انتصاب «علی شمخانی» بسمت دبیر شورای عالی امنیت ملی را بنوعی می توان با اخراج محتمل خانم «الهه راستگو» از حزب اسلامی کار مطابقت داد.
خانم راستگو اکنون به آن دلیل در معرض اخراج از حزب اصلاح طلب «کار» قرار گرفته که متهم است در جریان رای گیری برای انتخاب شهردار تهران علی رغم خاستگاه اصلاح طلبانه اش، خودسرانه و با رای به نامزد رقیب اصلاح طلبان عامل موفقیت قالیباف در کسب سه باره کرسی شهرداری تهران شده است.
رفتاری که با تعبیر «خیانت و خنجر از پشت خوردن توسط خودی» موجبات فریاد استغاثه اصلاح طلبان را فراهم کرده!
اما انتصاب شمخانی با اخراج راستگو از آن جهت قابل انطباق است که شمخانی اشغال کننده کرسی شد که چهره ای در سکوت و خلوت و اشتیاق و با اتهامی مشابه با خانم راستگو آخرین امیدش به اشغال این سمت به پاس خیانت مشابه اش به هم سنگران خود در جبهه اصولگرایان بود!
عمل امروز خانم راستگو (حضور در جبهه خودی و غش کردن در جبهه رقیب) از حیث اخلاقی همان قدر خائنانه محسوب می شود که در ایام انتخابات ریاست جمهوری نیز «علی اکبر ولایتی» از منتهی الیه اصولگرائی در انتخابات شرکت کرد و در «روز واقعه» و برخلاف توقع متحدین اش، با شکستن وحدت جبهه خودی و بازی کردن در زمین رقیب، موجبات حیرت دوستانش و انتساب ننگ خیانت را برای خود رقم زد.
ولایتی نیز مانند امروز خانم راستگو عمری خوش نشین جبهه اصولگرائی بود اما با خیانت اش به متحدین در ایام انتخابات حداقل توقع اش آن بود تا فاتحین ساختمان ریاست جمهوری در مقام قدردانی اگر کرسی وزارت خارجه را به ایشان نمی دهند لااقل کرسی دبیری شورای عالی امنیت ملی را از وی مضایقه نکنند!
بی وقعی به ولایتی در کنار سرنوشت مشابه خانم راستگو موید این واقعیت است که عنصر خائن در هر دو سوی جبهه موجودیتی غیر قابل اعتماد محسوب می شود که از آن صرفاً می توان در مقام یک «فرصت» برای گذشتن از مشکل بهره برد و بعد از آن «خائنان» به سنت تلخ تاریخ و تقدیری محتوم، حکم «ابزار مستعمل» را می یابند!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر