اسکاتسدیل شهر بزرگی نیست اما از شهرهای مرفه نشین در ایالت آریزونا است. طی 15 سال اقامت خود در این شهر به جرات می توانم بگویم هرگز شاهد دریوزگی و تکدی گری و سائلی در این شهر نبودم. گدائی از موارد نایاب در این شهر بود. اما اخیراً و بتناوب در اسکاتسدیل شاهد افرادی هستیم که فردی یا خانوادگی در تقاطع ها ایستاده و با درست گرفتن یک «مقوای شرح وضعیت» متقاضی مساعدت مالی رهگذران می شوند. چیزی که در دیگر شهرهای آمریکا نیز اپیدمی شده!
این یک واقعیت است که متاثر از بحران اقتصادی، جامعه آمریکا به مرز پوسیدگی رسیده!
بقول «جوزف استیگلیتز»، اقتصاددان شهیر آمریکایی:
«ایالات متحده آمریکا دیگر کشور فرصت‌ها نیست. این نظام نه تنها کارا نیست بلکه منصفانه هم نیست»
هر جامعه ای برای قوام و مانائی خود مستظهر به چسبی اجتماعی است که این چسب در فراز و فرودها اسباب استحکام و همدلی و موانست و همگرائی شهروندان را عهده داری می کند.
بر همین مبنا در آمریکائی که بقول ریچارد نیکسون «پول همه چیز نیست بلکه تنها چیز است» ترش یا شیرین همین پول است که عهده دار چسب اجتماعی است و طبعاً وقتی مناسبات پولی در این کشور تضعیف می شود محصولش جامعه ای سرد و عاری از اخلاق است. جامعه ای که تنها با داشتن پول خوشبخت است یا احساس می کند خوشبخت است و در نبودش ذلیل است و بدبخت و پول محور مناسبات فردی و اجتماعی و عاطفی و اخلاقی می شود!
سالها پیش در نقد فیلم «خانه ای از ماسه و مه» نوشتم:
Is this your house جمله کليدی اين فيلم است که دو بار در ابتدا و انتهای فيلم خطاب به «جنيفر کانلی» بازيگر نقش مالک خانه از دست داده داستان فيلم مزبور تکرار می شود.
«جنيفر کانلی» آنجا که در انتهای فيلم در پاسخ به تکرار سوال ابتدای فيلم Is this your house مايوسانه و برخلاف قبل پاسخ می دهد:
No از امواج آرام صدايش می توان فريادی رسا را بوضوح شنيد که:
مالکيت بر خانه ای خالی از احساس و عاطفه و عشق و اخلاق، افتخار نيست. سرشکستگی است.
«پرلمن» با داستان مستحکم فيلم و بازی قدرتمند «بن کينگزلی» با مهارت و هنرمندی، عمارت تمدنی ساخته شده بر گستره ايالات متحده آمريکا را استوار بر ارکان و مبانی نااستواری از سود و منفعت و حاکميت سرمايه معرفی کرده.
خانه ای از ماسه و مه بنا شده بر خاکی به نام آمريکا!
http://bit.ly/1fwFgWB
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر