از کوچک زاده تا بهنود!

مسعود بهنود روزنامه نگار شاخصی از میانه اقشار منسوب به سکولار و شبه مدرن ایرانی است که به تنهائی بخش بزرگی از شناسه های برزخ هویت این اقشار را نمایندگی می کند.
شخصاً به تناوب و تعدد طی سال های گذشته وی و نوشته های پر تناقض وی را مورد نقد و ارزیابی قرار داده ام.
خوش دستی بهنود برای سوژه بحث قرار گرفتن نزد اینجانب قبل از آنکه ناظر بر ژرفای کلام و عمق اندیشه مشارالیه باشد عطف به سادگی ایشان و بتبع آن سادگی، اشتیاق و پیش قدمی همیشگی اش جهت ورود به مباحث سیاسی و اجتماعی از موضع شبه مدرن است بدون آنکه قبلاً خود را مسلح به مبانی فکری و انديشگی لازم الاحصا در این زمینه کرده باشد.
ورود شتابزده ای که بعضاً منجر به گاف هائی مکرر از جانب ایشان می شود . همین گاف هاست که با توجه به بی رغبتی حساب شده چهره های شاخص جامعه شبه مدرن ایران در ورود به مباحث جدی سیاسی و اجتماعی، فرصت غنیمتی را برای نشان دادن فونداسیون ابتر و مبانی فکری معوج جامعه شبه مدرن ایرانی را از طریق اشتباهات اجتناب ناپذیر بهنود فراهم می کند.
گاف اخیر وی در مورد عکس فتوشاپ کوچک زاده در کنار گاف قبلی وی از عکس ارائه چفیه آیت الله خامنه ای به یکی از متفاضیان، آخرین نمونه از شتابزدگی از سر شهرت طلبی ایشان قبل از اثبات اعتبار منبع خبر است.
http://alef.ir/1388/content/view/76870/

چنین گاف هائی به تناوب و تعدد در کارنامه آقای بهنود قابل رويت است. برجسته ترین آن در جریان تراژدی زلزله بم اتفاق افتاد تا جائی که مشارالیه را مجبور کرد! بمنظور کسب توجه، شتابزده و در ساعات اولیه وقوع زلزله خبر از تماس تلفنی اش از لندن با دوستانش در بم را دهد با این بشارت که دوستان ایشان از فراز بام منزل شان خبر داده اند که:
نگران نباشید «ارگ بم سالم و استوار بر جای خود ماندگاراست»!
خبری که از اساس کذب از آب درآمد و مشخص شد اساساً در جریان زلزله بم سیستم تلفن همراه بطور کل قطع بودند چه رسد به آنکه بتوان از لندن تماس گرفت و بر سقف سالم نمانده ای! رفت و ارگ تخریب شده ای را سالم دید!
نام جوئی و توجه طلبی سندرم تاریخی جامعه شبه مدرن ایران بوده که ریشه در حس پنهان حقارت و کمبود شخصیت در مقابل جهان برتری دارد که ایشان از مجموعه تمدنی غرب برای خود ساخته اند. سندرمی مزمن که قریب به یک صد سال است روحیه جامعه شبه مدرن ایران را از درون می خورد و می خراشد!
نامجوئی که صلاحیت های آن از دل استاندارهای غرب بر می خیزد و هم زمان مبتلا به نوعی شرمندگی فرهنگی و هویتی از پیشینه ملی خود است.
ابعاد چنان نیاز توجه طلبانه ای بسته به مناسبت ها و فرصت ها می تواند در حد فاصل یک شیدائی میلیونی از نوع «نوبل شیرین عبادی» تا نامجوئی در حد و اندازه استناد بر عکسی فتوشاپی از کوچک زاده برای یک روزنامه نگار باشد.
حال بگذریم که بهنود ابتدا تحلیل های خود در پست اخیرش را مستند به عکس زیر کرد.
و بعد از آنی که متوجه گاف خود شد، بدون احساس نیاز به پوزش از مخاطب و ایضاً بدون احساس نیاز جهت توضیح چنان گافی، عکس قبلی را با عکس دوم جایگزین کرد!

