نیآمدن احمدی نژاد به انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ امر سنجیده و صوابی است که مانع از یونیزاسیون نالازم فضای سیاسی ایران می شود.
(پیش تر پیرامون این فرآیند اینجا توضیح داده ام)
علی ایحال تا همین مقدار نیز احمدی نژاد می تواند با نهی رهبری آینده سیاسی خود را مصون نگاه داشته فرض نموده و ثقل سیاسی خود را برای فرصتی مغتنم و در آینده ای محتمل، دِپـو کند.
احمدی نژاد تا همین جا نیز باید و می تواند شانیت سیاسی خود نزد رهبری را تضمین شده محسوب نماید.
آقای احمدی نژاد برای فهم «عمل رهبری با خود» باید توجه به این ظرافت داشته باشد که در ۹۲ «رقیب سنگین وزن ایشان» علی رغم همه منزلت فروشی ها و با وجود تمامی تلاش ها برای ملاقات با رهبری و استمزاج از ایشان بابت حضور یا عدم حضورش در انتخابات، نهایتاً چنین فرصتی از ایشان مضایقه شد و نامبرده نه تنها نتوانست برای ورود به انتخابات آن سال با رهبری ملاقات و رایزنی کند بلکه کار بجائی کشید که در انتها تکلیف ایشان با اهرم نظارت استصوابی شورای نگهبان و رد صلاحیت مشارالیه روشن شد!
بر همین اساس حداقل پاس داشت از چنین صوابدیدی، تمکین خاضعانه بمنظور ترمیم ولایت پذیری خدشه دار شده ایشان از جوار خانه نشینی ۱۱ روزه در ۹۰ باید باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر