سروش ناصواب سروش!

برخلاف دکترعبدالکریم سروش که به سنت کتابتی فریبا و مطنطن در مقام دفاع از میر حسین موسوی، به استناد گوشزد پیشین آیت الله مکارم شیرازی در مرقومه خود خطاب به حائری شیرازی ابراز داشته اند:

توبه از معصیت می کنند نه از معرفت! (اینجا)
بر این باورم بیرون از خوش آهنگی و چشم نوازی، این گزاره ای است صدق نما و فرای ظواهر آغشته به مغلطه است!

معرفت قطعاً مستوجب مغفرت نیست. اما مگر می توان منکر معصیت هائی شد که از جوار معرفت های صدق نما و توجیه گر و مجامله کار، روئیده و می رویند و جوشیده و می جوشند!؟

با چنین ادعائی مگر می توان آب پاکی را بر دستان «هایدگری» ریخت که متهم است با معرفت اش لباس اعتبار به قامت اندیشه جنایتکار ناسیونال سوسیالیست هیتلری دوخت و خواسته یا ناخواسته توجیه گر کشتار میلیونها انسان در جنگ جهانی دوم شد!؟

بر این قیاس آیا نباید بر ایمان و معرفت خود لرزید وقتی خواسته یا ناخواسته اسباب شل دینی و بلکه بی دینی جماعتی شویم که با پناه بردن به «تحول معرفت دینی» توجیه گر کاهلی و جاهلی خود در دین ورزی شده اند!؟

پیش تر راوی این پرسش تلخ بودم که:

معلوم نیست دکتر سروش شایسته منقبت است یا بایسته مذمت که با ابداع نظریه «قرائت های مختلف از دین» بانی بابی نزد مسلمانان(!) شد تا اینک بمجرد آنکه معترض لاقیدی ایشان به مسلمات دینی شویم، می گویند «قرائت ما از اسلام متفاوت است»!

گوئی اسلام شعر است که دارای قرائت های مختلف باشد یا سوپرمارکت است که بر حسب سلیقه و تمایل شخصی آن چیزهائی را از اسلام را برداریم که مطابق میل و سلیقه و اشتیاق مان است!؟

همین معرفت نمائی است که عارف خود را نیز مبتلا به تغافل می کند و علی رغم حسن نیت بمنظور مدد رسانی به «سه قهرمان» مفروض و محصورشان «نسخه پاردوکسیکال» می پیچند و با تشبیه از حصر به «حماسه پر حشمت» مروج «قهرمان کشته را عشق است»! می شوند.