مردم با «دین داری» مشکل ندارند با «ریا کاری» مشکل دارند.
برخلاف آقای ده نمکی معتقدم:
خــــــــیر!
خیری به قامت تاریخ و با پژواکی «کـَر» کننده!
خیر جناب ده نمکی!
این مردم خودشان غایت ریائند! نمی توان تنزه طلبانه و به دروغ و با خود فریبی برای مردم نوشابه دروغین باز کرد و مدام از فضیلت ها و شرافت های ایشان دم زد در حالی که این مردم از سقف آسمان نازل نشده اند و صدر و ذیل شان به هم می آید.
قبلاً در جائی نوشتم:
سیاهه بلند عارفان و ادیبان و شاعران و فیلسوفان شهیر ایرانی قبل از آنکه اسباب افتخار باشد مایه سرافکندگی ایرانیان است!
اگر می توان پذیرفت چنان مشاهیری بمثابه طبیبان اخلاقی جامعه اند به طریق اولی باید پذیرفت جامعه ای که تا این اندازه محتاج طبابت طبیان اخلاقی است یعنی تا بن دندان «کسالت» و «بیماری اخلاقی» دارد.
حساب فاضلان و استثناها به کنار. قاعده را بر اساس عموم تعریف می کنند نه استثنا. فرازهای تاریخی و افتخارآفرینی های ملی بحثی است جدا که قالباً مدیون رهبران و ستاره های ملت ند.
(در این مورد بعداً و تفصیلاً خواهم نوشت)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر