حضور اخیر دکتر روحانی در جمع دانشجویان دانشگاه تهران با حاشیه هائی توام بود از جمله ایشان بعد از آنکه در خلال سخنان خود ابراز داشت:
«دولت در شرایطی کار خود را آغاز کرد که با یک خزانه خالی و انبوه بدهکاری روبرو بوده است»
متعاقب این اظهارات، ایشان در واکنشی اعجاب آور خود را مواجه با تشویق حضار و کف زدن دانشجویان دید!!!
میزان تحیر رئیس جمهور تا حدی بود که در واکنش ابراز داشت:
«البته این موضوع خیلی جای کف زدن ندارد و یا شاید این کف زدن به این منظور بوده که با اندوه دولت همدرد هستیم»
نکته مغفول و شاید هم نامغفول در این واکنش آن بود که حضار با چنین تشویقی در ضمیر ناخو آگاه شان در حال تشکر از رئیس جمهور بودند که با چنین اعترافی کارنامه دولت قبلی که بعضاً در کانون تنفر و خصومت هیستریک حضار قرار داشت را افشاگری می نمود!
تنفری که صرف نظر از موفقیت ها و هزیمت های دولت قبلی در هر حالتی برای آن بخش از جامعه نشسته بر گسل اجتماعی «سنتی ـ مدرن نما» اصالت دارد و قابل وثوق است.
پیش تر در «سندروم شیطان» به این تنفر هیستریک اشاره کرده بودم.
۱ نظر:
سلام
آقا اینها همه درست. اصلا دولت قبلی خزانه رو جارو کرد. دوستان هم از دولت قبلی خوششون نمیاد و حق ابراز مخالفت و تنفر و انزجار دارن. رئیس جمهور جدید هم حق داره گله کنه. اما آیا الان زمان مناسبی برای بیان عمومی این مسئله است؟ در حالی که وزیر خارجه در حال مذاکره بسیار حساسی با کشورهای غربی بر سر یک مسئله ملی است. الان این تدبیره که یهو این وسط رئیس جمهور بیاد داد بزنه که ای داد و بیداد خزانه خالیه و دولت در افلاس. الان این مصلحت و تدبیره؟ این عقلانیته؟
ارسال یک نظر