این سایت تا پایان این ماه (ژانویه) جهت رویت عموم قابل دسترس است. توضیحات بیشتر در (اینجا)
تصویر منتشره از بی تابی آیت الله صانعی در فوت همسر
مرحومه شان قابل تامل است!
هر چند از دست دادن عزیزان برای همه سخت و دردآور است اما حضرت آیت الله صانعی به مقامی تکیه زده اند که علی الظاهر در نظام فقهی و سلسله مراتب روحانیت شیعه بالاترین مراتب دین شناسی و دین باوری است.
طبیعتاً اتکای بر کرسی مرجعیت تقلید بمعنای باور عقلی و ایمان قلبی به پایان راه نبودن مرگ و اعتقاد به جهان آخرت است لذا اگر بی تابی در غم از دست دادن عزیزان برای «مومنین ذیل مرجعیت» قابل فهم باشد اما از یک مرجع تقلید قابل انتظار نیست در غم درگذشت عزیزان چنین بی تابی کند. اگر هم این بی تابی را در چارچوب دلتنگی برای عزیزان معنا کنیم باز هم برای یک مرجع تقلید قابل توجیه نیست چرا که باور عمومی آن است که مرجع تقلید در بالاترین سطح از ایمان الهی است و طبیعتاً ایشان باید تنها دلبسته به خداوند بوده و قهراً نمی تواند و نباید جز خداوند دلبستگی به زخارف دنیا ولو منسوبان و اقوام و همسر و اولاد تعلق خاطر داشته باشند تا جائی که در نبودشان چنین بی تابی کنند.
نمونه برجسته آن بنیان گذار جمهوری اسلامی است که در سال 56 فوت مشکوک فرزند شان (مرحوم مصطفی) را در اوج صلابت الطاف خفیه الهی توصیف کرد و طی دوران حضورشان در راس رهبری انقلاب هیچکس لابه و اشک ایشان در ده ها و صدها وقایع اسفناک و ترورها و جنایات متعدد ندید و تنها در ترور آیت الله مطهری بود که طاقت از کف داد و در مقابل دوربین گریست اما آن اشک هم در غم از دست دادن جبران ناپذیر یک عالم برای جامعه انسانی بود.
جناب آیت الله صانعی
آخرین بار در حسینیه باجک قم در محضرتان بوده و از محضرتان بهره بردم و بخاطر دارم در آنجا فرمودید:
دنیا محل گذر و آزمون الهی است. بکوشیم در این آزمون سربلند باشیم!
هر چند از دست دادن عزیزان برای همه سخت و دردآور است اما حضرت آیت الله صانعی به مقامی تکیه زده اند که علی الظاهر در نظام فقهی و سلسله مراتب روحانیت شیعه بالاترین مراتب دین شناسی و دین باوری است.
طبیعتاً اتکای بر کرسی مرجعیت تقلید بمعنای باور عقلی و ایمان قلبی به پایان راه نبودن مرگ و اعتقاد به جهان آخرت است لذا اگر بی تابی در غم از دست دادن عزیزان برای «مومنین ذیل مرجعیت» قابل فهم باشد اما از یک مرجع تقلید قابل انتظار نیست در غم درگذشت عزیزان چنین بی تابی کند. اگر هم این بی تابی را در چارچوب دلتنگی برای عزیزان معنا کنیم باز هم برای یک مرجع تقلید قابل توجیه نیست چرا که باور عمومی آن است که مرجع تقلید در بالاترین سطح از ایمان الهی است و طبیعتاً ایشان باید تنها دلبسته به خداوند بوده و قهراً نمی تواند و نباید جز خداوند دلبستگی به زخارف دنیا ولو منسوبان و اقوام و همسر و اولاد تعلق خاطر داشته باشند تا جائی که در نبودشان چنین بی تابی کنند.
نمونه برجسته آن بنیان گذار جمهوری اسلامی است که در سال 56 فوت مشکوک فرزند شان (مرحوم مصطفی) را در اوج صلابت الطاف خفیه الهی توصیف کرد و طی دوران حضورشان در راس رهبری انقلاب هیچکس لابه و اشک ایشان در ده ها و صدها وقایع اسفناک و ترورها و جنایات متعدد ندید و تنها در ترور آیت الله مطهری بود که طاقت از کف داد و در مقابل دوربین گریست اما آن اشک هم در غم از دست دادن جبران ناپذیر یک عالم برای جامعه انسانی بود.
جناب آیت الله صانعی
آخرین بار در حسینیه باجک قم در محضرتان بوده و از محضرتان بهره بردم و بخاطر دارم در آنجا فرمودید:
دنیا محل گذر و آزمون الهی است. بکوشیم در این آزمون سربلند باشیم!
۱ نظر:
جناب سجادي عزيز، به نكته قابل تاملي اشارت برديد ولي دريغا كه حق مطلب به راستي و درستي ادا نگرديد. تقليد از يك مرجع، منحصرا در امور فقهي است كه به "علم" فقيه بر ميگردد و هيچكس ملزم به تقليد از "رفتار" فقيه نيست، از آن رو كه رفتار انسانها برآمده از "يقين" آنهاست نه علم آنان.
پزشكي كه با برخورداري از "علم" پزشكي، مبادرت به كشيدن سيگار ميكند ثابت كرده است كه مضرات سيگار را فقط ميداند ولي يقين ندارد.
اشتباهاي كه عامه در برخورد با "علما" داشته و دارند اينست كه گمان ميكنند اينان مظهر تام و تمام اسلام اند و تمام رفتارشان قابل الگو برداري. در حاليكه ابدا چنين نيست و تنها الگوي بلااشكال پيامبر و اهل بيت او هستند كه به تمامي آنچه ميگفتند "يقين" داشتند.
ارسال یک نظر