دُنبه های مومنانه!

این که می گویند «فقر نافی ایمان است و اگر فقر وارد خانه ای شد ایمان از آن خانه خارج می شود» دروغی بیش نیست!

چنین ادعائی تنها توجیه شُل دینی و بی ایمانی و کاهلی در دین ورزی متوهمین به ایمان و دین داری است.

علی ابن ابیطالب (ع) در اوج فقر بر تارک ایمان نشسته بود!

ایمانی که بودنش متصل به شکم است نبود چنین ایمانی از بودش بهتر است.

ایمانی که بودنش متصل به ورودی شکم مومن است! چنان ایمانی بقاعده و بموقع نیز از مقعد مومن اش دفع می شود!

مومنانه زیستن فرای فقر و غنا است.

ایمانی که از «انباشت دُنبه» و «فربهی شکمبه» می جوشد با بی ایمانی ناشی از «کم داشت اشگنه» و «حسرت داشت قورمه» برخوردار از «این همانی» و «وهمانی» است!

چنان «مومنانی» با چنین «بی ایمانانی» ارابه دینی را می کشند که بارش جهالت و وهم اندیشی است.

رسول اللهی که تاریخ می شناسد آورنده دین و بشارت دهنده ایمانی شد که ۳ سال در تلخ ترین و سخت ترین «شدائد اقتصادی» مومنانش بر ایمان خود در شعب ابیطالب پایمردی کردند.

اگر نمی توانید ایمان تان را آگاهانه پایمردی کنید بی ارادگی و شل دینی خود را پشت چنان اباطیلی استتار نکنید!

اگر ناتوان از زیست مومنانه اید، بروید و حالش را ببرید و لازم نیست کاهل دینی خود را با چنان ترهاتی «تئوری سازی» کنید!

به بیان رسای علی ابن ابیطالب (ع) ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏دو چیز شما را تعریف می کند:

صبر شما وقتی که چیزی ندارید و رفتار شما وقتی که همه چیز دارید.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
داریوش سجادی – آمریکا
https://t.me/joinchat/AAAAADu67x7SA2kJ7qFuRQ