گوهر روزه

Three wise monkeys: Mizaru, Kikazaru, Iwazaru

چقدر کوته بین اند آنانکه روزه را صرفاً امساک در خوردن و آشامیدن فهم می کنند.

نخوردن و نیآشامیدن در روزه داری تمهید یک ضعیف البنیه ای و ناتوانی و بی رمقی در انجام ناروائی هاست. شخصاً و عموماً «سه ميمون خردمند معبد توشو» برای من نمادی نزدیک به باطن روزه داری بوده و هست.

نمادی که در آن انسان به مدیریت «چشم» و «گوش» و «دهانش» جهت اجتناب از ناروائی ها و ایضاً معاصی «لسانی» و «شنیداری» و «دیداری» تصریح می شود.

«بدی مبین» ، «بدی مشنو» و «بدی مگو» پند های ارزشمند «میزارو» و «کیکازارو» و «ایوازارو» سه میمون نمادین «معبد توشو» بوده که بعضاً میمون چهارمی بنام «شیزارو» نیز با بازوانی بسته بمعنای «بدی مکن» به آنها می پیوندد.

اینها را به زیبائی می توان گوهر روزه داری در اسلام تلقی کرد. این امر موید این واقعیت است که «چشم» و «گوش» و «زبان» ابزار ارتکاب «نیکی» و «بدی» است و روزه داری ممارست در تقویت مدیریت این ابزار بمنظور مهار آنان در انجام معصیت و «ورز» دادن آنان به نیت ورزیدگی در ارتکاب افعال نیکوست. به تعبیر حکیم ابولقاسم فردوسی:

خرد چشم جانست چون بنگری

تو بی​چشم شادان جهان نسپری

نخست آفرینش خرد را شناس

نگهبان جانست و آن سه پاس

سه پاس تو «چشم» است و«گوش» و «زبان»

کزین سه رسد نیک و بد بی​گمان

خرد را و جان را که یارد ستود

و گر من ستایم که یارد شنود