقیقت نیست و واقعیت آن است که امام نیز بفراست تک هاشمی را پاتک کرد و با هوشمندی و به سهم خود ایشان نیز به هاشمی جام زهری دیگر خوراند!

صورت واقع آن است هاشمی رفسنجانی با زیرکی توانست بمنظور تعقیب اهداف لیبرالیستی خود و به اعتبار ناهمدلی ایشان با مواضع انقلابی امام از طریق «مغبون کردن امام» ایشان را مُجاب به پذیرش قطعنامه ۵۹۸ کنند.

اما مرحوم امام نیز بلافاصله و بعد از اعلام پذیرش قطعنامه ۵۹۸ با انتشار نامه ای مفصل خطاب به ملت ایران آب سردی بر روی هاشمی و حواریون لیبرال ایشان ریخت که شوقمندانه برای ترانسفر انقلاب و نظام به بستر رام شدگی و متابعت از نظام بین المللی تحت هژمونی آمریکا خود را مهیا کرده بودند.

امام با نامه ۲۹ تیر ۶۷ نه تنها دست و پای هاشمی را در پوست گردو قرار داد بلکه با مفصل بندی و ریل گذاری در مسیر «نظام و انقلاب» امنیت و مانائی انقلابش را با ضریبی بالا تضمین کرد بشکلی که بعد از رحلت و در تمام دوران رهبری آیت الله خامنه ای منشوری روشن در مقابل پایوران نظام قرار گرفت بشکلی که نه هاشمی تا زمانی که در قید حیات بود و نه عقبه ایشان که در قید حیات اند هرگز نتوانسته اند به اعتبار محکمات و مسلمات آن منشور منویات لیبرالیستی خود را هم افزائی و عملیاتی کنند.

پیشتر در مقاله «باد کاشتید آقای هاشمی» خدمت ایشان معروض داشته بودم:

آنکه باد می کارد طوفان درو می کند.

۱۳۹۶ تیر ۲۸, چهارشنبه

گویند مرا چو مُرد مادر!

(کودک مسلمان برمه ای بر بالین مادر)

پسرم مادرت خواب نیست. مُرده است!

پسرم از آن پستان شهد مرگ می نوشی.

آنی که می نوشی شیر نیست. شرنگ بی وجدانی دنیائی است که به عشق محتاج است و خود نمی داند.

مادرت خواب نیست. آنکه خواب است وجدان بی مقدار مدعیان حقوق بشر است که از پس آروغ های مهوع شان بعد از سر کشیدن گیلاس های شامپاین در ضیافت خریت و کارناوال بهیمیت «خفقان مرگ» می تراود.

پسرم ؛ مادرت خواب نیست. مادرت مُرده است. از بس که شرافت و معرفت و انسانیت مُرده است.

بچه که بودیم به شوق می خواندیم:

گویند مرا چو زاد مادر ـ پستان به دهان گرفتن آموخت.

پسرم حال نوبت توست تا به حزن بخوانی:

گویند مرا چو «مُرد» مادر ـ پستان به دهان گرفتن آموخت.


...

۱۳۹۶ تیر ۲۷, سه‌شنبه

‍ از ضرغام تا چرخنده از چرخنده تا تتلو!


وقتی چندی پیش دکتر ظريف در راستای دفاع از برجام فرمودند: «برجام افتخار من است نه‌ مايه شرمساری» متقابلا خطاب به ایشان معروض داشتم:
جناب ظریف برخلاف برجام شما «ضرغام» افتخار من است نه مایه شرمساری!
اشاره ام به «شاهرخ ضرغام» لات بی سر و پائی بود که در رژیم پهلوی در کسوت «گنده لاتی» در کاباره میامی تهران شرخری می کرد. اما همین لات بی سر و پا به برکت انفاس قدسیه مرحوم امام و انقلابش به غمزه ای متحول شد و در جنگ و در کسوت فرمانده گروهان فداییان اسلام در جریان پاکسازی منطقه آبادان به فخر شهادت نائل آمد.
حالا حکایت تتلو نیز ظاهرا دست مایه نُنُربازی گروه های سیاسی شده تا به اعتبار پیشینه جوانانه وی تحول کنونی اش را مَچَل نمایند!
ماجرائی تکراری که پیش تر الهام چرخنده را نیز محور همین مَچَلیسم کرده بود.
در ماجرای چرخنده نیز به سهم خود خطاب به ایشان گفتم:
اتهام جنابعالی مستورگی در آن پنج متر الگانس مشکی نیست! شما متهمید که چرا جبهه ضدیت ایشان با رهبری را ترک کردید.
طنز ماجرا آنجا است که وقتی از جبهه انقلاب کسی به اردوی ضدیت با انقلاب مهاجرت می کند همین اصحاب برایش کف می زنند کِل می کشند! اما دمار از روزگار آنی در می آورند که بنا به هر دلیلی راه خود را از راه این بیمار دلان جدا سازد.
شعار «ایران برای ایرانیان» شان نیز تا زمانی اعتبار دارد که ایرانیان مطمح نظرشان قبل از هر چیز آستان بوس خورنق مالیخولیائی ایشان باشند. در آن صورت چه گلشیفته فراهانی باشی یا سوسن تسلیمی چه جواد اکبرین باشی یا اکبر گنجی و گوگوش و دراز گوش فرقی نمی کند و در هر حالتی قهرمان ایشانید در غیر این صورت تتلوئید و بایسته غضب روئی و درشت گوئی!

۱۳۹۶ تیر ۲۶, دوشنبه

یکتایش


یکتایش پروژه تحقیقاتی به اهتمام و خامه آقای «ژاپه یوسفی» بنیان گذار تلویزیون و اندیشکده هما است که در حجمی موسع به ابعاد فکری ـ فلسفی و بعضاً اقتصادی یک جامعه بسامان پرداخته شده و ایشان این اجازه انحصاری را به اینجانب داده اند تا آن را اختصاصاً در وبلاگ و صفحات فیس بوک و گوگل پلاسم منتشر نمایم.
بدلیل حجم بالای مطالب آن را بصورت دنباله دار منتشر می کنم و از عموم علاقه مندان و آشنایان با مباحث فکری و نظری دعوت می کنم با تفطن در این نوشتار با نقطه نظرات خود به غنای معنائی آن بیفزایند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بخش هجدهم، از حکومت برتر تا شهروندان برتر

پرسش:

مشخصات «همآسالاری» (همآ= سرواژهٔ «همهٔ مردم آزاده»)

در مقایسه با الگوهای حکومتی موجود چیست؟



پاسخ:

برای توصیف مشخصات «همآسالاری»،

باید نخست، از مفاهیم کلی شروع کنیم که،

مهمترین آنها، تعریف جایگاه یک شهروند در مقایسه با حکومت است.

زیرا که،

سلب یا اعادهٔ آزادی شهروندان، تابع این تعریف است.

همﺍکنون در سراسر جهان،

رابطهٔ شهروندان با حکومت شان،

متکی بر نوعی اعتقاد نادرست است که، ناخودآگاهانه،

القا کنندهٔ برتری حکومت در مقایسه با شهروندان است.

در صورتی که،

در چهارچوب انگارهٔ «یکتایش»،

و الگوی «همآسالاری»،

ما معتقدیم که،

تک تک شهروندان یک کشور، همواره برتر از حکومت شانﺍند.



پرسش:

چرا یک شهروند برتر از حکومت است.



پاسخ:

زیرا که،

حکومت، سامانهﺍی است که،

برای مدیریت یک جامعه (کشور) طراحی شده.

نتیجتاً

حکومت صرفاً یک ابزار مدیریتی است که،

توسط برخی از شهروندان خلق شده.

نتیجتاً ﻣﻰتوان گفت که،

تک تک شهروندان، که همگی مشابه به خالقان حکومتﺍند،

برتر از یک ابزار مدیریتیﺍند.



پرسش:

این اعتقاد نادرست که، القا کنندهٔ برتری حکومت در مقایسه با یک شهروند است، چگونه بوجود آمد؟



پاسخ:

در دوران قدیم و در هنگامی که،

نخستین حکومتﻫﺎی بشری در حال شکل گرفتن بود،

نظریهٔ «حق الهی پادشاهان» (Divine right of kings) شکل گرفت.

ویکی پیدیا در بارهٔ این نظریه چنین ﻣﻰگوید:

براساس این نظریه پادشاه موضوع هیچ قدرت زمینی نیست و حق حکمرانی را مستقیماً از خدا دریافت می‌کند. در این نظریه گاه حکومت تحت فرمان خدا تلقی شده و گاه ادعا می‌شود که پادشاه همان خدا است؛ بنابراین مشروعیت و حق حکمرانی آنها نباید و نمی‌تواند از سوی قدرت‌های زمینی به چالش کشیده شود، زیرا به چالش کشیدن قدرت و مشروعیت آنها در واقع به چالش کشیدن خدا محسوب می‌شود.[۱] در نتیجه پادشاه موضوع اراده مردم، اشراف و نخبگان، و هیچ گروه و رسته اجتماعی دیگری نیست. بر اساس این نظریه تنها خدا می‌تواند در مورد پادشاه غیر عادل قضاوت کند و هر گونه تلاش برای عزل، برکناری و یا محدود کردن قدرت پادشاه در حقیقت مخالفت با خدا و بی‌احترامی به مقدسات و شعائر مذهبی محسوب می‌شود.



نتیجتاً،

تفکرات حکومتی مشابه به این نظریه در اقصی نقاط دنیا مانند،

چین، ژاپن، هند، ایران، خاورمیانه، اروپا، افریقا و ...

رواج یافت.

ولی،

نخستین و مهمﺗﺮین چالش در ارتباط با این نظریه،

بعد از وفات رسول الّٰله، محمد ابن عبدالله (ص)

و در هنگام گزینش خلفای راشدین شکل گرفت.

زیرا که،

بر پایهٔ اعتقاد مسلمانان،

محمد ابن عبدالله (ص) آخرین پیامبر بود.

و نتیجتاً،

برای عمدهٔ مسلمانان آن زمان،

مشروعیت خلفای راشدین

صرفاً متکی بر اجماع بزرگان امت اسلام بود.

اما،

در کشورهای غربی، این نظریه نادرست،

تا پیش از دوران روشنگری (Age of Enlightenment

ادامه یافت،

و

پس از آن، به منظور حفظ برتری «حکام»

در چهارچوب فلسفهٔ سکولاریزیم و لیبرال دموکراسی،

از طریق قوانین و مباحث به ظاهر روشن فکرانه،

برتری حکومت بر شهروندان تثبیت شد.



پرسش:

آیا ﻣﻰتوانید نمونهﺍی

از مباحث به ظاهر روشن فکرانه ارائه دهید که،

باعث تثبیت برتری «حکومت» بر «شهروندان»

شد؟



پاسخ:

بله!

برای نمونه با مروری بر

اراجیف توماس هابز (Thomas Hobbes) در رابطه با

تئوری سیاسی قرارداد اجتماعی (Social contract)

متوجه ﻣﻰشویم که،

او معتقد است که،

مشروعیت یک حکومت

متکی بر نوعی «قرارداد اجتماعی» است که،

تلویحاً ویا تصریحاً

توسط شهروندان یک کشور تصویب شده.

ولی،

با نگاهی عمیقﺗﺮ درﻣﻰیابیم که،

او سعی کرده،

توسط گزارهٔ غلط انداز «قرارداد اجتماعی»

وانمود کند که،

شهروندان یک کشور

طرفین این قرارداد هستند.

در صورتی که، بر پایهٔ تئوری وی،

«شهروندان» صرفاً یکی از طرفین این قرارداداند

در حالی که،

«حکام» طرف دیگر آنﺍند.

ویکی پیدیا دربارهٔ «قرارداد اجتماعی» هابز چنین ﻣﻰگوید:



Social contract arguments typically posit that individuals have consented, either explicitly or tacitly, to surrender some of their freedoms and submit to the authority of the ruler or magistrate (or to the decision of a majority), in exchange for protection of their remaining rights.

و ترجمهٔ پاراگراف بالا به پارسی چنین است:

مبحث قرارداد اجتماعی متکی بر این برهان است که، «افراد» یک جامعه، تلویحاً ویا تصریحاً پذیرفتهﺍند که، در ازای تسلیم بخشی از آزادیﻫﺎی خود به «حکام»، مابقی حقوق خود را، محفوظ نگه دارند.



اما،

پرسش مهم دربارهٔ اراجیف هابز این است که،

چرا او مردم را به دو گروه

«حکام» و «افراد یک جامعه» تقسیم ﻣﻰکند؟

وگرنه، او ﻣﻰتوانست

واژهٔ «یکدیگر» را جایگزین واژهٔ «حکام» کند.



پرسش:

چرا؟



پاسخ:

برای این که،

ایشان به دنبال حفظ منافع «حکام» (بخوانید ثروتمندان) بود.

بخصوص این که،

اکثر فعالیتﻫﺎی هابز محدود به تعامل با طبقهٔ ثروتمند بود.



پرسش:

به نظر ﻣﻰآید که فقدان «حکام» باعث بروز هرج و مرج است. آیا چنین نیست؟



پاسخ:

خیر!

فقدان «حکام» باعث بروز هرج و مرج نیست.

زیرا که،

سامانهٔ حکومت پا برجاست.

ولی،

«شهروندان» عادی ﺑﻪجای «حکام»،

گردانندگان این سامانهﺍند.



پرسش:

آیا ﻣﻰتوانید با چند نمونه ادعای بالا را اثبات کنید؟



پاسخ:

بله!

برای نمونه، در ایران،

وزارت نیرو، نفت، ارتباطات و فناوری، بخشی از وزارت صنعت، معدن و تجارت،...

همگی تحت کنترل «حکام» ایران است.

در صورتی که، در امریکا،

همهٔ این نهادها، توسط بخش خصوصی اداره ﻣﻰشوند.

