بازگشت هخا!

با پوزش از مراجعین محترم. متاسفانه طی 24 ساعت گذشته این وبلاگ توسط مخالفین پست زیر هک شده بود که بالاخره با رفع مشکل آن را بازگرداندم. به امید بازگرداندن قدرت و ظرفیت تحمل عقاید مخالف.

سایت خودنویس خبر داده که روز چهارشنبه 21 اردیبهشت در کمیته جانبی روابط خارجی سنای آمریکا نشستی به میزبانی معاونت امور خارجه و کارشناسان حقوق بشر و با موضوع حقوق بشر در ایران برگزار شد و افرادی نظیر «اندرو آپاستولو» مسوول بخش ایران «خانه آزادی» و همچنین کارشناسانی از معاونت حقوق بشر وزارت امور خارجه آمریکا در این نشست به پرسش های سناتورهای آن کمیته پاسخ گفتند.
تا اینجا قضیه قابل فهم است اما اوج «کمدی توام با تراژدی خبر مزبور» آنجاست که خودنویس خبر داده یکی دیگر از سخنرانان این جلسه «کامبیز حسینی» بوده است که مشارالیه نیز در نشست مزبور راهکارهای لازم برای توفیق جنبش موسوم به سبز در ایران را اطلاع رسانی کرده اند!
لازم بذکر است فرد مزبور مجری لوده برنامه ای مبتذل در تلویزیون فارسی زبان دولت ایالات متحده آمریکا تحت عنوان «پارازیت» است که با سخیف کردن شأن طنز توانسته در قد و قواره سید کریم «لوده سرشناس کاباره شکوفه نوی تهران دوران پهلوی» نزد عوام ایران خود را مطرح نماید.
پیشتر در یکی از نوشته های خود اشاره کرده بودم که به اعتبار خودباختگی و سفلگی شخصیت نخبه گان ایرانی دوران پهلوی، هر آنچه در غرب بود برخوردار از اعتبار بود و ناشی از چنین بی هویتی در سال 55 دست اندرکاران «فرهنگ و ادب»! حکومت اقدام به دعوت و میزبانی از «لاندو بوزانکا» هنرپیشه درجه سه فیلم های سکسی ـ کمدی مبتذل سینمای ایتالیا در ایران کردند.
مدعوین بمنظور تکمیل حق میزبانی خود از بوزانکا، ضمن آنکه ایشان را دو هفته در ایران چرخاندند نهایتا به افتخارش جشنی نیز در کاباره میامی تهران برگزار کرده و شب مزبور سخنگوی جماعت شیدائی با هیجان ضمن تشکر از قدم رنجه بوزانکا از ایشان خواستند جهت مستفیض شدن حُضار بر روی سن رفته و جماعت را به فیض برسانند!
بوزانکا نیز که متحیر از عمق بلاهت میزبانان خود شده بود آنقدر صداقت داشت که وقتی بر روی سن رفت با تعجب خطاب به حضار گفت:
من نمی دانم چه چیزی باید بگویم یا چه کاری باید انجام دهم. نه تردستی بلدم و نه حتی جوکی که بتوانم شما را بخندانم. من تنها یک هنرپیشه ام که نقش ام را در مقابل دوربین و بر اساس دیالوگ ها و سناریوی از قبل تهیه و مطالعه شده بازی می کنم.
بوزانکای آن روز مانند حسینی امروز بود با این تفاوت که بوزانکا لااقل آنقدر صداقت داشت تا نزد حضار اعتراف کند:
«عوضی گرفته اید. من این کاره نیستم»
اما ظاهراً اپوزیسیون خارج از کشور تعمد داشته و دارد تا با هر ابزار و اطوار ممکن ثابت کنند با ماهیت سیرک مانندش نباید ایشان را جدی گرفت و همه چیزشان به همه چیزشان می آید!
یکی نیز نبود و نیست تا گوش آن «حسینی» را می پیچاند و از پشت تریبون پائین می کشید که: برادر شما بفرما همان پارازیتت را اجرا کن و سیاست را به اهلش بسپار!
اما تلخ یا شیرین این واقعیتی غیر قابل انکار است که سیاست دارای جاذبه بوده و جاذبه اش نیز عام و خاص نمی شناسد. لذا طبیعی خواهد بود که هر از چندی مواجه با پدیده های محیرالعقولی نظیر «هخا» و «سید محمد حسینی» و اکنون «کامبیز حسینی» باشیم که دچار توهم شده و احساس خود کیسینجر بینی ایشان را بر می دارد و اسباب تعجب عاقلان و تهییج سفیهان را فراهم می کنند.
بر همین اساس معتقد بوده و هستم که چنانچه خمینی و انقلاب خمینی هیچ کاری هم اگر برای ایران نکرد اما همین که چنان نخاله های مبتذلی را مجبور به رفتن از ایران کرد، به اندازه کافی به ایران و ایرانیان خدمت کرده است.