هم غزه، هم لبنان، جانشان فدای دیگران!

بعد از حمله ارتش اسرائیل به کشتی ترکیه ای حامل کمک های انسان دوستانه به غزه که منجر به رودرروئی تند دولتمردان آنکارا و تل آویو شد. طبیعتاً موج گسترده ای از هم دلی و اقبال برای دولت و کشور ترکیه از سوی افکار عمومی بین الملل بپا خواست. طبعاً در این میان مسلمان ها بویژه فلسطینی ها بیش از دیگران سمپاتی به رفتار جوانمردانه ترک ها پیدا کردند.
متعاقب چنان اقبالی، برخی از تحلیلگران در داخل یا خارج از ایران ضمن زیر سوال بردن حمایت های گسترده ایران از فلسطینی ها طی 30 سال گذشته زبان به طعنه گشودند که:
علی رغم نقشی که ایران در بحران خاورمیانه بعد از گذشت سی سال و صرف هزینه های فراوان تحت عنوان حامی اصلی فلسطین برای خود ساخته بود، اکنون ترکیه با فراست و کمترین هزینه موفق شد سنگر نخست و پرچم و طلایه داری دفاع از ملت فلسطین را از آن خود کند و سر ایران با آن همه هزینه بی کلاه ماند.
منطق زشت و غیراخلاقی و پنهان در چنین استدلالی «فهم و استفاده تجاری» از مصائب یک ملت مظلوم است.
گوئی فلسطینی بلاگردان دولت های جهان است تا هر کدام به نوبت و حسب زیرکی و هوشمندی و بازیگری خود بتوانند به بهانه دفاع از ایشان چند صباحی خود را بر صحنه تاتر دفاع از فلسطین «قهرمانانه» بدرخشانند!
نوعی نگاه سوداگرانه و بی معرفتآنه بر سر جان و مال فلسطینی ها بمنظور تصاحب مدال: اگه گفتی کی شجاع تره یا کی زرنگ تره!!!؟
چه تفاوتی می کند که ایران هزینه 30 ساله کرده باشد یا ترکیه از گرد راه رسیده باشد و به سهم و توان خود، کمک و مرهمی بر زخم کهنه فلسطینی ها بگذارد؟
آنچه که مهم است تقلیل رنج آن ملت و کمک به احقاق حقوق تضییع شده ایشان از هر مسیر و طریق ممکن است.
این نهایت ابتذال و سقوط اخلاقی است که مردم فلسطین بمثابه شکاری اسیر در تله صهیونیست ها نگریسته شوند که دیگران وظیفه دارند در یک رقابت فشرده هر از چندی در گارد حمایت از ایشان خود را به آن شکار نزدیک کرده و برای تکمیل آلبوم افتحارات خود با ایشان عکس یادگاری بگیرند!

اصل تراژدی تحت الشعاع «کی بهتر بتونه خودش را در صف اول قهرمان بازی بنفع فلسطینی ها قرار بده» قرار گرفته!
اما گذشته از چنین برخوردی سخیف و مبتذل و علی رغم دنائت و شناعت غیرقابل انکار و اغماض رفتار اسرائیل در کشتار مسافران کشتی مزبور، در کنار واکنش مخنث و مهوع شورای امنیت نمی توان این تحلیل را نیز از نظر دور داشت که در حمله جنایتکارانه اسرائیلی ها به کشتی ترکیه، رگه ای از زیرکی نیز قابل رویت است.
صرف نظر از موج همدلی اولیه با دولتمردان ترک، نمی توان دولتمردان تل آویو را تا این اندازه احمق تصور کرد که ایشان قبل از حمله به کشتی ترکیه چنین اعتراض گسترده ای را علیه خود و بنفع آنکارا پیش بینی نکرده بودند.
تصادفاً می توان کل ماجرا جور دیگری هم دید و آن اینکه تل آویو از ابتدا با قصد و نیتی آگاهانه از اقبال و هم دلی جهانی با ترکیه کوشید با چنان توحشی ضمن به سایه بردن نقش ایران به عنوان سنگربان 30 ساله دفاع از ملت فلسطین تعمداً با دامن زدن به بحران، ترکیه را بر کرسی حامی واقعی ملت فلسطین بنشاند.
طبیعتاً بعد از فرو کش کردن بحران فوق،هم اسرائیل و هم متحدان اسرائیل با اتکای صاحب صلاحیتی متخذه ترکیه برای دفاع از فلسطینی ها اینک می توانند فلسطینی ها را برخوردار از نماینده ای قابل وثوق در سطح بین الملل کنند که:
اولاً برخلاف ایران با اصل و موجودیت اسرائیل مشکلی ندارد.
ثانیاً اهل مذاکره و گفتگو و احیاناً معامله متعارف در دنیای سیاست است.
ثالثاً در تحلیل نهائی و برخلاف ایران در اردوی غرب خود را تعریف کرده و سالهاست چشم انتظار دست تفقد غرب برای ورود به بازار مشترک اروپائی است.
انتظاری که می تواند بموقع محملی برای متابعت آنکارا در مقابل خواست اسرائیل و متحدانش باشد.
رابعاً پتانسیل حمایت از فلسطین از موضع اسلام انقلابی مدل ایرانی، بنفع اسلام سربه راه و عقیم ترکیه به حاشیه رانده شود.
پتانسیل قابل اعتمادی با این تضمین که:
طرفین علی رغم تناول گوشت یکدیگر، اما مطمئناً استخوان یکدیگر را دور نخواهند ریخت!