میان مسجد و میخانه!

نه در «مسجد» گذارندم که «مستی»
نه در «میخانه» کین خمار «خام» است
میان «مسجد» و «میخانه» راهی است
غریبم سائلم این «ره» کدام است؟
یک سال دیگر هم گذشت. این آخرین پست اینجانب در سال 91 است. سال 91 برای شخص من از یک جهت بسیار تلخ بود و آن به دلیل به جفا کشته شدن پدرم بود که با کمتر از 3 سال فاصله به مادرم پیوستند. (پهلوان پهلوانانه رفت)

امسال نخستین سالی است که دیگر بهانه ای ندارم تا بواسطه آن دغدغه تماس تلفنی اول وقت به ایران جهت عرض ادب و تبریک سال نو به پدر و مادر را داشته باشم!!!

بقول «محمد مهدی سیار»
سخت است گفتن اما ـ زان سخت تر نگفتن
این راز برملا را ـ از این و آن نهفتن
انشاالله خداوند اینجانب را بیآمرزد! و روح بلند ایشان را قرین رحمت واسعه خود قرار داده و توفیق آن را نیز به اینجانب بدهند تا با روئی سفید و اندوخته ای قابل دفاع در پیشگاه خداوند به دست بوسی ایشان برسم.

اما سال 91 از سوئی دیگر سال پـُر کاری برای من از حیث نوشتن بود. از ششم مارچ سال 2009 که وبلاگ و صفحه فیس بوکم را راه اندازی کردم بالغ بر 4 سال است که بدون وقفه و بتناوب و بر حسب موضوعات مختلف و با اتکای بر بضاعت اندکم در این دو سامانه برای دوستان و مخاطبان گرانقدر مطلب نوشته ام. اما سال 91 از نظر حجم نوشتاری ام بر سالهای قبل فزونی داشت.
البته نمی دانم مطالب بنده تا چه اندازه برای مخاطبان مفید واقع شده و هرگز هم ادعا یا احساس آن را نداشته ام که عرائض بنده به ضرس قاطع حجیت داشته و غیر قابل خدشه است. اما به هر حال در حد وسع و توان و بضاعت قلمی ام کوشیدم با نوشته های خود زمینه تضارب و تعاطی افکار را برای مخاطبان فراهم نمایم. تا آنجائی هم که در توانم بود هرگز مطلب یا پیغام و نقطه نظری از دوستان را حذف یا سانسور نکردم جز مواردی استثنا که اهانت آمیز یا سخیف بودند. اگر از این بابت کسانی رنجیدند عذر تقصیر دارم.
اما اکنون نکته حائز اهمیت آن است که با بیش از 25 سال سابقه در نوشتن و انتشار مقالاتم در نشریات و سایت ها و خبرگزاری های مختلف داخلی و خارجی اینک عرصه را تا آنجا بر اینجانب مضیق کرده اند که تنها صفحه فیس بوک و وبلاگ شخصی ام برای انتشار مطالبم برایم باقی مانده.
البته سایت ها و نشریات ایرانی خارج کشوری طبیعتاً به اعتبار «شان» غیر حرفه ای و غیر مطبوعاتی و وابستگی شان به اپوزیسیون (چیزی که اصلاً باور ندارم در خارج از کشور وجود خارجی دارد) و تن ندادن اینجانب به شامورتی بازی ها و نابلدی ها و فرصت طلبی های نویسندگان شان در بایکوت کردن مطالب بنده قطعاً مُحق اند! (اپوزیسیون تاجر)

در داخل کشور نیز معدود نشریات باقیمانده اصلاح طلب بدلیل لبه تند انتقادات اینجانب به رفتارهای ناصواب برخی اصلاح طلبان در جریان اغتشاشات سال 88 به بعد، دیگر تمایلی به انتشار مطالب بنده نداشته. گذشته از آنکه وبلاگ اینجانب نیز از جانب حکومت فیلتر است و تنها برخی از سایت ها و نشریات داخلی بصورت سلیقه ای و بر اساس جهتگیری سیاسی خود در مواردی معدود بخش هائی از مطالب بنده را خود سرانه منتشر می کنند. (بجز سایت وزین انتخاب که مسئولینش همواره به اینجانب لطف داشته اند)
وضع حال فعلی اینجانب بمثابه یهودی سرگردانی شده که نه در غربت دلش شاد و نه روئی در وطن دارد. (من اشتباهی هستم)

اما ملالی نیست و «مرآ عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم» به نوشتن خود در همین دو سامانه ولو کم فروغ ادامه خواهم داد. چند مطلب در حال حاضر برای نوشتن در دست دارم که انشاالله در سال 92 منتشرشان خواهم کرد.

تنها یک درخواست یا پیشنهاد دارم و آن اینکه از آنجا که هر نویسنده ای در اولویت مُصّر است تا بمنظور هر چه بیشتر خوانده شدن مطالبش، مخاطب بیشتری پیدا کند لذا اگر دوستانی می پسندند در سال آینده به اقتضای لطف شان به نوشته ای اینجانب لینک دهند تا لااقل از این طریق بر وسعت کمی و کیفی خوانندگان مطالبم افزوده و با دامن زدن بیشتر به بحث و تصارب افکار ، اینجانب نیز ضمن بهره وری از شلاق نقد دوستان هر چه بیشتر از ایشان بیآموزم.
در انتها از آنجا که انتشار مقاله اخیرم (در آغوش عمو) هم زمان شد با انسداد VPN ها در داخل کشور لذا برای ایام تعطیلات دوباره خوانی آن را پیشنهاد می کنم تا انشاالله از نظرات بیشتری از دوستان در مورد آن بهره مند شوم. (اینجا)
زیاده عرضی نیست و تنها بمناسبت پایان سال 91 هر چند خود لـُر نیستم اما سروده لُری «بی براری» که از ویدئوهای مورد علاقه اینجانب است را که توسط جوانی خوش صوت و خوش صولت و خوش چشم و ابرو با چهره ای مردانه از خطه دلاور پرور لرستان اجرا شده، تقدیم به دوستان می کنم. 

بریم ببینم در سال 92 چه تقدیری برای ما مقدر شده!؟

هذیان های سیاسی:
http://sokhand.blogspot.com/2011/09/blog-post_13.html

تعطیلات خوش بگذرد