خونه!

بابا مدت ها بود کمرش زیر فشار اجاره نشینی و دغدغه اجاره سر ماه خم شده بود. مامان هم از بس اثاث کشی کرده بود و غرغرهای مدل به مدل صاحب خونه های مختلف رو شنیده بود که چرا به دیوارها میخ زدین و چرا انقد بچه هات ظهر تو حیاط بازی می کنن و هزار جور چون و چراهای دیگه کلافه شده بود. ما ۴ تا خواهر برادر بودیم که تو همین وضعیت بچگی می کردیم.
بالاخره بابا همت کرد و بعد از عمری کار کردن مختصر پس اندازی جمع کرد و از چند نفر از دوستاش هم قرض گرفت و مامانم طلاهای عروسی اش رو فروخت و ما بچه ها هم همت کردیم و از ولخرجی و زیاده خواهی و مامان و بابا رو زیر «خجالت نداریم بُردن» دست برداشتیم و با همدلی و همراهی یه خونه نقلی کلنگی خریدیم.
خونه، خونه مجللی نبود. نماش سنگی نبود. روکارش سیمانی بود. سقف اش چکه می کرد. باغچه اش خراب شده بود و حوض وسط حیاط آب نداشت. کولر هم نداشتیم و پنکه سقفی ها با لک و لک کردنشون گرمای تابستون رو قابل تحمل می کردن. زمستونا هم سیستم گرمایش نداشتیم و مامان با همون علاالدین نفتی وسط اتاق هم خونه رو گرم می کرد و هم ناهاراش رو می پخت.
دیوارهای خونه کثیف بود و نقاشی می خواست. یه خط در میونم آب خونه قطع و وصل می شد.
روی هم رفته خونه حقیرانه ای بود اما هر چی بود دیگه خونه خودمون بود و نه دیگه بابا غصه اجاره سر ماه رو داشت و نه مامان نگران اثاث کشی سالیانه و غُرغُرهای صاحب خونه رو! ما هم دیگه می تونستیم تو همون حیاط فکسنی با خیال راحت و بدون نگرانی از داد زدن صاحب خونه هر چقد دلمون می خواست بازی کنیم.
بابا می گفت نگران نباشید. با همت هم یواش یواش دیوار ها رو رنگ می کنیم و تو باغچه گل می کاریم و حوض رو پر از آب می کنیم و چند تا ماهی هم توش میندازیم! خلاصه خونه رو آباد می کنیم. مهم اینه که این خونه دیگه خونه خودمونه و از شر صاحب خونه و اثاث کشی و در به دری خلاص شدیم.
این خونه همون «جمهوری اسلامی» مونه!
هر چی هست. هر کمبودی داره. هر نقصی داره. هر ایرادی داره. اگه به چشم شما حقیره! ذلیله! خواره! آبرومند نیست! استخر نداره! سیستم چیلر و جکوزی و سونا نداره! از سقف اش لوستر کریستال آویزون نیست. اما مهم اینه که مال خودمونه! و یواش یواش با همت خودمون آبادش می کنیم.
فرق ما با شما اینه که خونه شما قشنگه! اعیونی و ویلائی و دوبلکسه! استخر تو حیاط اش کف اش مرمره! دستگیره ها و شیرهای آب اش، آب طلا است. سقف دیوارآش گچ کاریه و لوستراش ایتالیائیه! فرشای کف اتاقاتون ابریشمه! اون پیانوی فرانسوی گوشه پذیرائی تون با اون مبلمان مدل لوئی شونزدهم تون هم، ما رو کشته!
اما فرق اصلیه خونه ما با خونه شما اینه که خونه ما واقعیه! همین جا گوشه شهر تو همین محله قدیمی و آشنا است.
اما خونه شما خیالیه! اصلا وجود خارجی نداره! تخیلی ناب از آرزوها تونه! یه رویا است که سالهاست با چشم و هم چشمی از خونه های محله کدخدا آرزو و رویا شو باور کردین و توی این خونه قشنگ و رویائی و خیالی «خونه داری» می کنین! با این شیوه خود فریبانه بین خودتون و اعیون نشینای محله کدخدا احساس این همانی و هم ذات پنداری می کنین!
سالها است این رویا و این خونه رویائی و این تخیل خونه داری اعیانی رو دارین زندگی می کنین!
بابا می گفت:
ولشون کنین! چی کارشون دارین؟ کسی که می تونه با رویاهاش زندگی کنه چه اصراری دارین بیدارش کنین!؟ بزارین بخوابه و حالشو ببره!
ولی من بهشون و تخیل اون خونه فرمانیه ای شون می گم:
این خونه قشنگه ـ ولی مال مشنگه!

شاخص عبرت!

پیرامون اظهارات تکراری صادق زیباکلام

لطیفه محاکمه آن راننده سفیهی که به اتهام زیر گرفتن و کشتن «۲۱ نفر» محکوم شناخته شده بود قرینه ای است از اظهارات موجود در فایل صوتی منتشره از آقای صادق زیباکلام که طی آن احترازشان از لگد کردن پرچم آمریکا را مبنای تفاخر قرار داده و بابت اش بحر طویلی از استدلال و احتجاج را تقریر فرموده اند.

تقارنی که در هر دو مورد و خلاف توقع، طرفین با تصور خیراندیشی مرتکب حماقت و جنایتی بمراتب بیشتر از حالت طبیعی شده اند.

در ماجرای نخست، راننده مزبور متهم بود که به عمد آن ۲۱ نفر را زیر گرفته اما روایت راننده حاکی از بلاهت راننده قبل از جنایت راننده بود! بنا به اقرار متهم، بعد از آنکه در حین حرکت از ترمز بریدگی مرکب اش مطلع می شود تصمیم گرفته بمنظور اجتناب از به خطر انداختن جان مردم خودرواش را به سرعت به حاشیه جاده منحرف کند و وقتی دیده سمت چپ جاده تنها یک نفر ایستاده در حالی که در طرف مقابل جاده این رقم بالغ بر ۲۰ نفر بوده لاجرم بصورت منطقی تصمیم می گیرد آن یک نفر را فدیه بیست نفری کند که در سوی دیگر جاده ایستاده بودند و به همین منظور گردش به چپ می کند.

اما وقتی قاضی از وی می پرسد پس چگونه شد که همه مردمان دو طرف جاده را به کشتن دادی؟ پاسخ شنید:

بخاطر این که وقتی به سمت آن یک نفر پیچیدم او نیز بسمت راست جاده فرار کرد و من هم لاجرم مجبور به تعقیب وی شدم و ناخواسته آن ۲۰ نفر را نیز زیر گرفتم!

در ماجرای احتراز از لگد کردن پرچم آمریکا توسط آقای زیباکلام نیز حسب ادعای ایشان در فایل صوتی منتشره اش ظاهرا اقدام مزبور بشدت مورد استقبال جامعه قرار گرفته تا جائی که اقشار گسترده مردم فوج فوج به ایشان رجوع کرده و از صمیم قلب اقدام انسانی زیباکلام را مورد تمجید و تحسین قرار داده و می دهند!

واقع امر آن طور به نظر می رسد که زیباکلام نیز مانند راننده مزبور نیتی خیر داشته اما مقدمه اقدام خود را طوری چیده که تحت هر شرایطی تالی فاسد به همراه می آورد و هر چند از این توفیق برخوردار شده تا پرچم آمریکا را لگد نکند اما وجد زائدالوصف اش از ادعای اقبال مردم به خود بابت آن «پرچم لگد نکردن» موید اشتباه استراتژیک و دست فرمان بد ایشان در حرکت بین توده ها است که در نهایت منجر به کشته شدن ظاهر الصلاحانه حقیقت در پیشگاه محبوبیت خواهد بود!

زیباکلام در همان فایل صوتی و با ادامه احتجاجات همیشگی اش از وصله ناجور بودن «رویکرد آمریکا ستیزی بر پیکر انقلاب اسلامی» متوسل به حجت های تکراری اش شده تا بدان طریق و به زعم خود توانسته باشد ناراستی و نادرستی آمریکا ستیزان و آمریکا ستیزی را افشاسازی کرده باشد.

هر چند نباید و نمی توان منکر خیراندیشی زیباکلام و «زیباکلامان مشابه» در مذمت آمریکا ستیزی مطمح نظرشان شد اما به همان میزان نیز نمی توان منکر بدفهمی و ورود ناصواب ایشان به دنیای سیاست و الزامات و مقتضیات و واجبات و اختصاصات دنیای سیاست شد.

اولین و مهم ترین خبط زیباکلام و «مهتر» زیباکلامان بدفهمی ایشان از اقتضائات دنیای سیاست است.

ظاهراً ایشان حظی از این واقعیت نبرده اند که انحطاط یک جامعه از آن لحظه ای آغاز می شود که مهتران و عالمان و اساتید و اعاظم اش فاقد معیار حقیقت سنجی شده و ملاک شان در تشخیص حُسن و قُبح اعمال و اهداف و مُقدرات یک مملکت را مُحول به اقبال یا ادبار مردمان آن مملکت از اعمال و رفتار مزبور نمایند!

ابتذال یک جامعه را آنگاه می بایست چشم انتظاری کرد که اکابر و اساتیدش با تعلیق قوای عاقله و فاهمه و ممیزه خود معیار تشخیص و تخصیص «ذاتیات و اعتباریات» و «حقیقت ها و واقعیت ها» و «حق ها و ناحق ها» را استوار بر خوشآیند یا ناخوشآیند عوام الناس کرده و مُبتهجانه از کف زدن مردم به وجد آمده و آن شادمانی ها را ملاک صحت اندیشه و حجت «راه پیشه» خود قرار دهند!

خیر آقای زیباکلام ـ عرصه سیاست، سن کاباره شکوفه نو نیست تا خُبرگانش مُطربانه بر روی سن و در سودای خوشآیند حُضار، خود را موظف به خوش رقصی و تردستی بر اساس میل مخاطب کند!

سیاستمداری بمثابه رستوران داری نیست تا حسب اُردر مشتری و میل و علاقه ایشان اطعمه و اشربه برای مشتری سرو شود!

سیاست بمثابه طبابت است تا چنانچه لازم افتد طبیبان بمنظور درمان و رغم تلخکامی بیماران، تلخآبه تجویز نمایند!

جناب زیباکلام ـ این همان موشی بود که شما «لیبرال ها» نارفیقانه و بدسگالانه و مردرندانه در دیگ اصلاحات انداختید و با شعار ظاهرالصلاح «هم سوئی با مردم» آن اصلاحات درون انقلابی را به این استحاله رویزیونیستی اباحه محور، مُبتلا کردید!

آقای زیباکلام شما متهم اید! شما و مهتر شما و هم سگالان شما متهم اید و اتهام تان آن است که با شعار عوام فریبانه «تبعیت از خواست مردم» یک جنبش شاداب و با اصالت را به حضیض انحطاط و تنگنای ابتذال فرو غلتاندید!

خیر آقای زیباکلام ـ رسالت عالمان تبعیت از خواست مردمان نیست. عالمان مُکلفان به هدایت و مدیریت جامعه بر اساس مصالح عوام الناس اند. مسئولانه زیستن مقتضای عالمانه زیستن است. اقتضا و انتهای مسئولانه زیستن واجد آن است تا ولو تمامی ۸ میلیارد نفوس انسانی نیز بر کذبی ابرام ورزیدند عالمانش موظفانه و رشیدانه و راسخانه و «گالیله گانه» پای بر زمین کوبند و بر این بداهت اقتراح ورزند که: «تو می گردی» نه آنکه پیشاپیش عوام، رقاصی و شامورتی بازی و هم کنشی و همصدائی و خوش خوشانی کنند!

اتهام شمایان فرو نهشتن «نبی ئیسم» خدامحور بنفع لیبرالیسم هرهری مسلک است.

جناب زیباکلام ـ اشتباه به عرض تان رسانده اند. تمامی انبیا رسالت پرفکشنیزم داشته اند. اساس دغدغه و داعیه دین «کمالگرائی» است و در این میان برخلاف شما که حجت عقلی رفتارتان را بر خواست و خوشآیند و اقبال و کف زدن و متابعت از مردم استوار کرده اید! عالمان هم دوش پیامبران موظف اند بجای پیروی از مردم، راه بلدانه و راه نمایانه، رهبری و هدایت و مدیریت مردم را عهده داری کنند.

جناب زیباکلام ـ شمایان را ملت با مالیات های خود پروار می کنند تا روز واقعه در مقام کارشناس و متخصص و استاد «بلد راه» شان باشید نه هم راه شان!

عمری با پول این ملت فربه می شوید تا در سختی ها و بزنگاه ها، راه بلدی و راه نمائی شان را عهده داری کنید نه آنکه در قفای ایشان ایستاده و از قبال کف زدن ایشان بابت بازی های تخت حوضی تان دچار وجد و بهجت شده و متوهمانه راه بدین منوال طی شده خود را برخوردار از صحت و اعتبار مفروض انگارید!

پسندیده است نیازهای توجه طلبانه خود را بیرون از دنیای سیاست تحصیل و تامین فرموده و بیش از این از حساب و اندوخته های انقلاب اسلامی برای تشفی کمپلکس های نامجویانه خود هزینه افزائی نفرمائید.

