خدا رحمت کند شهید چمران را که آنقدر دغدغه ایران و شجاعت داشت که با بالا گرفتن مصیبت در «ایرانِ دوران پهلوی» در حالی که از بهترین موقعیت شغلی و تحصیلی در آمریکا برخوردار بود، علیرغم این عافیت طلبی نکرد و دانشگاه برکلی و کالیفرنیا را به نیت آموزش نظامی بمقصد لبنان ترک کرد و در اوج «انقلاب مردم ایران» به تهران بازگشت و به «انقلاب اسلامی مردم‌اش» پیوست و نهایتا نیز جان عزیزش را در دهلاویه خوزستان فدیه استقلال و تمامیت ارضی و ماندگاری انقلاب اسلامی مردم‌اش کرد!
اکنون ایرانیان در مقام مقایسه با «قهرمانان» انقلاب فانتزی «زن زندگی آزادی» مواجه با تکرار کمیک تاریخ شده‌اند.
علی کریمی رهبر دیپلمه «فانتزی مزبور» که در حرف زدن یومیه‌اش نیز فلتات لسانی دارد بعد از انبوهی ارتکاب شجاعت از «دوبی» نهایتا موفق به اخذ ویزا از ایالات متحده شد و ظفرمندانه به آغوش ملت‌اش در آمریکا پیوست!!! و بالتبع با چنین هجرت متهورانه‌ای عن‌قریب جامعه جهانی شاهد غلظت و افزایش دوز شهامت معظم‌اله خواهد بود.
همچنانکه حمید فرخ‌نژاد پس از خروج از ایران و پیوستن به آغوش آمریکا مبتلا به «تکاثف تهور» و «مستفاد به تراز قهرمانی» شده و اکنون در کنار «پسر قند اصلش» که تا دیروز ۸۰ میلیون ایرانی را فدای یک تار موی گل پسرشان می‌فرمودند اینک اما از جوار سواحل کالیفرنیا جان‌نثارانه و هرکول وشانه برای ملت اش «قهرمان بازی» فرموده و هل من مبارز می‌طلبند!
قرینه داعیه سبزهائی است که در ۸۸ و نماز جمعه معروف‌شان در تهران وقتی مورد طعنه قرار گرفتن که «چرا با کفش نماز خواندید»!؟ مُهملانه فرمودند:
همان طور که رزمندگان در زمان جنگ در سنگرها با پوتین نماز می‌خواندند!
این اقشار «مهجورانه» ناتوان از فهم این واقعیت بودند که برخلاف‌شان که با کفش نماز می‌خواندند تا در صورت درگیری بتوانند بموقع از غائله بگریزند ! رزمندگان با پوتین نماز می‌خواندند تا در صورت غافلگیری و حمله دشمن بتوانند بموقع و بدون تعلل به مصاف دشمن بروند.
ظاهرا «دوُر شدن» و «هرکول شدن» یگانه راهکار استراتژیک اصحاب بی‌هویتی است که سیاست نزدشان نردبان کامجوئی شخصی است.
#داریوش_سجادی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر