خانم علینژاد شما شاش‌ات را بکن!

 
پنج ماه بعد از تئاتر «میخوان منو بدزدن» و متعاقب فراموش شدگی نسبی «مصی علینژاد» اکنون و متاثر از «دلتنگی ناشی از کمرنگی» مشارالیه مجدد دچار تشنج هیستریکال شده و بمناسبت سالگشت شهادت سردار سلیمانی به صرافت ادراری نوین در «زمزم طهارت» افتاده و لحیه فرموده‌ و امریه صادر کرده‌اند که نگذاریم آن تروریست (سردار) قهرمان توصیف شود.

ژاژخوائی ادواری این «خویش ژاندارک انگاشت» قبل از آنکه ناشی از مطالبات مطالعه پنداشت یا دغدغه‌های دانش بنیان باشد برون ریخت روان‌نژندی مزمنی است که از آن طریق مشارالیه را به اُرگاسم سیاسی می‌رساند.

به روایتی دیگر وقتی دلیلی برای بودن نداشته باشی، تخریبگری دلیلی می‌شود برای بودنت.

این دقیقا نقطه‌ افتراق کسی مانند «گلشیفته» است که برخلاف این «خودشیفته» علی‌رغم همه نارفیقی‌هایش با جمهوری اسلامی اما تا به آن اندازه از صرافت معرفت برخوردار هست تا به «سردارش» بنازد و بابت‌اش بخود ببالد و قهرمانش را بستاید چرا که برای جلوه‌گری و درخشش مطمح نظرش از «مدیوم سینما» و هنر سینماورزی «ولو بیرون از استانداردهای سینمای ایران» بکفایت برخوردار هست تا لازم نباشد دیده شدن‌اش را با اسطوره شکنی و تخریب قهرمان یک ملت مابازا کند.

علینژاد مزبور قرینه شوربختی آن جوانی است که در میدان شهر «مبال لازم» شد و مستاصلانه به داروخانه گوشه میدان پناه برد و پرسید «نفت دارید!؟» وقتی پاسخ منفی شنید، گفت من شاشیدم به داروخانه‌ای که نفت ندارد و همزمان خود نیز سبک کرد! و این ماجرا فردا نیز تکرار شد این بار داروخانه چی در پاسخ به پرسش «شما نفت دارد!؟» جواب مثبت داد و جوان به طعنه گفت: من شاشیدم به داروخانه‌ای که نفت دارد! و همزمان خود را نیز سبک کرد و روز سوم اما وقتی ماجرا تکرار شد این بار از «داروخانه‌چی» و در پاسخ به همان پرسش «شما نفت دارید!؟» شنید:

شما شاش‌ات را بکن! چه کار داری ما نفت داریم یا نداریم!

#داریوش_سجادی