پیش تر نیز به حضرتعالی گوشزد کرده بودم مشکل اساسی تان در فهم ماهیت انقلاب اسلامی نحافت تان در معرفت دینی و فقر اندیشگی در مومنانه زیستن است و کاش دو واحد اسلام شناسی پاس می کردید تا از این بلاتکلیفی رهائی می یافتید.(۱)

جناب زیباکلام ـ حضرتعالی از جوار همین نحافت معرفت مومنانه تان است که تکلیف تان با خودتان مشخص نیست و لاجرم و بالتبع از سوئی رهبران جمهوری اسلامی را جاعلانه به اتهام «آمریکا ستیزی» ملامت می کنید و از سوئی دیگر در فردای درگذشت «فیدل کاسترو» که به صراحت موافقان و مخالفانش یکی از آمریکا ستیزترین رهبران تاریخ معاصر جهان بود حضرتعالی به پاس طلایه داری موفقیت آمیزش در سنگر آمریکا ستیزی برای ایشان شعف نامه می سرائید!

جناب زیباکلام ـ هر چند بارها و ارشمیدس وار بابت کشف تان از رویکرد «ایدئولوژی محور» جمهوری اسلامی فریاد یافتم یافتم سر داده و به شعف اصرار ورزیده که علت العلل عدم جذابیت جمهوری اسلامی نزد شمایان نگاه نالازم ایدئولوژیک در مُلکداری است و «همین ایدئولوژی محوری حاکم بر جمهوری اسلامی است که کور کورانه رهبران نظام را به ورطه آمریکا ستیزی نالازم می کشاند» اما جناب زیباکلام ـ تلخکامانه می بایست خدمت تان معروض داشت همان نحافت تان در معرفت دینی است که مانع از آن می شود تا به این بداهت تفطن حاصل فرمائید که ایدئولوژیست ها قدمتی به قامت تاریخ دارند و انبیا الهی را باید در عداد شاخص ترین افرادی محسوب فرمائید که راس هرم ایدئولوژی اندیشان و آرمان خواهان را در طول تاریخ طلایه داری و عهده داری کرده اند و اساساً ماهیت و گوهر بعثت انبیا بر کمال گرائی و آرمان محوری ایدئولوژیکال قائم بوده و دست بر قضا در بهمن ۵۷ نیز خمینی و انقلاب خمینی نیز کامیابانه موفق شد تا در محور مختصات دو گانه و تاریخی «ایدولوژیست ها با آنتولوژیست ها» خود و انقلابش را ذیل جبهه قائلان و حاملان و باورمندان به «گفتمان ایدئولوژیک» تعریف و تثبیت نماید.(۲)

خیر جناب زیباکلام ـ مشکل شما احترام نگذاشتن انقلابیون ایران به پرچم آمریکا نیست. مشکل اصلی شما ناتوانی تان در فهم ظرائف و دقائق و بدیهیات دنیای سیاست است و در آن صورت می توانستید به این واقعیت التفات یابید که مشکل آمریکائیان با ایران نیز نه تکدر خاطرشان بابت آتش زدن پرچم کشورشان است و نه بابت شعار مرگ بر آمریکا یا اشغال سفارت خانه شان در تهران، دل چرکینی خاصی دارند.

جناب زیباکلام ـ سالها پیش سلف تان «تام لنتوس» سناتور یهودی سنای آمریکا مانند امروز شما بابت محسنات و مسامحات لیبرال دمکراسی کشورشان از جمله «حق آزادی بیان» فخرفروشانه ابراز لحیه می کرد که در آمریکا تا آن اندازه آزادی و ظرفیت از جانب حکومت وجود دارد تا شهروندان بتوانند حتی در مقابل کاخ سفید تجمع کرده و شعار «مرگ بر آمریکا» سر دهند و حکومت نیز کمترین تعرضی به ایشان نکند!

جناب زیباکلام ـ اظهارات آن موقع لنتوس مانند اظهارات این موقع جنابعالی اگر نخواهم بگویم عوامفریبانه بود اما قطعا خودفریبانه بود! و به همین اعتبار خدمت شان معروض داشتم:

سر دادن شعار مرگ بر آمریکا مقابل کاخ سفید متضمن هیچ افتخاری نیست چون مرزهای منافع ملی آمریکا پشت دیوارهای کاخ سفید تعیین نشده تا سر دادن آن شعار در آن شعاع بتواند اسباب رنجش دولتمردان واشنگتن را فراهم آورد!

مرزهای منافع ملی آمریکا هزاران کیلومتر دورتر و پشت چاه های نفت عربستان سعودی تعیین و ترسیم شده و به همین علت وقتی همین شعار مرگ بر آمریکا در سال ۶۶ در مکه مکرمه و توسط حجاج ایرانی در تظاهرات برائت از مشرکین سر داده شد بالغ بر ۴۰۰ نفر از حجاج ایرانی به دست «ریاض تحت امر واشنگتن» کشته شدند و دولت آزادی خواه و متسامح آمریکا نیز یک کلمه بابت این نقض آشکار «آزادی بیان» توسط متحد تحت امرش، مرتکب اعتراض نشد! چرا که مرزهای منافع ملی آمریکا بر سر چاه های نفت ظهرانی تعریف شده که اگر آن شعار در آن شعاع جا افتاده و اپیدمی شود زنگ خطر برای آمریکا بصدا در می آید و تسامح و تساهل و ادعای حق آزادی بیان شان بنفع حفظ هژمونی آمریکا در منطقه به مسلخ می رود! (۳)

آقای زیباکلام ـ سیاست نمی دانید والا تا این اندازه ساده اندیشانه بابت لگد نکردن پرچم آمریکا خود را به زحمت نمی انداختید آن هم در موقعیتی که سوزاندن پرچم آمریکا در آمریکا آن هم توسط آمریکائیان در حال حاضر بدل به سرگرمی ایشان در حاشیه تظاهرات اعتراضی و خیابانی شان شده . گذشته از آنکه پیش تر نیز خدمت تان معروض داشته بودم غیرت ملی آمریکائیان را خیلی جدی نگیرید! اینها که به تصور غلط جنابعالی بابت آتش زدن و لگد شدن پرچم شان دچار غمبرک مزمن می باشند سال ۵۸ بالاتر از لگدمالی و اشتعال پرچم شان، اشغال سفارت شان در تهران را به نظاره نشستند اما برخلاف توهم جنابعالی تا آن اندازه تاجر مسلک بودند تا خود را معطل «غیرت ملی» نکرده و ۶ سال بعد از آن تاریخ بمنظور تکدی محبت و مساعدت از ایران در ماجرای گروگان های شان در لبنان مشاور امنیت ملی رئیس جمهورشان را با کیک و شیرینی و سلام صلوات «دزدانه» راهی تهران کنند. (۴)

آقای زیباکلام ـ سیاست نمی دانید یا لااقل سیاست عملی را ناآشنائید و همین «ندانستن» منجر به این شده تا قوانین بین المللی را جدی بگیرید و باورشان کنید!

خیر آقای زیباکلام ـ قوانین بین المللی محمل فشار مهتران نظام بین الملل بر کهتران آن نظام است. لذا بابت اشغال سفارت آمریکا رغم کنوانسیون وین خیلی احساس شرمندگی نکنید. کنوانسیون وین نزد کدخدا پشیزی ارزش ندارد مگر آنکه قرار باشد ضامن هژمونی و اقتدار ایشان در جهان باشد. در غیر این صورت همین کنوانسیون و اذعانش بر لزوم احترام به ساختمان های دیپلماتیک در کشورهای میزبان را وقتی کدخدا لازم ببیند ارزنی ارزش نخواهد داشت و سربازان کدخدا بدون تقید به کنوانسیون مزبور شبانه در دی ماه ۸۵ در کمال بی شرمی به خود اجازه می دهند تا از دیوار کنسولگری ایران در اربیل عراق بالا بروند و از طریق بام و توسط هلیکوپتر آپاچی دیپلمات های ایرانی را از اتاق خواب بیرون کشیده و با هلی بُرد ایشان و اسناد موجود در کنسولگری را برُبایند و دو سال نیز ربوده شده ها را در کمند اسارت خود نگاه دارند و کمترین وقعی هم به کنوانسیون وین نگذارند و طرفه آنکه زیباکلامان شان نیز در داخل ایران بابت این گستاخی آشکار آمریکائی ها ارزنی هم به ایشان نازک تر از گل نگفتند! (۵)

آقای زیباکلام ـ این که در ادامه کیفرخواست شنیداری تان با مسرت نوید شکست و ناکامی جمهوری اسلامی در ترغیب روحیه آمریکا ستیزی نزد جوانان ایرانی را داده اید! چنین مسرتی حائز کمال شماتت و نشانه عمق جهالت تان از ماهیت و واقعیت چیستی مناسبات خصمانه بین تهران و واشنگتن طی ۴ دهه گذشته است.

خیر جناب زیباکلام ـ آمریکا ستیزی را یا نفهمیده اید و یا تظاهر به تجاهل می فرمائید!

از کدام آمریکا ستیزی حرف می زنید؟

پیش تر به همزادتان در دانشگاه اصفهان (محسن رنانی) همین پرسش را گوشزد کردم و اینک از حضرتعالی می پرسم:

از کدام آمریکا ستیزی حرف می زنید؟ بر مزاری بدون جنازه شیون سر داده اید! صورت مسئله را یا نفهمیده اید و یا آن را غلط تعریف کرده اید.

آنچه که تحت عنوان «آمریکا ستیزی» در ایران وجود دارد از دو منظر سلبی و ایجابی قابل استفهام است.

آقای زیباکلام ـ از منظر سلبی این دولت ایالات متحده است که در حال «ایران ستیزی» است و طی ۳۸ سال گذشته یک روز هم ایران را به حال خود رها نکرده تا این «جمهوریت» نوپا و نوباوه بیرون از سایه مستدام و مستمر تهدیدهای نظامی و تحریم های اقتصادی کدخدا برای خود و استوار بر قامت خود مشق سیاست و تحریر حُریت و املای معدلت و احراز بلاغت کند. (۶)

خیر آقای زیباکلام ـ سُرنا را از سر گشادش دمیده و به غلط زنگی را کافور نامیده اید!

آنچه که از «آمریکا ستیزی» باید مُراد کنید «واکنشی» است نجیبانه از جانب کشورتان به «کُنش» خصمانه کدخدای تان!

آنچه که از «آمریکا ستیزی» باید مُراد کنید «تدافعی» است مظلومانه از جانب کشورتان به «تهاجم» ظالمانه کدخدای تان!

آنچه که از «آمریکا ستیزی» باید مُراد کنید «پاتکی» است غیرتمندانه از جانب کشورتان به «تک» رهزنانه کدخدای تان!

آنچه که از «آمریکا ستیزی» باید مُراد کنید «پدآفندی» است شرافتمندانه از جانب کشورتان به «آفند» شرورانه کدخدای تان!

جناب زیباکلام ـ جمهوری اسلامی متهم به «آمریکا ستیزی» نیست. مبتلا به «ایران ستیزی» است. ایران ستیزی زیاده خواهانه و مداخله جویانه و متفرعنانه کدخدای تان است!

جناب زیباکلام ـ جمهوری اسلامی در این «ستیز تحمیلی» در حال جنگیدن نیست تا چیزی را به دست آورد. می جنگد تا چیزی را از دست ندهد! چیزهایی از جنس عزت و استقلال و شرف و دین و هویت و تمامیت و آقایی و سالاری ملت اش!

جناب زیباکلام ـ با چنین مختصاتی از چنان ستیز ناجوانمردانه و تحمیلی شده ای بر ایران، چنانچه ادعای حضرتعالی را بپذیریم که جمهوری اسلامی در دفاع از خود در برابر مداخله گری و زیاده خواهی آمریکا شکست خورده و جوانان اش علی رغم اهتمام حکومت در مصاف دفاعی خود در برابر کدخدا «سپر انداخته اند» و آرد خود را بیخته و الک شان را نیز آویخته اند! در آن صورت این فرض بدآن معنا است که مساعی کدخدا منشا اثر شده و با موفقیت در حال فتح و تصاحب سنگرهای فرهنگی و سیاسی و اعتقادی و هویتی ایرانیان است!

در آن صورت این یعنی حضرتعالی کلاه خود را بالا بگذارید که با مساعی جمیله جنابعالی و هم قطاران جنابعالی در اردوی طرف پیروز، جهدتان ماجور و تلاش تان مقبول افتاده!

جناب زیباکلام با فرض صحت ادعای تان و برسمیت شناختن پیروزی ادعائی کدخدای تان در آن صورت چه جای مباهات به چنین مکافاتی است؟

فخر فروشی تان بابت ناکامی جمهوری اسلامی در حفظ جوانان اش در مقابل مفسده جوئی آمریکا حائز کمال شماتت است.

پذیرش چنین ادعائی ارزنی جای نازیدن و بالیدن برای حضرتعالی و هم فکران حضرتعالی بابت توفیق تان در شکست دادن جمهوری اسلامی در پیشگاه کدخدای تان را باقی نمی گذارد!

پذیرش ادعای حضرتعالی یعنی توفیق حضرتعالی و هم فکران حضرتعالی در فرو غلتاندن جوانان مملکت در باتلاق تعفن و مفسده و اباحیت و بهیمیت فسق سالار آمریکائی و کامروائی تان در یارگیری برای هژمونی متفرعنانه کدخدا از میانه جوانان و سرمایه های ایرانی!

خسته نباشید جناب زیباکلام! لابد بابت این توفیق مفروض تان خیلی هم به خود می بالید!؟

اما جناب زیباکلام ـ پذیرش ادعای حضرتعالی قائم بر لوازم آن ادعا است و در آن صورت گریزی از تعریف این شکست بر این معنا نمی توان داشت که شکست مزبور یعنی توفیق آمریکا در تبدیل اساتید دانشگاه های ایران به ریموت کنترل هایی در قامت «زیباکلامان» که از آن طریق بتوانند و توانسته اند به فراست زیباکلامان مزبور را مشعوف از جاذبه های لیبرال دمکراسی خود به افسران لباس شخصی خود در زمین جمهوری اسلامی و اندرونی های نظام، مُبدل و معرکه گردان نمایند!

در آن صورت آمریکاستیزی یعنی مبارزه با زیباکلامانی که روح خود را به تمامیت اباحه سالار لیبرال دمکراسی آمریکا فروخته اند!

جناب زیباکلام ـ در آن صورت آمریکا ستیزی مورد ذم شما یعنی دفاع و مبارزه جمهوری اسلامی با زیباکلامان و امثال زیباکلامان که با لباس مُبدل به سنگرهای علمی و دانشگاهی ایران نفوذ کرده و به ذکاوت و بنمایندگی از جانب کدخدا در حال پیش روی و فتح سرحدات داخلی نظام اند! و در آن صورت و لاجرم جنابعالی نیز موظفید تا بپذیرید:

مار كه زهرش نبُود مار نیست
جز بهجا كلك سزاوار نیست

اما جناب زیباکلام.

ماجرای آمریکا ستیزی مطمح نظر حضرتعالی به همین جا ختم نمی شود و بیرون از آنکه ادعای جنابعالی مبنی بر «کِرم» داشتن جمهوری اسلامی در ستیز نالازم با آمریکا را بپذیریم(!) یا قائل به دفاع ناگریز و ناگزیر ایران در مقابل رویکرد ایران ستیزانه آمریکا باشیم اما از منظر ایجابی نیز می توان ماجرای آمریکا و ستیز یا پرهیز از آمریکا را معنا یابی کرد.

از چنین منظری دیگر هر عنصر ذی شعوری در جهان، تکلیف شرعی و واجب عقلی اش در «ستیز با آمریکا» متصور و متوقع خواهد بود و آحاد ذی شعوران جهان موطف می شوند تا در هر کجای جهان و با هر اندازه توشه و توان اگر می توانند ولو یک روز هم به پایان این مهابت اباحه سالار و شعور کُش مدد رسانی کنند بدون تعلل باید بر این «مقصود محمود» اهتمامی ماجور بورزند.

استوار بر چنین مختصاتی آنک مبارزه با آمریکا و نفت ریختن بر آتش آمریکا ستیزی بر هر ذی شعوری فریضه عقلی و واجب شرعی است. چنین وجوبی نیز نه برای ظلمی که به ایران می کند بلکه برای پمپ جنایت و کثافت و خباثت و حماقت بهیمیت سالار و شعورکش لیبرالیسم فلسفی است که از جوار هژمونی تفنگ سالار و اقتصاد محور آمریکائی، موجودیت و تمامیت انسان را در تمامی ابعاد و ادوار و اقوام و اقوال «فائقانه» بر روی خط تولید گوساله پروری و گاو احصائی به بهره برداری و تولید انبوه رسانده است!

جناب زیباکلام ـ بر این مبنا گریزی از این واقعیت نمی توانید داشته باشید تا گزاره «آمریکا شیطان بزرگ است» را یکی از ناب ترین و مبنائی ترین اظهارات امام در تبیین ذات و دوات کدخدای جهانی تان فهم و معنا فرمائید. برای فهم خمینی و درک نگاه خمینی، چاره ای ندارید جز آنکه ایشان و ترمینولوژی ایشان را از بطن مبانی اسلام شناسانه معظم له استخراج و استنباط فرمائید. این کمال کم لطفی است چنانچه تصریح «امام» بر شیطان بزرگ بودن آمریکا را تا سطح نازل یک طعنه یا متلک سیاسی یک رجل سیاسی به دولت ایالات متحده تقلیل دهیم.

قدر مسلم آن است که خمینی و ادبیات خمینی را در مقام یک مرجع تقلید باید از بطن گویش و ادبیات فقیهانه ایشان ریشه یابی کرد و بر همین اساس است که توصیف ایشان از آمریکا در مقام شیطان بزرگ موید یک «عدم تجانس ساختاری» بین نظامی است که خمینی در مقام «معمار آن نظام» فونداسیون هایش را با بتون آرمه اسلام نابی پی ریخت که ماهیتاً در تضادی آنتاگونیستی با ساختار سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و فلسفی تمامیتی بنام ایالات متحده آمریکا قرار دارد.

جناب زیباکلام ـ به احتساب و تاسی از فحوای آیه ۳۴ سوره بقره (وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِیسَ كَانَ مِنَ الْجِنِّ) در رواق و مرآء و قوه فاهمه «امام» و در مقام یک معلم قرآن «شیطانیت» بمعنای سرکشی و عدم متابعت شیطان از امریه خداوند در سجده بر انسان مستدرک است. درکی که دالی است بر خودبینی و خود برتربینی و کبر و تفرعن شیطان صفتانه و مذموم انگاشته شده در ادبیات قرآنی.

شیطان در ترمینولوژی مذهبی نخستین نژادپرست و متکبر و خودبین و خودبرتر بینی است که به اعتبار خلقت اش از «آتش» سجده اش بر مخلوقی خاکزاد را کسر شان می انگاشت! مرحوم امام نیز بر همین مبنا هوشمندانه با ابداع گزاره قرآنی «آمریکا شیطان بزرگ است» خط سرخی را در حد فاصل انقلاب خود با سرحدات نظام تفاخر طلب و «خودبرتر بین» و «غیر کهتربین» آمریکائی ترسیم کرد و از این طریق اقدام به معنایابی از هویت آمریکا و فاصله گذاری بین انقلاب اسلامی اش با آن مهابت بهیمیت سالار کرد و احتراز از آن را رمز روئین تنی انقلابش گمارد. (۷)

جناب زیباکلام ـ بدین منوال و برخلاف باور و خوش خیالی حضرتعالی و هم فکران حضرتعالی قرابت به آمریکا با کلید واژه و اسم رمز «پیوستن و تعامل با جامعه جهانی» چنانچه غفلت تاریخی نباشد قطعا دلالتی است از مسکنت اندیشگی.

خیر جناب زیباکلام ـ پیش تر و تلخ کامانه به کلیددار دولت تدبیر و امید تان و اکنون به حضرتعالی گوشزد می کنم که:

دنیائی بدآن معنا که شما مُراد می کنید وجود خارجی ندارد. دنیای موجود دنیائی است تقسیم شده بین تسلیم شده ها به تمامیت هژمونی آمریکا و یک کشور منحصر بفرد که تسلیم این هژمونی نشده و خودباشانه تمامیت این هژمونی را به چالش کشیده.
باشندگان چنین دنیائی هر کدام بسته به وزن و شان و فربهی و نحافت شان، مقهور مهابت کدخدا تن به مناسبات مهتری ـ کهتری تحمیلی کدخدا داده و با تسلیم به ایشان و تقدیم پیش کشی متوقع به ایشان، سهمیه حقآبه زیستمان خود ذیل اقتدار کدخدا را جیره جوئی می کنند.

تفاوت ها بر سر سهم خواهی اقتصادی و سیاسی است در حالی که بالاتفاق هژمونی فرهنگی کدخدا را تمام قد برسمیت شناخته و ذیل چنان مرجعیت اباحه سالارانه ای، اقامه دعوی می کنند.

بدین منوال اگر «امام انقلاب» در تلخ نامه ۵۹۸ بر این بداهت اذعان می داشت که:

«خداوندا، در جهان ظلم و ستم و بیداد، همه تکیه گاه ما تویی ، و ما تنهای تنهائیم و غیر از تو کسی را نمی شناسیم و غیر از تو نخواسته ایم که کسی را بشناسیم»

این تنهائی و ابرام بر این تنهائی مطمح نظر امام ناظر بر ادبار از هژمونی «هم ریختی» در فرهنگ متفرعنانه آمریکائی و اقبال به همگنانی «یک ریختی» در فرهنگ دین محورانه ای است که انقلابش «نویدش و امیدش» را عهده داری می کرد.

جناب زیباکلام ـ تنهائی یک ریختانه (ایزومورفیک) انقلاب خمینی، ما به ازای چالشگری با هم ریختی (همومورفیک) تحمیلی لیبرال دمکراسی آمریکائی است.

چالش انقلاب خمینی با هژمونی فرهنگ آمریکائی چالشی است در حد فاصل جوامع هم ریخت (همومورف) که هم ریختی خود را مدیون انحلال شخصیت شهروندانش ذیل منیت و تفرعنی خویش کامانه اند با جامعه یک ریخت (ایزومورف) و موعود در اندیشه دین محورانه که یک ریختی شهروندانش را مرهون مستحیلی ذیل هیچ انگاری خود در مقابل همه چیز انگاری خداوند خود اند. تباینی محصول و محصور در دو گانه «دعوت به خویش» تا «دعوت به هیچ» در حد فاصل لیبرال دمکراسی غرب مهترانه تا خداسالاری دین محورانه.

دغدغه اسلام خمینی و انقلاب خمینی کرامت انسان به اقتفای بی همه چیزی «انسان» در مقابل همه چیزی «خداوند انسان» بود.

جناب زیباکلام.

انقلاب خمینی اگر صفوت و جلالتی دارد آن صفوت و جلالت را مدیون خودباشی و بیرون باشی از چرخه تعامل تیول دارانه حضرت کدخدا است. زنده باشی این انقلاب مدیون خودباشی و بشاشی این انقلاب ما به ازای تحاشی آن از بره باشی چوبدارانه حضرت کدخدا است. (۸)

جناب زیباکلام ـ در انتها بر خود فرض می دانم تا به تَغَیُّر حضورتان معروض دارم:

انقلاب اسلامی طفل سرراهی نیست تا هر نورسیده و صورت نشسته ای بتواند خود را در مقام سخنگوئی آن نشانده و «خود محورانه» اهداف و اصحاب و آداب و آثار و مناقب و مناسک آن را بنفع منویات و جعلیات و حدسیات و شبهات خود، مصادره بمطلوب کند!

جناب زیباکلام ـ صاحب اختیار این انقلاب و صدر تا ذیل این انقلاب و مبتدا و منتها و منتشا و مقتدا و مبتلای این انقلاب، «خمینی بود و امت خمینی» و ایضاً واضع و مُوزع و مُحدث و مُفسر و مُبشر و کادح و مادح و حافظ و ناقل «اهداف و آرمان» این انقلاب نیز خمینی بود و امت خمینی!

اگر توان فهم این خمینی و این انقلاب را ندارید شایسته نیست مرتکب چنین بی مبالاتی ها شده و با مبتذل ترین شکل ممکن در اذهان جوانان مملکت اقدام به تصویر سازی های کاذب از مفاخر کشورتان بفرمائید.

جناب زیباکلام ـ تردید نکنید اینجانب این مکاتبه را از باب تضارب آراء به قصد متقاعد کردن حضرتعالی مرتکب نشده ام. کما اینکه حرف جدیدی نیز در این کتابت خدمت تان معروض نداشته و موارد فوق را پیش تر و بتناوب و تکرر بمناسبت های مختلف و شکل هائی مختلف خدمت تان ارائه کرده ام که اگر قرار بود افاقه کند پیش تر افاقه کرده بود.

متاسفم که خود خواسته به مصداق آیه شریفه «خَتَمَ اللَّهُ عَلى قُلُوبِهِمْ وَ عَلى سَمْعِهِمْ وَ عَلى أَبْصارِهِمْ غِشاوَةٌ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظیمٌ » با قلب مُهر خورده و ثقل سامعه و چشم مستوره بنمایندگی از هم سلوکان تان مُبدل به «شاخص عبرتی» نزد خردمندان شده اید.

جناب زیباکلام ـ این کتابت را صرفاً در قامت انجام وظیفه عنصری خُرد از عداد دلبستگان و وابستگان به انقلاب اسلامی محسوب فرمائید تا در مقابل آن دسته از جوانانی که مفتون شعبده ها و مشعوف مضحکه های حضرتعالی شده اند بتوانم به قامت بضاعت مزجات خود مانع از آب بستن به تاریخ انقلاب اسلامی توسط شما متظاهرین به کلام های زیبا باشم.

والسلام.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱ـ مقاله از رنجی که می برند
۲ـ مقاله اصلاحات نمُرد. مُرده باد اصلاحات
۳ـ مقاله گم شدگان لب دریا
۴ـ مقاله کاسه های داغ تر از آش
۵ـ مقاله گم شدگان لب دریا
۶ـ مقاله آمریکا ستیزی یا ایران ستیزی
۷ـ مقاله باشنده با شیطان
۸ـ مقاله تنهای مهجور

زندگی در سایه قاصر!

در آمریکا از ثروت به قدرت می رسند و در ایران از قدرت به ثروت!

اگر امر دائر شود تا بین دو جامعه نمونه ایرانی و آمریکائی یک تفاوت بارز روان شناختی نشانه گذاری شود در آن صورت می توان شاخص «اعتماد بنفس» را به عنوان نقطه تمایزی برجسته بین شهروندان این دو کشور مشهود کرد.

به عبارت دیگر به همان اندازه که عموم آمریکائیان از حیث روحیات شهروندی از اعتماد بنفسی مطلوب برخوردارند کثیری از ایرانیان در نقطه مقابل ایشان قرار داشته و بنا به دلائلی قابل تبیین شهروندانی کم اعتماد بنفس محسوب می شوند.

این شاخصه بویژه و بشدت مبتلابه ایرانیانی است که از سنین جوانی به بالا از ایران خارج شده و مقیم ایالات متحده آمریکا می شوند و بدین لحاظ به عنصری ضعیف و ناتوان از حیث مسئولیت پذیری در کشور میزبان مبدل شده اند.

علی ایحال خاستگاه این ناتواتی و ضعف اعتماد بنفس این بخش از ایرانیان را می توان از بطن مناسبات اقتصادی حاکم بین شهروندان و حکومت در ایران ریشه یابی کرد.

