انتخابات ۹۶

گفتگویم با دکتر پرستو مروجی با محوریت انتخابات.
منتشره در موسسه پزوهشی یاسین عصر

سوال اول:
شما به عنوان یک ایرانی که سالها است در ایالات متحده آمریکا اقامت دارید و مسائل سیاسی ایران رو دنبال می کنید می توانید بفرماین ۴ سال ریاست جمهوری روحانی نزد آمریکائی ها دارای چه برآیندی بوده است؟
پاسخ:
ببینید خانم مروجی واقعیتش اینه که من شاید نخستین کسی بودم و یا تنها کسی بودم که در فردای پیروزی آقای حسن روحانی نتیجه انتخابات ۹۲ را محصول یک مهندسی ریموت کنترلی انتخابات و از راه دور توسط آمریکا معرفی کردم . این داوری ناشی از این واقعیت بود که دولت ایالات متحده در خلال فتنه ۸۸ بسیار کوشید تا از آن شهرآشوبی ماهی مرادش رو که سقوط رژیم در ایران بود بگیره اما با سرکوب اون فتنه واشنگتن وارد فاز دیگری نسبت به جمهوری اسلامی شد که من نامش را «مقرون بصرفه نکردن مقاومت از طریق فلاکت در زمین معیشت» می گذارم. بدین معنا که بعد از سرکوب فتنه ۸۸ واشنگتن کوشید از طریق تحریم های فلج کننده اقتصادی آنچنان تسمه از گرده شهروندان ایرانی از طریق فلاکت اقتصادی بکشه تا نهایتا شهروندان را به صرافت نصرفیدن مقاومت و پایمردی برای صیانت از انقلاب و استقلال کشورشان برسانند. حربه ای که تا حدود زیادی نیز کارساز شد و آرای تقریبا یک دست آقای روحانی در حد فاصل روستاهای دور دست تا مرکز تهران موید این واقعیت بود که نیل به روحانی نزد قاطبه شهروندان محصول میل ایشان به بهبود وضعیت اقتصادی بود خصوصا با توجه به پوزیشنی که روحانی در انتخابات گرفته بود دائر بر تعامل با دنیا و چرخیدن چرخ اقتصاد کشور در کنار سانتریفیوژها.
بر همین اساس در خارج از کشور و بویژه نزد دولتمردان واشنگتن روحانی عنصری محسوب میشد که قرار است در زمین آمریکا بازی کند تا از این طریق بمنظور بهبود وضعیت اقتصاد کشور پوئن های لازم را نیز به غرب بدهد. پوئن هائی که از نظر آمریکا دائر بر خنثی سازی موتور محرکه انقلاب اسلامی بود. بر همین اساس هم بود که آمریکائی ها بعد از برجام ۱ منتظر برجام های بعدی بودند تا از آن طریق ایران تکلیف خودش رو با مسائل مطمح نظر آمریکا در منطقه که عمدتا ناظر بر برسمیت شناختن اسرائیل و هژمونی و اقتدار ایالات متحده بود روشن کنه. امری که من معتقدم در صورت برخوردار بودن روحانی از آزادی عمل کامل ایشان ابائی از آن نداشت اما خوشبختانه ایشان و عقبه پراگماتیسم ایشان در کمند خط قرمزهای رهبری امکان این امر را نیافتند و به هین دلیل نیز آمریکائی ها عملا از قبال برجام امتیاز خاصی را شامل ایران نکردند چون برخلاف تصورشان روحانی نیز نتوانست جناح انقلابی را مهار سیاست مسمی به تعاملش کند. لذا ۴ سال روحانی برای آمریکا در مجموع آش دهان سوزی تلقی نشد.
