اتوبوسی بنام ...!؟

اتوبوسی به نام هوس (A Streetcar named Desire) نام فیلمی از الیا کازان، با بازی «ویوین لی» و «مارلون براندو» بود که در سال ۱۹۵۱ بر پرده سینماهای جهان رفت. اما در این پست اتوبوسی دیگر را مد نظر دارم! اتوبوسی که در ایام انتخابات ریاست جمهوری اخیر وقتی از دکتر روحانی پرسیدند در صورت پیروزی در انتخابات رویکردتان در دفع و جذب نیرو چیست گفت:
من «داس» ندارم «کلید» دارم اما آنهائی هم که بدون بلیط سوار اتوبوس شده اند باید پیاده شوند!
هر چند چینش نیرو بر اساس توانائی و حاذقیت و همگونی با خود حق بدیهی هر مدیری است اما جنس برخی از عزل و نصب های اخیر قبل از شاخص صلاحیت فنی، بوی نوعی ابتلا به «سندروم شیطان» را می دهد!!!

از اقوام درگذشته مان زنده دل خوش مشربی بود که بعضاً مرتکب بی اخلاقی هائی هم می شد.
خدابیآمرز تعریف می کرد که یک بار که با اتوبوسی که غالب مسافرانش همکاران ایشان و کارمندان یک وزارت خانه بودند عازم سفری بین شهری بوده و در بین راه راننده اتوبوس دو کارگر ساده با ظاهری ژولیده و البسه ای مندرس را نیز سوار کرد و ساعتی بعد این خدابیآمرز بواسطه تغذیه نامناسب مبتلا به «ناراحتی معده» شدند و بی اخلاقانه و در فضای بسته اتوبوس خود را راحت و جماعتی را ناراحت کردند!
القصه با توجه به شدت انتشار «گندبوئی» مزبور صدای اعتراض جمیع مسافران بلند شد و نهایتاً و به اتفاق ضمن توهین و بعضاً سرکوفت به آن دو کارگر بینوا هر دو را در میانه راه از اتوبوس پیاده کردند!!!
اکنون تصور می کنید چنانچه بخواهیم اتوبوس تازه به حرکت افتاده خیابان پاستور را نامگذاری کنیم، کدام «نام» بنحو احسن ماهیت و مکانیسم چینش مسافر در این اتوبوس را می تواند نمایندگی کند؟
اتوبوسی بنام ...؟