رهبر بی ژنرال!

بالغ بر پنج ماه پیش ذیل پست «لیلی با من است» بوضوح و صراحت ابراز داشتم:
ماجرای حمله مسلحانه ارتش اسرائیل به کشتی «مرمره» بمثابه یک خودزنی عمدی و از روی قصد و برنامه توسط تل آویو بود تا بدینوسیله «خواسته یا ناخواسته» آسمان بی ستاره جهان اسلام را برخوردار از ترکیه ای کند که علی الظاهر هم حکومتی اسلامی دارد (ولو آنکه اسلام شان نوعاً اسلامی است تزئینی و مخنث و سکولار که بود و نبودش محلی از اعراب در نوع رفتار و واکنش دولتمردان آنکارا ندارد)  مضافاً آنکه جمهوری نیز هست و می تواند بنحو احسن شانه به شانه آن جمهوری اسلامی بایستد که در جوار مرزهای شرقی شان بیش از 32 سال طلایه دار خط اول مبارزه با دولت صهیونیستی و مدافعه از آرمان ملت مسلمان فلسطین بوده است.
به عبارت دیگر هر اندازه حکومت ها در انتخاب همسایه های خود مجبورند، اما در انتخاب دشمن و دوست شان مخیّرند و ظاهراً اسرائیل در ماجرای حمله به کشتی مرمره عزمی راسخ از خود را جهت انتخاب «ترکیه دشمن» در مقابل «دشمنی ایران» جزم و عرضه کرده.
عزمی بمنظور گرفتن علم مبارزه انحصاری از ایران و دادن آن به کشوری معقول و مطیع از قواعد نظام بین الملل که برای مبارزه با اسرائیل صرفاً متکی به منافع ملی است و برخلاف ایران که از اساس منکر مشروعیت و موجودیت اسرائیل است بموقع تا آن درجه از استعداد برخوردار هست تا بعد از مدیریت و مهار ظرفیت های انفجاری منطقه بر سر میز مذاکره با اسرائیل بنشیند.
همین حرف شنوی و پیروی از منافع ملی است که ترکیه را برای اسرائیل می تواند تا آن درجه جذاب کند تا تل آویو با دست زدن به ریسک حمله به کشتی مرمره هزینه قرار دادن آنکارا در خط اول مبارزه با خود را متقبل شود با این تضمین که این «دشمن جدید» برخلاف ایران «معقول آدمی است» که علی رغم همه مبارزه طلبی هایش بموقع و با دادن رشوه منافع ملی به آن می توان با آنها و برخلاف ایران «کمپ دیویدی» مجدد را بازیابی کرد.
اما ظاهراً این همه نقش ترکیه نیست و ایالات متحده آمریکا نیز می کوشد از طریق رپرتاژ آگهی ها و غمض عین ها و چشمک زدن های خود به ترکیه نقش مدل حکومتی اسلام سکولار و بی خطر ترکیه را در کانون تحولات ضد استبدادی خاورمیانه عربی برجسته کند تا از این طریق ضمن معرفی مدل مطلوب حکومتی ترکیه برای «مسلمانان تحول خواه» اقدام به «های جک» جنبش های غیرقابل پیش بینی و بعضاً اسلام خواهانه در کشورهای عربی نماید.
تصنعی بودن نقش ترکیه در پردازش این نقش نوین از آنجا در ذوق می زند که از سوئی دولتمردان ترک یک شبه خواب نما شده و خود را مدافع خط مقدم ملت های مسلمان در نظام های دیکتاتوری مصر و تونس و لیبی و سوریه معرفی می کنند اما در قبال سرکوب مسلمانان در بحرین دچار ضعف بصر و ثقل سامعه می شوند. در این میانه بی معناترین مانور ترک ها اعلام قصدشان در ارسال کمک های انسان دوستانه به غزه در معیت ناوگان نظامی شان است در حالی که هم زمان و بنفع اسرائیل، مجوز استقرار سپر ضد موشکی آمریکا علیه ایران را که در خط مقدم مبارزه با اسرائیل قرار دارد به واشنگتن می دهد!
علی رغم تمام چنان خوش خرامی های فرصت شناسانه نمی توان این واقعیت را از نظر دور داشت که مانورهای ظاهراً انقلابی دولتمردان ترکیه از اساس فاقد ظرفیتی ماندگار برای مدیریت و حل بحران های خاورمیانه است. این واقعیتی غیر قابل کتمان است که نسخه سکولاریسم ترکیه بدلیل بدلی بودن فاقد اصالت است و بسرعت ناتوانی خود در دفاع از آرمان ملت فلسطین را بروز می دهد. همانطور که پیشتر نسخه ناسیونالیست عربی عبدالناصر در کمپ دیوید ابتر بودن خود برای مبارزه علیه اسرائیل را نشان داد. ابتر بودن رفتار بظاهر ماجراجویانه و انقلابی ترکیه بازگشت به آن دارد که مواضع «اردوغان»  و دیگر دولتمردان ترکیه فاقد پشتوانه عقیدتی است و در عالی ترین سطح تنها دغدغه منافع ملی ترکیه را مطمح نظر دارد. این همان چیزی که قبلاً پان عربیسم ناصری را به خود آغشته کرده بود و به مصر این امکان را داد تا بعد از تامین منافع ملی اش در کمپ دیوید ملت و آرمان فلسطین را در میانه راه تنها بگذارند. لذا پیش بینی دور از انتظاری نیست که ترکیه نیز که اینک و علی الظاهر در مقام یک حریف تازه نفس و جذاب وارد میدان نزاع با اسرائیل شده در اولین بزنگاه همان کاری را با ملت فلسطین کنند که پیشتر پان عربیسم با ایشان در کمپ دیوید کرد.
از سوی دیگر هر اندازه واشنگتن با مشارکت آنکارا و متحدین اروپائی شان بکوشند ترکیه را در مقام الگوی برتر به  کشورهای مسلمان حقنه کنند علی رغم این گریزی از یک واقعیت نمی توانند داشته باشند که جمیع کشورهای عربی مبتلا به «بهار عربی» به تاسی از انقلاب اسلامی ایران، اسلام را به عنوان «الگوی مبارزه» مانیفست جنبش مبارزاتی خود کرده اند و استبعادی ندارد تا با توجه به آنکه بدنه ماکزیممی جوامع عربی برخلاف سکولارها، مسلمانانی مقيدند که در تحلیل نهائی چنانچه ملزم به انتخاب باشند لزوماً «سکولاریزم» انتخاب نخست شان نیست و با درصدی قابل اطمینان می توان احتمال داد بعد از گذشتن ایشان از فاز «اسلام در مقام الگوی مبارزه» وارد فاز «اسلام در مقام الگوی زندگی» شوند.
با وجود چنین ظرفیت های بکر و آماده فورانی در منطقه در یک واقعیت نیز نمی توان تردید داشت و آن اینکه برخلاف انتظار، جمهوری اسلامی ایران غایب بزرگ تحولات مزبور است.
هر چند با اوج گرفتن انقلاب مصر، رهبر جمهوری اسلامی ایران با صدور پیامی مهم خطاب به ملت مسلمان مصر خوش درخشید و حضوری اثرگذار از خود بر پیشانی انقلاب مصر گذاشت اما واقعیت آن است که آیت الله خامنه ای در کانون «بهار عربی» بمثابه رهبری فاقد ژنرال ظاهر شده.

زمانی حسنین هیکل در توصیف شخصیت آیت الله خمینی بر این نکته تاکید می کرد که:
آیت الله بمثابه توپخانه تیزبین و قدرتمندی است که هدف هایش را بخوبی رصد کرده و با دقت و قوت به آنها شلیک می کند اما مشکل آنجاست که بعد از آن «شلیک موفق» امیرانی قابل و شایسته ندارد تا مواضع مورد هدف قرار گرفته را اشغال و مدیریت کنند.
همین ويژگی را بنوعی مشابه می توان مشکل آیت الله خامنه ای دانست که در فردای اعلام مواضع راهبردی اش در قبال تحولات خاورمیانه ژنرالی نبود تا سرحدات مورد نظر وی را به تصرف مدیریت اجرائی خود درآورد.
هر چند آیت الله خامنه ای در فردای بالا گرفتن اعتراضات خیابانی نسبت به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال 88 به وضوح و صراحت در خطبه های نماز جمعه 29 خرداد با ذکر نام «احمدی نژاد» و مواضع وی در سیاست خارجی را مورد تائید خود قرار داد و هر چند احمدی نژاد نیز تا آن تاریخ با اتخاذ ادبیات و مواضع و رویکردهای ضد استکباری و ضد صهیونیستی موفق شده بود خود را بر تارک اقبال و احترام و تمایل مسلمانان در خاورمیانه قرار دهد تا جائی که در مناظره با مهدی کروبی در ایام انتخابات این امکان را داشت تا با غرور و اطمینان «پز» محبوبیت خود در جهان اسلام و اتکایش بر دیپلماسی عمومی را  به رخ کروبی بکشد. اما نکته طنز ماجرا آنجا بود که بعد از آن همه زراعت پر هزینه و برخلاف تصور زمانی که فصل برداشت از آن کاشته شیرین رسید «عروس» در بزنگاه «بله گفتن» دلشده در عشق اسفندیارش غائبی بزرگ بود و رفته بود گل بچیند.
غیبت و سکوت معنادار احمدی نژاد در بهار عربی را می توان عملیاتی کردن شعار «نه غزه و نه لبنانی» دانست که پیش از این رسوائی اش را سبزها عهده داری می کردند و اکنون این احمدی نژاد است که عملاً و بعد از مغضوب شدن مقتدای رامسری اش و سرخوردگی از تحمیل وزیر اطلاعات به خود خیره سرانه حساب دو دو تا چهارتای معادله ای را می کند که صورتش یک جمله بیش نیست:
دیگی که قرار نیست برای من بجوشد، حجتی نیز برای تشریک مساعی در طبخ محتوای چنان دیگی وجود ندارد!
فی الواقع اگر سبزها در تابستان 88 ننگ شعار «نه غزه نه لبنان» را به جان خریدند اینک این احمدی نژاد است که آن شعار را در بالاترین سطح عملیاتی کرده و به وضوح به مخاطبان خود در هرم قدرت سیاسی ایران پیغام می دهد:
لب بود که دندون اومد! اگر ژنرالی محمود را می خواهید باید سر جهازی ایشان را نیز برسمیت بشناسید! والی هم غزه هم لبنان فدیه تار موی اسفندیار!
البته نباید و نمی توان این واقعیت را نیز کتمان کرد که محروم ماندن آیت الله خامنه ای از ژنرالی مسبوق به سابقه است و منحصر به دوره فعلی نیست و ایشان طی تمام دوران مسئولیتش چه در دوران ریاست جمهوری اکبر هاشمی رفسنجانی و چه در دوران ریاست جمهوری محمد خاتمی نیز کمابیش همین مشکل را در عرصه سیاست خارجی داشت. هم هاشمی رفسنجانی با اتخاذ سیاست خارجی مبتنی بر «تنش زدائی با جهان غرب» با شعار«ضرورت حفظ ام القرای جهان اسلام» اقدام به گریم همان شعاری کرد که پیشتر مرحوم بازرگان از آن تحت عنوان «اسلام برای ایران و نه ایران برای اسلام» می کرد و از این طریق مواضع راهبردی مطمح نظر آیت الله خامنه ای را معطل بده و بستان های بی فایده با غربی کرد که نهایتاً منجر به تراژدی میکونوس و خروج کلیه سفرای اروپائی از تهران شد. هم چنانکه خاتمی نیز علی رغم اتخاذ شعار گفتگوی تمدنها و اهتمام بمنظور ارتقا شان دولتش در میانه جهان غرب نهایتاً سهم ایران را محدود به عضویت در محور شرارتی کرد که واضع اش خود شرورترین رئیس جمهور آمریکا بود.
طرفه آنکه برخلاف انتظار در سه گانه «اکبر هاشمی رفسنجانی» و «محمد خاتمی» و «محمود احمدی نژاد» مشاهده می شود این هاشمی رفسنجانی و احمدی نژادند که علی رغم عداوت ها و اختلاف نظرهای مسبوق به سابقه در اصول به یکدیگر شبیه ترند و آنی که هاشمی تحت قالب «حفظ ام القرای جهان اسلام» تعقیب می کرد اینک توسط احمدی نژاد با بسته بندی «اسلام ایرانی» عرضه شده است.
بنا به روایتی معتبر بعد از آنکه به اطلاع آیت الله خمینی رساندند که تیمسار رحیمی (امیر ارتش شاهنشاهی) در لحظه اعدام توسط دادگاه انقلاب ضمن تاکیدش بر وفاداری به اعلی حضرت آخرین مطالبه اش قبل از اعدام پخش سرود شاهنشاهی بود. بنیان گذار جمهوری اسلامی نیز خطاب به راوی تصریح داشت:
جمهوری اسلامی نیز به چنین امیرانی محتاج است که تا آخرین لحظه به اسلام و مسلمانی شان وفادار بمانند.
اکنون نیز جای حیرت نیست چنانچه آیت الله خامنه ای نیز وقتی در آن سوی مرزها ژنرال قدرتمند و رشیدی چون «حسن نصرالله» را در لبنان برانداز می کند اما در داخل در جستجوی ژنرال هائی «مشابه نصرالله» حسرت خواری کند.