سوال دوم:
بر این اساس در صورت پیروزی روحانی در دور دوم چه توقع یا تصوری از عملکرد آقای روحانی در ۴ سال آینده می توان داشت؟
پاسخ:
اگر شما این پرسش را تا قبل از ۱۹۹ دی از من می پرسیدید پاسخم ابراز نگرانی بود اما بین قبل و بعد از ۱۹ دی اتفاقی در ایران افتاد که این اتفاق تا حدود زیادی سامانه سیاسی ایران را دچار تغییری عمیق و اجتناب ناپذیر کرد. اتفاق مزبور مرگ غیر مترقبه آیت الله هاشمی رفسنجانی بود که در منظومه سیاسی ایران اشتهاری قابل وثوق به پدر معنوی نیروهای پراگماتیسم در ایران داشت. تلخ یا شیرین در غیبت آیت الله هاشمی جناح عملگرای ایران ثقل سیاسی خودش را از دست داد و با توجه به ساختار قائم به فرد جناح بندی های سیاسی در ایران عملگرایان دیگر و تا آینده ای بلند مدت نمی توانند به دوران طلائی انسجام خود ذیل زعامت آقای هاشمی بازگردند جز آن که در بلند مدت بتوانند «هاشمی پرینی» نوین را بازتولید کنند که در حال حاضر امری است دوردست و نامحتمل. بر همین اساس معتقدم ۴ سال آینده ولو این که منجر به تجدید ریاست جمهوری آقای روحانی نیز شود در مجموع ۴ سال سختی نیست و روحانی بدون هاشمی یک روحانی مدیریت پذیر و خنثی شده و قابل تحمل برای اتوریته انقلاب اسلامی خواهد بود. البته این امر نافی این نمی تواند باشد که در انتخابات پیش رو حاملان انقلاب اسلامی نکوشند تا جایگزینی قابل وثوق و مقید به مبانی انقلاب اسلامی را برای کرسی ریاست جهوری یازدهم ایران برگزینند.
و اما سوال آخر:
پیش بینی شما از انتخابات پیش رو چیست. فکر می کنید از میانه نامزدهای موجود نهایتا کدام یک فاتح انتخابات خواهند شد؟
پاسخ:
واقعیتش اینه که انتخابات این دوره یک فرق اساسی با ادوار قبلی پیدا کرده . البته این تفاوت مشروط به اینه که نامزدهای فعلی از فیلتر شورای نگهبان بگذرند در آن صورت انتخابات ۹۶ با توجه به حضور سه شخصیت محوری (روحانی ـ رئیس ـ احمدی نژاد) نخستین انتخاباتی در جمهوری اسلامی است که برخوردار از اضلاعی سه گانه می شود. تا قبل از این هر انتخابی که در سطح ریاست جمهوری در ایران برگزار شده غالبا بر روی دو قطبی شکل می گرفته حال یه موقع دو قطبی لیبرال ـ حزب الله یا اصلاح طلب ـ محافظه کار و اصولگرا و سبز. اما با فرض ماندگاری احمدی نژاد در انتخابات که شخصا امیدوارم شورای نگهبان درایت بخرج بدهد و علی رغم دهان کجی زشت احمدی نژاد به رهبری ایشان را در زمین رقابت ها نگاه دارد در آن صورت برای نخستین بار سبد آرا در انتخابات ایران در حد فاصل سه پایگاه اجتماعی برگزار خواهد شد. در آن صورت بازنده بزرگ انتخابات آقای احمدی نژاد خواهند بود که با توهم اقبال وارد کارزار شدند اما نتیجه انتخابات به ایشان تفهیم خواهد کرد که بخش بزرگی از حامیان خود را از بدنه حاملان انقلاب اسلامی از دست داده اند چرا که ایشان نزد حاملان انقلاب اسلامی تا زمانی قابل وثوق محسوب می شدند که خود را سرباز ولایت بدانند و با دهان کجی مسبوق به سابقه ایشان نسبت به رهبری انقلاب قطعا پایگاه آرای ایشان تا پشت توده های فرودست فرو می کاهد که صرفا دغدغه معیشت دارند. لذا رقابت اصلی منتقل خواهد شد بین آقایان رئیسی و روحانی که اگر آقای رئیسی در تله اصلاح طلبان بیفتند و شخصیتی نامنطعف از خود تداعی کند آنگاه با توجه به تبحر اصلاح طلبان در رای رُبائی از شهروندان خاکستری امکان باخت آقای رئیسی افزایش می یابد در عین حالی که باخت روحانی نیز بسیار محتمل است چرا که رقیب اصلی روحانی کارنامه ناموفق خودشان است و اگر رئیسی و تیم ایشان کمی تبحر بخرج دهند و فضای انتخابات را آنتاگونیستی نکنند روحانی نیز می تواند نخستین رئیس جمهور یک دوره ای ایران شود.
با سپاس فراوان از شما
این گفتگو ها ادامه خواهند داشت و امیدواریم بتوانیم در فضایی سالم و انقلابی این راه را تا انتخابات پیش بریم( ان شاء الله) ضمنا یادآور شوم موسسه پزوهشی یاسین عصر هیچ گونه مسوولیتی در قبال نشر مطالب نخواهد داشت و صرفا جهت روشنگری این گفتگوها صورت میپذیرد و عینا در اختیار خوانندگان مشتاق میگذارد.
ارادتمند شما ـ پرستو مروجی