روز خبرنگار

در مقام تکریم از حرفه خبرنگاری و بمناسبت شهادت «محمود صارمی» خبرنگار ایرانی مستقر در کنسولگری ایران در مزار شریف به دست تروریست های طالبان در سال 77 امروز را در ایران «روز خبرنگار» نامیده اند.
ضمن گرامی داشت این حرفه اما قبلاً هم گفته ام که شخصاً قائل به آنم در ایران تعداد خبرنگار یا به تعبیر درست تر تعداد روزنامه نگار بمعنای حرفه ای و منطبق با استاندارهای برسمیت شناخته شده در این حرفه کمتر از 5 درصد هم شاید نباشد!
آنچه که در ایران مشهود است عموم مدعیان خبرنگاری در نهایت در قامت اکتیویست هائی هستند که دوات قلم خود را برخلاف اصول این حرفه و با توهم شجاعانه نویسی آغشته به عنصر حُب و بغض و نفرت و شیدائی و داوری و جهتگیری بر له یا علیه معروف ها و منفورهای خود می کنند.
هر چند یک خبرنگار هم در نهایت یک انسان با جمیع عواطف انسانی است و هر چند شجاعت نیز یک ارزش اخلاقی است و برای شجاعان جامعه باید به احترام کلاه از سر برداشت اما قدر مسلم آن است که یک خبرنگار بر اساس قوانین این حرفه موظف است عواطف انسانی اش را بیرون از این حرفه قرار داده و حضورش در قامت خبرنگار باید تا بالاترین سطح حضوری فاقد عاطفه و احساس و بتعبیری با صورت و قلبی سنگی به تبیین و تحلیل مسائل مبتلابه جامعه اش بپردازد.
شجاعت و درایت صفت ممدوح قهرمانان است که شایسته تکریم است اما خبرنگاری قهرمان بازی نیست و قهرمانی را باید بر عهده قهرمانان گذاشت. خبرنگار حداکثر موظف به انعکاس صادقانه و منصفانه ماهیت عمل قهرمانان و ضد قهرمانان است آن هم با عینک خشک واقع بینی و پرهیز از هیجان زدگی و احساساتی شدن.
با امید به رعایت چنین الزامات و مختصاتی توسط خود و دیگر همکاران، روز خبرنگاران را به «خبرنگاران» تبریک می گویم.