ما،در بخشﻫﺎی آینده

الگوی اقتصادی «همآورزی» را،

معرفی خواهیم کرد و

سپس نشان خواهیم داد که،

چگونه با رعایت برابری میان «شهروندن»،

بخش خصوصی، ﻣﻰتواند،

کمابیش همهٔ فعالیتﻫﺎی حکومتی را،

به عهده گیرد.



پرسش:

ولی، مردم باید از کسی یا کسانی حرف شنوی داشته باشند. آیا چنین نیست؟



پاسخ:

بله!

مردم باید پیرو اشخاصی باشند که،

ﻣﻰتوانند اعمال انسان را،

در چهارچوب بنیان «برخودپذیری»،

به دو گروه «خوب» و «بد» تقسیم کنند.

ما، در انگارهٔ «یکتایش»،

با رجوع به تاریخ ایرانیان باستان،

این گونه اشخاص را،

به عنوان «مهستان» شناسایی ﻣﻰکنیم

و

برگزیدﻩترین عضو «مهستان» را،

«پیر فرزانه» ﻣﻰنامیم.

در چهارچوب فلسفهٔ «تشیع»

«مراجع تقلید» نقش «مهستان»

و «ولی فقیه» نقش «پیر فرزانه» را،

ایفا ﻣﻰکنند.

همچنین،

در چهارچوب عرفان پارسی

«سالک» ویا «پیر»

مترادف با «پیر فرزانه» است.



همان گونه که، حافظ ﻣﻰگوید:

به می سجاده رنگین کن گرت «پیر» مغان گوید

که «سالک» بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها





پرسش:

آیا بدون وجود «حکام» ﻣﻰتوان شرایط اضطراری را مدیریت کرد؟

اگر چنین است، آیا ﻣﻰتوانید نمونهﺍی ارائه دهید؟



پاسخ:

بله!

اطاعت داوطلبان حزب الله

از «سید حسن نصرالله» برای مقابله با اسرائیل در لبنان

ویا

اطاعت داوطلبان «الحشد اشعبی»

از فتوای «آیت الله سیستانی» برای مقابله با داعش در عراق

نمونه هایی از مدیریت شرایط اضطراری است.



پرسش:

بدینﺗﺮتیب،

آیا «سکولاریزم» غربی

برای از بین بردن حرف شنوی مردم

از «مهستان» ویا «پیر فرزانه» بوجود آمده؟



پاسخ:

بله!

«حکام» غربی مایلﺍند که،

بدون رعایت اخلاقیات،

منافع خود را، به عنوان «منافع ملی» تعریف کنند.

تا بتوانند منابع کشور خود را،

در راستای رسیدن به اهداف خود،

بکار گیرند.

ولی،

اخلاقیات دینی پیروان حقیقی عیسی بن مریم،

همواره مانع آزادی عمل ایشان بود.

نتیجتاً،

ایشان با راه اندازی فلسفهٔ «سکولاریزم»،

ایشان را، از سر راه خود برداشتند.



پرسش:

بنیان «برخودپذیری» چیست؟



پاسخ:

بنیان «برخودپذیری»،

قانونی است «یکتا»، که،

در «دئنا» (دئنا=وجدان) انسان موجود است.

این قانون «یکتا» ریشهٔ همهٔ قوانین اجتماعی است.

در واقع،

«دئنا» واژهﺍی پارسی است که،

ریشهٔ واژهٔ معرب «دین» است.

بدین ترتیب،

«دین» یعنی «وجدان اجتماعی»

و

بنیان «برخودپذیری»،

یکتا قانون برخاسته از وجدان انسان است که،

منشأ همهٔ قوانین دینی-اجتماعی است.



پرسش:

«برخودپذیری» را چگونه تعریف ﻣﻰکنید؟



پاسخ:

بنیان «برخودپذیری» کمابیش مطابق

ضرب المثل قدیمی است که، ﻣﻰگوید:

آنچه به خود ﻧﻤﻰپسندی، به دیگران روا مدار.

در واقع،

بنیان «برخودپذیری»

قانونی قدیمی است که،

در اقصا نقاط دنیا

به عنوان قاعدهٔ طلایی (Golden Rule)

معرفی ﻣﻰشود.

تعریف بنیان «برخودپذیری» چنین است:

با دگران به گونهﺍی رفتار کن که، دوست داری آﻥگونه با تو رفتار کنند.

و

با دگران به گونهﺍی رفتار مکن که، دوست نداری آﻥگونه با تو رفتار کنند.



بدین ﺗﺮتیب،

بنیان «برخودپذیری» یگانه قانونی است که،

همهٔ قوانین دینی-اجتماعی از آن نشأت ﻣﻰگیرد،

و

این قانون در دئنا (دئنا=وجدان) همهٔ انساﻥهای عادی موجود است.



پرسش:

چگونه یقین دارید که،

بنیان «برخودپذیری» در وجدان همهٔ انساﻥهای عادی

موجود است؟



پاسخ:

زیرا که،

انساﻥهای عادی از دوران کودکی،

یاد ﻣﻰگیرند که،

واکنش دگران را، پیش بینی کنند.

یعنی این که، هر انسانی

قبل از تعامل با دگران،

ناخودآگاهانه تجسم ﻣﻰکند که،

اگر خودش به جای دگران باشد،

چه واکنشی در قبال رفتار خود نشان خواهد داد.

بدینﺗﺮتیب،

هر انسان عادی ﻣﻰداند که،

پیش بینی خویش دربارهٔ واکنش دگران،

چیست.

نتیجتاً،

برای انساﻥهای عادی،

این پیش بینی ناخودآگاهانه،

به مرور تبدیل به «وجدان» ﻣﻰشود

و سپس،

بنیان «برخودپذیری» شکل ﻣﻰگیرد



پرسش:

آیا شما ﻣﻰگوئید که،

یکی دیگر از اهداف سکولاریزم،

نابود کردن «وجدان اجتماعی» است؟



پاسخ:

بله!

هدف اصلی «سکولاریزم»

تعویض «وجدان اجتماعی» با «منافع ملی» است.

زیرا که،

حکام ﻣﻰتوانند بر طبق خواستهﻫﺎی خود

تعریف «منافع ملی» را، تغییر دهند.

ولی،

«وجدان اجتماعی» که،

برخاسته از بنیان «برخودپذیری» است،

غیر قابل تغییر است.



پرسش:

بدین ترتیب، آیا جمهوری اسلامی،

خطر بزرگی برای کشورهای سکولار غربی است؟



پاسخ:

بله!

جمهوری اسلامی، خطرناک ترین پدیدهٔ حکومتی

برای بقای نظامﻫﺎی لیبرال دموکراسی-سکولار غربی است.

به شرط آﻥکه،

«طریقت» حرکت به سوی «حقیقت» را، پیدا کند

تا بتواند،

الگوی حکومتی خود را،

در سراسر جهان پخش کند.

ما معتقدیم که،

سرنوشت مشترک ایرانیان، در چهارچوب

برقراری حکومت بدون «حکام» خلاصه ﻣﻰشود،

زیرا که ایشان،

معتقد به ظهور «امام زمان» اند.

و

الگوی رهبری «امام» (ولی فقیه) در موازات با دولت

مهیا کنندهٔ

الگوی «حکوت» بدون «حکام» است.



پرسش:

پس،

چرا در انگارهٔ «یکتایش»

از مفاهیم سنتی تشیع استفاده ﻧﻤﻰشود؟



پاسخ:

زیرا که،

الگوی «همآسالاری» باید

در کشورهای غیر مسلمان نیز،

قابل تبلیغ باشد،

تا بتوانیم،

راهبرد عقیدتی ایرانیان را،

از حالت دفاعی به حالت تهاجمی

تغییر دهیم.

نتیجتاً،

ما باید، همهٔ عقاید خود را،

از طریق استدلال و

مبرا از گرایشﻫﺎ و واژﻩهای دینی

بیان کنیم.

به ویژه آﻥکه، ما،

معتقد به درست بودن «طریقت» انگارهٔ «یکتایش»ایم.

پس،

دوست داریم که، همهٔ مردمان،

بتوانند از این «طریقت»،

در راستای تکمیل فرهنگ، دین و عقاید خود

بهرﻩور شوند.

از سوی دیگر،

برخی از عقاید عرفی شیعیان،

غیر قابل انتقال به غیر شیعیان است و

چه بسا که، شماری از آنها اساساً نادرستﺍند.

برای نمونه،

گاهی اوقات ما ﻣﻰگوئیم،

«من این کار را برای رضای خدا انجام ﻣﻰدهم»

این جمله بالذات نادرست است.

زیرا که،

خداوند تغییر ﻧﻤﻰکند،

پس، نه راضی ﻣﻰشود و نه ناراضی.

پس بهتر است که بگوئیم:

«من این کار را برای رضای وجدانم انجام ﻣﻰدهم»



پرسش:

در چهارچوب انگارهٔ «یکتایش»،

وظیفهٔ «پیر فرزانه» (پیر فرزانه=امام=ولی فقیه) چیست؟



پاسخ:

«پیر فرزانه» فقط و فقط یک وظیفه دارد.

و آن وظیفه،

سیر و تجلیِ «طریقتِ» استقرارِ «عدل»

در جامعه و در نفس انساﻥهاست.

ویا به گویش پارسی

انجامهٔ «پیر فرزانه»،

نمایش و پیمایش «راه درست» برای

استواری «برابری»

در مردمستان و در منهٔ انساﻥهاست.

در اینجا توجه کنید که،

هماﻥگونه که در بخشﻫﺎی پیشین گفتیم،

«عدل» و «عدم» لازم و ملزوم یکدیگرند.

ویا به گویش پارسی،

«برابری» و «نیستی» وابسته به یکدیگرند.

زیرا که،

در هنگام مقایسهٔ ویژگی دو چیز،

«عدم اختلاف»، لازمهٔ «عدل» است

و

«عدل»، لازمهٔ «عدم اختلاف» است.

بدین ترتیب،

برقراری «عدم اختلاف» باعث برقرای «عدل» است.

و

برقرای «عدل» باعث برقرای «عدم اختلاف» است.

نتیجتاً، در چهارچوب انگارهٔ «یکتایش»،

«معدوم» کردن طبقهٔ «حکام» در جامعه

و

«معدوم» کردن «منیت» در نفس انساﻥها

شرط لازم و کافی برای

استقرار «عدل» در جامعه و در نفس انساﻧهاست.

بدین ترتیب،

«پیر فرزانه» سالک برقراری آزادی است.

زیرا که،

با گسترش آموزﻩﻫﺎ و آئینﻫﺎی مرتبط با

«معدوم» کردن «منیت» در نفس انساﻥها،

و

«معدوم» کردن طبقهٔ «حکام»

به مرور

فرهنگ برخاسته از منش آزادگی

جایگزین

قوانین حکومتی مرتبط با ﺗﺒﻪکاری اجتماعی

ﻣﻰشود.

(منش آزادگی=رفتار برخاسته از نفس بدون منیت)



پرسش:

در چهارچوب، الگوی «همآسالاری»

اجزای سامانهٔ حکومتی،

چه مشخصاتی دارند؟



پاسخ:

لیبرال دموکراسی سکولار غربی،

با الگوی گیری از تثلیث مسیحیت،

نهادهای حکومت را، به سه قوهٔ

مقننه، قضائیه و مجریه تقسیم کرده

تا بتواند القا کنندهٔ

مشروعیت خداگونهٔ حکومت باشد

ولی،

در انگارهٔ «یکتایش»، ما، بر این باوریم که،

«همآسالاری» باید در راستای

پژوههﮔﺎن (پژوههﮔﺎن=علوم) هفتﮔﺎنه،

طراحی شود. زیرا که،

پژوههﮔﺎن (پژوههﮔﺎن=علوم) هفتﮔﺎنه،

بازتاب هفت ویژگی «هوشمندی» انساناند

و

هفت ویژگی «هوشمندی» انسان نیز،

بازتاب هفت ویژگی «فرهوش» (فرهوش=تفکر الهی) است.

و

هفت ویژگی «فرهوش» (هفت ﮔﺎر)،

در گزارهٔ «لا اِله اِلًا الّٰله» نهفته است

و

گزارهٔ «لا اِله اِلًا الّٰله»

از قلم کردن

اسم اعظم «الّٰله» بوجود آمده.

بدین ترتیب،

برای توصیف«همآسالاری»،

باید نخست

گروﻩبندی علوم هفتﮔﺎنه را،

تعریف کنیم.



پرسش:

علوم هفت ﮔﺎنه کدامند؟



پاسخ:

ما، در انگارهٔ «یکتایش»

همهٔ علوم بشری را،

به پژوههﮔﺎن هفتﮔﺎنه تقسیم ﻣﻰکنیم که،

عبارتند از:

پژوهِگان زیستهﻣﺎنی (علوم زیستی، Life Science)

«تن» انسان خاستگاه علوم زیستی است

پژوهِگان تودﻩمانی (علوم اجتماعی، Social Science)

«دئنا» (دئنا=وجدان) انسان خاستگاه علوم اجتماعی است

پژوهِگان پدیدﻩمانی (علوم تجربی، Natural Science)

«شناخت» انسان خاستگاه علوم تجربی است

پژوهِگان فرهیختهﻣﺎنی (علوم فرهنگی، Humanities)

«دل» انسان خاستگاه علوم فرهنگی است

پژوهِگان آویدﻩمانی (علوم عقلانی، Formal Science)

«خرد» انسان خاستگاه علوم عقلانی است

پژوهِگان فروردﻩمانی (علوم کاربردی، Applied Science)

«فرّ» انسان خاستگاه علوم کاربردی است

پژوهِگان مَنیدهﻣﺎنی (علوم رواﻥکاوی، Psychology)

«جان» انسان خاستگاه علوم رواﻥکاوی است



بدین ترتیب،

ما معتقدیم که، مدیریت یک جامعه،

باید در چهارچوب علوم هفتﮔﺎنه

تنظیم شود.



