گفت و شنود!

آقای داریوش سجادی ... مگر نمی دونی در عرصه سیاست هیچ دوستی برای همیشه دوست نیست و هیچ دشمنی هم برای همیشه دشمن نیست؟ چرا قضیه رو اینجوری مطرح نمی كنی كه اگر امام هم زنده بودند شاید ایشان چه بسا زودتر بحث رابطه با آمریكا را پیش می كشیدند. حال بیا و با الفاظ بازی كن.

پاسخ:

این که در سیاست دوست و دشمن ابدی نداریم و تنها منافع ابدی داریم که برای حفظ آن اگر لازم باشد با بهترین دوستمان دشمنی کرده و با بدترین دشمن مان دوستی خواهیم کرد! مزخرفی بود که توسط چرچیل و اخلاق ماکیاولیستی به جهان پمپ شد و عوام نیز به سنت مالوف و بدون تامل آن را پذیرفته اند!

خیر ـ در سیاست دین محورانه همه چیر تحت انحصار اخلاق و اصول است و ما قبل از دوست و دشمن ابدی اصول ابدی و غیر قابل تخطی برای تمشیت امور داریم.

در اسلام اصول حق طلبی و عدالت خواهی و اخلاق هدف نیستند بلکه بستر و حریم رسیدن به هدف اند.

همان طور که علی ابن ابیطالب فرمودند:

و الله ما معاویة بادهی منّی، و لکنّه یغدر و یفجر، و لولا کراهیة الغدر لکنت من ادهی الناس

سوگند به خداوند، معاویه از من زیرک تر نیست، ولی او مکر و فسق می کند، که اگر کراهت مکر نبود علی از زیرک ترین مردمان بود.

(برگرفته از مراوده اینجانب با یکی از خوانندگان ذیل مقاله «ما رابطه با آمریکا را می خواهیم چه کنیم» در یکی از سایت های داخلی)