سروش و بت پرستان!

پائیز 76 ـ نیکوزیای قبرس در جوار دکتر سروش و حجت الاسلام مجتهد شبستری در حاشیه اجلاس اسلام سیاسی و غرب.  

دکتر سروش را نخستین بار و از نزدیک در تهران و دفتر کارشان در انجمن حکمت و فلسفه ملاقات کردم (سال 68) و در بدو ورود به رسم بوسیدن زمین ادب خدمت ایشان ، ابراز ارادتی کردم که نزد ایشان تلقی مداهنه شد! و با تندی از این رویکرد برآشفت و تذکری اخلاقی و قابل وثوق به اینجانب در پرهیز از چنین ادبیاتی داد. دال بر آنکه چنان سلوکی نه مفید حال شنونده است و نه به کار گوینده می آید!

از آن تاریخ اندرزشان را تبعیت کردم و با تاسی به آن علی رغم داشتن اختلاف نظر با ایشان همواره با حفظ و انتقال مواضع فکری خود، نه شیدائی به ایشان را برتافته ام و نه تنفر و کراهت از ایشان را برسمیت شناخته ام.

علی رغم این وقتی مقاله «از صراط های مستقیم تا مستقیم ترین صراط» را در نقد نظریه «صراط های مستقیم» دکتر می نوشتم بخوبی بر این نکته وقوف داشتم که با انتشار آن عن قریب سر و کله جماعت «بت پرست» و سروش پرست پیدا شده و بمنظور تامین حوائج «بت پرستانه» خود با «نقد مولف» بجای «نقد تالیف» مراتب خاکساری و چاکرسالاری خود را بنحو احسن ابراز خواهند فرمود که فرمودند!

علی ایحال برخلاف تصور شیدائیان در مقاله مزبور در مقام اثبات هم پوشانی آراء دکتر سروش با مبانی رفتاری و معرفتی داعشیان نبوده و گوهر و عصاره کلام در آن مقاله اذعان بر این واقعیت بود که نظریه صراط های دکتر به اعتبار تعریف موسع از صراط برخوردار از تالی فاسد است تا جائی که گشاده دستانه از این استعداد برخوردار است که بتواند هم زمان از منتهی الیه داعشان تا عاشقان را میزبانی کند.

در مقام تمثیل این بمثابه تقدیر ناخجسته ای است که مبتلابه نهضت جهانی فمنیسم شد و نهضتی که ابتدا با نیت قابل فهم و حائز ستایش «احقاق حقوق تضییع شده زنان» متولد شد به مرور و اینک به جنبشی مردستیز مبدل شده!