مشق اقتدار!

سياست عرصه ممکنات است و در ترمينولوژی سياستمداران به درستی آمده است که:

«آری» سياستمداران يعنی « شايد» و « شايد» شان يعنی « نه»! و سياستمداری که بگويد « نه» سياستمدار نيست!

گزاره فوق علی رغم صراحت نافی آن نمی تواند باشد تا کلامت سیاستمداران را نتوان خالی از شائبه و شایسته اقتدار و صلابت توقع کرد. بر این اساس اظهارات اخیر رئیس جمهور ایران در مراسم گشایش کنگره بین المللی امام حسن مجتبی (ع) مبنی بر آنکه:

«اکنون نیاز داریم پرچم صلح امام حسن به اهتزاز درآید ... ما امروز نیازمند به آن هستیم که از راه امام حسن مجتبی (ع)، مسیر او، راه وحدت او، راه صلح و ثبات جهان اسلام بیشتر بهره جوییم»

چنین اظهارات نامدبرانه و ناسنجیده ای را نمی توان در شان فردی دانست که در عالی ترین سطح نمایندگی جمهور ایرانیان را تحت عنوان «کابینه تدبیر و امید» عهده داری می کنند!

قهراً دکتر روحانی به اعتبار «کسوت دینی» خود باید بهتر و بیشتر از دیگران با تاریخ اسلام و جایگاه صلح امام حسن در تاریخ تحولات شیعه آشنا باشند.

این که نام صلح دومین امام شیعیان با سپاه معاویه مسمی به «نرمش قهرمانانه» شود نافی این واقعیت تلخ نیست که آن صلح تحمیلی مصلحت اندیشی حسن ابن علی (ع) بمنظور صیانت مدبرانه از کیان اسلام و ناشی از خیانت فرماندهان وقت و استیصال ناشی از فقد عده و عـُده امام بود!

آقای روحانی قطعا بهتر از دیگران مطلع اند که کلام حسن ابن علی (ع) در بیان چرائی پذیرش صلح با معاویه کماکان در دسترس است:

«من به این علت حکومت و زمامدارى را به معاویه واگذار کردم که اعوان و یارانى براى جنگ با وى نداشتم. اگر یارانى داشتم شبانه روز با او مى‏ جنگیدم تا کار یکسره شود. من کوفیان را خوب مى ‏شناسم و بارها آنها را امتحان کرده ‏ام. آنها مردمان فاسدى هستند که اصلاح نخواهند شد، نه وفا دارند، نه به تعهدات و پیمان هاى خود پایبندند و نه دو نفر با هم موافقند. بر حسب ظاهر به ما اظهار اطاعت و علاقه مى‏ کنند، ولى عملاً با دشمنان ما همراهند»

با فرض تفطن دکتر روحانی به چنین واقعیتی و باور به «سهو لسان» ایشان در عدم توجهش به جایگاه سیاسی و حقوقی خود در میانه یکی از سنگین ترین مذاکرات سیاسی ایران با 1+5 در ژنو، با تقید به فروض بالا علی رغم این نمی توان رئیس جمهور را بابت لوازم و لواحق و تبعات چنین اظهارات ناسنجیده و نامدبرانه ای نکوهش نکرد!

بیرون از آنکه وفاداری 35 ساله ایرانیان به نظام و انقلاب شان به وضوح موید آنست که نباید و نمی توان امت بی وفای حسن ابن علی (ع) را با پایمردی زبانزد امروزین ملت ایران قابل قیاس دانست اما نکته مهم تر غفلت رئیس جمهور از پژواک معکوس و ترجمان نامبارک چنین اظهاراتی نزد آنانی است که آنسوی میز مذاکرات در ژنو حریصانه مترصد امتیاز گیری ظالمانه از طرف ایرانی اند!

آقای رئیس جمهور!

تلخ یا شیرین و بیرون از خوشآیند یا ناخوشآیند جنابعالی و بدون توجه به سهوی یا عمدی بودن ابراز چنین اظهاراتی، خواسته یا ناخواسته ترجمه بیانات جنابعالی برای دشمن خارجی سنگر گرفته در پشت میز مذاکرات ژنو چیزی نیست جز تلقی بالا بردن دست ها به نشانه تسلیم و دادن گرائی ناصواب به ایشان مبنی بر خالی بودن دست تان از کارت های برنده جهت اعاده حقوق ایرانیان در مذاکرات مزبور!

پیشتر نیز همین اشتباه را با ابراز «خالی بودن خزانه» در جوار گوش های نامحرم و گرگ های در کمین منافع و مقدرات مردم ایران در مذاکرات 1+5 مرتکب شده بودید.

طبیعتاً به اعتبار سنوات خدمتی جنابعالی در بالاترین مصادر امنیتی و سیاسی و اجرائی، توقع ادبیاتی سنجیده و مقتدرانه و مدبرانه از طلایه دار کابینه تدبیر وامید توقعی است مفروض و قابل انتظار!

حداقل توقع از رئیس جمهور کابینه تدبیر و امید آنست تا سطح ادبیات و حضور سیاسی خود در کلان سیاست را در ترازی قرار دهند که بازتاب خارجی آن القا کننده مشق اقتدار و تدبیر به طرف خارجی باشد.

مصداقاً سروده «علی عسگری» می تواند سیاه مشق تفطن به چنین ادبیات و حضور در سطوحی از اقتدار نزد اجنبی افاده معنا کند:

گرگ ها خوب بدانند در این ایل غریب
گر پدر مـُرد، تفنگ پدری هست هنوز
گرچه مردان قبیله همگی کشته شدند
توی گهواره چوبی پسری هست هنوز
آب اگر نیست. نترسید که در قافلمان
دل دریایی و چشمان تری هست هنوز

ــــــــــــــــــــــــــــــ
ریکاوری زبان:
http://sokhand.blogspot.com/2014/01/blog-post_13.html