وقتی بابا دروغ گفت!

انتشار عکس هائی از یک دختر خانم منسوب به صبیه مهندس میرحسین موسوی توسط رسانه متعلق به صدا و سیمای جمهوری اسلامی و ایجاد جنجال خبری با بار منفی علیه مهندس موسوی به اعتبار نامانوس بودن ظاهر و رفتار دختر مزبور با عرف جامعه مذهبی، سندی زننده از انحطاط و نزول اخلاق در رقابت های سیاسی در ایران است.

انحطاطی که علی رغم مذموم به ذائقه بودن مسبوق به سابقه نیز هست.

هر چند نوع تصاویر منتشره از دختر خانم مزبور خلاف تلقی و توقع رسمی حکومت و عرف اقشار مذهبی از وجاهت دختر مسلمان است و در صورت صحت انتساب وی به مهندس موسوی، این امر تلخ کننده ذائقه اقشار مذهبی از نوع تربیت و پرورش فرزند توسط شخصیتی است که در پیشینه خود جایگاه بالای حکومتی در جمهوری اسلامی دارد اما:

اولاً مگر می توان به احتساب خلاف یا دگرباشی فرزند، اقدام به صدور کیفرخواست برای پدر کرد؟

اگر چنین است چرا سال گذشته وقتی «نرگس کلهر» صبیه جناب آقای مهدی کلهر مشاور وقت رئیس جمهور اصولگرا با شکل و شمایلی مشابه با دختر منسوب به مهندس موسوی در مقابل دوربین تلویزیون BBC ظاهر شد و به این نیز اکتفا نکرد و هر آنچه خواست علیه تمامیت جمهوری اسلامی گفت احدی از منسوبین به جناح اصولگرا معترض مشاور رئیس جمهور نشده و ارزنی بر بی صلاحیتی وی در تربیت بهینه فرزند تصریح نداشتند؟

منظور آن نیست که ایشان باید چنین تصریحی علیه مشاور رئیس جمهور می کردند. منظور آن است که نمی توان و نباید با استانداردی دوگانه یک بام و دو هوا کرد.

ثانیاً اگر قوه عاقله وعرف مذهبی می پذیرد چنین رفتار و مچ گیری هائی از رقیب در رقابت های سیاسی خلاف اخلاق است چاره ای ندارند تا ریشه چنین پلشتی و آلودگی ها را از مصب آن بجویند.

قهراً امروز جای گله از خبرگزاری منسوب به صدا و سیما در انتشار این عکس ها نیست.

طبیعی است فرزند از رفتار پدر الگوبرداری می کند. اگر در خرداد سال 88 وقتی محمود احمدی نژاد در مقام نامزد رقیب میرحسین موسوی بی اخلاقانه در مناظره اش عکس همسر موسوی را با اتهامی کذب در مقابل دوربین صدا و سیمای جمهوری اسلامی با آن شکل زننده به نمایش گذاشت. اگر در همان مقطع مسئولین صدا و سیما در اقدامی سنجیده چنین عملی را تقبیح می کردند شاهد آن نبودیم که رسانه منسوب به همان صدا و سیما امروز همان کاری را بکنند که پیشتر مهترشان کرده بود.

روزی در منزل دوستی میهمان بودم و وقتی تلفن منزلشان زنگ زد، ایشان فرزند خود را امر کرد تا به تلفن پاسخ بگوید و اگر ایشان را خواستند بگوید منزل نیست!

هر چند ایشان وقعی به هشدار بنده نگذاشت که با چنین رفتاری عملاً و صریحاً به فرزندت دروغگوئی می آموزی. اما دو هفته بعد که مدیریت مدرسه فرزندش به ایشان اطلاع داد پسرش آن روز در مدرسه غائب بوده متعجب و در عین حال بابت این امر عصبانی بود که چرا روز قبل فرزندش به دروغ به ایشان گفته فردا به دلیل کلاس فوق العاده دیرتر به منزل می آید در حالی که تمام روز با دوستانش به تفرج رفته بود!