ناتوانی اکبر رنجبرزاده عضو هیات رییسه مجلس ایران در خوانش صحیح کلمه «لوور» ظاهرا اسباب بهجتی فراگیر نزد اقشار مختلفی از جامعه را فراهم آورد.
قدر مسلم توقع عمومی، نمایندگان مجلس را بخشی از الیت جامعه محسوب می کنند که برخوردار از تراز علمی شایسته احراز مقام نمایندگی می بایست باشند. اما از سوئی دیگر نیز تلفظ ناصحیح کلمه ای مانند «لوور» که در سطح جهان برخوردار از اشتهار است، امر غیر قابل انتظاری است.
شخصا کمترین شناختی از رنجبرزاده و جهت گیری سیاسی ایشان ندارم و بر این باورم که خاستگاه سیاسی ایشان نیز کمترین نقشی در لزوم یا عدم لزوم تحفیف ایشان بابت ناتوانی در تلفظ یک کلمه را ندارد.
اما از سوئی دیگر معتقدم اگر جای شماتتی هست آن شماتت ناظر بر ناتوانی در خوانش صحیح لوور نیست. اتفاقا از سوئی محل افتخار است که نماینده مجلس ایران با مکان های لوکس و تشریفاتی بلاد غرب چندان آشنا نباشند.
لوور درست است مکان معروفی است اما شهرتش نزد خواصی است که یا ساعات فراغت خود را به تنعم و تعیش با قدم زدن در شانزه لیزه و موزه لوور سپری می کنند و یا در شیدائی غرب «لوور شناسی» برای ایشان احراز تشخص می کند.
شماتت از آنجائی آغاز شد که نخبگان مملکت دیگر نتوانستند کلمه «مستضعف» را درست بخوانند و بالتبع دیگر ناتوان از دیدن آن ناتوانان شدند.
شماتت مستحق آن شناعتی است که تنزه طلبانه مستضعفین را از ترمینولوژی انقلاب زدود و لوکس اندیشانه «اقشار آسیب پذیر» را جایگزین آن کرد.
شماتت مستحق آن «از ما بهتران» و آن «نانجیبانی» است که خوانش صحیح مستضعف را نابلد بودند و دیدن آن ضعیفان موجبات کهیر زدن آن خبیثان می شد!
بروید آنانی را شماتت کنید که با خطبه «مانور تجمل» از اقشاری که امام ولی نعمتان مملکت اطلاق شان می کرد، برائت جستند و خود را ماه مُنیر از ما بهتران نوکیسه و بی هویتی کردند که همه فهم شان از انسان حساب های بانکی شان بود و هست!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
داریوش سجادی – آمریکا
@dariushsajjadi44
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر