زارعین باد!

رنج نامه حزن آلود دکتر سروش و استغاثه ایشان بابت جفای جائرانه دیوانیان به یکی از عزیزانش، سند تاثرآوری است که بلاشک در حافظه تاریخی ایرانیان به ترشی و تطویل ماندگاری خواهد داشت.
استغاثه ای ملال آور که استعداد آن را دارد تا هر ضمیر پاک سرشتی را از رنجوری و آزردگی بیآلاید.

هر چند ارزنی تذبذب در مذمت این دنائت و شناعت را نمی توان غمض عین کرد. اما منصفانه نیز نمی توان تردید داشت که بادکاران، دروگران طوفانند!

شدت و حدت اعمال رنج ظالمانه به داماد دکتر سروش به همان اندازه که تاثرآور است، به همان میزان نیز برخوردار از توان عبرت آموزی است!

قطعاً بر فرزانه ائی هوشمند چون دکتر سروش نباید این اصل پوشیده می ماند که فرجام خودکردگی از «بی تدبیری» است.

دکتر سروش نباید فراموش کند «ابتلای امروز» محصول زراعت «خشم مقدسی» است که دیروز و در چکاچک تندی ها و ترشی ها و درشتی ها از سوی کسانی تجویز و توصیه شد که بنا بر منبر «اوصاف متقین» اش از ایشان توقع رأفت ومعدلت می رفت.

جناب آقای دکتر سروش

من همان روز که آن خال بدیدم گفتم

بیم آنست بدین دانه که در دام افتم

سال گذشته ً بعد از تحریر «روح مجروح و غرور رنجورتان» خواسته یا ناخواسته «خالی» را بر چهره خشونت زده جامعه ترسیم کردید که مقدمات «دام چاله ای» برای طبخ خورشت خشونتی شد که شخصاً و مکرراً هشدار اجتناب از آن را می دادید!

جناب آقای دکتر سروش

فردای ناآرامی های انتخابات در تهران که برخلاف توقع «منبر اخلاق» را مذبوح «مسند افتا» کرده و جوانان شوریده را فتوای «خشم مقدس» دادید. پشت خیرخواهان را لرزاندید و خواسته یا ناخواسته نفت بر آتشی ریختید که امروز لهیب شعله هایش را افتاده در حریم و خلوت عزیزانتان می بیند.

دکتری که سال گذشته در کانون چنان درشتی ها و تندی ها بجای آرام کردن فضا ترجیح داد بر کرسی «موزع خشم» نشسته و مفتی «خشونت مقدس» شود امروز نباید و نمی تواند دچار حرجی باشد. که «تاجران خشم» خود نخستین قربانیان خشونتند.

آیا «دکتر سروش» به فتانت ناتوان از چنان فهمی بود که در سودا و تجارت خشونت، پنجه «لویاتان حکومت» و «صاحبان قانونی ابزار خشونت» پربارتر و پراستعداد تر از دیگران است.

جناب آقای دکتر سروش

اجازه فرمائید ذکر خاطره ای کنم و بگذرم.

غروب جمعه ای گرم و تابستانی در تهران برای رسیدن به مقصد در اتوبوس شرکت واحد عرق ریزان به اتفاق دیگر مسافران به انتظار آمدن راننده نشسته بودیم و راننده نیز علی رغم حضور در محل و دیدن تعب مسافران به روی مبارک نيآورده و بیرون در سایه نشسته بود تا زمان و مهلت مقرر برای حرکت نقلیه اش برسد. در این میان عاقله مردی متین و موقر و مودب طاقت از کف نهاد و راننده را عتاب کرد تا بیش از این مردم را معطل نکند و راننده نیز با ادبیاتی زننده ایشان را پاسخ گفت و همچنان از حرکت استنکاف می کرد.

القصه آن عاقله مرد با لحنی مدنی و محترمانه به راننده طعنه می زد که این لحن شایسته خطاب قرار دادن شهروندان نیست و محصول این مجادله بالا گرفتن و شدیدتر شدن آن خشونت کلامی و بیشتر معطل شدن مسافرین شد تا جائی که نهایتاً اسباب عصبانیت اینجانب را نیز فراهم کرد و علی رغم میل خود بر سر آن عاقله مرد فریاد زدم که:

آقای محترم ـ چرا بی جهت مشکل را بیشتر می کنید؟ جنابعالی تصور کرده اید با یک استاد دانشگاه طرفید که از موضع و گویش بهداشتی و اخلاقی «رعایت حقوق و حرمت شهروندی» با ایشان جدل می کنید؟ ایشان یک راننده است و بیشتر از این از ایشان توقع نداشته باشید و اجازه دهید بیش از این معطل نشویم.

ان قلتی که ظاهراً جواب داد و طرفین کوتاه آمدند و راننده نیز بالاخره هر چند با غرولند حرکت کرد.

جناب آقای دکتر سروش

این خاطره را از این بابت گوشزد کردم که در میانه شهرآشوبی های سال گذشته نیز، که طرفین با چشمانی خون چکان به یکدیگر پرخاش می کردند و همآورد می طلبیدند بر فرهیختگانی چون جنابعالی فرض بود تا با شناخت از «مالکیت انحصاری ابزار خشونت دولتی» و ظرفیت های ویرانگر رها شدن خشونت بین طرفین منازعه بويژه وقتی دیوانیان «امنیت» را در خطر ببینند جنابعالی و امثال جنابعالی موظف بودید نقش تاریخی خود را عهده داری کنید.

جناب آقای دکتر سروش

زکات سالها بر کرسی تهذیب اخلاق نشستن و حافظانه «مروت با دوستان و مدارا با دشمنان» را تعلیم دادن، میانداری در روز واقعه است تا ساقیانه حلقوم تشنگان از عطش خشونت را با ساغر «رواداری و محبت» سیراب کنید.

جناب آقای دکتر سروش

بپذیرید التفات به این نکته نفرمودید که:

جامعه ملتهب ایران از کثرت «موزع خشم» مبتلا به تورم خشونت شده و در این برهوت مهرورزی حداقل توقع از فرزانگان، کشیدن دست نوازش بر سر پرشور شوریدگان و آسودن دل پردرد دلشدگان است.

علی رغم همه اینها شرط انصاف حکم می کند تا صاحبان عدلیه در ایران نیز جلوتر از دیگران مدعی چنان ظلمی به دکتر سروش و دیگران شوند.

خصوصاً بر آیت الله صادق لاریجانی فرض است به حرمت مجادلات ومراودات شیرین قلمی و جدال احسن ایشان با دکتر سروش بر سر «تئوری قبض و بسط شریعت» امروز حرمت علم و عالمان را بجا آورده و راساً پیش قدم اعاده حق و تادیب گستاخانی شوند که با چنین خیره سری هائی اسباب بدنامی عدلیه در ایران را فراهم کرده و می کنند.