ساحت مُستراح!

 
وقتی موسیقی و خوانش موسیقیائی تلفیقی است هارمونیک از صدائی خوش و شعری موزون و معنادار در کنار ریتمی موسیقیائی، براین منوال فریادهای هسیتریک و جنون انباشته از سکس در تولیدات «مسما به موسیقی مُدرن» را چگونه می توان به عنوان موسیقی «وجدان» کرد؟
ساسی‌مانکن شاخص عبرت است از گذشتن یک فرآیند. فرآیندی که جهان در آن زمانی «جان لنون» را داشت که از میانه بیتل‌ها با سُرایش و خوانش «ایمجین» با زیباترین و قاطعانه‌ترین شکل ممکن عمق نظام دو قطبی را با صدور کیفرخواست علیه مناسبات پول‌سالار و ظالمانه جنگ سرد به محاکمه می‌کشید و اینک همان جهان به زوال «ساسی مانکنیسم» مبتلا شده. ساسی مانکنیسم زوال شعور از دست رفته است.
نسل دیروز اگر قهری داشت و قهرمانی. اگر دردی داشت و دردمانی! قهر و درد و قهرمان و دردمان‌اش را از بطن مطالعات فلسفی و مکاشفات عقلی‌اش احصا می‌کرد.
با وضعیت نُنُرگونه‌ای مواجهیم! از سوئی با ژست روشنفکری و مُهمل «شما حق نداری ما رو داوری کنید» سنگری برای خودباشی‌ها و اطوار و اخلاق و گفتار نامتعارف و مُهوع خود ساخته‌اند و اینک نسيان گرفته و مبتلابه پسیکوز عاطفی شده و به جان «ساسی» افتاده و آن بینوا را که خود قربانی و مستحق تیماری است، بی‌رحمانه داوری می‌کنند!
تحویل بگیرید. خودتان فریاد زدید بهشت زوری نیست! خوش آمدید به بهشت زمینی و خویش افراخته‌تان! «ساسی» فیلسوف نیست که از او تفلسف می‌طلبید! هنرمندانی را نمایندگی می‌کند که «گوگولی‌اند» و همه درک‌شان از هنر در این بهشتِ «زوری نبودانه» خدمات بستر است و لاسیدن و لیسیدن و سکس ورزیدن را از اتاق‌خواب مقابل دوربین آوردن.
بزرگواران! مُستراح ساحت دارد! نمی‌توان وسط چهارراه نشست و ری ... د!
این زوال با «ساسی» شروع نشد.
شادمانِ چه نمازید؟ وضو باطل بود ـ آب این جوی همان از دهِ بالا گل بود!
نُه سال پیش که «گنگنم استایل» با اقبال بیش از «یک میلیارد» در یوتیوب بولد شد،همان موقع نوشتم:

در جهانی که «یک میلیارد» بیننده برای ویدئوئی که در آن «سای» با مبتذل‌خوانی مانند «علی ورجه» روی استیج شلنگ تخته انداخته و هذیان می‌بافد و جمعیتی میلیاردی نیز برای چنین ابتذالی شیدائی کرده و شیهه می‌کشند! چنین ضایعه‌ای چیزی نیست جز شاخص فلاکت و زوال عقل در صنعت خُنیاگری!

بقول فریدون مشیری: از همان موقع «آدمیت مُرده بود! گرچه آدم زنده بود»!