آقایون دست! خانومآ رقص!

چند سالی است که در گوشه و کنار آمریکا و اروپا بمناسبت نوروز جمعی از ایرانیان کارناوال هائی را بمنظور معرفی فرهنگ و سنت ایرانی راه می اندازند از جمله 5 سال است که به همین بهانه در دو موزه «فرییر» و «سکلر» در واشنگتن جمعی از ایرانیان اقدام به برگزاری جشن نوروز کرده و اصرار هم دارند که در این مراسم و مراسم های مشابه در حال آشنا کردن مردم کشورهای میزبان با فرهنگ و سنن و تمدن ایران اند!

http://www.bbc.co.uk/persian/world/2013/03/130321_l93_norooz_washington.shtml

اولین و پر خرج ترین نبوغ ایشان هم در معرفی فرهنگ ایرانی و در مراسم مزبور، قرار دادن چهار تا زن در وسط میدان و قر دادن و رقصاندن ایشان است با نیت معرفی فرهنگ ایرانی!!!

این در حالی است که با توجه به ماهیت «رقص برآمده در فرهنگ مدرنیزم» که یک رفتار سکشوال تعریف شده ، اساساً در سنت 3000 ساله تمدن ایران چه قبل از اسلام و چه بعد از اسلام زنان فاقد رقص منحصر بفرد بودند و زن در سنت ایرانی و بلکه در سنت خاورمیانه بویژه بعد از اسلام شانی اجل از رقاصی داشت. در هیچ کدام از حجاری های به جا مانده در تخت جمشید نیز اثری از شمایل یا تمثال زن و ایضاً رقص زن دیده نمی شود. حتی چیزی بنام رقص عربی هم اساساً در منطقه وجود نداشته و آنچه که به غلط به این نام معروف شده رقصی است مصری که بازمانده از دوران فراعنه باستان و عیاشی های مرسوم در کاخ های اشرافی ایشان است. در ایران هم اگر رقصی بود ، رقص های مردانه ای بود از قبیل «رقص شکرانه محصول» یا «رقص رزمی» مانند رقص چوب خراسانی ها یا رقص لزگی آذری ها یا رقص دایره کردها یا دمام زنی توام با سینه زنی بندری ها.

تنها از اواخر دوران قاجار که سنت های غربی راه به ایران باز کرد شاهد مناسبت هائی زنانه با چاشنی فسق و فجور در دربار قجرها شدیم (مانند مراسم زنانه مورچه داره) روندی که در دوران پهلوی اوج گرفت و بخصوص در فردای کودتای 28 مرداد و احساس دین دربار به لمپنیزم «شعبان بی مخی» فعال در کودتا، لات بازی و جاهل گری در ایران قدر دید و در صدر نشست و از آن به بعد بود که لات بازی عرصه سینمای ایران را زیر سلطه خود گرفت که «قیصر» اوج آن بود و با تاسی از این روند «رقص جاهلی» یا همان «بابا کرم» نیز جائی در خرده فرهنگ لات های ایران باز کرد اما آن هم رقصی مردانه بود که به مرور زنانی منسوب به خرده فرهنگ دربار آن را نیز بنفع خود مصادره و در جامعه اشاعه دادند.

اکنون نیز جای تاسف است که از میان دریائی از دفینه های ارزشمند فلسفی و هنری و ادبی و معماری و موسیقی و شعر و خوشنویسی ایرانی این قشر از ایرانیان تنها چیزی که از فرهنگ ایرانی تخیل کرده اند و اصرار دارند بی سوادی خود را از طریق معرفی آن تخیل به دیگر ملل اثبات کنند: رقاصی زنان و قرار دادن چهار تا زن در کارناوال های خود و رقصاندن ایشان به بهانه معرفی «فرهنگ ایرانی» است!!!

مضحک ترین بخش ماجرا آنجائی است که همین رقص به غلط جعل شده و سکشوال و زنانه را آقایان ایرانی هم می رقصند!!! که در اولین و طبیعی ترین حالت نزد ناظران تداعی کننده گرایشات زنانه در ایشان می گردد!