پرسش:

تقسیم بندی هفتﮔﺎنهٔ سامانهٔ حکومتی چگونه است؟



پاسخ:

در چهارچوب انگارهٔ «یکتایش»،

سامانهٔ کشورداری «همآسالاری» نام دارد که،

متشکل هفت بخش زیرین است:



نهاد پایستهﻣﺎنی

الهام گرفته از «تن» (تن زنده) انسان است که،

برقرار کنندهٔ ارتباط میان «هوشمندی» انسان و «عالم واقعیات» است.

نتیجتاً،

زنده ماندن «تن»،

برای تعامل انسان با «عالم واقعیات»

ضروری است.

بدین ترتیب،

«نهاد پایستهﻣﺎنی» (نهادهای مرتبط به حفاظت از مردم)

به دلیل نیاز جامعه به

«بهزیستی و تندرستی» شهروندان

بوجود آمدهﺍند.

در انگارهٔ «یکتایش»،

طریقت «میاﻧﻪروی»،

رهنمودی برای پیشرفت در چهارچوب

«پژوههﮔﺎن زیستهﻣﺎنی» و «نهاد پایستهﻣﺎنی»ست.



نهاد تودهﻣﺎنی

الهام گرفته از «دئنا» (دئنا=وجدان) انسان است که،

مبنای چگونگی تعامل او با دگران است.

بدین ترتیب،

«نهاد تودهﻣﺎنی» (نهادهای مرتبط با تعامل اجتماعی)

به دلیل نیاز شهروندان،

به تعامل با یکدیگر

بوجود آمدهﺍند.

در انگارهٔ «یکتایش»،

طریقت «برابری»،

رهنمودی برای پیشرفت در چهارچوب

«پژوههﮔﺎن تودهﻣﺎنی» و «نهاد تودهﻣﺎنی»ست.



نهاد پدیدﻩمانی

الهام گرفته از «شناخت» انسان است که،

مبنای تفسیر دادﻩها و ادراک پدیدﻩهاست.

بدین ترتیب،

«نهاد پدیدهﻣﺎنی» (نهادهای مرتبط با تفسیرها و شناسایی درست پدیدﻩها)

به دلیل نیاز جامعه

به تفسیر دادﻩها و شناسایی پدیده های موجود در «عالم واقعیات»

بوجود آمدهﺍند.

در انگارهٔ «یکتایش»،

طریقت «دادﻩآزمایی»،

رهنمودی برای پیشرفت در چهارچوب

«پژوههﮔﺎن پدیدهﻣﺎنی» و «نهاد پدیدهﻣﺎنی»ست.



نهاد فرهیختهﻣﺎنی

الهام گرفته از «دل» انسان است که،

مبنای ارزشﻫﺎ و آرزوهای ناخودآگاه اوست.

بدین ترتیب،

«نهاد فرهیختهﻣﺎنی» (نهادهای مرتبط با فرهنگ یک جامعه)

به دلیل نیاز جامعه

به گسترش ارزشﻫﺎ و آرزوهای نشاط انگیز جمعی

بوجود آمدهﺍند.

در انگارهٔ «یکتایش»،

طریقت «آرماﻥگرایی»،

رهنمودی برای پیشرفت در چهارچوب

«پژوههﮔﺎن فرهیختهﻣﺎنی» و «نهاد فرهیختهﻣﺎنی»ست.



نهاد آویدﻩمانی

الهام گرفته از «خرد» انسان است که،

مبنای آوند (آوند=استدلال)، سنجش و نگرش اوست.

بدین ترتیب،

«نهاد آویدهﻣﺎنی» (نهادهای مرتبط با عقلانیت یک جامعه)

به دلیل نیاز جامعه

به

برقراری عقلانیت شهروندان

بوجود آمدهﺍند.

در انگارهٔ «یکتایش»،

طریقت «خردادگرایی»،

رهنمودی برای پیشرفت در چهارچوب

«پژوههﮔﺎن آویدهﻣﺎنی» و «نهاد آویدهﻣﺎنی»ست.



نهاد فروردﻩمانی

الهام گرفته از «فرّ» انسان است که،

مبنای آفرینش فرّآوری اوست.

بدین ترتیب،

«نهاد فروردهﻣﺎنی» (نهادهای مرتبط با فرّآوری یک جامعه)

به دلیل نیاز جامعه

به ساختن فرآوردﻩها و برقراری فرایندها

بوجود آمدهﺍند.

در انگارهٔ «یکتایش»،

طریقت «همهﮔﺮایی»،

رهنمودی برای پیشرفت در چهارچوب

«پژوههﮔﺎن فروردهﻣﺎنی» و «نهاد فروردهﻣﺎنی»ست.



نهاد مَنیدهﻣﺎنی

الهام گرفته از «جان» انسان است که،

مبنای هویت حقیقی ویا هویت مجازی اوست.

بدین ترتیب،

«نهاد مَنیددهﻣﺎنی» (نهادهای مرتبط با هویت یک جامعه)

به دلیل نیاز جامعه

به مردود فرض کردن هویت مجازی و کشف هویت حقیقی جامعه

بوجود آمده.

در انگارهٔ «یکتایش»،

طریقت «نیستﮔﺮایی»،

رهنمودی برای پیشرفت در چهارچوب

«پژوههﮔﺎن مَنیدهﻣﺎنی» و «نهاد مَنیدهﻣﺎنی»ست.



بدین ترتیب،

درچهارچوب انگارهٔ «یکتایش»،

طریقت «به نآم خدا»،

متشکل از سرواژهٔ هفت رهنمود زیرین است:



«برابری»

«همهﮔﺮایی»

«نیستﮔﺮایی»

«آرماﻥگرایی»

«میاﻧﻪروی»

«خردادگرایی» (خرداد=کمال)

«دادﻩآزمایی»



در اینجا توجه کنید که،

همانند طریقت «جام ایمآن»،

تک تک رهنمودﻫﺎی طریقت «به نآم خدا» نیز،

برای برقراری مفهوم «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ»

بوجود آمدهﺍند.



پرسش:

تفاوت میان

طریقت «جام ایمآن» و طریقت «به نآم خدا»

چیست؟



پاسخ:

طریقت «جام ایمآن» یک طریقت فردی است که،

بدنبال برقراری شهریور (شهریور=بهترین شهریاری=حکومت الهی)

در نفس انسانﻫﺎست.

نتیجتاً،

هدف طریقت «جام ایمآن»،

برقراری حکومت مستقیم خداوند

بر نفس انساﻥهاست.

ولی،

طریقت «به نآم خدا»

یک طریقت علمی-اجتماعی است که،

بدنبال «حفظ سامانهٔ حکومتی»

و

«حذف طبقهٔ حکام»

است، تا بتواند

از طریق برقراری شهریور در نفس انسانﻫﺎ،

سامان دهندهٔ حکومت خداوند

بر جوامع بشری باشد.



پرسش:

چرا «نهاد پایستهﻣﺎنی»

تنها نمادی است که،

نامش مطابق نام علوم مربوطهﺍش (پژوههﮔﺎن زیستهﻣﺎنی)

نیست؟



پاسخ:

زیرا که،

برخلاف طبیعت حاکم بر اکثر حیوانات

خطرناکﺗﺮین دشمن هرکس،

هم نوعان ویﺍند.

به طور کلی، در طبیعت،

حیوانات عمدتاً برای تغذیه ویا جفتﮔﻴﺮی،

مورد حملهٔ هم نوع خود قرار ﻣﻰگیرند.

ولی،

در دنیای امروزی،

کشورﻫﺎی غربی که،

جزوی از مرفهﺗﺮین کشورهای جهاﻥاند،

وحشیﺗﺮین، یاغیﺗﺮین و خطرناکﺗرین

دشمن جوامع بشریﺍند.

نتیجتاً،

پژوهگان زیستهﻣﺎنی که، صرفاً

متمرکز بر علوم مرتبط با موجودات زنده است،

قادر نیست به تنهایی

آفرینندهٔ سامانهﺍی برای

حفاظت از ﺑﻪزیستی و تندرستی شهروندان باشد.

پس ما باید،

سامانهﻫﺎی رزمی، پادمانی، آگهﻣﺎنی، پدافندی، پاسداری و... را،

با سامانهﻫﺎی زیستهﻣﺎنی ادغام کنیم

تا بتوانیم

حافظ ﺑﻪزیستی و تندرستی شهروندان باشیم.

بدینﺗﺮتیب،

نهاد پایستهﻣﺎنی نتیجهٔ این ادغام است.



پرسش:

با در نظر گرفتن توصیف نهاد پایستهﻣﺎنی،

آیا حذف طبقهٔ حکام امکان پذیر است؟



پاسخ:

بله! امکان پذیر است.



پرسش:

چگونه امکان پذیر است؟



پاسخ:

از طریق تفکر بسیجی!

به این معنی که،

به مرور،

همهٔ شهروندانی که، قادر به ارائهٔ خدمات اجتماعیﺍند،

ﻣﻰتوانند مانند یک بسیجی،

آزادانه و داوطلبانه

به عضویت نهاد پایستهﻣﺎنی درآیند.

زیرا که،

در انگارهٔ «یکتایش»،

بسیجی بودن

فاقد هرگونه محدودیت است.

بلکه،

هر کس که، بتواند به طور متوسط

حدوداً، 4 ساعت در هفته (200 ساعت درسال)،

داوطلبانه،

به شهروندان ناآشنا باخود،

خدمات رایگان ارائهه دهد،

آنگاه او، بسیجی محسوب ﻣﻰشود

و عضویت او در نهاد پایستهﻣﺎنی

حتمی است.

پس،

ما ﻣﻰتوانیم، در نهاد پایستهﻣﺎنی،

«هیچ نیستی» را، در چهارچوب

«عدم» تقسیم مردم

به دو طبقهٔ «حکام» و «غیرحکام»

برقرار کنیم.



پرسش:

داکترین نظامی «همآسالاری» چیست؟



پاسخ:

هماﻥگونه که،

در بخش هفدهم توضیح دادیم،

مهمترین ویژگی الگوی «همآسالاری»،

برقراری «هیچ نیستی» است.

بدینﺗﺮتیب،

کشوری که، برپایهٔ

الگوی «همآسالاری» و طریقت «به نآم خدا»

اداره ﻣﻰشود

هرگز ﻧﻤﻰتواند تهاجمﮔﺮ باشد.

زیرا که،

«هیچ نیستی» الگوی تهاجمی اوست.

نتیجتاً،

اولین کشوری که، بخواهد برپایهٔ

الگوی «همآسالاری» و طریقت «به نآم خدا»

اداره شود

باید دارای قویﺗﺮین نیروی

رزمی، پدافندی، پادمانی، آگهﻣﺎنی، پاسداری و...

در پهنهٔ جهان باشد.

یعنی توانایی پایستهﻣﺎنی او

باید بیشتر از مجموع همهٔ کشورهای جهان باشد

تا بتواند با تکیه بر

آسایش برخاسته از توانایی پایستهﻣﺎنی خود،

مابقی سامانهﻫﺎی حکومتی خود را،

در چهارچوب طریقت «به نآم خدا»

به سوی کمال هدایت کند.

بدین ترتیب،

آزادگی، آزادی و آسودگی برخاسته از

طریقت «به نآم خدا»،

باعث جلب جهانیان به سوی

«طریقت» حرکت به سوی «حقیقت»

آن کشور خواهد بود.



پرسش:

آیا، در الگوی «همآسالاری»،

«مهستان» و «پیر فرزانه»

بخشی از طبقهٔ «حکام»اند؟



پاسخ:

خیر!

ایشان، سالکانی هستند که،

با ادغام «دل» و «دین» و «دانش»

به مصاف

«زر» و «زور» و «زباﻥبازی» ﻣﻰروند.

قدرت ایشان

متکی بر «عشق» و «ارادت» مردم

به ایشان است.

ولی،

تا زمانی که،

طبقهٔ «حکام» معدوم نشده اند،

ایشان باید

بر طبقهٔ «حکام» اشراف داشته باشند.



پرسش:

در انگارهٔ «یکتایش»، شما دائماً

از ضمیر منفصل «ما» استفاده ﻣﻰکنید.

بدینﺗﺮتیب،

ضمیر منفصل «ما»، به چه کسانی اشاره ﻣﻰکند؟



پاسخ:

به دو نفر!

یکی مَنه (مَنه=نفس=من مجازی) و دیگری وهومَنه است.

مَنه ویا «من مجازی»،

منشأ همهٔ نادرستیﻫﺎی انگارهٔ «یکتایش» است.

ازسوی دیگر،

وهومَنه ویا «من حقیقی»

سرچشمهٔ همهٔ درستیﻫﺎ آنﺍند.



پرسش:

تعداد پیروان انگارهٔ «یکتایش» چیست؟



پاسخ:

«هیچ نیستی» معرف

تعداد پیروان انگارهٔ «یکتایش» است.

یعنی «صفر» نفر پیرو آنﺍند.

حتی،

«من مجازی» که،

نقش مهمی در

تدوین نادرستیﻫﺎی انگارهٔ «یکتایش» دارد،

حقیفتاُ پیرو آن نیست.

نتیجتاً،

«من حقیقی»، تنهاست.

ولیکن

واقف بودن بر تنهایی «من حقیقی»

بخشی از «سر وحدت» است.



کسی بر «سر وحدت» گشت واقف

که او واقف نشد اندر مواقف

دل عارف شناسای «وجود» است

«وجود مطلق» او را در «شهود» است

به جز «هست حقیقی»، هست نشناخت

از آن رو «هستی خود» پاک در باخت

مدرنیته مُعَوَج!



خانم دکتری از دوستان فیس بوکی که در خارج از کشور اقامت دارند ضمن ارسال پیغامی از اینجانب برای ادامه تحصیل «فوق دکترا» در آمریکا کمک خواست تا به اعتبار اقامتم در ایالات متحده ایشان را راهنمائی کنم.

