قحط الرجال!

(این مقاله شامل دو قسمت است. قسمت دوم تحت عنوان «تنهائی مُقدر» متعاقباً منتشر خواهد شد)

اگر بتوان برای شهید رجائی یک رویکرد را در چینش کابینه اش برجسته کرد آن رویکرد اولویت ایشان به عنصر تعهد بود. 

رویکردی که بشکلی اجتناب ناپذیر اقتضای زمانه بود و با توجه به نوپائی نظام جمهوری اسلامی در آن مقطع و فقد اعتماد به تکنوکرات های باقیمانده از رژیم پیشین و فقر نظام از حیث تکنوکراسی در تراز انقلاب اسلامی اقتضائات زمانه بصورت طبیعی تعهد را بر تخصص مرجح می ساخت. لذا می توان شهید رجائی را از این ساحت با گزاره «ما مخلصین را بر متخصصین ترجیح می دهیم» برند کرد.

اما هر اندازه تعهد سالاری شهید رجائی در آن قحط الرجال ابتدای انقلاب قابل فهم و انتظار بود به همان اندازه نیز امروز و بعد از گذشت بیش از ۳ دهه از استقرار نظام، سکانداری پایوران نامتبحر و نامتخصص در ارکان نظام غیر قابل انتظار و غیر قابل گذشت است.

بر همین منوال می توان اظهارات اخیر قربانعلی دری نجف‌آبادی را اقبال کرد که در گفت و گو با خبرآنلاین ابراز داشته:

در دوره گذشته خدمت آیت‌الله جنتی گوشزد کردم که «آقا چرا فلانی را به عنوان رجل سیاسی و مذهبی قبول کردید؟» حالا ایشان جوابی به من نداد ... وقتی کسی یک وزارتخانه یا استانداری را یک روز هم اداره نکرده است، حالا کل کشور را می‌خواهد اداره کند!؟ این حتما باید در یک شاخص‌های بسیار روشن و قوی و کارآمد تعریف شود.

هر چند و بوضوح مشخص است انگشت اشاره آقای نجف آبادی ناظر بر «محمود احمدی نژاد» و طعنه به ایشان بابت فقد صلاحیت مدیریت مشارالیه در تراز ریاست جمهوری است. همان طور که شخصاً و قبلاً در «همگنان» به سهم خود و قرینه و مشابه اظهارات امروز نجف آبادی بر این واقعیت تاکید داشته بودم که:

محمود احمدی نژاد تداعی کننده کسی است که بر حسب تصادف در جایگاهی قرار گرفت که در اندازه ایشان نبود و تنها از جوارغیظ شورای نگهبان از اصلاح طلبان بدون برجستگی لازم الاحصاء یک باره از رانت «رجل سیاسی بودن» و بالتبع «رئیس جمهور شدن» در انتخابات ۸۴ برخوردار شد! (*)

اما نباید این نکته را نیز از نظر دور داشت که ماهیت استدلال آقای نجف آبادی قابل تعمیم و تسری به جانشین ایشان نیز می باشد و متاسفانه «روحانی» نیز کسی است که تا قبل از ۹۲ یک وزارتخانه یا استانداری را یک روز هم اداره نکرده بود که اکنون کل کشور را بخواهد یا بتواند بکفایت اداره کند!

مضافاً آنکه «تجربه دور نخست ریاست جمهوری حسن روحانی نیز نشان داد ایشان به اعتبار پیشینه شان در سطوح مدیریت های خرد در پارلمان و شورای امنیت ملی و مرکز تحقیقات استراتژیک نهایتاُ سقف پروازشان در اندازه های یک مدیر میانی و کاربری و امربری است» و بالتبع فاقد چالاکی و چابکی و توانمندی لازم در تراز ریاست جمهوری ایران بودند و عمل کردند!
(** ـ متن کامل این ادعا را پیش تر در مقاله «ناآمدگان» تحریر کردم)

بر این اساس باید این واقعیت تلخ را پذیرفت که جمهوری اسلامی در یک بی مبالاتی آشکار تا کنون دو بار و در سطح ریاست جمهوری بی حزمانه تن به گزیده شدن از یک سوراخ را داده!

گزشی که منجر به گزینشی پر هزینه از کیسه ملت ایران شده است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* ـ نگاه کنید به همگنان
** ـ نگاه کنید به ناآمدگان