مُدُنُم اما نُمُگم!

چندی پیش آقای حسن روحانی در خلال میتینگ های انتخاباتی اش هشدار باشی با این مضمون داد که:

در روزهای آینده برخی حقایق را که تاکنون به مردم نگفته‌ام، خواهم گفت!

اعلام چنین وعده ای از سوی حسن روحانی ظاهرا حاکی از برخورداری ایشان از اسرار مگوئی است که تاکنون بنابه دلائلی آن را مکتوم نگاه داشته و اینک به صرافت انتشار آن افتاده!

البته تهدید به رازدانی و رازگشائی نزد سیاسیون ایران امری است رائج و پیش از ایشان محمود احمدی نژاد نیز خبر از لیست اسامی دزدان بیت المال و اسرار مگوئی را می داد که بزودی منتشر می کند که نکرد!

سلف ایشان نیز مرحوم هاشمی نیز از هنرمندان صاحب سبک در همین عرصه بود و تا آخرین روزی که در قید حیات بودند وقت و بی وقت خود را رازدار اسرار نظام معرفی می کرد که اگر دهان بگشایند دودمان عده ای را بر باد می دهند!

علی ایحال ادعای رازدانی و تهدید به رازگشائی حربه نخ نما و در عین حال شناخته شده ای نزد سیاستمدارانی از این دست است تا بدینوسیله بتوانند در جدال بر سر قدرت و ارعاب رقیب خود را نسبت به رقیب مستظهر به «آتو داشتن» معرفی و القا نمایند.

رویکردی با نیت اخافه رقیب و با گویشی خیامانه بدآن سان که:

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من
وین حرف معما نه تو خوانی و نه من
هست از پس پرده گفتگوی من و تو
چون پرده بر افتد نه تو مانی و نه

علی رغم این گریزی از این نمی توان داشت که ورای دواعی و در عالم واقعیت «سر کارتان گذاشته اند» و نه پرده دار و نه پرده دارانی در عرصه سیاست ایران بدان معنا وجود دارد و مدعیان با حربه رازدانی تنها به ژاژخوائی و گزافه گوئی بمنظور بلوف زدن و لافیدن در جنگ قدرت شان با رقیب دست می زنند.

واقعیت امر آن است بنیان موزائیکی قدرت در ایران اساسا امکان سر پوشی به آن معنا را باقی نگذارده تا فردی بتواند با ادعای «دانستن اسرار مگو» اقدام به باج خواهی یا سهم طلبی از اربابان قدرت در ایران کند.

هر چند مرحوم هاشمی تا آخر عمر کوشید سینه خود را صندوق اسرار نظام القا کند و هر چند احمدی نژاد نیز بر همان روال داعیه ای مشابه کرد و پیرامونش افسانه ساختند که در قهر ۱۱ روزه اسناد فساد همه مقامات را از اطلاعات کپی کرده تا بموقع افشاگری یا باج خواهی کند و هر چند اینک حسن روحانی نیز به سنت مالوف بشارت افشاگری می دهد! اما واقعیت آن است نه هاشمی اسرار محیرالعقولی از نظام داشت و نه احمدی نژاد اندوخته سر به مهری دارد و ایضا نه روحانی حرفی برای گفتن دارد چرا که ساختار قدرت در ایران طوری طراحی شده که اساسا امکان پرده پوشی را از طرفین گرفته و هر سری دیر یا زود از گوشه ای ازگوشه های دنیای سیاست بیرون می ریزد .

همان طور که ماجرای اعدام های ۶۷ پنهان نماند یا سفر مخفیانه مک فارلین به ایران مخفی نماند و هم چنان که ماجرای قتل های زنجیره ای برون ریخت شد.

مُدُنُم اما نُمُگم تنها حربه نخ نمای سیاسیونی در ایران است که از این طریق می کوشند ناتوانی های خود در مسئولیت های محوله را فرافکنی کرده و برای خود ثقل سیاسی جعل کنند!