خانم دکتر به صفت ظاهر برخوردار از حسن جمال بوده و به کمال زیبا و برخوردار از خوب روئی اند. علی رغم این وقتی قبل از کمک به ایشان از وضعیت تاهل شان پرسیدم متوجه شدم «خانم دکتر» هنوز ازدواج نکرده اند!

قدر مسلم خانم دکتر به اعتبار شدت زیبائی نمی توانست فاقد خواستگار باشند و وقتی در پاسخ به تَحَیُر و چرائی عدم ازدواج به اینجانب پاسخ دادند: «فعلا مایلم تحصیلاتم رو اتمام کنم» تَحَیُر موجود را مضاغف کردند.

نکته ای که از جوار یک مدرنیته معوج جامعه را دچار بدفهمی کرده آن است که تحصیلات بالذات فاقد ارزش است و تحصیل «ابزاری» است در جوار زندگی بمنظور بهینه تر کردن نگاه و تراز زندگی. اما متاسفانه از جوار همان «بدفهمی مدرنیته» تحصیل که قرار بوده ابزاری در خدمت و بهینه سازی غایت زندگی باشد اکنون خودش مبدل به غایت شده و تایتل سالاری توانسته به مهابت خود را به غایت زندگی تحمیل کند.

خانم دکتر مزبور و خانم دکترهای مشابه عنایت به این نکته نمی ورزند که تحصیل فی نفسه فاقد ارزش است و آنچه از قبال تحصیل مراد می شود محصولی است که در خدمت خوش فهمی و به فهمی چیستی و چرائی زندگی قرار می گیرد.

خانم دکتر مزبور عنایت به این ندارند که اولویت برای ایشان باید زندگی و بهره وری از زندگی با الگوها و معیارهای بهینگی باشد.

قرار نبوده «اطْلُبُوا الْعِلْمَ مِنَ الْمَهْدِ إِلَى اللَّحْد » هدف زندگی باشد و این مسیری است برای بهره وری از فهمی بهتر از زندگی.

خانم دکتر مزبور و خانم دکترهای مزبور گیریم فوق دکترایشان را از بهترین دانشگاه های دنیا نیز اخذ کنند اما آیا با آن تایتل «فوق دکترا» می توانند تمام آن سالهائی را که می بایست و می شایست در کنار همسر خود و در جوار فرزندان خود ایجاد خاطره کند را نیز جبران کند.

خانم دکترهای مزبور قبل از تایتل «دکترا» شایسته و بایسته عناوین ارزشمند همسری و مادری اند و تحصیل قرار بوده در کنار آن ایشان را به رفعت و فهمی بهتر برای کمال زنانگی و همسری و مادری خود برساند.

خانم دکترهای مزبور آیا با قرار دادن مدل به مدل مدارک تحصیلی خود در مقابل شان توان آن را دارند تا تمام آن سالهائی را که می توانست برای ایشان در کنار همسر و فرزندانش خاطر سازی و بهجت افزائی کند را معادل سازی کنند؟

متاسفانه برون داد چنین مدرنیته معوجی به فرآیندی ختم شده که در آن با جامعه ای مواجهیم که برخوردار از انباشتی از زنان و مردانی تایتل دار با عناوینی دهان پر کن است که در انزوای تنهائی و منفعلی و منعزلی سالهای جوانی خود را از دست داده و اینک با یک زندگی سلولی و دنیائی از توقع بر گذشته از دست رفته و آینده به دست نیامدنی شان محکوم به غمبرک زدگی شده اند.

متاسفانه مدرنیته مزبور به اسم دانش انسان را فریب داد تا از ایشان ربات های تحت فرمانی برای ماشین عظیم بوروکراتیک و خطوط تولید مصرفی الزامات مدرنیته بسازد با این فریب که حالا مدرن شده اید و متشخص اید و روشنفکر تشریف دارید!

خدا رحمت کند دکتر هوشنگ مقتدر را که با چه خشمی از دانشجویان ترم یک پزشکی یاد می کرد که در روز اول ماه مهر یکدیگر را خانم دکتر و آقای دکتر خطاب می کردند!

۱۳۹۶ تیر ۲۲, پنجشنبه

ممل آمریکائی!



فیلم سینمائی «ممل آمریکائی» به کارگردانی شاپور قریب ژانری کمیک از واقعیتی تراژیک نزد اقشاری از ایرانیان را در سال ۵۴ به تصویر می کشید که در ترمینولوژی اجتماعی ایران اشتهار به غربزدگی یا غربندگی دارند.

ژانری که بیش از ۱۰۰ سال است از آغاز روند توسعه معطوف به مدرنیته غربی در ایران کماکان سخت جانی کرده و اقشار متعددی از ایرانیان را به آفت خود مبتلابه نگاه داشته.

تببین جامعه شناختی یک عنصر غرب زده قرینه متباینی از یک عنصر مذهبی است که این دو را در حد فاصل دو آرمانشهر مفروض انگاشته به خویشکامی می رساند.

دو گانه «مکه ـ لوس آنجلس» یا «کربلا ـ لاس وگاس» تبیینی سمبلیک از تشفی خاطر هر کدام از دلشدگان به هر کدام از این مدینه فاضله ها را عهده داری می کند با این تفاوت که شائقان عتبات عالیات سودای «از خود گذشتن» را در سفر معنوی شان راهجوئی می کنند و راغبان لاس وگاس و خنیاگرانش دغدغه «بر خود انباشتن» را در «آرزو شهرهایشان» کامجوئی می کنند.

زیارت عتبات عالیات و تشرف به مکه و طواف کعبه برای مسلمانان بطور اعم و زیارت مضجع شریف سومین و هشتمین امام شیعیان برای سلوکیانش اقبالی استعلایی از یک سفر معنوی محسوب می شود که توفیق یافتگان به چنان اسفاری با کسب افتخار پسوند حاجی یا کربلائی یا مشهدی بصورت عرفی در میانه هم کیشان خود برخوردار از منزلت و فضیلت و ارجحیت شده و عمری را در لذت معنوی این کسوت و اعتبار آن خلعت خرسندی و شادباشی و شادکامی می کنند.

تحقیقا همین کاربرد تشفی درمانی را ممالک راقیه «بالاعم» و ایالات متحده آمریکا «بالاخص» برای جماعت غربنده و غربزدگان مطمح نظر عهده داری می کند.

بلاتردید بالغ بر ۹۰ درصد مشکل غربندگان مزبور تنها با یک سفر توریستی یک هفته ای به آمریکا مرتفع خواهد شد!

بدین منوال که اگر فرضا در توان حکومت می بود و می توانست ترتیبی اتخاذ کند تا با تخصیص بودجه هر کدام از شهروندان «شائق الندن» یا «راغب المنهتن» بتوانند سفری توریستی و یک هفته ای با ارز دولتی و بلیط رایگان رفت و برگشت را به آن بهشت های مفروض انگاشته شان داشته باشند مراد حاصل بود و بدین ترتیب بخش عمده ای از معضل تاریخی غربزدگی در ایران حل و مرتفع می شد!

این امر بدین معنا نیست که شهروندان مزبور با چنین سفری جملگی علیه سلام شده و درب های دانش و معرفت و بصیرت و فضیلت بر ایشان انکشاف و افتتاح شده و از فردای آن در خطوط مقدم منتقدین آمریکا قرار می گیرند.

خیر ـ مسئله آن است که در چنین مفروضه ای آنک درد آن دردمندان آسایش می یابد و زخم شوریدگی شان به التیام می رسد و آنگاه تا پایان عمر با دادن پُز سفر به آمریکا و به رخ کشیدن آمریکا دیدگی شان به یکدیگر در ضمیر ناخودآگاه به تشفی خاطر «مدرن بودگی» بابت «آمریکا دیدگی» می رسند و راحت تر زندگی می کنند و عمری را به حلاوت فارسی را با اکسنت نیویورکی کلامت می نمایند!

«عین الله هائی» خواهند شد که ضمن کسب توفیق سفر به شهر به «باقرزاده هائی» مبدل شده اند که در شهر به ایشان پیشنهاداتی شد! (اشاره به ژانر سینمائی صمد و عین الله)

اینها سالکان طریقت نیستند عاشقان عزیمت اند.

بقول علی شریعتی اگر هر کسی را و هر قبیله ای را توتمی است و اگر توتم شریعتی و توتم دوران شریعتی و توتم قبیله شریعتی «قلم» بود اکنون و برای این «بی درکجائیان» توتم شان و غایت شان و قبله شان «آمریکا» است.

حکایت ایشان ملاحت آن سفیهی است که از وی پرسیدند:

اگر همه دنیا را داشتی چه می کردی؟

و پاسخ داد:

می فروختم و می رفتم خارج!

۱۳۹۶ تیر ۱۴, چهارشنبه

کارنامه رهبری از امام تا آقا!



قدمت رهبری آیت الله خامنه ای بعد از خرداد ماه گذشته از ۲۸ سال گذشت و اکنون با بالغ بر سه دهه حضور ایشان در خلعت و کسوت رهبری نظام و انقلاب اسلامی بهتر می توان کیفیت عملکرد و مدیریت ایشان را مظنه زد.

چندی پیش با یکی از سبزهای رادیکال مجالستی حاصل شد و مشارالیه در مقام تخفیف «آیت الله» چنین ادعا می کرد که ایشان از نظر شخصیتی فرد ضعیفی اند و به همین اعتبار ثابت شده در مقابل قدرت و فشار بیرونی عقب نشینی می کنند!

ادعائی که بیشتر حاکی از رویاها و علائق مدعی می توانست باشد. کمااین که سبزینه مذکور در مقابل این ادله بی پاسخ ماندند که:

اگر رهبری فشار پذیرند و در مقابل زور و ارعاب باج می دهند، چگونه بود که در فردای عملیات تروریستی یازده سپتامبر و در اوج مبارزه طلبی جورج بوش پسر در اعلام نبرد نظامی اش با تروریسم بین الملل وقتی آن بلاهت افسار گسیخته از موضع قدرت و گلوله و تفنگ دنیا را خطاب توام با عتاب قرار داد که «یا با مائید یا با تروریست ها» و در موقعیتی که جمیع رهبران جهان از این لات بازی عنیفانه مبتلا به لکنت زبان شده بودند این تنها آیت الله خامنه ای بود که بدون تعلل گوش آن جوانک را بدانگونه پیچاند که «نه با شمائیم و نه با تروریست ها»؟

هم چنانکه شما سبزها چگونه می توانید مدعی تسلیم پذیری رهبری شوید وقتی در ۸۸ کف خیابان در انحصار شما بود علی رغم این رهبری در نماز جمعه محکم مقابل تان ایستاد و اذعان داشت: امام باج نداد و من هم باج نمی دهم.

من حیث المجموع کارنامه آیت الله خامنه ای را می توان برخوردار از موفقیت تلقی کرد خصوصا در موقعیت فعلی که تمامیت غرب آسیا و اروپا و آمریکا در آتش ناامنی و ترور و جنگ و خشونت می سوزد و این تنها جمهوری اسلامی ایران است که در این میانه همچون جزیره ثبات و امنیت دلربائی می کند.

گذشته از آنکه کیفیت رهبری آیت الله خامنه ای را در مقام مقایسه با کیفیت و سابقه رهبری بنیان گذار جمهوری اسلامی نیز می توان برخوردار از برتری دانست.

قدر مسلم آن است که آیت الله خامنه ای از حیث شاخصه های استعلائی برخوردار از فاصله ای عقب تر از امام خمینی بودند علی رغم این نمی توان منکر این شد که رهبری امام متکی بر کاریزمای قدرتمند و نافذ ایشان بود تا جائی که معظم له تنها خم ابرویش می توانست بحرانی را بخواباند یا امواجی و افواجی را بیآفریند. علی رغم این آیت الله خامنه ای در فقدان چنین کاریزمائی توانست در میان جنگلی از رقابت های سیاسی شخصیت ها و جناح های سیاسی در داخل کشور ثبات و اقتدار و امنیت کشور را تضمین و تقویت کند.

نمونه برجسته در تفاوت و مزیت مدیریت آیت الله خامنه ای با امامی که بدون تردید کماکان در افقی بالاتر از همه شخصیت های انقلاب برای حاملان انقلاب محبوب و مقبول اند جنس مدیریت بحران این دو در دو پدیده بالنسبه مشابه بود که دلالت بر صلابت توام با ذکاوت آیت الله خامنه ای دارد.

ماجرای آیت الله منتظری و آیت الله هاشمی رفسنجانی شاخص برجسته ای را از تفاوت عملکرد قابل وثوق رهبری نخست و رهبری دوم انقلاب را نشانه گذاری می کند.

گریزی از این واقعیت نمی توان داشت که امام علی رغم همه اقتدار و کاریزما و فراست و هوشمندی اش لاکن در ماجرای آیت الله منتظری نهایتا مجبور شدند آن ناصوابی را با هزینه ای سنگین «جراحی» کنند.

این در حالی است که آیت الله خامنه ای در مواجهه شان با آیت الله هاشمی که از ابتدای ریاست جمهوری تا پایان عمر هر گربه ای که خواستند بمنظور تحصیل منویات خود در حیات خلوت نظام رقصاندند علی رغم این «آیت الله» به فراست هاشمی را مدیریت کردند و از سوئی با نشاندن ایشان در جوار خود مانع از آن شدند همچون منتظری مبدل به اپوزیسیون نظام شوند و هم زمان جمیع ترفندها و آفندها زیر پوستی هاشمی را تا انتها و با هنرمندی مدیریت کرده و در مجموع با حفظ و رعایت احترام هاشمی، مشارالیه را تا روز آخر در جوار نظام مهار و تا منزل ابدی بدرقه کردند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
داریوش سجادی
@dariushsajjadi44

۱۳۹۶ تیر ۱۱, یکشنبه

از «زن و تن» تا «زن و مرد»



سال گذشته «زن و تن» را با این توضیح نوشتم که:

این پست مردانه است. بانوان محترم نخوانند!
اما همان موقع کثیری پیغام دادند فهم مطلب بدلیل ادبیات نامانوس ثقیل است.
اکنون آن مقاله را این بار با ساده نویسی به این دلیل بازنشر می کنم تا در ادامه «زن و مرد» را عرضه کنم. هر چند این دفعه «زن و مرد» زنانه است و آقایان آن را نخوانند!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

«زن و تن» به زبان ساده:

توصیه ای دلسوزانه برای مردانی که شناختی غلط و خودخواهانه از زن دارند.

صحبتی درگوشی با آن دسته از آقایان که به علت بینوائی جنسی در ایجاد رابطه عاطفی با جنس مخالف مبتلا به پرخاشگری جنسی و متلک پرانی های شهوانی و شهوتزدگی افراطی و سکس جوئی یک جانبه و تحمیلی به جنس مخالف شده اند!

بی نوایان عزیز!
بدن زن نزد زن گنج و سرمایه ای ارزشمند تلقی می شود و به همین اعتبار اوج لذت زن در مسیر یارجوئی و آغوش گشائی آنجاست تا بعد از یابش و پسند محبوب اش آنگاه دست بردن به آغوش اش را به مرد محبوبش هدیه کند.

چنین جوازی هدیه زن به محبوبش است نه اجبارش به یک هم خوابگی فرمایشی!
به همان میزان نیز اوج نفرت زن دست درازی بولهوسانه و خیره سرانه و ناخوانده ناخواندگان به آن گنج تنانه شان است.

بی نوایان عزیز!
بر این منوال، شمائی که چشم خریدار و نگاه هوس ران و میل سکشوال به زنان داری! تصور نکن به صرف هوس و طمع و خواست تو، مُراد حاصل است و آن نرم تنان تحت هر شرایطی موظف به دادن خدمات بستر به شمایان اند.

خیر بزرگواران!
با کیسه برنجی بی شکل و اراده طرف نیستی و این تعاملی دو جانبه است. چنین گرایش و چنان گرانشی لزوما بمعنای میل و رغبت یا لزوم تبعیت نرم تنان از انتخاب های جنسی تو نیست!

عزیزان!
زنان برخلاف مردان برای لذت بردن از شریک جنسی ابتدا باید با شما رابطه عاطفی برقرار کنند!
اگر توان و عرضه تصرف قلبش را نداری تحت هیچ شرایطی مجوز تصرف بدنش را نیز نمی توانی داشته باشی.
چنان تصرف خیره سرانه ای تحت هر شرایطی تجاوز محسوب خواهد شد ولو آنکه همسر شرعی ات باشد.
جماع یک مفاهمه جنسی و لذت عاطفی و دو جانبه است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

«زن و مرد»!

خانم محترمی که ورود و ظهور و حضوری جنسیتی در شهر و منظرهای عمومی داری.

بانوان محترمی که از موضع روشنفکری و با حضور و ظهوری تنانه و سکشوال در جامعه ورود می کنید در آن صورت چه جای گله می ماند تا از نگاه جنسیتی و طماعانه طماعان گلایه کنید؟

علیا مخدرات با بدن نمایانه ترین شکل ممکن خیابان را به همایش تنانه خود مبدل کرده و آنگاه به شکوه می نالند که چرا به من به چشم یک انسان نگاه نمی کنید؟

خوش انصاف! وقتی خودت به خودت به چشم انسان نگاه نمی کنی و تمامیت خود را در فورمت یک «عریانی راه رونده» برسمیت شناخته و حضوری تنانه و ظهوری بدن نمایانه در جامعه داری برآیند چنین فرآیندی چیزی نیست جز آنکه آغوش گشایانه طعمه جنسی بودن خود را اقبال کرده اید!

آراستگی و خودآرائی ذات زن است و نه تنها مذموم نیست بلکه در جای خود ممدوح و شایسته و بایسته نیز هست.

محل نزاع در شکستن و جابجائی مرزهای «خودآرائی» با «تن آرائی» و جلوه فروشی تنانه و حوری وشی هوس بازانه چنین بانوانی در چنان خیابانی است!

خانم محترم!

شما وقتی حضورت در شهر آغشته به تنانگی و جلوه گری جنسی است این یعنی جلوتر از دیگران برای خود قبل از موجودیت و هویت و شخصیت انسانی قائل به موجودیتی هوس فروشانه اید!

بر این منوال دیگر جای گلایه ای نمی ماند تا آن چشم چرانان را بابت چریدن ابدان تان شماتت کنید.

بلاتردید و بالذات زن از دیده شدن و مرد از دیدن لذت می برد یکی در تمنای تحسین و آن یکی در کمند تحریک!

ذاتیات را نه می بایست سرکوب کرد و نه می شایست آزاد کرد و تنها باید مدیریت شان کرد.

بقول مشرف الدین سعدی شیراری:

گفتی نظر خطاست
تو دل می بری رواست؟

۱۳۹۶ تیر ۱۰, شنبه

یکتایش




یکتایش پروژه تحقیقاتی به اهتمام و خامه آقای «ژاپه یوسفی» بنیان گذار تلویزیون و اندیشکده هما است که در حجمی موسع به ابعاد فکری ـ فلسفی و بعضاً اقتصادی یک جامعه بسامان پرداخته شده و ایشان این اجازه انحصاری را به اینجانب داده اند تا آن را اختصاصاً در وبلاگ و صفحات فیس بوک و گوگل پلاسم منتشر نمایم.
بدلیل حجم بالای مطالب آن را بصورت دنباله دار منتشر می کنم و از عموم علاقه مندان و آشنایان با مباحث فکری و نظری دعوت می کنم با تفطن در این نوشتار با نقطه نظرات خود به غنای معنائی آن بیفزایند.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بخش هفدهم، از نواقص شریعت اسلامی تا کمال حقیقت اسلامی

پرسش:

یکی از اختلاف برانگیزترین مباحث میان ایرانیان اسلامﮔﺮا و ایرانیان غربﮔﺮا،

مبحث «شریعت» اسلامی است.

برخی از اسلامﮔﺮایان معتقدند که، دین اسلام کامل است،

نتیجتاً، ایشان معتقدند که،

راه حل همهٔ مشکلات کنونی جامعهٔ بشری در شریعت اسلامی نهفته است.

دیدگاه انگارهٔ «یکتایش» دربارهٔ کامل بودن شریعت اسلامی چیست؟



پاسخ:

بر مبنای آیات قرآنی، فیزیک کوانتم ویا

استدلالﻫﺎی مرتبط با انگارهٔ «یکتایش»،

احکام اسلامی مرتبط با «عالم واقعیات» ناقصﺍند،

و نتیجتاً،

«شریعت اسلامی» ناقص است.

بدین ترتیب،

«شریعت اسلامی»

ﻧﻤﻰتواند، حاوی راه حل همهٔ مشکلات جامعهٔ بشری باشد.

ولی،

بر مبنای استدلالﻫﺎی انگارهٔ «یکتایش»

«حقیقت» برخاسته از تحلیل «تهلیل» اسلامی،

«کامل» است.

(توضیح: تهلیل یعنی لا اله الا الًٰله گفتن)



پرسش:

آیا، شما ﻣﻰگوئید که،

در محدودهٔ «عالم واقعیات»،

آیات «قرآن»،

ادعای «ناقص» بودن «شریعت اسلامی» را،

تأیید ﻣﻰکنند؟



پاسخ:

بله!

این تأیید، متکی به گزارهٔ «کلام الله» است.

در چهارچوب «قرآن»

«کلام الله» یعنی «آشکار کنندهٔ نهان خداوند».

پس،

«کلام الله» نوعی «دادهٔ حاوی اطلاعات» است و

جاالب اینجاست که،

امروزه، در چهارچوب فیزیک دیجیتال، و بنیان پدیدﻩواری،

دانشمندان به این نظریه رسیدﻩاند که،

«عالم واقعیات» ذاتاً «اطلاعاتی» است و

این نظریه،

دقیقاً مطابق تعریف «کلام الّٰله» است.

به عنوان مثال،

ﻣﻰتوان به آیه (27) سورهٔ «لقمان» (31) اشاره کرد که،

متن آن،

«وَلَوْ أَنَّمَا فِي الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلَامٌ وَالْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ مَا نَفِدَتْ كَلِمَاتُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۷﴾"

است، و ترجمهٔ آن،

«اگر آنچه روي زمين از درختان است قلم شوند، و دريا برای آن مركب گردد، و هفت دريا به آن افزوده شود، اينها همه تمام مي‏شوند اما «كلمات الله» پايان نمي‏گيرد، خداوند عزيز و حكيم است.»

است.

بدین ترتیب،

«کلام الله» محدود به قرآن نیست.

بلکه، همهٔ «عالم واقعیات»

«کلام الله» است.

نتیجتاً،

«شریعت اسلامی» هنگامی به «کمال» ﻣﻰرسد که،

دربرگیرندهٔ همهٔ« کلام الله» باشد

ویا به گویش دیگر،

«شریعت اسلامی» هنگامی به «کمال» ﻣﻰرسد که،

دربرگیرندهٔ همهٔ دانستنیﻫﺎی «عالم واقعیات»

باشد.

پس،

در محدودهٔ «عالم واقعیات»،

«شریعت اسلامی» که،

برخاسته از «قرآن»، «سنت»، «اجماع» و «عقل» است،

شامل همهٔ «کلام الله» نیست،

پس ﻣﻰتوان نتیجه گرفت که،

«شریعت اسلامی» «ناقص» است.



پرسش:

آیا «ناقص» بودن «شریعت اسلامی» به معنی بیهوده بودن آن است.



پاسخ:

خیر!

«شریعت اسلامی» نقطهٔ آغاز است و به عنوان نقطهٔ آغاز بسیار مفید است.

ولی،

مقصد، «حقیقت اسلامی» است.

در این چهارچوب،

از دو مسیر ﻣﻰتوان به «حقیقت اسلامی» نزدیک شد.

این دو مسیر عبارتند از:

1. مسیر علمی به منظور کشف همهٔ دانستنی مرتبط با «عالم واقعیات»

یعنی کشف همهٔ «کلام الّٰله»

2. مسیر عرفانی به منظور کشف «حقیقت» نهفته در ذات انسان

یعنی «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» شدن «من مجازی» و تسلیم «خودآگاهی» خویش به «خداوند خودآگاهی»

بدین ترتیب،

مسیر اول، آشکار کنندهٔ «مجازی» بودن «عالم واقعیات» است

و

مسیر دوم آشکار کنندهٔ «مجازی» بودن «منیت» انساﻥهاست.



پرسش:

آیا، «علم فیزیک» ادعای «ناقص» بودن

«شریعت اسلامی» محدود به «عالم واقعیات» را،

تأیید ﻣﻰکنند؟



پاسخ:

بله! به صورت غیرمستقیم تأیید ﻣﻰکند.

علم فیزیک ﻣﻰگوید که،

آگاهی دربارهٔ «عالم واقعیات» همواره «ناقص» است.

در علم فیزیک،

«بنیان گماﻥداری» ویا به گویش متداول،

«اصل عدم قطعیت» (Uncertainty Principle)

تأیید کنندهٔ «ناقص» بودن «اندازﻩگیری»

پدیدهﻫﺎی موجود در «عالم واقعیات» است.

یعنی،

هرگز ﻧﻤﻰتوان با «قطعیت صد-در-صد» مشخصات

پدیدﻩهای موجود در «عالم واقعیات» را،

اندازﻩگیری کرد.

بدین ترتیب،

اطلاعات دریافته در بارهٔ «عالم واقعیات»،

همواره، «ناقص» است.

نتیجتاً،

به دلیل این که،

در چهارچوب «شریعت اسلامی»،

تفسیر «قرآن»، «سنت»، «عقل» و «اجماع»

همگی، متکی بر

اطلاعات «ناقص» دریافته از «عالم واقعیات» است.

نتیجتاً،

«شریعت اسلامی» «ناقص» است.



پرسش:

مستدلات انگارهٔ «یکتایش»،

دربارهٔ «ناقص» بودن «شریعت اسلامی»

چیست؟



پاسخ:

برای پاسخ به این پرسش، اجازه بدهید با یکی از اشعار شیخ محمود شبستری شروع کنیم.



شیخ محمود شبستری ﻣﻰگوید:



تبه گردد سراسر مغز بادام گرش از پوست بیرون آوری خام

ولی چون پخته شد ﺑﻰپوست نیکوست اگر مغزش بر آری بَرکنی پوست

«شریعت» پوست، مغز آمد «حقیقت» میان این و آن باشد «طریقت»

خلل در راه «سالک» نقص مغز است چو مغزش پخته شد بی‌پوست نغز است

چو عارف با یقین خویش پیوست رسیده گشت مغز و پوست بشکست

وجودش اندر این عالم نپاید برون رفت و دگر هرگز نیاید

وگر با پوست تابد تابش خور در این نشأت کند یک دور دیگر

درختی گردد او از آب و از خاک که شاخش بگذرد از جمله افلاک

همان دانه برون آید دگر بار یکی صد گشته از تقدیر جبار

چو سیر حبه بر خط شجر شد ز نقطه خط، ز خط دوری دگر شد

چو شد در دایره سالک مُکمَّل رسد هم نقطه‌ٔ آخر به اول

دگر باره شود مانند پرگار بر آن کاری که اول بود بر کار

تناسخ نبود این کز روی «معنی» ظهورات است در عین تجلی

و قد سلوا و قالوا ما النهایة فقیل هی الرجوع الی البدایة



در چهارچوب شعر بالا،

انگارهٔ «یکتایش» همانند «طریقت» عمل ﻣﻰکند.

یعنی،

انگارهٔ «یکتایش» مسیری استدلالی است که،

از طریق آن، «سالکان» ﻣﻰتوانند، از

مبدأ «شریعت» اسلامی،

به سوی

مقصد «حقیقت» اسلامی،

سفر کنند.