و با زبان بی زبانی اما با صراحت تمام فرمودند:
به کسی هم مربوط نیست. اگر خوردیم مال خود را خوردیم!
هر چقدر هم که دیگران اصرار کردند که:

اخوی این بنده خدا زنده است! مشارالیه فرمودند:
خیرـ مُرده، گرمه حالیش نیست!
در ابعادی بزرگ تر، رویکرد کسری از دانشجویان آلوده به این سندرم در جریان اقدام دولت وقت جهت دفن پیکر چند شهید گمنام در صحن دانشگاه ها طی چند سال گذشته قابل استناد است.
تجربه ای تلخ که نشان داد سنسورهای غیرت ملی و عرق میهنی این جماعت وقتی قرار است در معرض قدردانی از سلحشورانی قرار گیرد که جان شان را برای دین و میهن شان فدا کرده اند، دچار کرختی و بی حسی شده و فریاد اعتراض سر می دهند :
مگر دانشگاه قبرستان است!
هیچ شیر پاک خورده ای نیز از ایشان نپرسید:
بینی و بین الله مشکل شما حفظ شان دانشگاه از قبرستان است؟
خداوکیلی اگر بجای آن شهدای گمنام

(بر فرض محال) قرار بود جسد «آنا نیکل اسمیت»

در صحن دانشگاه تهران دفن شود آیا آن «شرمندگان بی شرم» همین برخورد را داشتند يا آنکه از یک ماه قبل ستاد استقبال از پیکر مرحومه راه انداخته و با فرش قرمز به پیشواز آن علیا مخدره می رفتند؟!
طرفه آنکه «مسعود بهنود» پرخاشگری آن نماینده به نماینده ای دیگر در پارلمان ایران را ولو با کذب درآمدن عکس مورد استنادش دال بر حاکمیت لات بازی و لمپنیزم در پارلمان ایران می کند. امری که هر چند مذموم است اما عموماً و در اکثر پارلمان های دنیا بین نمایندگان به تناوب اتفاق افتاده و می افتد. اما معلوم نیست چرا وقتی مشابه چنین لمپنیزم و لات بازی در ادبیات سخیف نمایندگان از ما بهتران در کنگره آمریکا مورد استفاده قرار می گیرد سلسله اعصاب شبه مدرنیسم ایران دچار کمترین تشنج یا حساسیتی نمی شود؟
پاسداران مرزهای اخلاق و ادب و متانت در اردوی مدرنیته ایرانی کجا صدای اعتراض شان شنیده شد وقتی آن نماینده مبتذل کنگره آمریکا (براد شرمن) مبتلا به هذیان شد که:
مردم ایران پلیدترین مردمان در جهانند!
کجا بود فریاد اعتراض طلایه داران سپاه ادب و فرهنگ و منزلت مدرنیته معوج ایرانی وقتی هیلاری کلینتون در کمپین انتخابات رسایت جمهوری سال گذشته میلادی به صراحت و شفافیت و بدون لکنت با ادبیاتی چارواداری افاضه فرمودند:
ایران را باید با بمباران تبدیل به پارکینگی عمومی کرد!
چرا احدی از متخلقین به اخلاق مدنیت و مدرنیته ایرانی بر چنین ادبیاتی نشوریدند و عرق ملی شان نجوشید؟
نه تنها نجوشید بلکه به زبان بی زبانی به دلدار فهماندند:
اگر هیلاری می گوید خوب راست می گوید! ایشان از خودمانند و چنانچه علیا مخدره به ریش مان می خندند، حکماً ریشمان خنده دار است!

خدا رحمت کند علی شریعتی را که هنوز گفتمانش طراوت دارد آنجا که به زبان طعنه می گفت:
آدم وقتی فقیر می شه ، خوبی هاش هم حقیر می شه . اما کسی که زور داره، یا زر داره، عیبش رو هنر می بینند ، حرف های چرندش را حرف حسابی می شنوند.
آروغ های بی جا و نفرت بارش رو فلسفه و دانش و دین می فهمند. حتی شوخی های خنک و بی ربط او حضار را از خنده روده بُر می کند!