صادق زیباکلام متعاقب صدور حکم زندان در جدیدترین پست تلگرامی از موضعی محزونانه و با غمبرکی مظلومانه مرثیه ای از «فروغ» را با مضمون زیر بازخوانی کرده:
من خواب دیده ام کسی می آید!
و بدینوسیله خود را در هاله ای از الوهیت و مظلومیت «ژاندارک سازی» فرموده اند!
خیر جناب زیبا کلام ـ هیچ کس نمی آید!
لااقل در خرده فرهنگ شما اصحاب سکولار و لیبرال «قرار نیست» کسی بیآید!
از قبیله ای هستید که اهل رفتنید ـ نه آمدن!
یادتان هست ۱۱ سال پیش در «پرستوها به لانه باز می گردند» خدمت تان معروض داشتم:
قهرمان خواهی در بطن خود نیاز جوامع به یک مرجع بیرونی است تا با تکیه بر آن بتوانند موجبات تشفی خاطر خود را فراهم کنند. در جامعه قهرمان خواه، فردوسی، حافظ، مولوی، نماد کرختی، بی عملی و بطالت تاریخی است.
جماعت قهرمان خواه قبل از آنکه به قهرمانان خود تأسی کنند، با آنان فخر می فروشند. برای توجیه بی عملی خود انگشت اشاره خود را متوجه قهرمانان خود می کنند تا بدینوسیله ناتوانی خود برای فردوسی و حافظ و مولوی «شدن» را با فردوسی و حافظ و مولوی «داشتن» جبران کنند.
قبل از «بودن» متکی اند بر «داشتن». در ازای آنکه بگویند چه هستند، می گویند چه دارند.
قهرمان برای شمایان پرده استتار ناتوانی های تان است.
منتظر کسی نباشید. کسی در کسوت شما قرار نیست بیآید!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
داریوش سجادی – آمریکا
https://t.me/joinchat/AAAAADu67x7SA2kJ7qFuRQ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر