خونه!

بابا مدت ها بود کمرش زیر فشار اجاره نشینی و دغدغه اجاره سر ماه خم شده بود. مامان هم از بس اثاث کشی کرده بود و غرغرهای مدل به مدل صاحب خونه های مختلف رو شنیده بود که چرا به دیوارها میخ زدین و چرا انقد بچه هات ظهر تو حیاط بازی می کنن و هزار جور چون و چراهای دیگه کلافه شده بود. ما ۴ تا خواهر برادر بودیم که تو همین وضعیت بچگی می کردیم.
بالاخره بابا همت کرد و بعد از عمری کار کردن مختصر پس اندازی جمع کرد و از چند نفر از دوستاش هم قرض گرفت و مامانم طلاهای عروسی اش رو فروخت و ما بچه ها هم همت کردیم و از ولخرجی و زیاده خواهی و مامان و بابا رو زیر «خجالت نداریم بُردن» دست برداشتیم و با همدلی و همراهی یه خونه نقلی کلنگی خریدیم.
خونه، خونه مجللی نبود. نماش سنگی نبود. روکارش سیمانی بود. سقف اش چکه می کرد. باغچه اش خراب شده بود و حوض وسط حیاط آب نداشت. کولر هم نداشتیم و پنکه سقفی ها با لک و لک کردنشون گرمای تابستون رو قابل تحمل می کردن. زمستونا هم سیستم گرمایش نداشتیم و مامان با همون علاالدین نفتی وسط اتاق هم خونه رو گرم می کرد و هم ناهاراش رو می پخت.
دیوارهای خونه کثیف بود و نقاشی می خواست. یه خط در میونم آب خونه قطع و وصل می شد.
روی هم رفته خونه حقیرانه ای بود اما هر چی بود دیگه خونه خودمون بود و نه دیگه بابا غصه اجاره سر ماه رو داشت و نه مامان نگران اثاث کشی سالیانه و غُرغُرهای صاحب خونه رو! ما هم دیگه می تونستیم تو همون حیاط فکسنی با خیال راحت و بدون نگرانی از داد زدن صاحب خونه هر چقد دلمون می خواست بازی کنیم.
بابا می گفت نگران نباشید. با همت هم یواش یواش دیوار ها رو رنگ می کنیم و تو باغچه گل می کاریم و حوض رو پر از آب می کنیم و چند تا ماهی هم توش میندازیم! خلاصه خونه رو آباد می کنیم. مهم اینه که این خونه دیگه خونه خودمونه و از شر صاحب خونه و اثاث کشی و در به دری خلاص شدیم.
این خونه همون «جمهوری اسلامی» مونه!
هر چی هست. هر کمبودی داره. هر نقصی داره. هر ایرادی داره. اگه به چشم شما حقیره! ذلیله! خواره! آبرومند نیست! استخر نداره! سیستم چیلر و جکوزی و سونا نداره! از سقف اش لوستر کریستال آویزون نیست. اما مهم اینه که مال خودمونه! و یواش یواش با همت خودمون آبادش می کنیم.
فرق ما با شما اینه که خونه شما قشنگه! اعیونی و ویلائی و دوبلکسه! استخر تو حیاط اش کف اش مرمره! دستگیره ها و شیرهای آب اش، آب طلا است. سقف دیوارآش گچ کاریه و لوستراش ایتالیائیه! فرشای کف اتاقاتون ابریشمه! اون پیانوی فرانسوی گوشه پذیرائی تون با اون مبلمان مدل لوئی شونزدهم تون هم، ما رو کشته!
اما فرق اصلیه خونه ما با خونه شما اینه که خونه ما واقعیه! همین جا گوشه شهر تو همین محله قدیمی و آشنا است.
اما خونه شما خیالیه! اصلا وجود خارجی نداره! تخیلی ناب از آرزوها تونه! یه رویا است که سالهاست با چشم و هم چشمی از خونه های محله کدخدا آرزو و رویا شو باور کردین و توی این خونه قشنگ و رویائی و خیالی «خونه داری» می کنین! با این شیوه خود فریبانه بین خودتون و اعیون نشینای محله کدخدا احساس این همانی و هم ذات پنداری می کنین!
سالها است این رویا و این خونه رویائی و این تخیل خونه داری اعیانی رو دارین زندگی می کنین!
بابا می گفت:
ولشون کنین! چی کارشون دارین؟ کسی که می تونه با رویاهاش زندگی کنه چه اصراری دارین بیدارش کنین!؟ بزارین بخوابه و حالشو ببره!
ولی من بهشون و تخیل اون خونه فرمانیه ای شون می گم:
این خونه قشنگه ـ ولی مال مشنگه!