وارونه ها!

ایران تنها کشوری است که موفقیت یک سینماگرش در کسب جایزه اسکار مُبدل به یک بهجت و وجد و سرور ملی می شود و از زمین و زمان و یمین و یسار، جمیع کسان بابت این موفقیت آن چنان و حماسه جاویدان و پیروزی درخشان به یکدیگر شادباش و بیدار باش و شنگول باش گفته و از رئیس جمهور و معاونین رئیس جمهور و وزرای خارجه و ارشاد و نمایندگان مجلس و سفرا و کارداران و اصحاب رسانه و سینما و تئاتر گرفته تا اتحادیه صنف مسگران و سندیکای صندلی فروشان و اره و اوره و شمسی کوره به اتفاق و به ابتهاج بابت این موفقیت ملی و میهنی و تاریخی و جغرافیائی ضمن صدور بیانیه ها و شیدائیانه ها منفرداً و متفقاً سرود «ای ایران ای مرز پر گهر» را به میمنت این افتخار مکتسبه تلاوت می فرمایند!

بقولی همه چیزمان به همه چیزمان می آید!

وقتی پیش از این مسئولین مربوطه در اقدامی مشابه شرف ابتیاع یک فروند ایرباس فرانسوی را با کلکته بازی های مهوع و انداختن عکس یادگاری با آن زبان بسته و کل کشیدن و اسپند دود کردن و جشن ملی راه انداختن و طواف کردن حول آن مرکب خوش زهوار اقبال می فرمایند به طریق اولی اخذ اسکار برای یک اثر نااستوار را نیز چنین نمکین می بایست به کمین بنشینند!

طرفه آنکه Academy Awards در خاستگاهش تنها یک رویداد سینمائی است که بیرون از مناقشه پیرامون محتوا و مبنای آن مراسم و برخلاف کلکته بازی های مسبوق به سابقه بخش های معنادار ایرانیان بابت اسکار و اسکاریان، این جشنواره در آمریکا جایگاه تخصصی خود را دارد و به همین دلیل است وقتی فیلم آمریکائی «لالا لند» با ثبت رکورد نامزدی ۱۴ اسکار و اخذ نهائی ۶ اسکار بر صدر فیلم های جشنواره هشتاد و نُهم می نشیند نه رئیس جمهور آمریکا شادباش می گوید و نه وزیران و امیران و دبیران با بشکن زدن به خیابان می ریزنند و نه بدنه جامعه آمریکائی اساسا اطلاعی از آن رویداد می یابند و تنها اهالی سینما و رسانه حسب وظایف حرفه ای و عطف به ذوائق تخصصی و در اندازه متوقع از یک رویداد سینمائی بدان می پردازند.

بدین اعتبار برنده شدن اسکار در ایران قبل از آنکه دالی بر دلالت سینمائی صاحب اثر باشد مدلولی است بر کسالت ملی بخش بزرگی از ایرانیان و ابتلای ایشان به عقده حقارت و خود کم بینی که با تشبث شان به چنان تشخصاتی می کوشند تا از آن طریق بر عقده حقارت خود با توسل به حظ این همانی با آن از ما بهتران مفروض انگاشته شده، فائق آیند!