اما، برای پیشروی در مسیر انگارهٔ «یکتایش»،

درک درست معانی ضروری است.

نتیجتاً، برای پاسخ دادن به پرسش شما،

نخست، ما باید، تعریف درستی از واژگان

· «شریعت»

· «نقص»، «کمال»

· «حقیقت»، «واقعیت»

· «طریقت»

ارائه دهیم.

و سپس، «واقعیت» دین اسلام را، از «حقیقت» دین اسلام جدا کنیم.

و سرانجام ، ما نشان خواهیم داد که،

در محدودهٔ تعریف «حقیقت»

دین اسلام «کامل» است،

ولی،

در محدودهٔ تعریف «واقعیت»

دین اسلام، همانند دیگر ادیان، «ناقص» است.

و به دلیل این که،

بخش بزرگی از «شریعت اسلامی» زیرمجموعهﺍی از «واقعیت» است،

نتیجتاً،

«شریعت اسلامی» نیز، ناقص است.



پرسش:

تعریف درست «شریعت» چیست؟



پاسخ:

«شریعت اسلامی» گزارﻩای است که،

پیشتر توسط علمای اسلامی تعریف شده.

نتیجتاً،

استدلال ما باید متکی بر تعریف ایشان باشد.

بدین ترتیب،

ما بر اساس نوشتهﻫﺎی «ویکی فقه»

«شریعت» را چنین تعریف ﻣﻰکنیم:

«شریعت» در لغت به معناى درگاه و سردر ورودى (= عتبه) و نیز به معناى آبشخور و «جایگاهی که بدون طناب از آن آب نوشیده مى شود»، آمده است و به مجموعه مسائل دینى اعمّ از عقاید و اخلاق و احکام نیز «شریعت» گفته مى شود از این جهت که مایه حیات و طهارت کسانى است که آن را بپیمایند و سلوکى هماهنگ با آن داشته باشند.

از سوی دیگر،

در بخش مرتبط با «احکام» در «ویکی فقه» تعریف «شریعت» چنین است:

· به قوانین اسلامی «شریعت» گفته می‌شود

· فلسفه حقوقی اسلام را «فقه» می‌گویند

· بر اساس دیدگاه علمای شیعه، «منابع فقهی» متشکل است از:

1. «قرآن»

2. «سنت»

3. «اجماع»

4. «عقل»

پس،

استدلال ما، متکی بر

تعریف بالا از «شریعت اسلامی» خواهد بود.



پرسش:

تعریف درست دربارهٔ «نقص» و «کمال» چیست؟



پاسخ:

در زبان پارسی،

«خرداد» که، نام ماه سوم تقویم ایرانی است،

به معنی «کمال» است.

و

«آهوک» به معنی «نقص» است.

در اینجا توجه کنید که،

معنی واژهٔ «کمال» مفهومی ذهنی است که،

توسط انسان،

در تضاد با واژهٔ «نقص» بوجود آمده.

بدین ترتیب،

واژهٔ «کمال»، گویای مطابقت «صد-در-صد» مابین

چیستی «خصوصیات یک موجود»،

در مقایسه با

تعریف «خصوصیات الگوی» آن

است.



پرسش:

آیا «کمال» در «عالم واقعیات» موجود است؟



پاسخ:

خیر!

«کمال» در «عالم واقعیات» موجود نیست.

زیرا که،

«تعریف خصوصیات» و «چیستی خصوصیات»

وابسته به ادراک «ناقص» انسان است،

برای نمونه،

در «هندسه اقلیدسی»،

تعریف الگوی «نقطه»

این است که،

«نقطه» بخشی از «فضای سه (3) بُعدی»ست که،

«طول» و «عرض» و «ارتفاع» آن «صفر» است.

نتیجتاً،

تعریف «الگوی نقطه» «وجودی» ذهنی است.

ولی

«نقطه کامل» در «عالم واقعیات» «موجود» نیست.

زیراکه،

در «عالم واقعیات»،

ما ﻧﻤﻰتوانیم نقطهﺍی از فضا را که،

«طول، عرض و ارتفاع آن صفر است»

شناسایی کنیم.

ولی،

در «عالم واقعیات»

ﻣﻰتوانیم «وجود» یک «نقطهٔ ناقص» را، شناسایی کنیم.

یعنی،

در «عالم واقعات»،

«ذراتی» با ابعاد بسیار کوچک «موجود»ﺍند که،

ﻣﻰتوان آنها را «نقطه»های «ناقص» فرض کرد.

بدین ترتیب،

در «عالم واقعیات»

همهٔ «موجودات» «ناقص»اند.

ولی،

دلیل اصلی «ناقص» بودن «موجودات واقعی»

برخاسته از

«تفکرات» ناقص، «تکلمات» ناقص و «ادراک» ناقص انسانﻫﺎست

زیرا که،

تفکرات «ناقص» انسانﻫﺎ

تعریف کنندهٔ «خصوصیات الگوها»ست

و

تکلمات «ناقص» انسانﻫﺎ

ابزار «تعریف الگوها»ست.

و

ادراک «ناقص» انسانﻫﺎ

مشخص کنندهٔ «چیستی خصوصیات موجودات واقعی»

است.

نتیجتاً،

در چهارچوب «عالم واقعیات»،

تطابق «صد-در-صد» مابین

چیستی «خصوصیات یک موجود واقعی»،

در مقایسه با

تعریف «خصوصیات الگوی» آن

غیرممکن است.

ولی،

در چهارچوب «عالم معانی»،

و به شرط درست بودن

تفکرات، تکلمات، فرضیات و مستدلات انسانی،

تطابق «صد-در-صد» مابین

چیستی «خصوصیات یک مفهوم ذهنی»،

در مقایسه با

تعریف «خصوصیات الگوی» آن

احتمالاً، امکاﻥپذیر است.

برای نمونه،

یک «مثلث ذهنی» که، دو زاویه آن برابرند

«صد-در-صد» مطابق

تعریف «الگوی ذهنی یک مثلث متساوی الساقین»

است.

نتیجتاً،

برای انساﻥها، «کمال» صرفاً در محدودهٔ «مفاهیم ذهنی» قابل بحث است.

بدین ترتیب،

«شریعت اسلامی» «ناقص» است،

زیرا که،

بخش بزرگی از مباحث «شریعت اسلامی» مرتبط با

چیستی «خصوصیات موجودات واقعی» است.

ولی،

ما معتقدیم که، در چهارچوب «مفاهیم ذهنی»،

«حقیقت اسلامی» کامل است.

زیراکه،

«حقیقت اسلامی» صرفاً متکی بر،

معادلهٔ کیهانی «اَشا»ست که،

در چهارچوب «قلم» کردن اسم اعظم «الّله» به صورت

اِله=لا (الّا الّله)

نوشته ﻣﻰشود.

(برای توضیح بیشتر ا«َشا» و «اسم اعظم»، به بخش شانزدهم و بخش چهاردهم روجوع کنید)

و چوﻥکه،

معادلهٔ کیهانی «اَشا»، یک «مفهوم ذهنی» است،

مرتبط با «منطق و ریاضیات» است،

در چهارچوب «جبر پارسی» قابل اثبات است،

و

منحصراً توسط دین «اسلام» آشکار شده،

نتیجتاً،

دین اسلام در محدودهٔ «حقیقت اسلامی»،

تنها دینی است که،

برخوردار از «کمال» است.



پرسش:

تعریف درست «حقیقت» و «واقعیت» چیست؟



پاسخ:

«حقیقت» و «واقعیت» دو واژهٔ فلسفیﺍند که،

در انگلیسی با واژگان «Reality» و «Truth» مترادفند.

ولی، متأسفانه، بسیاری از فیلسوفان کُودن غربی،

بدون در نظر گرفتن «هوشمندی» انسان،

تلاش به تعریف «حقیقت» و «واقعیت» کردند.

یعنی، ایشان فکر ﻣﻰکردند، که، ﻣﻰتوانند

«حقیقت» و «واقعیت» را، مستقلاً

و بدون در نظر گرفتن «هوشمندی» انسان،

تعریف کنند.

در صورتی که، این کُودَنان فراموش کردند که،

عمل «تعریف کردن»،

ذاتاً وابسته به «هوشمندی» انسان است.

نتیجتاً، تعاریفی که، مستقل از «هوشمندی» انساﻥاند،

بالذات نادرستﺍند.

بدین ترتیب، ما مجبوریم که،

دو واژهٔ «واقعیت» و «حقیقت» را، از نو، شناسایی کنیم.

در ابتدا، باید توضیح دهیم که،

در زبان پارسی،

· «آمیغ»، به معنی «حقیت» است

· «پدیدِمان»، به معنی «واقعیت» ویا «عالم واقعیات» است

· «زَند»، واژهﺍی اوستایی به معنی «تفسیر» است

· «زَندیدن»، مصدری نوساخته به معنی «تفسیر کردن» است

· «هوﺵزَند» واژهﺍی نوساخته به معنی «تفسیر دادﻩها بر مبنای هوشمندی» است

بدین ترتیب، بر طبق تعاریف نادرست پیشینیان،

«واقعیت» یعنی «ماهیت حقیقی موجودات».

ویا به گویش پارسی ﻣﻰگوئیم که،

«پدیدِمان» یعنی «چیستی آمیغی باشندگان»

اما،

«ماهیت» و «وجود داشتن» موجودات،

زاییدهٔ تفسیر «ادراک» انسان دربارهٔ «داده»های دریافتی اوست.

ویا به گویش پارسی،

«چیستی» و «بودن» باشندگان،

زاییدهٔ «هوﺵزَند» هومنﻫﺎست.

نتیجتاً،

در اکثر مواقع

انسان ﻧﻤﻰتواند یقیناً «وجود» ویا «ماهیت» چیزی را، اثبات کند.

زیرا که، او ﻧﻤﻰداند

آیا «هوﺵزَند» خود «درست» است یا «نادرست» است

بدین ترتیب،

ما درچهارچوب انگارهٔ «یکتایش» ﻣﻰگوئیم که،

«واقعیت» یعنی «سنجیدهﺗﺮین تفسیر ذهنی دربارهٔ ماهیت موجودات».

ویا به گویش پارسی ﻣﻰگوئیم که،

«پدیدِمان» یعنی «سنجیدﻩﺗﺮین هوﺵزَند دربارهٔ چیستی باشندگان»

نتیجتاً،

ما، در تمایز با «واقعت» ﻣﻰگوئیم که،

هرآﻥچه که، «یقینا» ﻣﻰدانیم «وجود دارد» است، «حقیقت» است.

ویا به گویش پارسی
هرآﻥچه که، ، ﺑﻰگمان هست، «آمیغ» است.



پرسش:

چه چیزی یقیناً وجود دارد؟



پاسخ:

برای هر کس،

«واقف ادراک خود بودن»

تنها «حقیقت»ی است که،

یقیناً «وجود دارد»

نتیجتاً، «واقف ادراک خود بودن»، «حقیقت» است.

ویا به گویش پارسی،

برای هر کس،

«خودآگاهی»

تنها «آمیغ»ی است که،

ﺑﻰگمان هست.

در عرفان پارسی،

«شهود» به معنی «واقف ادراک خود بودن» است.

(خودآگاهی =از خود آگاه بودن = واقف ادراک خود بودن = شهود)



بدین ترتیب، برای هرکس،

«شهود» یکتا «حقیقت» است

ویا به گویش پارسی

«خودآگاهی» یکتا «آمیغ» است.



پرسش:

چگونه برای هر انسان، «شهود»،

تنها چیزی است که، یقیناً وجود دارد؟



پاسخ:

نخست، توجه کنید که،

همهٔ «هوشمندی» انسان،

نوعی «تفسیر ذهنی» است که،

این تفاسیر در مجموع بوجود آورندهٔ ادراک انسانﺍند.

(تفسیر ذهنی=معنیٰ ذهنی=هوﺵزَند)

یعنی،

«اندیشیدن»، «درد»، «شادی»، «بوئیدن»، «چشیدن»، «بساویدن»، «شنیدن»، «دیدن»، و.....

همگی «تفاسیر ذهنی» هستند که،

مجموعاً، بوجود آورندهٔ «هوشمندی» انسانﺍند.

اما، انسان نمیداند که،

این معانی ذهنی، یقیناً وجود دارند یا مجازیﺍند.

بعنوان نمونه،

در چهارچوب علم پزشکی،

«درد پنداشتی»، نوعی اَلم مجازی است،

(درد پنداشتی = درد فانتوم = Phantom pain )

ویا

«وِزوِز گوش» نوعی سمع مجازی است.

(وزوز گوش = Tinnitus)

ویا

در چهارچوب ادراک انسان،

«خواب دیدن»، نوعی رؤیت مجازی است.

ولی،

حتی اگر فرض کنیم که،

«اندیشیدن»، «درد»، «شادی»، «بوئیدن»، «چشیدن»، «بساویدن»، «شنیدن»، «دیدن»، و.....

همگی مجازیﺍند،

انسان، توسط ادراک خود،

یقیناً ﻣﻰداند که،

«واقف بر اندیشیدن مجازی خود است»،

«واقف بر درد کشیدن مجازی خود است»،

«واقف بر شادی مجازی خود است»،

«واقف بر بوئیدن مجازی خود است»،

«واقف بر چشیدن مجازی خود است»،

«واقف بر بساویدن مجازی خود است»،

«واقف بر شنیدن مجازی خود است»،

«واقف بر دیدن مجازی خود است»،

بدین ترتیب،

هرکس، واقف بر «ادراک خود» است،

پس،

«واقف ادراک خود بودن»

ویا

«خودآگاهی»،

تنها «واقعیت»ی است که،

یقیناً وجود دارد.

پس، بر پایهٔ تعریف،

«شهود»، «حقیقت» است.

ویا به گویش پارسی

«خودآگاهی»، «آمیغ» است.

(شهود = واقف ادراک خود بودن = خودآگاهی)

در اینجا توجه کنید که،

«رنه دکارت»، فیلسوف معروف قرن هفدهم میلادی، ﻣﻰگوید:

«ﻣﻰاندیشم، پس، هستم»

ولیکن او «واقف» نیست که،

گزارهٔ «ﻣﻰاندیشم، پس، هستم» ناقص است.

زیرا که، این «گزاره»، متکی بر این «حقیقت» است که،

من «واقف بر اندیشیدن» خویشم، پس، هستم.

نتیجتاً، برای هرکس،

«حقیقت» مرتبط با «شهود»، دلیل اصلی وجود داشتن اوست.

بدین ترتیب، گزارهٔ درستﺗﺮ این است که بگوئیم:

«خودآگاهم»، پس، «هستم».

ویا

بر مبنای شعر شیخ محمود شبستری بگوئیم:

«موجودم»، زیرا که، در «شهودم»



دل «عارف» شناسای «وجود» است «وجود مطلق»، او را در «شهود» است



پرسش:

در چهارچوب مفاهیم اسلامی، رابطهﺍی میان «شهود» و «الّٰله» چیست؟



پاسخ:

در چهارچوب مفاهیم اسلامی،

«الّٰله» یکتا «حقیقت» است.

برای همین،

ما درانگارهٔ «یکتایش»،

واژهٔ «یکتاهستی» را، مترادف واژهٔ «الّٰله» قرار دادیم.

بدین ترتیب،

«یکتاهستی»، «یکتا آمیغ» است.

(آمیغ = حقیقت)

اما،

پیشتر نشان دادیم که،

برای هرکس،

«شهود» یکتا «حقیقت» است.

نتیجتاً،

در چهارچوب مفاهیم اسلامی،

«شهود» باید بخشی از «الّٰله» باشد.

ویا به گویش پارسی،

«خودآگاهی» باید بخشی از «یکتاهستی» باشد

پس،

در چهارچوب مفاهیم اسلامی،

واژهٔ «شهود» توصیف کنندهٔ

بخشی از «الّٰله» است که،

باعث «واقف ادراک خود بودن» انساﻥهاست.





پرسش:

چه رابطهﺍی میان «شهود» و «شهادتین اسلامی» است؟



پاسخ:

نخست باید توضیح بدهیم که،

واژهٔ عربی «شاهد» دارای دو معنیٰ است.

یکی به معنی «نگاه کننده» و

دومی به معنی «گواه دهنده» است.

ما، درانگارهٔ «یکتایش»،

برای تفکیک این دو معنی،

مصدر نوساختهٔ «نگاهیدن» را،

مترادف با مصدر مرکب «نگاه کردن»

و

مصدر نوساختهٔ «گواهیدن» را،

مترادف با مصدر مرکب «گواهی دادن»

قرار دادیم.

نتیجتاً،

«نگاهنده» مترادف «شاهد» به معنی «مشاهده کننده» است و

«گواهنده» مترادف «شاهد» به معنی «شهادت دهنده» است.

بدین ترتیب،

در چهارچوب «عالم واقعیات»

«گواهیدن»های انسان به دو گروه تقسیم ﻣﻰشود.

این دو گروه عبارتند از:

1. «شهادت حقیقی» (گواهی آمیغین)

یعنی،

«شهادت» دربارهٔ «حقیقت» که،

برمبنای مستدلات پیشین، به معنی

«شهادت» دربارهٔ «شهود»

است.

ویا به گویش پارسی، به معنی،

«گواهیدن» دربارهٔ «خودآگاهی»

است.

2. «شهادت واقعی» (گواهی پدیدِمانی)

یعنی،

«شهادت» دربارهٔ «واقعیت» که،

برمبنای مستدلات پیشین، به معنی

«شهادت» دربارهٔ «سنجیدهﺗﺮین تفسیر ذهنی دربارهٔ ماهیت موجودات»

است

ویا به گویش پارسی، به معنی،

«گواهیدن» دربارهٔ « سنجیدﻩﺗﺮین هوﺵزَند دربارهٔ چیستی باشندگان»

است

بدین ترتیب، برای هر انسان،

«گواهیدن» دربارهٔ «خودآگاهی» خویش،

تنها «شهادت»ی است که،

یقیناً «درست» است

و مطلقاً «حقیقت» است.

پس، «شهادت» دربارهٔ «شهود»

یکتا «گواهی آمیغین» است.

اما،

پیشتر گفتیم که، «شهود» بخشی از «الّٰله» است.

و چوﻥکه،

درک انساﻥها دربارهٔ «هر آﻥچه که هست» محدود به «شهود» آنهاست،

پس، ﻣﻰتوان گفت که،

برای مسلمانان،

«الّٰله» مورد اشاره در گزارهٔ

اَشهدُ انْ «لا اِلٰهَ الا الّٰله» به مفهوم

دربرگیرندهٔ «شهود» آنهاست،

پس، «الًٰله» به معنی،

خداوند «خودآگاهی» آنهاست.

(خداوند=ربّ=مالک=صاحب)

نتیجتاً، برای مسلمانان

اَشهدُ انْ «لا اِلٰهَ الا الّٰله»

یعنی

گواهندهﺍم که،

نیست ایزدی، به جز «خداوند خوادآگاهی من»

بدین ترتیب،

این شهادت به مفهوم

واگذاری مالکیت «خودآگاهی» خویش به «الّٰله» است.

این واگذاری، همان «تسلیم» اسلامی است.

نتیجتاً،

اَشهدُ انْ «لا اِلٰهَ الا الّٰله»

تنها «شهادت حقیقی»ست

و

اَشهدُ انَّ «محمّداً رسولُ الله»

صرفاً

یک «شهادت واقعی»ست.

پس، «اَشهدُ انَّ «محمّداً رسولُ الله»

اولین «شهادت واقعی» یک مسلمان است،

و درنتیجه،

این «شهادت واقعی»

منشأ «مواقف» مرتبط با «شریعت اسلامی»ست.

زیرا که،

در محدودهٔ «عالم واقعیات» همه «وقایع»

آلوده به شک و تردیدند.

بدین ترتیب،

تفکیک «شهادت حقیقی» از «شهادت واقعی»

بسیار مهم است و

به درستی ﻣﻰتوان گفت که،

تحلیل «تهلیل» در چهارچوب «شهادت حقیقی»

همان «سرّ وحدت» عرفانی است.



شیخ محمود شبستری ﻣﻰگوید:



کسی بر «سرّ وحدت» گشت «واقف» که او واقف نشد اندر «مواقف»

دل «عارف» شناسای «وجود» است «وجود مطلق»، او را در «شهود» است

به جز «هست حقیقی» هست نشناخت از آن رو «هستی خود» «پاک» «در باخت»

وجود «تو» همه خار است و خاشاک برون انداز از خود جمله را، «پاک»

برو «تو» خانه‌ٔ «دل» را فرو روب مهیا کن مقام و جای «محبوب»

چو «تو» بیرون شدی «او» اندر آید به «تو»، «ﺑﻰتو» جمال خود نماید



پرسش:

آیا شما ﻣﻰگوئید که،

اَشهدُ انَّ «محمّداً رسولُ الله»

بخشی از «حقیقت اسلام» نیست؟



پاسخ:

بله!

بر طبق تعریف «حقیقت» و «واقعیت»،

گزارهٔ «محمّداً رسولُ الله»

بخشی از «واقعیت اسلام» است،

ولی،

بخشی از «حقیقت اسلام» نیست.

زیرا که،

رسول بودن پیامبر اسلام،

یک «واقعیت» است که،

صرفاً برای «محمد ابن عبدالله» (ص)

در چهارچوب «شهود» معراج و بعثت او

تبدیل به «حقیقت» شد،

ولی، چون، دیگر کسی،

«شاهد» بر معراج و بعثت «رسول الله» نبوده،

برای مابقی مسلمانان،

این رسالت خجسته، در محدودهٔ «واقعیت» محفوظ مانده.

نتیجتاُ،

ما ﻣﻰگوئیم که، گزارهٔ

ﻣﻰپذیرم که، محمد رسول خداست

رساتر از گزارهٔ

اشهدُ انَّ «محمّداً رسولُ الله»

است.
زیراکه، در «شریعت اسلام»

شرط لازم برای «شهادت» دادن دربارهٔ یک «واقعه»،

«حظور» داشتن در هنگام رخ دادن آن «واقعه» است.



پرسش:

«طریقت اسلامی» چیست؟



پاسخ:

«طریقت اسلامی» یعنی فرایند

ترک «اسلام واقعی» و حرکت به سوی «اسلام حقیقی»

ما این فرایند را، در چهارچوب

تحلیل «تهلیل» بر اساس «حقیقت» نهفته در «شهود»

توصیف ﻣﻰکنیم.

(توضیح: تهلیل یعنی لا اله الا الًٰله گفتن)

نقطهٔ آغاز این سیر،

در «شریعت» اسلامی است.

یعنی، یک مسلمان با گفتن «شهادتین» (شهادتین=دو شهادت)،

1. اَشهدُ انْ «لا اِلٰهَ الا الله»

2. اَشهدُ انَّ «محمّداً رسولُ الله»

سلوک خود را، آغاز ﻣﻰکند

و به هنگام دستﻳﺎبی به «شراب عشق» الهی،

«مست» و «خراب» ﻣﻰشود،

و در هنگام «مستی»،

از «مواقف» «شریعت» اسلامی عبور ﻣﻰکند و

«گواهنده» به

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» بودن «من مجازی» خود

و «واقف» بر

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» بودن «عالم واقعیات»

ﻣﻰشود،

و درﻣﻰیابد که،

«خودآگاهی» خویش، بخش محدود شدهﺍی از «یکتاهستی» است که،

در جایگاه «نگاهنده»، در وی نهفته است.



هماﻥگونه که، خمینی ﻣﻰفرماید:

نیستم نیست، که هستی، همه در نیستی است

هیچم و هیچ که در هیچ نظر فرمایی



هرچند که، به ظاهر معنی

اَشهدُ انْ «لا اِلٰهَ الا الله»

این است که،

«شهادت» ﻣﻰدهم معبودی به جز «الّٰله» نیست.

ولی، باید توجه کنیم که،

«معبود» مفهومی «ذهنی»ست که،

وابسته به انتخاب «من مجازی» انسان است.

و نتیجتاً،

محدود به «عالم واقعیات» است.

یعنی

«من مجازی» انسان،

در چهارچوب «عالم واقعیات»،

گزینندهٔ «معبود» ویا «اِله» خود است.

پس ﻣﻰتوان گفت که،

اگر انسان بتواند،

با تسلیم کردن «من مجازی» خود

به «شاهد حقیقی» (شاهد حقیقی=مالک شهود= الًٰله)

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» بودن «من مجازی» را، انتخاب کند،

و دریابد که، «عالم واقعیات» نیز «مجازی»ست

آنگاه، بواسطهٔ

«حقیقت» بودن «شهود» نهفته در وی،

و

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» بودن «من مجازی»

و

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» بودن «عالم واقعیات»،

مفهوم گزارهٔ

اَشهدُ انْ «لا اِلٰهَ الًا الّٰله»

تبدیل به

«جز یکتاهستی هیچﻧﻴﺴﺘﻰ»

ﻣﻰشود که،

همان «وحدت وجود» عرفان پارسی است.

بدین ترتیب، مسیر استدلالی

تحلیل «تهلیل» بر مبنای «حقیقت» مرتبط با «شهود»

مانند دالانی است که، از طریق آن

«من مجازی» نهفته در «هوشمندی» انسان ﻣﻰتواند

از محدودهٔ «عالم واقعیات» خروج یابد

و توسط «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» «طهور» یابد

تا بتواند به

ملکوت «حقیقت» وجود «الّٰله»

ورود یابد.

بدین ترتیب،
این دالان،

همان «طریقت» اسلامی است.

البته، توجه کنید که،

دانستن «طریقت اسلامی» بسیار سادﻩتر از

پیمودن آن است.

نتیجتاً،

«شهادت» یک مسلمان

در چهارچوب، «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» «من مجازی» خود

و تسلیم در برابر

«حقیقت» مرتبط با «شهود»،

و

پیمودن «طریقت» اسلامی،

باعث تبدیل یک «مسلمان» «شاهد» (شاهد به معنی گواهنده)

به یک «عارف» «شهید» است (شهید=شاهد به معنی نگاهنده)

و

تطابق صد-درصدی

میان «من مجازی» و الگوی «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» که،

توسط «طریقت» تحلیل «تهلیل» میسر ﻣﻰشود،

عامل برقراری «کمال حقیقت اسلامی» است.



پرسش:

بدین ترتیب،

آیا انگارهٔ «یکتایش» معتقد به درست بودن گزارهٔ «اناالحق» است

(انا الحق = من حقیقتم = من بخشی از «الّٰله» هستم)


پاسخ:

بله!

با این توضیح که،

در چهارچوب «من مجازی» این گزاره نادرست به نظر ﻣﻰآید.

ولی،

در چهارچوب «من حقیقی» این گزاره درست است.

زیرا که،

«من حقیقی» همهٔ انساﻥها،

بخشی از «الّٰله» است.

در اینجا توجه کنید که،

اگر ما معتقدیم که «فرهوش» نامحدود است،

نتیجتاً،

«فرهوش» باید دربرگیرندهٔ «هوشمندی» انساﻥها باشد.

وگر نه، «فرهوش» محدود است.

(فرهوش = هوشمندی خداوند = تفکر الهی)



برای توضیح بیشتر در رابطه با « انا الحق»،

اجازه بدهید تا به یکی دیگر از اشعار

شیخ محموذ شبستری رجوع کنیم.