به عبارت دیگر به همان اندازه که در ایران سهم ماکزیممی حکومت در اقتصاد در ترویج ضعف اعتماد بنفس نزد ایرانیان موجبیت دارد به همان میزان نیز در آمریکا نقش مینیممی حکومت در اقتصاد، تقویت و ترویج اعتماد بنفس و خود باوری نزد شهروندان آمریکائی را سببیت می کند.

فرق اساسی شهروند آمریکائی با شهروند ایرانی از حیث روحیات شهروندی آنجاست که یک آمریکائی وقتی وارد دنیای کار و تجارت می شود خود را مواجه با بازار پر مهابت از اقتصادی می بیند که برخلاف ایران بیرون از اقتدار حکومت و غالبا در انحصار بخش خصوصی است. لذا از ابتدا با این فرض به این بازار ورود می کند که باید روی پای خود بایستد و با اتکای بر توانمندی های شخصی اش سهم شایسته و متوقع خود در این بازار مکاره را تعقیب و تحصیل کند.

همین خوداتکائی نیز به شهروند آمریکائی این ظرفیت را می دهد تا چنانچه در تعقیب و تحصیل توقعات اقتصادی و مطالبات معیشتی اش ناکام ماند در آن صورت و برخلاف ایرانیان جز خود کس دیگری را مسئول ناکامی اش ندانسته و شکست اش را سکوی تداوم حرکت برای تلاش و تلاش های بعدی اش قرار می دهد.

چنین وضعیتی در نقطه مقابل شهروندان در ایران است که از زمانی که چشم باز می کنند خود را در کمند حکومتی می بینند که نقش بالادستی در جمیع حوزه های مالی و تجاری و اقتصادی داشته و بدین منوال دولت را در قامت «مُوَزع جیره» و شهروند را نیز در عداد «جیره خوران حکومت» مفروض می انگارند.

طبیعتاً در چنین مفروضه ای حکومت در چشم شهروند نقش خازنان و کلید داران قلعه قدرت و ثروت را می یابند که صاحب اختیار مقرری و مقدرات شهروندانند و بدین اعتبار و در این دیار «شهروند موفق» و «انسان کامروا» به کسانی اطلاق می شود که به هر حیلت و فراستی بتواند از مجرائی به آن قلعه قدرت نفوذ کرده و آنگاه بسته به میزان دوری یا نزدیکی اش به خازنان و کلیدداران قلعه، سهم و حق مورد توقع خود از کیک قدرت و ثروت موجود در قلعه را تخصیص اعتبار و تحصیل مُراد نماید!

بر این مبنا ظرافت موجود در حد فاصل روحیات شهروند آمریکائی و ایرانی قائم بر این واقعیت است که چشم شهروند آمریکائی به دست دولت نیست و از آنجا که برای حکومت نیز در مینی مال ترین شکل ممکن شانی بیشتر از فروش امنیت و خدمات به شهروند را متصور نیست لذا ورودی با اعتماد بنفس به جامعه و بازار کار دارد.

شهروند با چنین مختصاتی تکلیف اش با خودش روشن است و از آنجا که می داند اقتصاد کشورش در انحصار بخش خصوصی است و حکومت از کمترین نقش در این حوزه برخوردار است بالتبع به همان اندازه نیز خود را موظف می داند تا روی پای خود ایستاده و مسئولیت زندگی اش را شخصاً عهده داری کند و اگر در این مسیر موفقیت حاصل کرد در آن صورت همه افتخارش را شخصاً نصیب می برد هم چنان که در صورت ناکامی نیز بجای ناسزا گفتن به زمین و زمان و آسمان و کوشیدن برای یابش و نکوهش «مُقصر» و فحش دادن به حکومت و والی و قاضی و گزمه و داروغه و مفتش، انگشت شماتت را تنها متوجه خود و بی مبالاتی های خود می کند. (سهم مناسبات ناسالم اقتصادی در بخش خصوصی امری علیحده است که بحثی جداگانه را می طلبد)

این در حالی است که در ایران ماجرا معکوس است و در ابعادی میلیونی با شهروندانی فاقد اعتماد بنفس مواجهیم که همواره دهان شان برای دریافت جیره از حکومت باز است و بالتبع عمده اهتمام شان نیز اتصال با میانبُر و بدون دردسر به دیوان سالاری حکومت بوده تا از آن طریق سهل الوصولانه از موجودی کیک قدرت و ثروتِ محفوظ در انبان حکومت، سهم بری کنند.

تلاشی انگلانه که در صورت ناکامی «شهروندان مزبور» را بصورت تبعی مبتلا به «گـُلام تراپی» کرده تا جائی که تحت هر شرایطی و بشکلی فرافکنانه حکومت را بصورت تمام قد مسئول حال و روز و وضعیت نامطلوب خود تعبیر و تلقّی و معرفی کرده و متقابلاً از موضعی تنزه طلبانه برای خود نقشی شایسته سالارانه و مظلومانه و حق بجانبانه قائل می گردد.

قاصر یابی و مقصر جوئی یکی از برجسته ترین خصلت های چنین ایرانیانی است که در پناه زیستن در سایه یک «مُقصر همیشگی و بیرونی و مفروض» می کوشند تا از آن طریق همه بی عرضگی ها و ناتوانی ها و ناکامی ها و نامرادی ها و نارضایتی های از وضع موجودشان را مسئولیت گریزانه متصل به آن مقصر بیرونی (حکومت) کرده تا از آن طریق خودفریبانه و تقصیر پوشانه، بی عملی و فشلی و ضعف اعتماد بنفس خود را انکار و پرده پوشی نمایند.

جماعتی که همیشه بیست هایش را «خود می گیرند» و صفرهایش را نیز همیشه «معلم می دهد» و خود در این «صفارت» (!) بلاتقصیر اند.

این ویژگی تنها اختصاص به شهروندان ایرانی ندارد و در ابعادی فراگیر بخش عمده ای از دولتمردان ایرانی را نیز مبتلا کرده.

ماجرای برجام و نقش ساده اندیشانه دولت تدبیر و امید و دکتر ظریف و تیم تحت امرش در مذاکرات هسته ای نماد بارزی از همین روحیات ایرانی بود.

این که طرف ایرانی صادقانه اما خام اندیشانه تصور می کرد با برجام مُراد حاصل است و از فردای برجام دروازه های نعمت بر روی ایران باز خواهد شد چنین شعف بلاوجهی محصول ایرانیگری و فهم ایرانانه تیم مذاکره کننده از ماهیت مذاکرات منجر به برجام بود.

دولت تدبیر و امید بدون شناختی از ماهیت و خصوصیت و خصلت های نظام اقتصادی آمریکا و متاثر از فهم حکومت محور ایرانی و آمریت و قاهریت حکومت بر صدر تا ذیل اقتصاد مملکت بر این تصور بودند که به اعتبار برجام و امضای دولت آمریکا ذیل برجام آنک تمامی کمپانی های آمریکائی برای ورود به بازار تولید و سرمایه گذاری در ایران با یکدیگر دست به رقابت خواهند زد.

این در حالی است که دولتمردان آمریکائی با زیرکی از این ساده اندیشی طرف ایرانی بهره برده و از سوئی صادقانه خطاب به طرف ایرانی می گویند: از نظر ما همکاری کمپانی ها و بانک های آمریکائی با ایران مطابق برجام بلامانع است و از سوئی دیگر مُحیلانه این پیغام را به ایران می دهند که در کشور ما برخلاف کشور شما دولت اجازه تحکم به بخش خصوصی را ندارد و بخش خصوصی در تعقیب و تحصیل تجارت خود صاحب اختیارند «آمـــــــــــــــــــــــــا»! اگر دنبال برخورداری از مزایای همکاری تجاری با کمپانی های آمریکائی هستید باید بدانید صاحبان سرمایه در آمریکا ضمن آنکه امربر حکومت نیستند دنبال دردسر هم نیستند لذا علی رغم «برجام» تن به ریسک تجارت با کشوری را نمی دهند که هنوز دشمن آمریکا محسوب می شود و فاقد رابطه رسمی با کشورشان بوده و به اعتبار حل نشده ماندن دیگر اختلافات بین تهران و واشنگتن فاقد تضمین لازم برای پذیرش سرمایه گذاری و عقد قراردادهای تجاری کمپانی های آمریکائی می باشند!

پیغام نچندان پنهان واشنگتن به ایران از بطن ماجرای برجام آن است که کمپانی های آمریکائی برای سرمایه گذاری در ایران دنبال تضمین امنیت سرمایه گذاری اند لذا تا نبینند دولت شان با طرف ایرانی بر سر دیگر اختلافات فی مابین به توافق نرسیده و تا افتتاح سفارت کشورشان در تهران را مشاهده نکنند و از آن تعبیر به بهبود مناسبات دو کشور و امنیت سرمایه گذاری را نبرند! در آن صورت ترجیح می دهند کماکان منافع تجاری خود را از حوزه های بدون ریسک و دغدغه در دیگر نقاط جهان تحصیل کنند جز آنکه به طرف ایرانی به زبان بی زبانی چنان تفهیم کنند که وقتی:

در کوی نیک نامان ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را!

به عبارت دیگر واشنگتن از طریق به گروگان گرفتن ایران در برجام در شیک ترین شکل ممکن خطاب به دولتمردان «تدبیر و امید» می فرمایند:
حل مشکلات تجاری شما از طریق برجام در گرو حل الباقی مشکلات تان با آمریکا و بهبود مناسبات تان بر اساس اوامر کدخدا است. حال تصمیم خود را بگیرید: عملیاتی شدن برجام را می خواهید یا که چی چی!؟

توضیحات بیشتر را در مقاله «یا که چی چی!؟» ببینید

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

گــلام تراپی!
آمریکائی ها ضرب المثلی دارند با این مضمون: یا «رهبــر» باش یا «پـیــرو» یا بی زحمت «از سر راه کناربرو»
گلامتــراپی (Glumtherapy) کـُنشی آشنا و قدیمی در رفتار بخش کثیری از افراد و نحله های مسمی به اپوزیسیون در ایران است.
گلام (Glum) شخصیت ملول در انیمیشن «سفرهای گالیور» با تکیه کلام منفی بافانه «من می دونم ـ نمیشه» به خوبی توانسته نمایندگی آن بخش از افراد در جامعه را عهده داری کند که جز نق زدن و منفی بافی و آیه یاس خواندن از کمترین ابتکار و استعداد یا پیشنهاد و راهکار امیدوار کننده و خوشآیندی محروم مانده و نه توان راهبری دارند و نه حال پیروی و فقط می توانند در میانه راه نشسته و خوب نق بزنند و ایراد بگیرند بدون آنکه پیشنهاد یا راهکاری در انبان داشته باشند!
فی الواقع یک فرد مبتلا به چنین سندرومی از طریق «ناله درمانی» به نوعی تشفی خاطر و ابراز وجود ولو سالبانه می رسد.
رفتاری آشنا و سنتی نزد بخش موثری از ایرانیان که موید بی استعدادی ایشان در فهم و پیشنهاد «خواسته ها» و پـُر استعدادی در فهم و ابراز «ناخواسته ها» نزد ایشان است! چیزی که از آن نخستین بار تحت این عنوان یاد کردم:
مردمانی که «می دانند چه نمی خواهند» اما «نمی دانند چه می خواهند!»

نگاه کنید به مقاله «روئین تنی انقلاب»

بادبزن ها و باد شده ها!

آقای حسن روحانی مهر ماه ۹۵ در حاشیه سفرشان به قزوین از موضعی اخلاق محورانه فرمودند:

خیلی مهمه آدم دچار عُجب و خودباختگی و خودشیفتگی نشود و بداند همه چیز از آن خداوند است و خود را یک سرباز کوچک خدا بداند. اگر به این نقطه برسیم خیلی جایگاه بالایی است.

جناب روحانی ـ هر چند فرمایش تان صحیح است اما متاسفانه کلام تان نافذ نیست و چون از دل برنمی آید لاجرم بر دل نیز نمی نشیند! اساساً خطیب توانمندی نیستید و دهان تان یخ است!

جناب روحانی ـ سه سال است که عکس ضمیمه از حضرتعالی منتشر شده و طی این سه سال فارغ از خود شیرینی مشهود اخوی تان که قابل درک است(!) شخصاً هرگز نتوانستم خود را قانع کنم تحت چه شرایطی انسان آن هم یک ملبس به خلعت و کسوت روحانیت می تواند به چنان عُجب و تبختری نائل آید تا آنگونه خودمدارانه به ملتزم الرکاب خود افتخار برخورداری از شرف بادبزنی اش را تفویض فرمایند!؟

این اطوارها با این ادعاها نمی خواند!

تصور نمی کنم پنجه های مبارک تان ناتوان از انجام مسئولیت محوله اخوی تان می بود تا لازم باشد نه ایشان آنچنان خفیف شوند و نه خود آن چنان در این چنین تفرعن مشهودی محظوظ بنمائید!

مال بودن یا مال نبودن!؟ مسئله این است!

بنا بر یک سنت ناپسند و آشنا در روحیات پرخاشگرنه دکتر جواد طباطبائی که از هر فرصتی برای توهین و تحقیر دیگر همکارانش بهره می برد بار دیگر و به سنت مالوف این بار دکتر حاتم قادری را مورد تخفیف و اهانت قرار داده اند که حسب وظیفه و در ادامه ایضاحی را بر اظهارات ایشان متذکر می شوم.

بنا بر گزارش منتشره در شماره ۱۴ مجله «فرهنگ امروز» دکتر حاتم قادری اظهار داشته اند:

پاییز ۹۲ یعنی ۳ سال پیش... آقایی پیش من آمد و خواستار حضور آزاد در کلاس های دکتری ام بود؛ این شخص دانشجوی دکتری در یکی از دانشگاه های آمریکا بود و برای فرصت مطالعاتی پیرامون پروژه خود به ایران آمده بود؛ کاشف به عمل آمد که دانشجوی مزبور بنا توصیه دکتر طباطبایی تمایل به حضور در کلاس های من کرده بود. این نشان می دهد که لااقل تا این زمان دکتر طباطبایی مرا فاجعه ای در تدریس، ترجمه و پژوهش نمی بیند چه برسد به فاجعه ای در وجود. خیلی بعید است که معرفی این دانشجو به حضور در کلاس من و یا پذیرش مشاوره آن دانشجو همگی از سر باور دکتر طباطبائی به فاجعه بار بودن من باشد.

در ادامه دکتر جواد طباطبایی نیز اظهار داشته اند:

آن دانشجوی از آمریکا آمده که به توصیه من هفته هایی را در محضر استاد تلف کرد، کسی بود که درباره «سطح پایین دانش استادان دانشگاه های وطنی و شیوه های اتلاف وقت دانشجویان و امکانات دانشگاه» تحقیق می کرد! و عجب اینکه در گزارشی که نسخه ای از آن را به من هم داد، استاد قادری را در صدر سیاهه بی سوادان تربیت مدرس گذاشته بود!

...

صرف نظر از تعمد دکتر طباطبائی در بهره بردن از ادبیات تخفیف و تحقیر در کلامت و کتابت شان و بیرون از مناقشه پیرامون باسوادی یا بی سوادی «دکتر حاتم قادری» تبیین یک واقعیت از جایگاه اساتید در دانشگاه های آمریکا ضروری بنظر می رسد.

مطابق باور و نورم موجود نزد ایرانیان «استاد دانشگاه» در ایران برخوردار از شانی استعلائی است و دولت و ملت برای شاغلین به این حرفه قائل به منزلت اجتماعی در کنار درآمدی هم تراز با آن منزلت اجتماعی اند.

ایرانیان مطابق این باور همین منزلت و شان را برای اساتید در دیگر کشورها و از جمله آمریکا مفروض می دارند در حالی که واقعیت لااقل در ایالات متحده آمریکا بدین شکل نیست.

در خلاصه ترین و ساده ترین شکل ممکن استاد دانشگاه بودن در آمریکا برخلاف ایران یعنی «مالی نبودن»!

ایالات متحده اشتهار به کشور فرصت ها دارد و با توجه به نقش بالادستی سرمایه سالاری و پول محوری و قرنطینه انحصاری این کشور توسط کمپانی ها و موسسات تجاری و مالی و صنعتی و تکنولوژیک و خدماتی، مدیران ارشد این موسسات بدون استثنا همواره در کمین یابش و رُبایش نخبگان علمی از میانه فارغ التحصیلان دانشگاهی در این کشور یا دیگر کشورها اند تا با حقوق های کلان ایشان و استعدادها و اندوخته های علمی ایشان را در خدمت ارتقا کیفیت تولید و خدمات کمپانی خود درآورده و از این طریق در رقابت سرمایه سالارانه خود با هم قطاران شان بتوانند سودآوری و افزایش ثروت خود را تضمین نمایند.

برخی از این کمپانی ها نیز خود را معطل فارغ التحصیلان نکرده و از ابتدا با دانشگاه های معتبر آمریکا قرارداد بسته و ضمن اعطای بورسیه به دانشگاه های مزبور، فارغ التحصیلان ممتاز را از ابتدا در تور استخدامی خود قرار می دهند.

بدین روال دانشجویان خروجی دانشگاههای آمریکا اگر سرشان به تن شان بیارزد و در حوزه تخصصی خود نخبه شده باشند بلافاصله توسط کمپانی های معتبر جذب و با حقوق هائی بالا استخدام می شوند و آنچه که از تتمه این فارغ التحصیلان باقی می ماند ورشکسته به تقصیرانی اند که فاقد جذابیت دانشی و عمق اندیشگی بوده و از حیث ثقل نخبگی لقمه دندان گیری محسوب نمی شوند و در بازار کار و اشتغال آمریکا بلاتکلیف مانده و دست آخر «اشتغال به تدریس در دانشگاه» محتمل ترین و لاجرم ترین حرفه ای است که به ایشان تکافوی معیشت را می دهد.

استثناهائی در این میان هستند که آنها نیز عموما نخبگانی اند که بدلیل تمایلات شخصی ضمن حفظ مشاغل تراز بالای خود در کمپانی ها ساعاتی را نیز بمنظور تدریس در دانشگاه برای خود تخصیص می دهند و یا در فردای بازنشسته شدن از کمپانی ها و موسسات شغلی شان کسری از اوقات پیرانه سری و فراغت و بازنشستگی خود را صرف تدریس در دانشگاه می کنند.

لذا برخلاف باور رائج، ایرانیان تصور نکنند استاد دانشگاه بودن در آمریکا بمعنای موفقیت و شاخص بودن و منزلت داشتن افراد شاغل در این حرفه محسوب می شود!

استاد دانشگاه در آمریکا بودن یعنی فارغ التحصیلان نحیف البنیه ای از حیث اندوخته علمی که در تقدیر «بی وقعی صاحبان مشاغل بالا به ایشان» لاجرم جز استادی دانشگاه با مواجبی کارمندانه و تن دادن به یک زندگی معمولی و کارمندانه، انتخاب بهتری ندارند.

لذا متلک های امثال دکتر طباطبائی به اساتید ایرانی در کنار فخرفروشی بابت استادی شان در دانشگاه های آمریکا را بشنوید اما باور نکنید!

در آمریکا حرف اول و آخر را پول می زند لذا اگر «مالی باشی» به سرعت از جانب کمپانی ها و با حقوق بالا ربوده خواهی شد و اگر هم «مالی نباشی» در عالی ترین سطح کارمندی خواهی شد با عنوان استاد دانشگاه!

شب پره ها!

از میانه اصحاب رسانه و خانواده مطبوعات در ایران، سلوک سیاسی و عملکرد رسانه ای «ماشاالله شمس الواعظین» را هر چند شخصا قابل مناقشه دانسته و پیشتر نیز انتقادهای خود نسبت به عملکرد رسانه ای ایشان را طی نامه سرگشاده ای در سال ۹۲ منتشر کردم (۱) علی رغم این استدلالی را که ایشان در خلال محاکمه اش در دادگاه مطبوعات (سال ۷۸) خطاب به قاضی محکمه ایراد کرد بغایت برخوردار از صحت می دانم.

شمس الواعظین در آن دادگاه با نگاهی پیش بینانه گفت:

مصلحت نظام ایجاب می کند تا ما روزنامه نگاران دوم خردادی را تحمل کنید چرا که هر اندازه نقطه نظرات ما را برنتابید اما در نهایت ما در خط مشی روزنامه نگاری خود منافع ملی ایران را لحاظ کرده و در چهارچوب امنیت ملی کشور قلم می زنیم و مطمئن باشید در فردای تعطیلی نشریات ما مرجعیت خبررسانی از داخل به خارج از کشور منتقل می شود و در آن صورت ابتکار عمل در اختیار رسانه هائی قرار می گیرد که کمترین تعهدی به منافع ملی ایران ندارند! (۲)

متاسفانه پیش بینی شمس الواعظین تا حدود زیادی محقق شد و میدان داری و معرکه گردانی فریبکارانه و مخرب رسانه های برون مرزی از BBC تا VOA و «من و تو» گرفته تا مدل به مدل تلویزیون های اتینا و سایت ها و رسانه های مجازی، حجتی است از صحت ادعای شمس الواعظین. هر چند نمی توان این واقعیت تلخ را نیز نادیده گرفت که بخش بزرگی از سربازان همین رسانه های «اتینا» خاستگاه شان همان نشریات دوم خردادی و «شمس الواعظینی» است که به کرشمه ای به آغوش یار غلتیدند!

اکنون و با تاسی به همان احتجاج مسموع و قابل وثوق «شمس الواعظین» می توان غوغا سالاری ها و معرکه گردانی هائی را که مُبدل به سنت مالوف در سلوک مشهود افرادی نظیر «علی مطهری» و «صادق زیباکلام» شده، تالی طبیعی مدیریت ناشایست و ناشکیبائی و بی تدبیری مدیران عالی رُتبه نظام محسوب کرد که با ایزوله کردن نالازم و ناصواب رهبران و شخصیت های مرجع در جبهه مقابل بصورتی خود کرده و قهری موجبات صدق گزاره زیر شده اند:

مهر درخشنده چو پنهان شود
شب پَره بازیگر میدان شود

قدر مسلم رغم خبط های بزرگ و غیر قابل اغماض «محمد خاتمی» در شهرآشوبی های ۸۸ قوه عاقله نظام دوراندیشانه و مصلحت اندیشانه می توانست با دوزی از تسامح مرجعیت و محوریت خاتمی را نزد الفت مندان به ایشان برسمیت بشناسد و از این طریق گفتمان منسوب به اصلاحات را در برخورداری از یک سخنگوی قابل وثوق مساعدت کند!

بیرون از جمیع انتقادات وارد بر عملکرد محمد خاتمی اما نمی توان این واقعیت را نیز نادیده انگاشت که خاتمی به رغم کم استعدادی و ناآشنائی با ظرائف دنیای سیاست لیکن برخوردار از متانتی فرهنگی است.

متانتی که ظهور و بروزش را بوضوح می توان در ادبیات فاخر و اشرافیت اخلاقی نزد ایشان متبلور و متعین دید.
ولو آنکه جنم آن اشرافیت اخلاقی را برنتابیم (۳) و آن ادبیات فاخر را نیز مصنوع فرض کنیم لیکن این دو تا آن اندازه استعداد در خود نهفته دارد تا خاتمی را قادر سازد در کانون الفت مندان و دلبستگان و شیدائیانش از مغناطیس و گرانش «متابعت و ارادت» برخوردار باشد.
بدین منوال اگر خاتمی تحمل می شد و نامدبرانه در لایه های ممنوع التصویری و ممنوع الخبری عایق بندی اش نمی کردند اکنون ابتکار عمل و اوسار سخن در اختیار کسانی قرار نمی گرفت تا از مبتذل ترین لایه های اصلاحات یا مانند «زیباکلام» معرکه گردان و برگزار کننده دلقک بازی های «تخت حوضی» در میتینگ های دانشجوئی شود و مقدرات و مصالح مملکت را مضحکه «شامورتی بازی» های خود نزد نوچه ها و پامنبری حاضر در جلسات اش کند و یا مانند «علی مطهری» که از منتهی الیه نابلدی اقتضائات دنیای سیاست و بی بصیرتی و ناآشنائی اش با مختصات سیاست ورزی و سیاست دانی و فهم سیاسی فقیرانه اش با هر بار سخن به هزل گفتن و هر بار حضورش در واریته های سیاسی اش گوشه ای از مملکت را به آشوب کشیده و هزینه ای را به پای نظام فاکتور می کنند!

لااقل خاتمی هر چه که بود در فن مزه مزه کردن کلام قبل از کلامت و احتراز از ناسنجیده گوئی و اتخاذ ادبیات بهداشتی، برخوردار از سُمُو و رفعت بود.

ظرفیتی که نامدبران از این طریق و بصورت تبعی با ایزوله نگاه داشتن اش موجبات مسرت شب پره هائی را فراهم آورده اند تا در توهم «من ماه ام» نزد جوزدگان «جلوه فروشی» کنند!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱ـ نگاه کنید به مقاله خال و دانه
۲ـ نگاه کنید به مقاله فرجام تنگ نظری
۳ـ نگاه کنید به اسلام سانتی مانتال خاتمی

علم بهتر است یا مدرک!؟

سیستم آموزش در ایران بشکل رقت انگیزی سترون است.

تحصیلات در ایران قبل از انکه مبنای تخصص باشد مُبدل به شاخص تبرُج شده و فرد از آن طریق ابتلای خود به «بحران منزلت» را با تشبث به «تایتل دانشگاهی» نشئه درمانی می کند! مخدری که با توسل به آن «نازیدن به تایتل» را ما به ازاء «بالیدن در دانش» می کنند.
فراگیری این بلیه شمولیت در تمام مقاطع تحصیلی دارد.

سیستم آموزشی کشور ابتدا با بلع کودکان ایرانی در بطالتی بنام «آموزش و پرورش» طی ۱۲ سال و صرف ۱۶ هزار ساعت وقت از بهترین اوقات سرمایه های کشور ایشان را بدون کمترین تخصصی با مشتی محفوظات بی خاصیت و یک قطعه «دیپلم» وارد جامعه می کند و این بُرناهای ۱۸ ساله اکنون برای اشتغال، تازه متوجه می شوند هیچ تخصصی را بلد نیستند و بعضا با ثبت نام در دوره های آموزش تخصصی مشاغل ۳ تا ۶ ماهه مختصر تخصصی پیدا کرده و لنگ لنگان خود را وارد بازار کار و زندگی می کنند!

کسی هم نیست تا گریبان متولیان سیستم آموزشی کشور را بگیرد که اگر قرار بود بعد از ۱۲ سال تحصیل، اکنون این دیپلمه های بیکار با این دوره های تخصصی چند ماهه گلیم خود را از آب بیرون کشند در آن صورت چرا از ابتدا و بی جهت ۱۲ سال وقت و سرمایه ایشان را اتلاف کردید و می گذاشتید آن ۱۲ سال لذت شان را از زندگی ببرند و دست آخر همان کاری را بکنند که اینک بعد از دیپلم گرفتن، می کنند!؟

مصیبت بیشتر آنجائی است که بخشی از این دیپلمه های بیکار و بی هنر با مکافات خود را وارد سیستم آموزش عالی کشور می کنند و این دایره بسته بطالت را در سطحی بالاتر تکرار کرده و خروجی آن بعد از ۴ یا ۶ یا ۸ سال «بظاهر تحصیل» مُبدل به مشتی برخورداران از تایتل «لیسانسه» یا «فوق لیسانس» و یا «دکترا» می شود که صرف نظر از تایتل های شان از حیث دانش اندوختگی تخصصی، کماکان بی هنر مانده و در عالی ترین سطح باز هم تنها حافظه خود را از مشتی محفوظات و اصطلاحاتی انباشته اند که عاری از کمترین ما به ازاء مولدانه و متخصصانه است و خانم ها و آقایان محترم تنها از این توفیق برخوردار شده اند تا خود را از فاز دیپلمه بیکار، به خیل گسترده لیسانسه ها و فوق لیسانسه ها و دکترهای بیکار الحاق نمایند! (نوادر در این میان قائم به ذات اند)

مکافات اینجاست که این دایره بسته بطالت «هم افزائی» نیز می کند و بحران دیپلمه های بیکار را که توقع اش در آن سطح شاید با در دست گرفتن آچار یا ابزار و داس و درفش مرتفع می شد اکنون با برخوردار کردن شان از تایتل «لیسانسه» و «فوق لیسانسه» و ایضاً «دکترا» توقع شان را نیز افزایش داده تا اینک به کمتر از میز و منشی و سامسونت و اداره، رضایت نداده در حالی که از حیث سواد و تخصص نیز چیزی در انبان شان جز همان تایتل شان ندارند!

مصیبت به همین جا نیز محدود نمی ماند و مشکل بعدی آن است که این سیستم آموزشی سترون برخوردار از تناسب بین رشته های تحصیلی با بازار اشتغال و نیازهای تخصصی (!) کشور هم نیست تا لااقل این خانم ها و آقایان بی سواد لیسانسه و فوق لیسانسه و دکتر را وارد ساختار بوروکراتیک و افلیج کشور کنند و بدینوسیله خود و ایشان را «سر کار» بگذارند!

شعور فراتر از قانون!

لغو سخنرانی علی مطهری در مشهد هر چند به اعتبار «مجوز داشتن» خلاف قانون بود اما بر مجریان قانون مفروض است تا در راستای صیانت از قانون دوزی از شعور را نیز در سلوک مُلکداری خود لحاظ فرمایند!

صورت قضیه تا آن اندازه شفاف هست که نیازی نباشد اکنون وزیر کشور به معاون سیاسی خود دستور تشکیل هیاتی برای بررسی علت لغو این سخنرانی را دهد!

جناب وزیر کشور!

ماجرا بسیار واضح است. آقای مطهری طی سال های اخیر و بنا بر هر محاسبه شخصی تصمیم گرفته تا با مواضع شاذ خود در کانون اقبال اقشار مسئله دار با انقلاب و نظام بنشینند که تا اینجای کار ایرادی ندارد و افراد در انتخاب پایگاه اجتماعی خود مخیراند!

علی ایحال در این مورد خاص (سخنرانی در مشهد) استارت ماجرا را باید در شیطنت آن تجمعی ببینید که اقدام به دعوت از مطهری برای سخنرانی در «مشهد» کرد.

طبیعی بود دعوت از مطهری برای سخنرانی در مشهدی که به اعتبار مرقد مطهر امام هشتم شیعیان مذهبی ترین و مقدس ترین شهر ایران محسوب می شود و آن هم در موقعیتی که حافظه شیعیان و شیفتگان ثامن الائمه هنوز اظهارات نامتعارف مطهری را از یاد نبرده اند که در راستای استقبال از برگزاری کنسرت در مشهد با یک بی مبالاتی آشکار نوید آن را داده بود که: امام رضا نیز اگر اکنون بودند در کنسرت هائی که «متاسفانه کف و سوت و اتینا برند آن شده» شرکت می کردند! در این موقعیت طبیعی است که مسئولان وزارت کشور قبل از دیگران موظف بودند تا شیطنت موجود در این دعوت را تشخیص داده که یحتمل در صورت برگزاری مواجه با اعتراض تند ناشی از رنجش افکار عمومی اقشار مذهبی از شاذیات مطهری خواهد شد!

قطعا اگر مسئولین وزارت کشور در کنار مفاد قانون به شرایط سیاسی و دغدغه های دینی و منطقه ای شهروندان نیز توجه داشتند پیش دستی کرده و بجای دادن مجوز سخنرانی در مشهد، مطهری و اقشار مطمح نظر مطهری را ترغیب به تجمع و سخنرانی در نقاطی می کردند که پایگاه شان است.
مشخص بود دعوت مزبور به اعتبار «حُب علی» نبود و اتفاقا بانیانش به استقبال درگیری می شتافتند تا در آستانه انتخابات ریاست جمهوری پیش رو جنجالی دیگر بمنظور قرار دادن خود در هاله مظلومیت بمنظور موج سازی و رای رُبائی مطمح نظرشان را فراهم آورند!

حنظل و شلیل!

همزمانی مصوبه منع فروش هواپیمای مسافربری به ایران توسط نمایندگان کنگره آمریکا با راه پیمائی میلیونی مراسم اربعین حسینی در ایران و عراق می تواند مایه عبرت برای کارگزارانی باشد که در تمشیت مُلکداری بین مُطلا و طلا یا قائل به تمایزی نیستند و یا قادر به تمایزی نیستند!

هر چند با توجه به فرسودگی سیستم ناوبری هوائی، دولتمردان را می بایست نسبت به نوسازی ناوگان هوائی کشور موظف محسوب کرد و هر چند مصوبه کنگره نیز شاخصی است از تفرعن و شیرین عقلی نمایندگان مجلس آمریکا. اما با توجه به قاعده «اهم فی الاهم» نیز نمی توان این جفا را از تدبیر کنندگان دولت «تدبیر و امید» نادیده انگاشت که در برزخ تَخَـّیُر بین دو گانه «مُطلا و طلا» جانب گوهر ناب را رها کرده و بی حزمانه از دغدغه های «خرمهره های صحنه» جانبداری می کند!

قدر مسلم آن است که مسافرت هوائی خارجی بقاعده امری لوکس با مسافرانی لوکس محسوب می شود که رغم مشکلات معیشتی و اقتصادی گسترده و مبتلابه کشور تامین مطالبات این بخش از جامعه نمی تواند و نباید اولویت حکومت باشد. خصوصاً آنکه این اقشار عموماً آنقدر تمکن مالی دارند تا زمان آپدیت شدن ناوگان هوائی کشور پروازهای خارجی خود را از طریق شرکت های هواپیمائی خارجی تعقیب کنند.

دولتمردان تدبیر و امید اگر نیم نگاهی به وصایای بنیان گذار جمهوری اسلامی می داشتند در آن صورت عنایت به این بداهت می یافتند که:

«آنها که تصور می‌کنند سرمایه داران و مرفهان بی‌درد با نصیحت و پند و اندرز متنبه می‌شوند و به مبارزان راه آزادی پیوسته و یا به آنان کمک می‌کنند آب در هاون می‌کوبند. بحث مبارزه و رفاه و سرمایه، بحث قیام و راحت طلبی، بحث دنیاخواهی و آخرت جویی دو مقوله‌ای است که هرگز با هم جمع نمی‌شوند. و تنها آنهایی تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند ... ما باید تمام‌ تلاش مان را بنماییم تا به هر صورتی که ممکن است خط اصولی دفاع از مستضعفین را حفظ کنیم»

دولتمردان تدبیر و امید را تنها کافی بود در ایام اربعین حسینی نیم نگاهی به مرز سومار و چزابه می داشتند تا آنگاه به عمق توصیه بنیان گذار جمهوری اسلامی تفطن می یافتند!

توده های مومن و کم تمول و بلکه بی تمولی که برای یگانه «سفر خارجه شان» نه دغدغه ایرلاین «های کلاس» دارند و نه دلمشغول صندلی «فیرست کلاس» اند و با پای پیاده نذر سفر دارند و دست بر قضا در این سفر بیشتر مصیبت کشیدن را دالی بر فضیلت بیشتر سفرشان دانسته و بدان اقتفا اُرسی خود را نیز واگذاشته و «برهنه پا» عزم سفر می کنند!

همان ها که به شهادت «خمینی شان» اثبات کرده اند تا آخر خط با ما هستند!

کاش دولت «تدبیر و امید» را قدرت تشخیص «حنظل و شلیل» نیز می بود!

آمریکا ستیزی یا ایران ستیزی!؟

مقاله ای کوتاه از آقائی بنام «محسن رنانی» استاد اقتصاد دانشگاه اصفهان در صفحات مجازی منتشر شده که نویسنده طی آن با این پیش فرض که «رویکرد آمریکا ستیزی موجود در جمهوری اسلامی امری ناصواب و پرهزینه است» پرسش هائی را بمنظور اثبات فرضیه خود مطرح کرده تا در انتها بتواند به مخاطب گوشزد کند بجای مبارزه با آمریکا بهتر است مشکلات داخلی خود را حل کنیم.

نامه مزبور از حیث محتوا قرینه مقاله مرحوم «علی اکبر سعیدی سیرجانی» است که ۳۰ مرداد ۶۸ تحت عنوان «نکته» در روزنامه اطلاعات منتشر شد و در آن تاریخ موجی از اعتراض را نزد محافل سیاسی در ایران دامن زد.

اُمّهات دواعی سیرجانی در مقاله «نکته» شامل مفادی از قبیل ساده اندیشی در جنگ و مدیریت ناشایست آن در کنار مبارزه شعاری با آمریکا در حین استعمال سیگارهای وینستون آمریکائی! و عدم اداره مملکت بر محور خردمندی در کنار توصیه به اعتلای «ایران» و زمامداری در محدوده و جغرافیای آن بجای پرداختن به اوج افلاک بود.

اکنون و ۲۷ سال بعد از انتشار مقاله سیرجانی، این بار آقای رنانی از موضعی مشابه و بزعم شان بمنظور زیر سوال بردن رویکرد مبارزه جویانه جمهوری اسلامی با ایالات متحده آمریکا اقدام به طرح پرسش های زیر کرده تا از آن طریق بتواند آمریکا ستیزی جمهوری اسلامی را بلاوجه نشان دهند!

سوالاتی نظیر آنکه:

ـ با چه منطقی ما باید سرسخت ترین دشمن آمریكا باشیم؟
ـ هزینه این دشمنی برای ما چقدر است؟
ـ آیا اقتصاد ما توان پرداخت هزینه این جنگ سرد با آمریكا را دارد؟
ـ این جنگ تا چه زمانی باید ادامه پیدا كند؟
ـ آیا اولویت های مهمتر از مبارزه با آمریكا برای ما وجود ندارد؟
ـ آیا هر كشوری كه با آمریكا مبارزه نكند ، الزاما باید سلطه آمریكا را بپذیرد؟
ـ اگر ما دست از مبارزه با آمریكا برداریم شرف و استقلال ملت بر باد می رود؟
ـ چرا جور مبارزه با استكبار جهانی فقط باید بر دوش ما باشد؟
ـ آیا همان طور كه آمریكا نیازمند دشمن است ما هم نیازمند دشمن هستیم؟
ـ اگر چنین است چرا دشمنی هم قد خودمان انتخاب نمی كنیم كه ضررش اینقدر هنگفت نباشد؟

رنانی در انتهای پرسش های خود اظهار داشته:

نگارنده نه مرعوب قدرت آمریكاست و نه فریب خورده آن است، و نه منكر ضرورت وظیفه انسانی مبارزه با بی عدالتی و ستمگری است، اما اعتقاد دارد حل مشكلات مهم كشور مثل ركود اقتصادی ، بیكاری ، فساد مالی ، آسیب های اجتماعی، نا كارآمدی و ... در كشوری كه طول و عرض و ارتفاع آن در اختیار ماست به مراتب آسان تر از مبارزه ما با بزرگترین قدرت نظامی ، اقتصادی ، سیاسی و تكنولوژی دنیاست. بنابراین بهتر نیست، ما با صرف منابع و توان محدود خود برای انجام كارهای آسان تر و ضروری تر مثل حل مشكلات داخلی ، كه همه عوامل آن در اختیار و كنترل ماست، لیاقت و توان خود برای انجام كارهای سخت تر مثل مبارزه با آمریكا را به دنیا ثابت كنیم؟

با عنایت به جمیع دواعی آقای رنانی در یک جمله می توان به ایشان پاسخ داد مبنی بر آنکه:

هر چند جنابعالی حسب اذعان تان نه مرعوب قدرت آمریکائید و نه فریب خورده آن اما قطعاً در موضوع مزبور مغلوب جهل خودتان می باشید!

جهلی که اثبات آن تنها در گرو یک پرسش ساده است و آن این که از کدام «آمریکا ستیزی» صحبت می کنید!؟

آیا اساساً به عنوان یک استاد دانشگاه می دانید معنای آمریکا ستیزی چیست؟

آقای رنانی و خلف و سلف ایشان آقای زیباکلام و امثال ایشان در حالی مدام بر طبل مذمت آمریکاستیزی توسط جمهوری اسلامی می کوبند و در حالی مستمراً بر مزار این قبر می گریند که اساساً موجودیتی ندارد و قبری خالی از متوفی است!

مزید اطلاع ایشان معروض می دارد آمریکا ستیزی مشتمل بر مختصاتی است که امهات آن را می توانند در دوران جنگ سرد و طی کشاکش رقابت و خصومت و ستیز سیاسی در حد فاصل مسکو تا واشنگتن از حافظه تاریخ استخراج نمایند.

امهاتی نظیر ماجرای خلیج خوک ها و اولتیماتوم هسته ای آمریکا به شوروی یا ماجرای هواپیمای یو ۲ در کنار تاسیس سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در مصاف با پیمان نظامی همیاری اروپای شرقی (ورشو) و ایضاً رقابت تسلیحات هسته ای شوروی و آمریکا که منجر به سالت ۱ و سالت ۲ شد و لیست بلند بالائی از این قبیل که می توان جملگی آنها را ذیل رویکرد آمریکا ستیزانه اتحاد جماهیر شوروی در مصاف و مبارز طلبی با ایالات متحده آمریکا فهم و معنا کرد.

اکنون پرسش آن است طی ۳۸ سال گذشته جمهوری اسلامی ایران جز شعار مرگ بر آمریکا و آتش زدن پرچم این کشور کدام اقدام عملی را علیه ایالات متحده مرتکب شده که بتوان چنان اقدامی را قرینه رفتار آمریکا ستیزانه پایوران ایران محسوب کرد!؟

این اسباب تحیُـّر توام با تاسف است که اساتید دانشگاه در ایران تا این اندازه بدون مطالعه و هیستریک موضوعات سیاسی کشورشان را مورد ارزیابی قرار می دهند.

خیر جناب رنانی! صورت مسئله را یا نفهمیده اید و یا آن را غلط تعریف کرده اید.

ماجرا آنی نیست که جنابعالی و امثال جنابعالی از افسانه آمریکا ستیزی جمهوری اسلامی ایرن مراد می کنید.

صورت مسئله ساده است و آن اینکه در بهمن ۵۷ در ایران انقلابی شد و با پایان دادن به نظام سلطنت و قطع مناسبات کهتری ـ مهتری بین تهران و واشنگتن، حکومتی در ایران برقرار شد که برخلاف رژیم گذشته مصمم بود زیستی مستقلانه و بیرون از مناسبات ارباب ـ رعیتی تحت لایسنس آمریکا را با رویکردی خودباشانه وجه همت خود قرار دهد.

این رویکرد بسیار ساده در عین حال اتهامی بسیار بزرگ برای ایران و از جانب آمریکائی محسوب می شد که پیش از این به اعتبار مساعی جمیله اش توانسته بود هژمونی و نظم و سلطه سیاسی و فرهنگی و نظامی خود را بر جهان تحت تیول خود مستقر نماید و آنک حکومتی نوپا که توانسته بود یکی از قوی ترین حکومت های تحت تیول کدخدا را در غرب آسیا به زیر بکشد نمی خواست تن به این نظم کدخدائی داده و مُصر بر زیست مستقلانه اش بود.

جناب آقای رنانی ـ جمهوری اسلامی کجا آمریکا را به ستیز کشید؟ جز آن است که از ابتدای تاسیس این دولتمردان واشنگتن بوده اند که بمنظور کارشکنی در مسیر حکومتی که بنا به هر دلیلی نمی خواست و نمی خواهد قد رعنای خود را با گونیای کدخدا گز کند ناجوانمردانه و بمنظور مهار و متابعت اش متوسل به هزاران ترفند و نیرنگ و توطئه و دسیسه و کارشکنی و تهدید و تحریم و جنگ نیابتی علیه این ایران سرکش و ناملتزم به نظم کدخدا شده اند!؟

آقای رنانی ـ تنها اتهام جمهوری اسلامی واکنش نشان دادن به کُنش های ایران ستیزانه آمریکا و پدافند از خود در مقابل آفندهای زیاده خواهانه و دشمنانه آمریکا بوده و می باشد!

آیا این خواست نامتعارفی است که یک کشور بخواهد بدون آقا بالاسر و مستظهر به فرهنگ و ملت و هویت خود مانائی و مُلکداری کند؟

آیا این ناجوانمردی نیست که این کشور و این ملت نجیب ۳۸ سال برای خودباشی اش در مقابل ایران ستیزی آمریکا پایمردی کند و هزینه بپردازد و آنک از درون، اساتید دانشگاه های شان پشت ایشان را خالی کرده و به جفا با چشم بستن بر ایران ستیزی آمریکا، پایوران کشورش را متهم به آمریکا ستیزی کنند!؟

خیر جناب رنانی ـ این کمال ناجوانمردی است که کشورت زیر ضربات سهمگین و مشت های سنگین و خرد کننده «حریف» سخت جانی و دفاع و استقامت کند و آنگاه از داخل و توسط اساتید دانشگاه متهم به آمریکا ستیزی و ترغیب به سپر انداختن شود!

کدام آمریکا ستیزی؟ همه حرف آمریکا به ایران طی ۳۸ سال گذشته در پاسخ به نیل زیست خودباشانه و مستقلانه جمهوری اسلامی آن است که نمی توان در مناسبات بین المللی کدخدا محور، ساز مخالف زد!

همه حرف آمریکا به جمهوری اسلامی و همه ایران ستیزی آمریکا ناظر بر این بداهت است که برسمیت شناختن زیست مستقلانه جمهوری اسلامی بدآموزی دارد و چنین مجالی تا آن اندازه استعداد دارد تا مبدل به الگوئی قابل اپیدمی نزد دیگر ملت ها و کشورها در منطقه شود تا ایشان را نیز به صرافت «منم می خام» بیاندازد!

آقای رنانی ـ از کدام آمریکا ستیزی صحبت می کنید؟

همه حرف ایران به آمریکا آن است که «میشه بسه!؟» میشه لطفا شرتان را از سر ما کم کنید و اجازه دهید ایرانیان بیرون از مناسبات و مطالبات و مطامع و منویات کدخدائی تان، خودباشانه زندگی کنند!؟

جناب رنانی! مطالعه تاریخ برای عبرت است نه تفرجگاهی برای اوقات فراغت!

جناب رنانی با تعبیر حضرتعالی آیا نباید معترض فرزند رسول الله نیز شد و کوفیان را مانند امروز حضرتعالی مستحق دانست تا حسین ابن علی را بر سکوی شماتت نشانند و بدآنگونه خطابش کنند که:

ـ با چه منطقی ما باید سرسخت ترین دشمن فرزند معاویه باشیم؟
ـ هزینه این دشمنی برای ما چقدر است؟
ـ آیا اقتصاد ما توان پرداخت هزینه این ستیز با امویان را دارد؟
ـ این جنگ تا چه زمانی باید ادامه پیدا كند؟
ـ آیا اولویت های مهم تر از مبارزه با فرزند مرجانه برای ما وجود ندارد؟
ـ آیا اگر با یزیدیان نجنگیم ، لزوما باید سلطه آنها را بپذیریم؟
ـ چرا جور مبارزه با سپاه اموی فقط باید بر دوش ما باشد؟
ـ چرا دشمنی هم قد خودمان انتخاب نمی كنیم كه ضررش اینقدر هنگفت نباشد؟

همان گونه که آن ناجوانمردان در توجیه خیانت خود با چنین شبهاتی آن دُردانه را بر سکوی شماتت نشاندند و آنگونه به بهانه «می خواهیم زندگی کنیم و حالش را ببریم» فرزند رسول الله را در کربلا قربانی وادادگی و عافیت طلبی خود کردند!

جناب رنانی ـ مگر غیر از این است که در تراژدی کربلا نیز همه حرف یزید به حسین ابن علی آن بود که در دو گانه «بیعت یا شهادت» یا باید با من بیعت کنی و اقتدار و اعتبار من و حکومتم را برسمیت بشناسی و یا تن به جنگ و قتال و «نبود باشی» دهی؟

جناب رنانی ـ مگر غیر از این است که فرزند رسول الله بعد از عهد شکنی کوفیان ضمن استنکاف از بیعت با فرزند معاویه پیشنهادش آن بود که تو به راه خود برو من نیز حاضرم علی رغم عدم بیعت و عدم برسمیت شناختن حکومت ات به راه خود رفته و زیست مستقل بیرون از اقتدار تو و حکومت تو را دنبال کنم؟

مگر غیر از این است که یزید ابن معاویه نیز مانند امروز کدخدا نمی توانست تن به زیست مستقلانه و بیرون از بیعت و متابعت حسین ابن علی بدهد تا از آن طریق این بدآموزی به دیگران منتقل نشود که می توان ذیل اقتدار امویان زیست اما تن به بیعت با ایشان نداد!؟

جناب رنانی با قرائت حضرتعالی «حسین بن علی» را نیز باید به یزید ستیزی بلاوجه متهم کرد!؟

آیا نمی دانید یا تظاهر به غفلت می کنید که «ستیز در کربلا» انتخاب «حسین» (ع) نبود؛ اجبار ایشان بود!؟

خیر جناب رنانی!

جمهوری اسلامی برخلاف خوانش مُعَوّج جنابعالی و هم فکران جنابعالی متهم به آمریکا ستیزی نیست. همان طور که حسین ابن علی نیز متهم به یزید ستیزی نیست و این دو در مقام پایمردی و استقامت شان برای زیست خودباشانه شان در مقابل حسین ستیزی دیروز «یزیدیان» و ایران ستیزی امروز «آمریکائیان» تنها از خود دفاع کردند و می کنند! (*)

بالغ بر ۳۸ سال است که واشنگتن به اعتبار ماهیت استقلال طلبانه و از ناحیه ظرفیت هائی که انقلاب خمینی برای به چالش کشیدن هژمونی آمریکائی ها از خود نشان داده ایران را در وضعیت مشابه تراژدی کربلا قرار داده و همه حرف شان نیز آن است که باید تکلیف خود را با اقتدار و اعتبار ما آمریکائی ها روشن کنید؟

نمی توانید اعتبار و اقتدار و نظم تعریف شده و حاکم شده و جهانی شده آمریکا را از طریق زیست مستقلانه خود به چالش کشیده و از رسمیت بیاندازید.

یا باید به اقتدار و اعتبار کدخدا و نظم جهانی اش تن دهید و یا روغن سرکوب و جنگ و تحریم های اقتصادی و تهدید های نظامی و «ایران ستیزی» را بر تن خود بمالید!

جناب رنانی ـ متاسفانه شیپور را از سر گشادش می دمید. آنچه که حضرتعالی آن را آمریکا ستیزی ایران می نامید چیزی نیست جز ایران ستیزی آمریکا و واکنش و دفاع و پدافندی است از جانب جمهوری اسلامی در مقابل کنش ها و تهاجمات و آفندهای ناجوانمردانه آمریکا به تمامیت و موجودیت خودباشانه و مستقلانه ایران و ایرانیان!

جناب رنانی متاسفانه فرمایش تان مسموع نیست! همان طور که نامه بهمن ماه ۹۴ تان به شورای نگهبان نیز مسموع نبود و مقبول نیفتاد و سندی شد از تبلور تحلیل ها و گمانه زنی کاملاً انتزاعی و تخیلی و رویا اندیشانه و عاری از واقع بینی روشنفکرانی که از فهم بدیهیات دنیای سیاست عاجزند!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* ـ آمریکاشناسی و آمریکانشناسی

زندگی در ترس!

پایان آبان ماه سال جاری مصادف است با آغاز هجدهمین سال اقامت اینجانب در ایالت آریزونا واقع در غرب ایالات متحده آمریکا.

آریزونا از حیث پراکندگی گونه های اپوزیسیون سیاسی ایرانی به کم سوادترین و در عین حال پر مدعاترین اقشاری از ایرانیان تعلق دارد که علی رغم عمق مطالعاتی قلیل و بضاعت اندیشگی نحیف، در حوزه سیاست برای خود قائل به ساحتی استعلائی اند!

بدون اغراق معدل سواد سیاسی این بخش از اپوزیسیون ایرانی متظاهر به سیاست دانی در آریزونا چیزی در سطح اکابر است که خودفریبانه این نحافت را در زرورقی از جلالت مستوره و پنهان و کتمان کرده و می کنند.

تنها با یک بار مجالست با ایشان به وضوح می توان به بضاعت مزجات این کُلنی مُعوج، تفطن یافت. هر چند نمی توان این واقعیت را نیز نادیده انگاشت که در تحلیل نهائی دنباله این اپوزیسیون در الباقی ایالات متحده نیز در وضعیتی مشابه و رقت آور به سر می برند.

پیش تر در یکی از مقالات خود متذکر این واقعیت شدم که محمد رضا پهلوی هر چه بود لااقل از حیث اپوزیسیون خارج از کشور برخوردار از نیروهائی سنگین وزن و قدرتمندی بود که یک طرفش روح الله خمینی در نجف بود و طرف دیگرش علی شریعتی در پاریس و ایضاً کنفدراسیون دانشجوئی در اروپا و ظاهراً اکنون این از اقبال بلند و یا شاید بی اقبالی جمهوری اسلامی است که اپوزیسیون خارج از کشورش چیزی در قامت «کاریکاتور» است!

علی ایحال چندی پیش فرصتی دست داد تا توسط یکی از دوستان از داوری و شناخت ایشان نسبت به خود مطلع شوم دائر بر آنکه سیاسی نمایان مزبور از منتهی الیه فاضل نمائی مدعی اند «سجادی» مزدور جمهوری اسلامی است که بدلیل «خطرناک بودن» باید از وی پروا و اعراض و اجتناب داشت!

مشابه این داوری و تجربه را بالغ بر ۲۵ سال پیش در ایران داشتم که در نامه ای خطاب به مهتر این بخش از اپوزیسیون متوهم ایرانی (مسعود بهنود) بدین شکل آن را شرحُ بسط و گوشزد کردم که وقتی از میانه این اقشار اینجانب را طعنه زدند که: طوری راه برو (زندگی کن) که مردم ازت نترسند! خدمت شان معروض داشتم:

شما از جانب بنده به «مردم» بفرمائید طوری زندگی کنند تا از کسی نترسند! اشکال از بنده نیست. اشکال از آن مردمانی است که با «ضعف نفس» عنصر ترس را در خود پرورانده اند و بدین اقتفا زیستی خائفانه را پیشه کرده اند!

(مقاله آقای بهنود دیر رسیدید؛ تمام شد ـ روزنامه ابراز ۵/مرداد/۷۰)

اکنون نیز ناگریز و با همان استدلال می بایست ادامه آن جماعت داخل کشور در خارج از کشور را بدین روال شماتت نمایم که:

شنوندگان و ببیندگان عزیز توجه فرمائید! اشکال از گیرنده تان است. فرستنده را لعن نکنید!

توبه تزویرتان را بشکنید و پرده پندارتان را بدرانید! آنچه شما را خائف کرده مخوفی سجادی نیست خفت تان از اعتماد بنفس و عُسرت تان در معرفت است!

زن و تن!

(این پست مردانه است. بانوان محترم نخوانند!)

توصیه ای دلسوزانه برای آقایانی که شناخت شان از زن سترون یا خویش کامانه است.

صحبتی درگوشی با آن دسته از آقایان که در برزخ ناتوانی و بینوائی جنسی در ایجاد رابطه عاطفی با جنس مخالف مبتلا به پرخاشگری جنسی و متلک پرانی های شهوانی و شهوتزدگی افراطی و سکس جوئی یک جانبه و تحمیلی به جنس مخالف شده اند!
بی عرضه گان عزیز!
«تن زن» نزد «زن» دفینه ای نفیس و گنجینه ای ثمین را مُراد می کند و به همین اعتبار اوج لذت زن در اقتفای یارجوئی و در امتداد آغوش گشائی آنجاست تا بعد از یابیدن و پسندیدن «محبوب مقبولش» آنگاه اذن تصرف در این دفینه محروس نگاه داشته اش، به آن محبوب مأذون انگاشته اش را رضا دهد.

مجوز تصرف شائقانه در بدن، هدیه زن به محبوب اش است نه فدیه زن به مقهور شده اش!
به همان میزان نیز اوج نفرت زن دست درازی بولهوسانه و طماعی تنانه و تصرف کرهی و قهری و دلبخواهانه، ناخوانده گان و حرامیان در آن گنجینه مفروض انگاشته شان است.

بی نوایان و ناتوانان عزیز!
بر این منوال، شمائی که چشم خریدار و نگاه هوس ران و میل سکشوال به زنان داری! تصور نکن به صرف هوس و طمع و خواست تو مراد حاصل است و آن علیا مخدرات بر دادن خدمات بستر به شمایان، مبتهج و موظف اند!

خیر هالوآن عزیز!

با کیسه برنجی بی شکل و اراده طرف نیستی و این تعاملی دو جانبه است. چنین گرایش و چنان گرانشی لزوما بمعنای میل و رغبت یا لزوم تبعیت نرم تنان از انتخاب های جنسی تو نیست!

آی کیو!

زنان برخلاف مردان برای لذت بردن از شریک جنسی ابتدا باید با شما رابطه عاطفی برقرار کنند!

اگر توان و عرضه تصرف قلبش را نداری تحت هیچ شرایطی مجوز تصرف بدنش را نیز نمی توانی داشته باشی.

چنان تصرف خیره سرانه ای تحت هر شرایطی تجاوز محسوب خواهد شد ولو آنکه همسر شرعی ات باشد.

جماع یک مفاهمه جنسی و لذت عاطفی و دو جانبه است.

به قرینه کارل مارکس:

بی عرضه گان و بی نوایان عزیز ، صاحب ذوق و حائز شعور شوید!

برای تحصیل مراد و تصاحب پسند یارتان جز زبان تان و توان تان در بسط رابطه عاطفی با محبوب تان به چیز دیگری احتیاج ندارید!

کژراهه!

آقای الیاس حضرتی از یک موضع خیراندیشانه پیرامون شدائد سال ۸۸ ضمن شرح کشافی از تلخی های آن سال در نهایت بر این خواست ابرام ورزیده اند که:

متاسفانه آن حادثه هنوز هم تلخ و عذاب‌آور است زیرا هنوز هم بهانه تفرقه و شقاق است و باید با هم راهی برای اختلافات و مشكلات و حوادث تلخ و صحنه‌های تلخی كه در سال ٨٨ ایجاد شد، پیدا كنیم، تا بتوانیم نیروهای انقلاب را به مسیری كه به نفع نظام و انقلاب باشد، برگردانیم.

رغم حسن نیت محسوس و صحت دغدغه های مشهود «حضرتی» از نقارهای مبتلا به از قبال جدال های شهرآشوبانه ۸۸ اما نمی توان یک واقعیت را نادیده انگاشت دائر بر آنکه «۸۸» جناح بندی متداول و متعارف در قشربندی سیاسی ایران را از استاندارد خارج کرد و قطبیتی که تا قبل از ۸۸ معطوف به رقابت بود را بیرون از قاعده مُبدل به عداوت کرد.

تا پیش از «۸۸» این امکان مُیَسّر بود تا از بطن مجادلات و منازعات و رقابت های سیاسی در ایران نهایتاً طرفین به یک مفاهمه یا ترک مخاصمه در چارچوب منافع ملی دست یابند. اما تلخ کامانه گریزی از این واقعیت نمی توان داشت که از ۸۸ به بعد حریم ها بین مرکزیت و محوریت نظام با بخشی از بدنه سیاسی کشور در اردوی اصلاح طلبی پاره شد و لاجرم از جوار این نقار نیز مواجهه بین این دو بصورتی اجتناب ناپذیر ماهیتی حذفی و آشتی ناپذیر پیدا کرد.

آقای حضرتی و امثال ایشان نیز به اعتبار فعال بودن و مانائی این گسل، گریزی از این واقعیت نمی توانند داشته باشند که ابتکار عمل برای برون رفت از این موقعیت ناخوشآیند در دست اصلاح طلبان است تا مسیر رفته را بازگردند و با تنزه طلبی از آغشتگی جنبش شان به پلشتی نارفیقان و نارفیقی کردن شان با هم خانواده های انقلاب شان و لحاظ مرزبندی بر اساس محورهای برسمیت شناخته شده در نظام، موجبات بازتولید فضای سالم سیاست ورزی خود در مجموعه نظام را فراهم آورند.

واقعیت غیر قابل کتمان آن است که این بخش از اصلاح طلبان بودند که در آشوب ۸۸ اسیر جو شده و هیجان زده از قبال همین جو گرفتگی «گارد ریلهای نظام» را درنوردیدند و سر از کژراهه در آوردند.

هر چند هنوز هم دیر نشده و اصلاح طلبان مزبور کماکان از امکان و فرصت بازگشت از راه طی شده برخوردارند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مگر خاله بازی است!؟

آزادی دروغ!

آقای مصطفی تاجزاده طی سخنانی در نشست با اعضای انجمن وفاق و توسعه دانشجویان دانشگاه شیراز اظهار داشته:

روزی که ما در ایران دغدغه احضارها، توقیف‌های فله‌ای، ردصلاحیت‌های گسترده و امثالهم نداشته باشیم، آن روز آرایش نیروهای سیاسی ما به هم خواهد خورد و مثل بسیاری از کشورهای دموکراتیک لیبرال‌ها در مجموع به یک سمت می‌روند و سوسیالیست‌ها هم در طیف مقابل صف‌رایی خواهند کرد. علت اینکه در کشورهای اروپایی عمده بحث‌ها و رقابت‌ها سر مسائل اقتصادی است، این است که مسائل دیگر برایشان حل شده و نگرانی در این زمینه‌ها ندارند. مثلاً شما در مناظره‌های میان خانم کلینتون و آقای ترامپ هرگز نمی‌بینید که درباره کتاب، مطبوعات، هنر، موسیقی و سینما مجادله کنند چون این موضوعات برای هر دو طرف حل شده است. هر کس انتخاب شود کاری به مطبوعات و کتاب و فیلم و تئاتر و کنسرت ندارد. اما اختلاف در کشور ما هنوز سیاسی است و جریان‌های سیاسی بر مبنای دفاع از انسداد یا آزادی آرایش گرفته‌اند. از آزادی احزاب، مطبوعات و انتخابات تا آزادی کنسرت، انتشار کتاب، پخش فیلم و سبک زندگی. اگر بتوانیم حقوق و آزادی‌ها را تثبیت کنیم، آن وقت است که می‌توانیم به سمت برند شدن در زمینه اقتصادی و حل و فصل مناقشات در این حوزه حرکت کنیم. این پروسه زمان بر است اما نتیجه می دهد.

اظهارات تاجزاده در پاسخ به دانشجویان مزبور شایسته آن گوشزدی است که:

اگر پاسخ گفتن را نابلدید پاسخ نگفتن را که بلدید!

جناب آقای تاجزاده!
اولاً اگر در ایالات متحده اولویت در منازعات و مجادلات انتخاباتی «اقتصاد» است چرائی آن ناظر بر این واقعیت است که آمریکا فونداسیون و استراکچر تمدنی خود را بر شالوده اقتصاد و سرمایه داری و پول سالاری تعریف کرده و طبعا و در اولویت دغدغه شهروندان و بالتبع نامزدهای انتخابات آن است تا بهترین راهکار های اقتصادی مطمح نظر طرفین را در رای گرفتن و رای دادن ملاک قرار دهند.

گذشته از آنکه مبتنی بر کدام قرائن، آزادی رسانه و آزادی مطبوعات و جریان آزاد اطلاعات در آمریکا را مسائلی حل شده و محترم شمرده محسوب می فرمائید!؟

مگر کسی می تواند منکر آن شود که در همین انتخابات گذشته اصلی ترین اعتراض دونالد ترامپ در کمپین های انتخاباتی اش و جمیع سخنرانی ها و مناظرات اش تاکید بر نبود آزادی رسانه و اجماع سنگین رسانه ها علیه وی و بنفع رقیب وی بود؟ امری که اگر جناب تاجزاده در ایام انتخابات در آمریکا تشریف داشتند واقعیت اش را به وضوح می توانستد مشاهده کنند که چگونه امپراطوری رسانه در آمریکا با سنگین ترین و وحشتناک ترین بایکوت ممکن، جو «ترامپ ابلیسی» و «هیلاری قدیسی» را با رسواترین شکل ممکن دامن زده بودند و در این میان چیزی که ارزنی اهمیت نداشت دغدغه جریان آزاد اطلاعات بود.

جناب تاجزاده ظاهرا اطلاع ندارند علی رغم ادعای آزادی رسانه و مطبوعات در آمریکا این سرکار خانم هیلاری کلینتون بود که در ازای مورد پرسش واقع شدن بابت ایمیل های افشا شده اش از طریق «ویکی لیکس» مردرندانه ضمن گذشتن از پاسخگوئی بابت محتوای ایمیل ها معترض نقش آفرینی روسیه در هک کردن ایمیل ها شده و اقدام روسیه را دخالت در امور داخلی و انتخابات آمریکا توصیف و قلمداد می کردند!

جناب تاجزاده خوب است نیابتاً به خانم کلینتون بفرمایند: محل نزاع کیستی افشا کننده ایمیل ها نیست و اگر در ایالات متحده اصل جریان آزاد اطلاعات محترم و مقدس محسوب می شود در آن صورت دیگر چه فرقی می کند این اطلاعات را روسیه بدهد یا غیر روسیه و شایسته است «هیلاری مزبور» محتوا را قربانی فرم نکرده و بابت مطالب آن ایمیل های غیر محرمانه در آمریکای مدعی طرفدار «جریان آزاد اطلاعات» پاسخگوئی کنند و به اعتبار ادعای «گردش آزاد اطلاعات» از اطلاع رسانی روسیه استقبال کنند نه اعراض!

آقای تاجزاده در حالی خام اندیشانه برای آزادی مطبوعات و جریان آزاد اطلاعات در آمریکا افسانه سرائی می فرمایند که نزد پایوران همین آمریکای آزاد مفروض انگاشته شده سالها است «جولین آسانژ» به اتهام انتشار جنایات و رسوائی های ارتش ایالات متحده در افغانستان و عراق تحت تعقیب قرار گرفته و بمنظور رُبایش وی از پناهش در سفارت اکوادور در لندن متوسل به ایراد اتهام کذب به مشارالیه شده اند تا بموقع عبرت های لازم بابت فضولی بیش از اندازه در «جریان آزاد اطلاعات» را به مشارالیه تفهیم فرمایند!

آقای تاجزاده ظاهرا مطلع نیستند در همین آمریکای مفتخر به پایبندی به جریان آزاد اطلاعات و مطبوعات آزاد مدت ها است آقای «ادوارد اسنودن» به اتهام اطلاع رسانی بابت عملیات عظیم جاسوسی و شنود مکالمات تلفنی سازمان های اطلاعاتی و امنیتی آمریکا از شهروندان عادی آمریکا تا رهبران جهان مجبور به پناهندگی در مسکو شده اند!؟

خیر جناب آقای تاجزاده!
به چنین ژانگولر بازی هائی آزادی مطبوعات نمی گویند. عنوان این تئاتر «آزادی دروغگوئی بنفع هیات حاکمه» است که در آن صورت نیز در انحصار آمریکا نیست و جمیع حکومت های جهان از چنان «آزادی» آغوش گشائی می کنند!

مشکل آقای تاجزاده و بخش بزرگی از هم فکران آقای تاجزاده خام اندیشی و باورداشت تخیلی ایشان از ظواهر و دواعی و مواعید «مهابت مزوری» است بنام ایالات متحده آمریکا!