شهرآشوبی های سال 88 در کنار آفاتی که مُـترتب بر منافع ملی ایران کرد بی بهره از برکت نیز نبود و یکی از برکات آن شفاف کردن و احراز یک دو قطبی جدید در قطب بندی سیاسی ایران است.
بعد از 30 سال از تاسیس جمهوری اسلامی و پشت سر گذاشتن قطب بندی های لیبرال ـ خط امامی و گذشتن از بحران های دهه 60 و به فراموشی سپردن قطب بندی 4 گانه سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، شواهد حاکی از کمرنگ شدن قطب بندی اصولگرا ـ اصلاح طلب است و در جوار آن بوضوح می توان قائل به یک دو قطبی جدید بود که غالب مطالبات سیاسی اجتماعی را عهده داری می کند.
مطابق این دو قطبی ، تحولات سیاسی ـ اجتماعی ایران را می توان در حد فاصل دو جناح «مذهبیون» و «سکولارها» ارزیابی کرد. دو جناحی که هر دو در بطن خود برخوردار از یک زائده «افراطیون» هم هستند.
مذهبیون قائلین به محوریت دین در امر مُلکداری و نقش آفرینی آن در مناسبات فردی و اجتماعی اند. در کنار ایشان سکولارها با نقابی ازسکولار در مقام استعلای خودباشی بر محور خوش باشی اند.
(پیش تر در «سکولاریسم نقابدار» این نحله را تبیین کردم)
در حد فاصل این دو قطبی می توان طیفی از دو دوزه بازانی را دید که با رویکردی «دو زیستی» می کوشند در میانه ایستاده و شترمرغ صفتانه (!) به اقتضاء از توبره و آخور توامان ارتزاق کنند!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر