مال بودن یا مال نبودن!؟ مسئله این است!

بنا بر یک سنت ناپسند و آشنا در روحیات پرخاشگرنه دکتر جواد طباطبائی که از هر فرصتی برای توهین و تحقیر دیگر همکارانش بهره می برد بار دیگر و به سنت مالوف این بار دکتر حاتم قادری را مورد تخفیف و اهانت قرار داده اند که حسب وظیفه و در ادامه ایضاحی را بر اظهارات ایشان متذکر می شوم.

بنا بر گزارش منتشره در شماره ۱۴ مجله «فرهنگ امروز» دکتر حاتم قادری اظهار داشته اند:

پاییز ۹۲ یعنی ۳ سال پیش... آقایی پیش من آمد و خواستار حضور آزاد در کلاس های دکتری ام بود؛ این شخص دانشجوی دکتری در یکی از دانشگاه های آمریکا بود و برای فرصت مطالعاتی پیرامون پروژه خود به ایران آمده بود؛ کاشف به عمل آمد که دانشجوی مزبور بنا توصیه دکتر طباطبایی تمایل به حضور در کلاس های من کرده بود. این نشان می دهد که لااقل تا این زمان دکتر طباطبایی مرا فاجعه ای در تدریس، ترجمه و پژوهش نمی بیند چه برسد به فاجعه ای در وجود. خیلی بعید است که معرفی این دانشجو به حضور در کلاس من و یا پذیرش مشاوره آن دانشجو همگی از سر باور دکتر طباطبائی به فاجعه بار بودن من باشد.

در ادامه دکتر جواد طباطبایی نیز اظهار داشته اند:

آن دانشجوی از آمریکا آمده که به توصیه من هفته هایی را در محضر استاد تلف کرد، کسی بود که درباره «سطح پایین دانش استادان دانشگاه های وطنی و شیوه های اتلاف وقت دانشجویان و امکانات دانشگاه» تحقیق می کرد! و عجب اینکه در گزارشی که نسخه ای از آن را به من هم داد، استاد قادری را در صدر سیاهه بی سوادان تربیت مدرس گذاشته بود!

...

صرف نظر از تعمد دکتر طباطبائی در بهره بردن از ادبیات تخفیف و تحقیر در کلامت و کتابت شان و بیرون از مناقشه پیرامون باسوادی یا بی سوادی «دکتر حاتم قادری» تبیین یک واقعیت از جایگاه اساتید در دانشگاه های آمریکا ضروری بنظر می رسد.

مطابق باور و نورم موجود نزد ایرانیان «استاد دانشگاه» در ایران برخوردار از شانی استعلائی است و دولت و ملت برای شاغلین به این حرفه قائل به منزلت اجتماعی در کنار درآمدی هم تراز با آن منزلت اجتماعی اند.

ایرانیان مطابق این باور همین منزلت و شان را برای اساتید در دیگر کشورها و از جمله آمریکا مفروض می دارند در حالی که واقعیت لااقل در ایالات متحده آمریکا بدین شکل نیست.

در خلاصه ترین و ساده ترین شکل ممکن استاد دانشگاه بودن در آمریکا برخلاف ایران یعنی «مالی نبودن»!

ایالات متحده اشتهار به کشور فرصت ها دارد و با توجه به نقش بالادستی سرمایه سالاری و پول محوری و قرنطینه انحصاری این کشور توسط کمپانی ها و موسسات تجاری و مالی و صنعتی و تکنولوژیک و خدماتی، مدیران ارشد این موسسات بدون استثنا همواره در کمین یابش و رُبایش نخبگان علمی از میانه فارغ التحصیلان دانشگاهی در این کشور یا دیگر کشورها اند تا با حقوق های کلان ایشان و استعدادها و اندوخته های علمی ایشان را در خدمت ارتقا کیفیت تولید و خدمات کمپانی خود درآورده و از این طریق در رقابت سرمایه سالارانه خود با هم قطاران شان بتوانند سودآوری و افزایش ثروت خود را تضمین نمایند.

برخی از این کمپانی ها نیز خود را معطل فارغ التحصیلان نکرده و از ابتدا با دانشگاه های معتبر آمریکا قرارداد بسته و ضمن اعطای بورسیه به دانشگاه های مزبور، فارغ التحصیلان ممتاز را از ابتدا در تور استخدامی خود قرار می دهند.

بدین روال دانشجویان خروجی دانشگاههای آمریکا اگر سرشان به تن شان بیارزد و در حوزه تخصصی خود نخبه شده باشند بلافاصله توسط کمپانی های معتبر جذب و با حقوق هائی بالا استخدام می شوند و آنچه که از تتمه این فارغ التحصیلان باقی می ماند ورشکسته به تقصیرانی اند که فاقد جذابیت دانشی و عمق اندیشگی بوده و از حیث ثقل نخبگی لقمه دندان گیری محسوب نمی شوند و در بازار کار و اشتغال آمریکا بلاتکلیف مانده و دست آخر «اشتغال به تدریس در دانشگاه» محتمل ترین و لاجرم ترین حرفه ای است که به ایشان تکافوی معیشت را می دهد.

استثناهائی در این میان هستند که آنها نیز عموما نخبگانی اند که بدلیل تمایلات شخصی ضمن حفظ مشاغل تراز بالای خود در کمپانی ها ساعاتی را نیز بمنظور تدریس در دانشگاه برای خود تخصیص می دهند و یا در فردای بازنشسته شدن از کمپانی ها و موسسات شغلی شان کسری از اوقات پیرانه سری و فراغت و بازنشستگی خود را صرف تدریس در دانشگاه می کنند.

لذا برخلاف باور رائج، ایرانیان تصور نکنند استاد دانشگاه بودن در آمریکا بمعنای موفقیت و شاخص بودن و منزلت داشتن افراد شاغل در این حرفه محسوب می شود!

استاد دانشگاه در آمریکا بودن یعنی فارغ التحصیلان نحیف البنیه ای از حیث اندوخته علمی که در تقدیر «بی وقعی صاحبان مشاغل بالا به ایشان» لاجرم جز استادی دانشگاه با مواجبی کارمندانه و تن دادن به یک زندگی معمولی و کارمندانه، انتخاب بهتری ندارند.

لذا متلک های امثال دکتر طباطبائی به اساتید ایرانی در کنار فخرفروشی بابت استادی شان در دانشگاه های آمریکا را بشنوید اما باور نکنید!

در آمریکا حرف اول و آخر را پول می زند لذا اگر «مالی باشی» به سرعت از جانب کمپانی ها و با حقوق بالا ربوده خواهی شد و اگر هم «مالی نباشی» در عالی ترین سطح کارمندی خواهی شد با عنوان استاد دانشگاه!