از او ﻣﻰپرسند:

کدامین نقطه را نطق است «انا الحق» چه گویی هرزه بود آن یا «محقق»



او پاسخ ﻣﻰدهد که:



«انا الحق» کشف اسرار است «مطلق» جز از «حق» کیست تا گوید «انا الحق»

همه «ذرات» عالم همچو «منصور» تو خواهی مست گیر و خواه مخمور

در این «تسبیح» و «تهلیل»اند دائم بدین «معنی» همی‌باشند «قائم»

اگر خواهی که گردد بر تو آسان «و ان من شیء» را یک ره فرو خوان

چو کردی خویشتن را پنبه‌کاری تو هم حلاج‌وار این دم برآری

برآور پنبهٔ پندارت از گوش ندای «واحد القهار» بنیوش

ندا می‌آید از «حق» بر دوامت چرا گشتی تو «موقوف» قیامت

درآ در وادی ایمن که ناگاه درختی گویدت «انی انا الله»

روا باشد «انا الحق» از درختی چرا نبود روا از نیک‌بختی؟

هر آن کس را که اندر دل شکی نیست یقین داند که «هستی جز یکی» نیست

انانیت بود «حق» را سزاوار که هو غیب است و غایب وهم و پندار

جناب حضرت حق را دویی نیست در آن حضرت «من» و «ما» و «تو»یی نیست



پرسش:

«من مجازی» و «من حقیقی» چیست؟



اجازه بدهید تا با یکی دیگر از اشعار شیخ محمود شبستری شروع کنیم.



از او ﻣﻰپرسند که:



که باشم «من»؟ مرا از «من» خبر کن چه معنی دارد «اندر خود سفر کن»؟



او پاسخ ﻣﻰدهد که:



دگر کردی سؤال از من که، «من» چیست؟ مرا از «من» خبر کن، تا که، «من» کیست؟

چو «هست مطلق» آید در اشارت به لفظ «من» کنند از وی عبارت

«حقیقت» کز «تعین» شد «معین» تو او را در عبارت گفته‌ای «من»

«من» و «تو» عارض «ذات وجودیم» مشبکهای «مشکات وجودیم»

همه یک «نور» دان اشباح و ارواح گه از «آیینه» پیدا گه، ز «مصباح»

تو گویی لفظ «من» در هر عبارت به سوی «روح» می‌باشد اشارت

چو کردی پیشوای «خود» خرد را نمی‌دانی ز جزوِ خویش «خود» را

برو ای خواجه «خود» را نیک بشناس که نبود فربهی مانند آماس

«منِ تو» برتر از «جان» و «تن» آمد که این هر دو ز اجزای «من» آمد

به لفظ «من»، «نه انسان» است مخصوص که تا گویی بدان «جان» است مخصوص

یکی ره برتر از «کؤن» و «مکان» شو «جهان» بگذار و «خود» در خود «جهان» شو

ز خط وهمیة‌های (وهمیتﻫﺎی) هویت دو چشمی می‌شود در وقت رؤیت

نماند در میانه رهرو راه چو های هو، شود ملحق به «الّٰله»

بود «هستی» بهشت، «امکان» چو دوزخ «من» و «تو» در میان مانند برزخ

چو برخیزد تو را، این پرده از پیش نماند نیز حکم «مذهب» و «کیش»

همه حکم «شریعت» از «من» توست که این بربستهٔ «جان» و «تن» توست

«من» تو چون نماند در میانه چه کعبه!، چه کنشت!، چه دیرخانه!

«تعین» نقطهٔ وهمی است بر عین چو صافی گشت غین تو شود عین

دو خطوه بیش نبود راه سالک اگر چه دارد آن چندین مهالک

یک از «های هویت» در گذشتن دوم صحرای «هستی» درنوشتن

در این مشهد «یکی» شد «جمع» و افراد چو «واحد» ساری اندر عین اعداد

تو آن «جمعی» که عین «وحدت» آمد تو آن «واحد» که عین «کثرت» آمد

کسی این راه داند کو گذر کرد ز «جزوی» سوی «کلی» یک سفر کرد



در اینجا توجه کنید که،

«من حقیقی» که،

مترادف واژهٔ پارسی «وهومَنه» است که،

عامل تبدیل «دادﻩها» به «اطلاعات» است.

پس،

«وهومَنه» بوجودآورندهٔ «عالم واقعیات» است.

ولی،

«من مجازی» که، مترادف واژهٔ پارسی «مَنه» است.

عامل تبدیل «اطلاعات» به «داستان» است.

«مَنه»، برخاسته از «حافظهٔ» انسان است که،

دائماً مشغول داستاﻥسرایی بر مبنای وقایع پیشین است.

«وهَومنه» به معنی «مَنهٔ پاک» است که،

به مرور تبدیل به واژهٔ «وهومن»، «هومن» و

سرانجام، تبدیل به واژهٔ «بهمن» شد که،

امروز نام ماه یازدهم در تقویم ایرانی است.

بر مبنای عقاید ایرانیان باستان،

نقطهٔ مقابل «وهومنه»،

«اَکﻣَﻨﻪ» نام دازد که،

به معنی «مَنهٔ پلید» است.

بدین ترتیب،

«مَنه» که، به مفهوم «من مجازی»ست،

در میان «وهومَنه» و «اَکﻣَﻨﻪ» در پیچ و تاب است.

واژهٔ «منی» که به معنی «منیت انسان» است،

توصیف کنندهٔ نزدیک شدن «مَنه» به «اَکﻣَﻨﻪ» است.

ولی،

«مَنه» انسان، هنگامی «پاک» و «مقدس» ﻣﻰشود که،

او بتواند «هوشمندی» خود را،

پالیده از «تخیلات مجازی» سازد.

اما، تخیلات مجازی،

برخاسته از تفسیر نادرست انسان دربارهٔ «عالم واقعیات» است که،

که در عرفان پارسی معروف به «لوث هستی» است،



شیخ محمود شبستری ﻣﻰگوید:

«طهور» آن «می» بود کز «لوث هستی» تورا «پاکی» دهد در حین «مستی»



ولی، «طهور» به معنی «پاکی» و «عدم» آلودگی است.

پس،

«طهور» ذهنی به معنی «عدم» آلودگی ذهنی است که،

در هنگام «مستی» عرفانی بوجود ﻣﻰآید.

در این راستا،

«عدم» آلودگی ذهنی به معنی

برقراری «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» در «مَنه» انسان است که، به مفهوم

«از خود ﺑﻰخود» شدن در هنگام «مستی» عرفانی است.



پرسش:

بر اساس انگارهٔ «یکتایش»،

مشخصات «هوشمندی» انسان،

در چهارچوب «من حقیقی» چیست؟



پاسخ:

در انگارهٔ «یکتایش»،

«هوشمندی» انسان،

در چهارچوب «وهومَنه» (وهومَنه = مَنه مقدس = من حقیقی)

متشکل از هفت بخش متکی بر «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ»ست که،

هر بخش آن،

افروزشگاه یک بخش از «هفتﮔﺎر» مرتبط با «معانی و منطق» است.

(برای توضیح بیشتر دربارهٔ «هفتﮔﺎر» به بخش شانزدهم مراجعه کنید)

در انگارهٔ «یکتایش»،

الگوی شهریاری بر این هفت بخش،

«جام ایمآن» نام دارد که،

متشکل از «هفت رهنمود» متکی بر «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ»ست.

بدین ترتیب،

هفت بخش «هوشمندی»

و

«هفت رهنمود» شهریاری

بر آنها عبارتند از:

1. «تن»

تن (تن زنده) = جسم (در حین حیات) = Body (Living) = افروزشگاه « گسستهﮔﺎر»

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» نهفته در «آزادگی» بنیاﻥگذار شهریاری بر «تن» است.

2. «دئنا»

دئنا =وجدان = Conscience = افروزشگاه «پیوستهﮔﺎر»

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» نهفته در «مهر» بنیاﻥگذار شهریاری بر «دئنا»ست.

3. «شناخت»

(شناخت = معرفت = Cognition = افروزشگاه «آفریدِﮔﺎر»

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» نهفته در «اَشا» بنیاﻥگذار شهریاری بر «شناخت» است.

4. «دل»

(دل = ذهن ناهشیار = Unconscious = افروزشگاه «پروردِﮔﺎر»

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» نهفته در «مستی» بنیاﻥگذار شهریاری بر «دل» است.

5. «خرد»

(خرد = آوید = عقل = Reason = افروزشگاه «نادِﮔﺎر»

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» نهفته در «یگانگی» بنیاﻥگذار شهریاری بر «خرد» است.

6. «فرّ»

(فرً = فرّآور = شکوفایی =Actualization = افروزشگاه «فرمودِﮔﺎر»

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» نهفته در «نیکی» بنیاﻥگذار شهریاری بر «فرّ» است.

7. «جان»

جان = نفس = خود =Self = افروزشگاه « نیستﮔﺎر»

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» نهفته در «جاودانگی» بنیاﻥگذار شهریاری بر «جان» است.



بدین ترتیب،

«جام ایمآن» سرواژهٔ «هفت رهنمود»

«جاودانگی»، «مستی»، «اَشا»، «یگانگی»، «مهر»، «آزادگی» و «نیکی»

است که، «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» در همهٔ آنها نهفته است.

نتیجتاً،

«جام ایمآن»، «طریقت» شهریاری بر نفس انساﻥهاست.

در ایران باستان، نام ششمین ماه تقویم ایرانی،

«شهریور» است که،

به معنی «پسندیده ترین شهریاری»است.

این واژه به مرور زمان، منشاء پیدایش واژگان

«آرماﻥشهر»، «مدینهٔ فاضله» و (Utopia) شد.

ولی،

برای ایرانیان باستان، «شهریور»

به مفهوم شهریاری خداوند بر نفس انساﻥها بود.

بدین ترتیب، در انگارهٔ «یکتایش»

«جام ایمآن»،

رهنمود برقراری «شهریور» بر «هوشمندی» انساﻥهاست

و

««آرماﻥشهر»، سرزمینی است که،

فاقد حکومت است زیرا که،

«شهریور» برخاسته از «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ»،

بر «هوشمندی» مردمان آن سرزمین،

فرماﻥرواست.



پرسش:

بر مبنای مباحث بالا که مرتبط با «شریعت»، «طریقت» و «حقیقت» اسلامی است، آیا، الگوی حکومتی در چهارچوب «طریقت» حرکت به سوی «حقیقت» اسلامی مطابق الگوی کنونی حکومت «جمهوری اسلامی» است.



پاسخ:

خیر!

الگوی کنونی حکومت «جمهوری اسلامی» ترکیبی از الگوی «تثلیث مسیحیت» و الگوی «امامت تشیع» است که، بیهوده بدنبال برقراری «عدل» متکی بر «لوث هستی»ست.

در صورتی که،

الگوی حکومت در چهارچوب «طریقت» حرکت به سوی «حقیقت» اسلامی، در راستای «عدل» متکی بر «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» قابل تعریف است.

اما،

با توجه به ساختارهای حکومتی موجود،

«جمهوری اسلامی» مستعدترین حکومت جهان برای

یافتن «طریقت» حرکت به سوی «حقیقت» اسلامی است.

زیرا که،

در چهارچوب «عشقﻭرزی» بسیجیان «شهادت طلب»،

فلسفهٔ «عدل» متکی بر «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» در حال «شکوفایی»ست.

ما، در انگارهٔ «یکتایش»،

الگوی حکومت در چهارچوب «طریقت» حرکت به سوی «حقیقت» اسلامی را،

«همآسالاری» نامیدیم

(همآ = سرواژهٔ همهٔ مردم آزاده)



پرسش:

مهمترین ویژگی «همآسالاری» چیست؟



پاسخ:

مهمترین ویژگی«همآسالاری»

متکی بودن آن بر مفهوم «هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» است.

هدف اصلی «همآسالاری»،

استفاده از «طریقت» «جام ایمآن»

در راستای

برقراری «شهریور» در «نفس» انساﻥهاست.

بدین ترتیب،

«هیچﻧﻴﺴﺘﻰ» که،

در عرفان پارسی «عدم» نام دارد،

همانند «آئینه»ﺍی است که،

انعکاس دهندهٔ «نور خدا» است.

«نور خدا» گزارهﺍی تشبیهی است که،

به مفهوم «قانون الهی» است.

این قانون الهی در زبان پارسی «اَشا» نام دارد و

در چهارچوب مفاهیم اسلامی به صورت

اِله=لا (اِلًا الّٰله)

نوشته ﻣﻰشود.

نتیجتاً،

«عدم» مفهومی «یکتا»ست که،

به تنهایی

منعکس کنندهٔ «وحدانیت حق»

و

برقرار کنندهٔ «عدل» نهفته در «اَشا»ست.



همانگونه که شیخ محمود شبستری ﻣﻰگوید:



«عدم» مانند «هستی» بود «یکتا» همه «کثرت» ز «نسبت» گشت پیدا

ظهور اختلاف و «کثرت»شان شده پیدا ز بوقلمون «امکان»

وجود هر یکی چون بود «واحد» به «وحدانیت حق» گشت «شاهد»



پرسش:

ناقص بودن «شریعت» اسلامی چه تأثیری بر الگوی حکومتی«همآسالاری» داشت؟



پاسخ:

ناقص بودن «شریعت» اسلامی، باعث گسترش و شکوفایی «حقیقت» اسلامی است.

زیرا که، برای مسلمانان،

ناقص بودن «شریعت» اسلامی، محرک

کشف «کلام الّٰله» موجود در «عالم واقعیات»

و

کشف «طریقت» حرکت به سوی «حقیقت» در نفس انساﻥهاست.

نتیجتاً،

این دو محرک، باعث شد که،

ما به سوی آفرینش انگارهٔ «یکتایش» و

گسترش آن در چهارچوب الگوی حکومتی «همآسالاری» قدم برداریم.



پرسش:

مشخصات «همآسالاری» در مقایسه با الگوهای حکومتی موجود چیست؟



پاسخ:

ادامه دارد....

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

فسمت های پیشین در لینک زیر

http://bit.ly/1EQFO6W